ZSRR-Polska. Konwencja o stosowaniu koncyljacji. Moskwa.1932.11.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.115.952

Akt utracił moc

Wersja od: 23 grudnia 1932 r.

KONWENCJA

o stosowaniu Koncyljacji między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad, podpisana w Moskwie dnia 23 listopada 1932 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym trzecim listopada tysiąc dziewięćset trzydziestego drugiego roku podpisana została w Moskwie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Rad Konwencja o stosowaniu Koncyljacji między Rzacząpospolilą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad, która słowo w słowo brzmi jak następuje:

KONWENCJA O STOSOWANIU KONCYLJACJI

między Rzeczypospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad.

Zgodnie z postanowieniem artykułu 5 Paktu Nieagresji między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad, podpisanego w Moskwie dnia 25 lipca 1932 roku,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z jednej strony

i

CENTRALNY KOMITET WYKONAWCZY ZWIĄZKU SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD

z drugiej strony,

postanowili zawrzeć Konwencję Koncyljacyjną i wyznaczyli w tym celu swych Pełnomocników,

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Stanisława PATKA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Rzeczypospolitej Polskiej w Moskwie,

Centralny Komitet Wykonawczy Związku Socjalistycznych Republik Rad:

Maksyma LITWINOWA, Członka Centralnego Komitetu Wykonawczego Związku Socjalistycznych Republik Rad, Komisarza Ludowego Spraw Zagranicznych,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie wystawione, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Umawiające się Strony, zobowiązują się wzajemnie poddawać, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, Komisji Koncyljacyjnej do załatwienia polubownego wszelkie możliwe spory, któreby mogły powstać między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad, z racji faktów zaszłych po wejściu w życie niniejszej Konwencji, a które to spory w czasie właściwym nie dałyby się załatwić w drodze dyplomatycznej.

Postanowienia niniejszej Konwencji nie stosują się do spraw terytorjalnych.

Przewidziane w Porozumieniu polsko-sowieckiem z dnia 3 sierpnia 1925 roku postępowanie w sprawie zatargów granicznych pozostaje w mocy. W razie niezałatwienia ich polubownie w trybie przewidzianym w powyższem Porozumieniu, każda z Umawiających się Stron będzie mogła je wnieść do Komisji Koncyljacyjnej, przewidzianej w artykule niniejszym.

Artykuł  2.

Komisja Koncyljacyjna, przewidziana w artykule 1, składać się będzie z czterech członków, przyczem każda z Umawiających się Stron wyznacza po dwóch członków z pośród swych obywateli dla każdej sesji Komisji.

Każda z Umawiających się Stron będzie miała prawo korzystać z pomocy ekspertów, mianowanych przez nią, którzy będą mieli prawo zasiadać w Komisji z głosem doradczym. Każda z Umawiających się Stron będzie miała również prawo, za wspólną zgodą obu stron Komisji, żądać przesłuchania przez Komisję osób, których zeznania uzna za pożyteczne.

Przewodniczyć Komisji będzie jeden z przedstawicieli Strony przeciwnej niż ta, na której terytorjum odbywa się dana sesja.

Artykuł  3.

Komsja Koncyljacyjna będzie miała za zadanie wyjaśniać kwestje sporne, które będą jej przedstawiane, zbierać w tym celu wszelkie niezbędne informacje, dokładać starań do pogodzenia Stron i, w celu załatwienia sporu, formułować propozycje, które uzna za słuszne i które zaleci obu Umawiającym się Stronom przyjąć w drodze dyplomatycznej.

Jeżeli Komisji Koncyljacyinej nie uda się podczas jednej sesji sformułować propozycji załatwienia rozpatrywanego przez nią sporu i jeżeli Umawiające się Strony nie dojdą w czasie właściwym do porozumienia w drodze dyplomatycznej, każda z Umawiających się Stron będzie miała prawo zażądać, aby spór ten był oddany ponownie do rozważenia Komisji Koncyljacyjnej.

Artykuł  4.

Komisja Koncyljacyjna zbierać się będzie na wniosek jednej z Umawiających się Stron, skierowany do drugiej w drodze dyplomatycznej, w czasie ustalonym za obopólną zgodą przez Umawiające się Strony.

Zebranie Komisji winno nastąpić w terminie nieprzekraczającym jednego miesiąca od chwili wpłynięcia wyżej wspomnianego wniosku.

W zasadzie sesje Komisji nie powinny mieć miejsca częściej niż raz do roku, poza wypadkami nadzwyczajnemi, kiedy to Komisja winna będzie się zebrać na żądanie jednej ze Stron.

O ile Umawiające się Strony zgodnie inaczej nie postanowią, sesje Komisji będą się odbywały kolejno w Warszawie i Moskwie. Miejsce pierwszej sesji zostanie ustalone w drodze losowania.

Artykuł  5.

Każda z Umawiających się Stron przedstawi Stronie drugiej w drodze dyplomatycznej, najpóźniej na 15 dni przed zebraniem się Komisji Koncyljacyjnej, listę spraw, które pragnie poddać rozważeniu na danej sesji.

Artykuł  6.

O ile Umawiające się Strony zgodnie nie postanowią inaczej, Komisja Koncyljacyjna sama ustali swą procedurę, poza zasadami tą Konwencja przewidzianemi.

Artykuł  7.

Dla prawomocności obrad Komisji Koncyljacyjnej niezbędna jest obecność wszystkich jej członków.

O ileby jeden z członków Komisji nie mógł wziąć udziału w pracach Komisji, strona zainteresowana wyznaczy jego zastępcę w przeciągu 30 dni po stwierdzeniu niemożności wzięcia udziału w sesji.

Artykuł  8.

Umawiające się Strony zobowiązują się ułatwiać Komisji Koncyljacyjnej wykonanie powierzonych jej zadań, w szczególności zaś dostarczać jej w granicach możliwie najszerszych, wszystkich potrzebnych jej informacyj i dokumentów.

Artykuł  9.

Komisja Koncyljacyjna sporządza sprawozdanie, dotyczące kwestyj spornych, które zostały jej przedłożone. Sprawozdanie to winno być dostarczone Umawiającym się Stronom przed końcem sesji, w czasie trwania której kwestje te będą rozważane, o ile Umawiające się Strony nie postanowią zgodnie przedłużenia tego terminu.

Sprawozdanie winno zawierać projekt załatwienia każdej sprawy spornej, przedstawionej do rozważenia Komisji, o ile projekt ten zostanie przyjęty przez wszystkich członków Komisji.

W wypadku, o ileby Komisja nie mogła osiągnąć zgody na projekt wspólny, sprawozdanie winno zawierać propozycje obydwóch stron.

Artykuł  10.

Sprawozdanie Komisji Koncyljacyjnej podpisują wszyscy jej członkowie. Winno ono być niezwłocznie podane do wiadomości Umawiających się Stron.

Artykuł  11.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się w terminie należytym, nieprzekraczającym w żadnym razie trzech miesięcy, powiadomić drugą, czy zgadza się na propozycje wspólne Komisji, zawarte w jej sprawozdaniu.

Artykuł  12.

Sprawozdania Komisji Koncyljacyinej mogą być ogłoszone całkowicie lub częściowo tylko za zgoda obu Umawiających się Stron.

Artykuł  13.

Wynagrodzenie członków Komisji Koncyljacyjnej oraz ekspertów i innych osób, powołanych przecz jedną z Umawiających się Stron, pokrywa Strona powołująca. Inne koszta, związane z działalnością Komisji, ponoszą obie Umawiające się Strony po połowie.

Artykuł  14.

W czasie trwania postępowania Koncyljacyjnego Umawiające się Strony zobowiązują się wzajemnie wstrzymywać od wszelkich zarządzeń, mogących oddziałać w niekorzystny sposób na urzeczywistnienie zaleceń Komisji Koncyljacyjnej.

Artykuł  15.

Konwencja niniejsza stanowi część integralna Paktu Nieagresji między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Rad, podpisanego w Moskwie dnia 25 lipca 1932 roku, i będzie ratyfikowana równocześnie z powyższym Paktem.

Wejdzie ona w życie równocześnie z nim i będzie w mocy tak długo, jak długo będzie obowiązywał wyżej wymieniony Pakt.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali Konwencję niniejszą i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Moskwie, w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i rosyjskim, dnia 23 listopada 1932 roku.

St. Patek M. Litwinow

M. P. M. P.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją uznaliśmy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 26 listopada 1932 r.