Zm.: ustawa z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.67.606

Akt jednorazowy

Wersja od: 1 kwietnia 1922 r.

USTAWA

z dnia 28 lipca 1922 r.

w przedmiocie zmian w ustawie z dnia 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej. (Dz. U. R. P. № 21, poz. 164).

Art.  1.

Ustąp pierwszy art. 2 ustawy z 17 lutego 1922 r. o państwowej służbie cywilnej (Dz. U. R. P. № 21, poz. 164) otrzymuje brzmienie następujące:

"Ministrowie oraz konstytucyjnie odpowiedzialni kierownicy władz naczelnych podlegają postanowieniom niniejszej ustawy, o ile ustawa konstytucyjna lub ustawy specjalne nie zawierają przepisów odmiennych".

Art.  2.

Ustęp trzeci art. 14 ustawy o państwowej służbie cywilnej otrzymuje brzmienie następujące:

"Dla urzędników, którym w myśl ustaw o uposażeniu zaliczono do wysługi lat pewien czas poprzedniej służby państwowej, samorządowej lub pracy zawodowej, czas ten uważa się za czas służby w rozumieniu ustępu pierwszego artykułu niniejszego. Przepis ten nie dotyczy sposobu obliczenia wysługi lat przy wymiarze emerytury".

Art.  3.

Art. 17 tejże ustawy otrzymuje brzmienie następujące:

"Ustanawia się dwanaście stopni służbowych.

Zaliczenie stanowisk służbowych do poszczególnych stopni służbowych i ustalenie tytułów następuje z rozporządzenia Rady Ministrów.

Stałą służbę państwową rozpoczyna się w myśl art. 11:

w	I	kategorji	służbowej	od	VIII	stopnia	służbowego,
"	II	"	"	"	X	"	"
"	III	"	"	"	XI lub XII stopnia służb.

Mianowanie na stanowiska i stopnie służbowe, zaliczone do pierwszych czterech stopni, zastrzega się Prezydentowi Rzeczypospolitej, pozostałych zaś stopni - właściwym władzom naczelnym, przyczem mianowanie na stopnie służbowe powyżej VI stopnia służbowego wymaga uprzedniej zgody Prezesa Rady Ministrów.

Mianowanie urzędników pięciu najniższych stopni służbowych, na mocy specjalnych przepisów można przekazać kierownikom władz, bezpośrednio podlegających władzy naczelnej.

Urzędników sejmowych mianuje Marszałek Sejmu".

Art.  4.

Art. 56 tejże ustawy otrzymuje brzmienie następujące:

"Urzędnik w stanie nieczynnym może być w każdej chwili powołany z powrotem do służby czynnej, o ile jednak powołanie takie nie nastąpi w ciągu pół roku od chwili przeniesienia urzędnika w stan nieczynny, należy go zwolnić ze służby państwowej przy zastosowaniu odnośnych postanowień ustawy emerytalnej".

Art.  5.

W art. 92 tejże ustawy dodaje się dwa nowe ustępy o brzmieniu następującem:

"Mianowanie funkcjonariuszów niższych, zatrudnionych przy władzach naczelnych, przysługuje właściwej władzy naczelnej, zatrudnionych zaś przy władzach I i II instancji -kierownikom władz, bezpośrednio podległych władzy naczelnej.

Niższych funkcjonariuszów sejmowych mianuje Marszałek Sejmu".

Art.  6.

Ustęp piąty art. 116 ustawy o państwowej służbie cywilnej uchyla się, ustępowi zaś szóstemu i siódmemu tejże ustawy nadaje się brzmienie następujące:

"O ile urzędnik lub funkcjonarjusz niższy nie zostanie ustalony w ciągu lat dwóch od chwili wejścia w życie ustawy niniejszej, należy go zwolnić ze służby państwowej. Równocześnie ze zwolnieniem funkcjonarjuszowi takiemu należy przyznać uposażenie emerytalne, obliczone według postanowień art. 14 ustawy emerytalnej z 28 lipca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 70, poz. 466) za ilość lat tak służby państwowej polskiej, jak i służby b. państw zaborczych i służby samorządowej lub pracy zawodowej, podlegającej zaliczeniu do wysługi emerytalnej-zgodnie z art. 42 i 44 ustawy emerytalnej, przy uwzględnieniu przepisów, przewidzianych w art. 3 i 4 tejże ustawy. Funkcjonarjuszom, co do których nie zachodzą warunki, przewidziane w art. 3 i 4 ustawy emerytalnej, przyznaje się przy zwolnieniu odprawę w wysokości trzechmiesięcznego wynagrodzenia".

W końcu tego art. 116 dodaje się nowy ustęp:

"O ile urzędnik lub funkcjonarjusz niższy, do którego nie został zastosowany ustęp drugi artykułu niniejszego, w okresie dwóch lat od chwili wejścia w życie ustawy niniejszej stanie się w myśl art. 3 i 4 ustawy emerytalnej niezdolnym do pracy albo też umrze-należy do niego, względnie do pozostałej po nim wdowy, stosować przepisy ustawy emerytalnej tak, jak do funkcjonarjuszów ustalonych".

Art.  7.

Wykonanie niniejszej ustawy powierza się Prezes owi Rady Ministrów i innym ministrom we właściwym każdemu z nich zakresie działania.

Art.  8.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą obowiązującą od 1 kwietnia 1922 roku.