Dokumenty wymagane przy składaniu wniosków o wszczęcie postępowania celnego.

Monitor Polski

M.P.1991.29.214

Akt utracił moc

Wersja od: 17 września 1991 r.

ZARZĄDZENIE

PREZESA GŁÓWNEGO URZĘDU CEŁ

z dnia 19 sierpnia 1991 r.

w sprawie dokumentów wymaganych przy składaniu wniosków o wszczęcie postępowania celnego.

Na podstawie art. 50 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne (Dz. U. Nr 75, poz. 445 oraz z 1991 r. Nr 60, poz. 253 i Nr 73, poz. 320) zarządza się, co następuje:

§ 1. Do wniosku o wszczęcie postępowania, niezależnie od dokumentów określonych w art. 50 ust. 3 Prawa celnego oraz określonych w odrębnych przepisach, należy dołączyć:

1) deklarację wartości celnej według wzoru stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia,

2) fakturę w oryginale lub inny dokument służący do ustalenia wartości celnej,

3) świadectwo pochodzenia towarów; dane, jakie powinno zawierać świadectwo, oraz wypadki, w których można nie żądać świadectwa, określa załącznik nr 2; w przypadku zastosowania stawek preferencyjnych stosuje się postanowienia Porozumienia z dnia 5 czerwca 1980 r. o ujednoliceniu zasad określania pochodzenia towarów z krajów rozwijających się w celu udzielania preferencji celnych w ramach ogólnego systemu preferencji (Dz. U. z 1982 r. Nr 15, poz. 116).

§  2.

1. Za inny dokument, o którym mowa w § 1 pkt 2, uważa się kopię faktury, mającą cechy oryginału (w tym sporządzoną metodą komputerową), jeżeli zawiera ona wszystkie elementy faktury oryginalnej.

2. W celu dokonania przekazu z granicy do wewnątrz kraju żywych zwierząt lub towarów łatwo psujących się za inny dokument, o którym mowa w § 1 pkt 2, uważa się fotokopię prawidłowo wystawionej faktury, nawet przekazanej telefaksem lub sporządzonej metodą komputerową.

3. Jeżeli na towarze nie ciąży cło (stawka zerowa lub pobór cła zawieszony całkowicie), dokumentem wystarczającym do dokonania odprawy celnej ostatecznej mogą być dokumenty określone w ust. 2.

§ 3. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK Nr  1

DEKLARACJA WARTOŚCI CELNEJ (DWC)

(str. 2)

(grafikę pominięto)

*) W przypadku większej ilości towarów wypełnia się dodatkowo stronę 2 deklaracji wartości celnej.

ZAŁĄCZNIK Nr  2

DANE, JAKIE POWINNO ZAWIERAĆ ŚWIADECTWO POCHODZENIA TOWARU, ORAZ WYPADKI, W KTÓRYCH MOŻNA NIE ŻĄDAĆ TEGO ŚWIADECTWA

§ 1. Świadectwo pochodzenia towaru powinno zawierać następujące dane:

1) nazwę i adres eksportera oraz importera,

2) numer kontraktu,

3) nazwę towaru określającą dostatecznie jego rodzaj oraz w miarę możliwości numer pozycji scalonej nomenklatury określania i kodowania towarów,

4) wskazanie rodzaju transportu, a przy transporcie morskim - również nazwy statku,

5) stwierdzenie, że towar objęty świadectwem pochodzenia jest produktem naturalnym lub wytworzonym całkowicie w danym kraju, a w razie przetworzenia towaru, stwierdzenie, że nie mniej niż 50% ogólnej wartości towaru przypada na koszty robocizny i materiałów kraju przetworzenia,

6) znaki i numery opakowania, liczbę sztuk i rodzaj opakowania oraz masę brutto i netto,

7) miejscowość i datę wystawienia świadectwa pochodzenia, pieczęć urzędu lub instytucji wystawiającej świadectwo pochodzenia oraz podpis osoby wystawiającej.

§  2.

1. Świadectwo pochodzenia towaru powinno być wystawione w kraju pochodzenia towaru.

2. Świadectwo pochodzenia towaru wystawiają:

1) izby przemysłowe i handlowe,

2) inne instytucje notyfikowane Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej i przez niego uznane.

3. Uprawnienia izb przemysłowych i handlowych oraz innych instytucji (ust. 2) w zakresie wystawiania świadectw pochodzenia podlegają weryfikacji przez placówki konsularne lub handlowe Rzeczypospolitej Polskiej.

§  3.

1. Świadectwo pochodzenia towaru powinno być wystawione w języku angielskim lub francuskim, a dodatkowo może być wystawione w dowolnym innym języku obcym.

2. Urząd celny może żądać tłumaczenia na język polski całego świadectwa pochodzenia towaru lub tylko nazwy towaru. Tłumaczenie świadectwa może być również dokonane w kraju i jest wolne od uwierzytelnienia, chyba że urząd celny ma uzasadnione wątpliwości, czy tłumaczenie, zwłaszcza nazwy towaru, jest właściwe.

§ 4. Poprawki dokonane na świadectwie pochodzenia towaru, zwłaszcza dotyczące danych odnoszących się do towaru, kraju pochodzenia i kraju przeznaczenia, powinny być omówione i stwierdzone podpisem oraz pieczęcią urzędu lub instytucji wystawiającej świadectwo.

§ 5. Można nie żądać przedstawienia świadectwa pochodzenia towaru, jeżeli z dokumentów przewozowych lub innych dokumentów towarzyszących towarom wynika, że towary są przywożone bezpośrednio z kraju pochodzenia lub na towarach zamieszczono w sposób trwały oznaczenie kraju pochodzenia.

§ 6. Na wniosek zgłaszającego towar do odprawy celnej urząd celny może uznać duplikat świadectwa pochodzenia towaru, jeżeli zgłaszający uprawdopodobni, że oryginał nie może być przedstawiony wskutek zaginięcia.

§ 7. Świadectwo pochodzenia towaru powinno być doręczone urzędowi celnemu przy zgłaszaniu towaru do odprawy.

§ 8. W razie przywozu większej partii towaru niż określona w świadectwie pochodzenia towaru, świadectwo to może być zastosowane przez urząd celny tylko do ilości towaru wymienionej w świadectwie, chyba że różnica nie przekracza 10% ilości towaru podanej w świadectwie pochodzenia i stwierdzonej w wyniku kontroli celnej.

§ 9. Świadectwo pochodzenia powinno być wystawione na towary objęte jednym zgłoszeniem celnym.