400-lecie Stołeczności Warszawy.

Monitor Polski

M.P.1996.30.310

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 maja 1996 r.

OŚWIADCZENIE

SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z dnia 24 kwietnia 1996 r.

w sprawie 400-lecia Stołeczności Warszawy.

Czterysta lat temu, w marcu 1596 r., Zygmunt III Waza rozpoczyna - a w 1611 r. kończy uroczyście - swoje i dworu przenosiny z Krakowa do Warszawy, stolicy świeżo przyłączonego do Korony Mazowsza, miasta zwoływania Sejmów Rzeczypospolitej Obojga Narodów, miasta Wolnych Elekcji.

Warszawa przyjmuje funkcję stolicy, a bolesna historia kraju nadała warszawskiej stołeczności symbolikę ogólnonarodową. Wielokrotnie w dziejach Warszawa stawała się redutą wolności i ogniskiem promieniującej demokracji, twierdzą do zdobywania, kamieniem rzuconym na szaniec.

Historia miasta jest bardzo bogata. Od wojen ze Szwedami w latach 1655-57, kiedy to miasto po raz pierwszy znalazło się pod okupacją, poprzez Sejm Czteroletni z Ustawą Majową z 1791 r. - aż po Powstanie Warszawskie 1944, polski Październik 1956, studencki Marzec 1968 i Solidarność.

Po drodze były Insurekcja Kościuszkowska, rzeź Pragi, Powstanie Listopadowe, Krwawa Niedziela, Powstanie Styczniowe, straceni na Cytadeli, Bitwa Warszawska rozstrzygająca o losach kraju, odbudowa państwa i Obrona Stolicy, II wojna światowa, Powstanie w Getcie i okupacja.

Ofiarność, nieustanne dawanie świadectwa patriotyzmu i zaradności, przy tym humor, fantazja twórcza, odwaga, umiłowanie wolności i swobody, wola przetrwania warszawiaków - to wszystko było udziałem stolicy i jej mieszkańców przez ostatnie czterysta lat.

Z ostatniej wojny Warszawa wyszła niemal martwa, zbombardowana, spalona. A przecież żyje. I nie tylko z odgórnego nakazu - cały naród odbudowuje stolicę. Tu znalazło miejsce setki tysięcy przybyszów z całego kraju - nowych warszawiaków.

Dziś Warszawa spełnia swoje obowiązki stołeczne w państwie wolnym i demokratycznym, które aspiruje do statusu członka NATO i Unii Europejskiej.

W roku warszawskiego jubileuszu Sejm Rzeczypospolitej Polskiej daje wyraz satysfakcji i dumy z faktu, że stolica państwa - primus inter pares miast polskich - potrafiła w każdych okolicznościach godnie wypełniać swoją zaszczytną rolę.