Zmiana taryfy opłat konsularnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.36.364

Akt utracił moc

Wersja od: 28 kwietnia 1932 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAW ZAGRANICZNYCH

z dnia 23 kwietnia 1932 r.

w porozumieniu z Ministrami: Skarbu, Przemysłu i Handlu, Spraw Wewnętrznych, Sprawiedliwości, oraz Pracy i Opieki Społecznej w sprawie zmiany taryfy opłat konsularnych.

Na podstawie art. 25 ustawy z dnia 11 listopada 1924 r. o organizacji konsulatów i czynnościach konsulów (Dz. U. R. P. Nr. 103, poz. 944) zarządza się co następuje:

§ 1. Pozycja 50 załącznika do rozporządzenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 1 kwietnia 1928 r. w sprawie taryfy opłat konsularnych (Dz. U. R. P. Nr. 49, poz. 474) otrzymuje brzmienie następujące:

50. Wizowanie paszportu cudzoziemskiego (vide rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 listopada 1929 r. o ruchu cudzoziemców - Dz. U. R. P. Nr. 76, poz. 575) lub wystawionej przepustki:

a)	wiza	pobytowa jednorazowa	zł	25.-
b)	"	" wielokrotna	"	40.-
c)	"	osiedleńcza		50.-
d)	"	przejazdowa, uprawniająca do:
		1. jednorazowego przejazdu	"	2.50
		2. jednorazowego przejazdu i zpowrotem	"	5.-
		3. wielokrotnego przejazdu	"	12.-
e)	"	zbiorowa pobytowa (dla grup złożonych co najmniej z 10 osób), od każdej wymienionej w paszporcie osoby, po	"	5.-
f)	wiza	zbiorowa przejazdowa (dla grup złożonych co najmniej z 10 osób), upoważniająca do:
		1. jednorazowego przejazdu po	zł	1.-
		2. jednorazowego przejazdu i zpowrotem, po	"	1.50
		od każdej wymienionej w paszporcie osoby.

Uwaga do poz. 50.

1) Paszporty rodzinne: za wizowanie paszportu rodzinnego (rodzice z nieletniemi dziećmi) pobiera się opłaty o 50% niższe od przewidzianych literami a, b, d, od każdej wpisanej do paszportu osoby powyżej lat 16-tu, o ile podróż odbywać będzie więcej aniżeli jedna osoba.

2) Stawki przewidziane w niniejszej pozycji nie dotyczą wizowania paszportów obywateli krajów, z któremi ustalono umownie stawki inne.

3) Wolne są od opłat wizy dyplomatyczne i służbowe.

§ 2. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie od dnia ogłoszenia. Jednocześnie przestaje obowiązywać § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 11 sierpnia 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 77, poz. 606).