Art. 8. - Zmiana przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1906 r. o ubezpieczeniu pensyjnem funkcjonarjuszy w służbie prywatnej i niektórych funkcjonarjuszy w służbie publicznej (Austr. Dz. Ust z r. 1907 Nr 1) w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem cesarskiem z dn. 25 czerwca 1914 r. o ubezpieczeniu pensyjnem (Austr. Dz. Ust. Nr 138).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.59.370

Akt jednorazowy

Wersja od: 12 lipca 1921 r.

Art.  8.

Pierwsze 6 ustępów § 8 otrzymują brzmienie następujące:

"Renta nieudolności składa się z kwoty zasadniczej i rosnącej. Kwota zasadnicza wynosi 20% przeciętnych poborów rocznych, służących za podstawę do ubezpieczenia (§ 3) w okresie wyczekiwania. Rosnąca kwota renty wynosi: w pięcioletnim okresie, następującym po 60-ym miesiącu wkładkowym, 2%", za dalszy czasokres po upływie 120 miesięcy wkładkowych 1,¹/₂% sumy poborów, służących za podstawę do ubezpieczenia (§ 3) w każdym z tych czasokresów.

Jeżeli niezdolność nastąpiła przed upływem czas i wyczekiwania wskutek wypadku (ustęp drugi § 5), dla brakujących do czasu wyczekiwania miesięcy uwzględnia się pobory, służące za podstawę do ubezpieczenia w chwili wypadku".