ZSRR-Polska. Konwencja w sprawie kwarantanny i ochrony roślin uprawnych przed szkodnikami i chorobami. Warszawa.1948.04.08.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.2.4

Akt obowiązujący

Wersja od: 22 października 1948 r.

KONWENCJA

między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie kwarantanny i ochrony roślin uprawnych przed szkodnikami i chorobami,

podpisana w Warszawie dnia 8 kwietnia 1948 r.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu ósmym kwietnia tysiąc dziewięćset czterdziestego ósmego roku podpisana została w Warszawie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie kwarantanny i ochrony roślin przed szkodnikami i chorobami o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA

między

RZĄDEM RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

a

RZĄDEM ZWIĄZKU SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RADZIECKICH W SPRAWIE KWARANTANNY I OCHRONY ROŚLIN UPRAWNYCH PRZED SZKODNIKAMI I CHOROBAMI.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w celu zawarcia Konwencji w sprawie kwarantanny i ochrony roślin przed szkodnikami i chorobami, wyznaczyły jako swych Pełnomocników: (pominięto),

którzy, po wzajemnym przedłożeniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące:

Artykuł  1. 

Obie Umawiające się Strony zobowiązują się systematycznie przeprowadzać na swoich obszarach lustracje kultur rolnych celem uzyskania danych o istnieniu lub nie istnieniu szkodników i chorób roślin uprawnych, wyszczególnionych w artykule 2 niniejszej konwencji.

Stosować nieodzowne środki dla zlokalizowania i zlikwidowania ognisk szkodników i chorób, wyszczególnionych w artykule 2 niniejszej Konwencji w wypadku pojawienia się ich w miejscowościach, gdzie ich dotąd nie było.

UWAGA: W wypadku pojawienia się na obszarach jednej lub drugiej z Umawiających się Stron szczególnie niebezpiecznych szkodników, Umawiające się Strony zobowiązują się w celu całkowitej likwidacji tych szkodników, do okazywania sobie nawzajem pomocy w postaci wykwalifikowanych specjalistów, środków trujących, materiałów, maszyn i innych środków walki.

Rozmiary wzajemnej pomocy oraz terminy ustalone są oddzielną umową Stron.

Artykuł  2. 

Obie Umawiające się Strony będą uprzedzać się nawzajem o pojawieniu się na ich obszarach niebezpiecznych chorób i szkodników roślin uprawnych, ze wskazaniem rejonów ich zasięgu.

Wyżej wspomniane szkodniki i choroby roślin są następujące:

Szkodniki:

1. Stonka ziemniaczana

2. Mątwik ziemniaczany

3. Tarcznik św. Józefa.

Choroby:

1. Rak ziemniaczany

2. "Pasmo" lnu.

Spis szkodników i chorób roślin uprawnych, o których Obie Umawiające się Strony zobowiązują się informować się wzajemnie, może być w przyszłości zmieniony za obopólną zgodą Stron.

Artykuł  3. 

Biorąc pod uwagę wielkie niebezpieczeństwo, jakie przedstawia stonka ziemniaczana dla produkcji ziemniaków Rzeczpospolitej Polskiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Umawiające się strony zgodziły się, począwszy od 1947 roku bezwzględnie zastosować na swoich obszarach następujące przedsięwzięcia przeciwko stonce ziemniaczanej:

1. Szeroko zaznajomić z tym szkodnikiem całą ludność Rzeczypospolitej Polskiej i ludność Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w okręgach graniczących ze związkiem Radzieckim oraz zorganizować bezpośrednio całą ludność dla przeprowadzenia powszechnych lustracji upraw ziemniaczanych w celu wykrycia w odpowiednim czasie, a następnie zlikwidowania ujawnionych ognisk wymienionego szkodnika.

2. W promieniu 5 do 10 km od nowoujawnionych i zlikwidowanych ognisk, a także w innych szczególnie zagrożonych miejscowościach, gdzie istnieje możliwość przeniknięcia stonki ziemniaczanej, przeprowadzić lustracje wszystkich upraw ziemniaczanych przy pomocy specjalnie przygotowanych lustratorów, pod kierownictwem wykwalifikowanych specjalistów.

3. W miarę ujawniania ognisk stonki ziemniaczanej niezależnie od ich rozmiarów przeprowadzać natychmiastową ich likwidację przy pomocy radykalnych metod z zastosowaniem środków opartych na ostatnich zdobyczach nauki i praktyki i ustalać kwarantannę w stsosunku do miejscowości albo rejonów, według uznania Służby Kwarantanny.

