ZSRR-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1971.05.27.
Dz.U.1972.15.106
Akt obowiązującyKONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich,
sporządzona w Warszawie dnia 27 maja 1971 r.
RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 27 maja 1971 roku została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o następującym brzmieniu dosłownym:
KONWENCJA KONSULARNA
między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydium Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
kierując się życzeniem dalszego rozwoju przyjacielskich stosunków zgodnie z Układem między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, podpisanym w Warszawie dnia 8 kwietnia 1965 roku,
biorąc pod uwagę, że Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisana w Warszawie dnia 21 stycznia 1958 roku, wymaga zmian,
postanowiły zawrzeć niniejszą Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swoimi Pełnomocnikami: (pominięto),
którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
DEFINICJE
DEFINICJE
Dla celów niniejszej Konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenia:
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadnienia swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie, udzielone kierownikowi urzędu konsularnego, zostało cofnięte albo że urzędnik lub pracownik konsularny został uznany za osobę niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać taką osobę, jeśli przystąpiła już do wykonywania swoich zadań. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za urzędnika bądź pracownika konsularnego.
PRZYWILEJE I IMMUNITETY
PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Państwo przyjmujące zapewni urzędnikowi konsularnemu ochronę i podejmie niezbędne kroki w tym celu, aby mógł on wykonywać swoje funkcje i korzystać z przywilejów i immunitetów zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji. Państwo przyjmujące zastosuje niezbędne środki dla ochrony urzędu konsularnego i mieszkań urzędników konsularnych.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są w Państwie przyjmującym od obowiązku służby wojskowej oraz wszelkich form przymusowych świadczeń osobistych i rzeczowych na cele publiczne. Postanowienie to nie obejmuje osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Urzędnicy i pracownicy konsularni oraz członkowie ich rodzin, pozostający z nimi we wspólnocie domowej, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i przepisach Państwa przyjmującego w odniesieniu do rejestracji, zezwoleń na pobyt i innych podobnych wymogów dotyczących cudzoziemców. Postanowienie to nie obejmuje osób wymienionych w artykule 27 niniejszej Konwencji.
Państwo wysyłające zwolnione jest od płacenia jakichkolwiek podatków lub innych podobnych opłat od mienia ruchomego, stanowiącego własność tego Państwa lub znajdującego się w jego posiadaniu bądź użytkowaniu i służącego dla celów konsularnych, a także w związku z nabywaniem takiego mienia.
W przypadku zgonu urzędnika bądź pracownika konsularnego lub członka jego rodziny, pozostającego z nim we wspólnocie domowej, Państwo przyjmujące zezwoli na wywóz mienia ruchomego osoby zmarłej bez opłat celnych, a także zwolni to mienie od podatków i opłat spadkowych i od przeniesienia praw majątkowych, jeżeli mienie to znajdowało się w Państwie przyjmującym wyłącznie w związku z przebywaniem w tym Państwie tej osoby w charakterze urzędnika bądź pracownika konsularnego lub członka jego rodziny. Postanowienia niniejszego artykułu nie obejmują mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz jest ograniczony lub zakazany.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewnia urzędnikom i pracownikom konsularnym swobodę poruszania się na obszarze okręgu konsularnego.
Wszystkie osoby, korzystające na podstawie postanowień niniejszej Konwencji z przywilejów i immunitetów, obowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i przepisów Państwa przyjmującego, włącznie z ustawami i przepisami dotyczącymi ruchu drogowego i ubezpieczenia samochodów.
Przywileje i immunitety przewidziane w postanowieniach niniejszej Konwencji, z wyjątkiem ustępów 2 i 3 artykułu 17 oraz artykułu 24, nie przysługują pracownikom konsularnym, a także członkom rodzin urzędników i pracowników konsularnych, jeżeli osoby te są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie.
FUNKCJE KONSULARNE
FUNKCJE KONSULARNE
Zadaniem urzędnika konsularnego jest przyczynianie się do umacniania przyjacielskich stosunków między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym oraz popieranie rozwoju stosunków ekonomicznych, handlowych, kulturalnych, naukowych i turystyki między nimi.
Urzędnik konsularny uprawniony jest do ochrony praw i interesów Państwa wysyłającego oraz jego obywateli, zarówno osób fizycznych, jak i prawnych.
Urzędnik konsularny jest uprawniony do:
Urzędnik konsularny ma prawo zastępować przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego obywateli Państwa wysyłającego, jeżeli osoby te z powodu nieobecności lub na skutek innych istotnych przyczyn nie były w stanie w odpowiednim czasie bronić swych praw i interesów. Zastępstwo to trwa do chwili wyznaczenia przez osoby zastępowane swoich pełnomocników lub podjęcia przez nie obrony swych praw i interesów.
Urzędnik konsularny ma prawo:
Postanowienia artykułów 37, 38, 39 i 40 niniejszej Konwencji mają odpowiednie zastosowanie także do statków powietrznych.
Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego opłaty konsularne zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 27 maja 1971 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
PROTOKÓŁ
do Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich
Przy podpisywaniu w dniu dzisiejszym Konwencji konsularnej między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, zwanej dalej "Konwencją", Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na następujące postanowienia:
1. Zawiadamianie urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 2 artykułu 36 Konwencji, następuje w ciągu trzech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania w innej formie obywatela Państwa wysyłającego.
2. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 36 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie, a także do porozumiewania się z nim, będzie przyznawane w ciągu czterech dni od chwili aresztowania lub zatrzymania.
3. Prawo urzędnika konsularnego, przewidziane w ustępie 3 artykułu 36 Konwencji, do odwiedzania obywatela Państwa wysyłającego, aresztowanego lub zatrzymanego w innej formie albo odbywającego karę pozbawienia wolności, a także do porozumiewania się z nim, przyznawane będzie na zasadzie częstotliwości.
Niniejszy Protokół stanowi integralną część Konwencji.
Na dowód czego Pełnomocnicy obu Wysokich Umawiających się Stron podpisali niniejszy Protokół i opatrzyli go pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 27 maja 1971 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rosyjskim przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Dano w Warszawie, dnia 23 września 1971 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »