Dodatek specjalny dla kierowców samochodowych zatrudnionych lub przydzielonych do pracy w niektórych zakładach społecznych służby zdrowia.

Monitor Polski

M.P.1956.69.851

Akt utracił moc

Wersja od: 1 czerwca 1956 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA ZDROWIA

z dnia 4 sierpnia 1956 r.

w sprawie dodatku specjalnego dla kierowców samochodowych zatrudnionych lub przydzielonych do pracy w niektórych zakładach społecznych służby zdrowia.

Na podstawie § 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 czerwca 1956 r. w sprawie dodatków specjalnych dla pracowników zakładów społecznych służby zdrowia (Dz. U. Nr 23, poz. 110) zarządza się, co następuje:

§ 1. Kierowcom samochodowym zatrudnionym bądź przydzielonym do pracy w zakładach społecznych służby zdrowia przyznaje się dodatek specjalny:

A. w wysokości 40% wynagrodzenia zasadniczego i za godziny nadliczbowe pobranego za czas zatrudnienia lub przydzielenia do pracy w zespołach wyjazdowych stacji pogotowia ratunkowego lub ambulatoriów (ambulansów, kolumn) ruchomych,

B. w wysokości 40% wynagrodzenia obliczonego według stawek wynagrodzenia zasadniczego:

1) za czas zatrudnienia lub przydzielenia do pracy w:

a) szpitalach zakaźnych,

b) zakładach przeznaczonych wyłącznie dla chorych na gruźlicę lub choroby psychiczne,

c) zakładach stosujących leczenie radem lub innymi ciałami promieniotwórczymi, jeżeli do podstawowych obowiązków kierowcy należy przewożenie radu lub innych ciał promieniotwórczych albo jeżeli kierowca w czasie wykonywania swych czynności jest obowiązany do przebywania okresowo w pomieszczeniach narażonych na działanie promieni tych ciał,

d) stacjach sanitarno-epidemiologicznych, stacjach sanitarnych kolei państwowych i kolumnach sanitarnych oraz zakładach dezynfekcyjno-kąpielowych,

e) Instytucie Gruźlicy;

2) za czas przewozu chorych zakaźnie bądź chorych na gruźlicę lub choroby psychiczne albo przewozu radu lub innych ciał promieniotwórczych - w razie zatrudnienia lub przydzielenia do pracy w zakładach społecznych służby zdrowia w innych warunkach niż określone w pkt 1.

§ 2. Za okresy napraw głównych lub średnich, powstałych nie z winy kierowcy, przysługuje mu przeciętna kwota z tytułu dodatku specjalnego, otrzymywanego w ciągu ostatnich trzech miesięcy.

§ 3. Sposób obliczania dodatku specjalnego podaje załącznik do zarządzenia.

§ 4. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1956 r.

ZAŁĄCZNIK 

SPOSÓB OBLICZANIA DODATKU SPECJALNEGO KIEROWCOM SAMOCHODOWYM ZATRUDNIONYM BĄDŹ PRZYDZIELONYM DO PRACY W ZAKŁADACH SPOŁECZNYCH SŁUŻBY ZDROWIA

1. Do § 1 lit. A.

Kierowca samochodowy wynagradzany według stawki 2,74 zł za godzinę jednostkową, który został przydzielony do pracy w zespole wyjazdowym stacji pogotowia ratunkowego i pełni funkcję drugiego noszowego, w danym miesiącu przepracował 303 godziny. Dodatek specjalny oblicza się w tym przypadku w sposób następujący:

2,74 zł × 200 godzin = 548 zł,

ryczałt za 100 godzin nadliczbowych = 300 zł,

za dalsze 3 godziny nadliczbowe (2,74 zł × 3) × 2 = 16,44 zł.

Razem wynagrodzenie miesięczne oraz wynagrodzenie za godziny nadliczbowe = 864,44 zł,

Dodatek specjalny 864,44 zł x 40/100 = 345,78 zł.

2. Do § 1 lit. B pkt 1.

Kierowca zatrudniony w szpitalu zakaźnym przepracował podaną wyżej liczbę godzin.

Obliczenie dodatku specjalnego w tym przypadku przedstawia się następująco:

Uposażenie zasadnicze za ilość przepracowanych godzin:

2,74 zł × 303 godziny = 822 zł.

Dodatek specjalny 822 zł × 40/100 = 328,80 zł.

Uwaga: Przy obliczaniu dodatku specjalnego nie uwzględnia się podwyżek z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, ewentualnych ryczałtów itp.

3. Do § 1 lit. B pkt 2.

Dodatek specjalny oblicza się analogicznie jak w ust. 2, z tym że bierze się za podstawę tylko faktyczną ilość godzin pracy kierowcy przy zatrudnieniu w warunkach określonych w § 1 lit. B pkt 2.

4. Do § 2.

Dodatek specjalny kierowcy za czas napraw pojazdu głównych lub średnich dokonywanych nie z winy kierowcy oblicza się według zasad określonych w rozdziale X zarządzenia Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z dnia 7 maja 1952 r. w sprawie regulaminu płac kierowców pojazdów mechanicznych, ich pomocników, warsztatowców i innych pracowników samochodowych, zatrudnionych w jednostkach gospodarki uspołecznionej (Monitor Polski z 1952 r. Nr A-46, poz. 642 i z 1955 r. Nr 60, poz. 727).