Wykorzystać w jak największym stopniu doświadczenie, wiedzę i zdobycze naukowe Służby Kwarantanny Rzeczypospolitej Polskiej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich we wspólnej walce ze stonką ziemniaczaną.

Artykuł  4. 

Obie Umawiające się Strony zgadzają się z tym, że przesyłki pochodzenia roślinnego jak: nasiona, sadzonki, cebulki, szczepy, łodygi, a także wszystkie przesyłki przeznaczone na spożycie, paszę i cele przemysłowe, jak ziarno, bób, płody, w wypadku wywożenia ich z jednego kraju do drugiego, powinny być zaopatrzone w wydawane przez Służbę Kwarantanny roślin uprawnych kraju eksportera zaświadczenia (certyfikaty) stwierdzające, że wspomniane ładunki nie są zarażone szkodnikami i chorobami wymienionymi w artykule 2 niniejszej Konwencji.

Artykuł  5. 

Obie Umawiające się Strony wydają na swych obszarach według kompetencji rozporządzenia, według których przywóz z jakiegokolwiek innego państwa produktów roślinnych jak: nasiona, cebulki, szczepy, łodygi, będzie mógł się odbywać wyłącznie za zezwoleniem Służby Kwarantanny.

Punkty zużytkowania tych produktów roślinnych będą także określane przez Służbę Kwarantanny.

Artykuł  6. 

Obie Umawiające się Strony zobowiązują się ustalić według kompetencji na swych obszarach punkty graniczne, przez które można dokonywać wwozu przesyłek pochodzenia roślinnego z innych krajów; przeprowadzać dokładną kontrolę takich przesyłek odnośnie ich zarażenia szkodnikami i chorobami roślin, wyposażyć punkty te w komory dezynfekcyjne dla uwolnienia od zarazy wwożonych przesyłek roślinnych i w środki, niezbędne dla przeprowadzenia analizy co do szkodników i chorób.

Artykuł  7. 

Obie Umawiające się Strony zgadzają się wzajemnie informować:

1. O wszystkich ustawach i rozporządzeniach, dotyczących kwarantanny roślin, regulujących wwóz przesyłek pochodzenia roślinnego w miarę wydawania tych ustaw;

2. O nomenklaturze przesyłek, podlegających przeglądowi kwarantanny roślin przy imporcie ich na terytorium każdej z Umawiających się Stron - corocznie do 15-go stycznia;

3. O wynikach przeprowadzonych lustracji, co do obecności szkodników i chorób, wspomnianych w artykule 2 niniejszej Konwencji, o przyjętych środkach kwarantanny przeciw tym szkodnikom i chorobom, a również o uzyskanych wynikach przy likwidacji ognisk zarazy tymi szkodnikami i chorobami: pierwszą informację przedstawia się corocznie do 150go lipca, drugą do 15-go grudnia.

UWAGA: Informacje o stonce ziemniaczanej w wypadkach wykrycia ognisk jej wystąpienia przekazuje się natychmiast telegraficznie.

Artykuł  8. 

Obie Umawiające się Strony zgodziły się, że w celu rozpatrzenia kwestyj dotyczących praktycznego zastosowania Konwencji, jak również w celach wzajemnego informowania się i wymiany doświadczeń w dziedzinie kwarantanny roślin, zwoływać corocznie polsko-radzieckie konferencje w sprawach walki ze szkodnikami i chorobami roślin uprawnych.

Konferencje powinny być zwoływane kolejno w Polsce i w Z.S.R.R.; terminy i miejsce ich zwołania ustala się na mocy porozumienia Stron.

Artykuł  9. 

Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji w możliwie krótkim terminie i wchodzi w życie po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która to wymiana nastąpi w Moskwie w możliwie jak najkrótszym terminie.

Konwencję zawiera się na okres pięcioletni począwszy od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

W wypadku, gdy jedna z Umawiających się Stron wyrazi życzenie rozwiązania niniejszej Konwencji po upływie wyżej wspomnianego pięcioletniego okresu, Strona ta powinna zawiadomić na piśmie drugą Stronę o swym zamiarze nie później, jak na jeden rok przed upłynięciem terminu ważności niniejszej Konwencji.

W wypadku niewypowiedzenia Konwencji, będzie się ją każdorażowo uważać za automatycznie przedłużoną na okres pięcioletni z takim samym warunkiem wypowiedzenia.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i zaopatrzyli ją swymi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie, 8 kwietnia 1948 r. w 2-ch egzemplarzach, każdy w języku polskim i rosyjskim, przy czym oba teksty posiadają jednakową moc.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 2 lipca 1948 r.