Zm.: ustawa o rewizji likwidacji serwitutów pastwiskowych w dobrach b. Komory Cieszyńskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.16.127

Akt jednorazowy

Wersja od: 17 lutego 1928 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 7 lutego 1928 r.

w sprawie zmian w ustawie o rewizji likwidacji serwitutów pastwiskowych w dobrach b. Komory Cieszyńskiej.

Na podstawie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr. 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

Art.  1.

Art. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 1921 r. w przedmiocie rewizji likwidacji serwitutów pastwiskowych w dobrach b. Komory arcyksiążęcej na Śląsku Cieszyńskim (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 373) otrzymuje brzmienie następujące:

"Wynagrodzenie (ekwiwalent) za serwituty paszy szałaśniczej, wydzielone na obszarze cieszyńskiej części województwa, śląskiego na mocy ugod zawartych po dniu 31 grudnia 1852 r. w przedmiocie serwitutów, oraz na mocy orzeczeń Komisyj Serwitutowych, wydanych na zasadzie patentu cesarskiego z dnia 5 lipca 1853 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 130) ulega rewizji na następujących obszarach leśnych (t. zw. szałasach):

A. w gminie katastralnej Wisła:

a) Skalnity i Uhlory, b) Smrekowiec, c) Mały Soszów oddział Kobyla, d) Koziniec, e) Zielony, f) Cinków, g) Czerny i Barania, h) Wielki Soszów, i) Mały Soszów, j) Mały Stożek, k) Wielka Czantorja II część, l) Wielki Stożek;

B. w gminie katastralnej Brenna:

a) Stary Groń, b) Grabowa, c) Skałka, d) Równica, e) Stołówka, f) Cisowa, g) Kotarz, h) Orłowa, i) Węgierski, j) Malinka;

C. w gminie katastralnej Ustroń:

a) Mała Czantorja, b) Równica oddział Beskidek, c) Orłowa i oddział Wyrch Jastrzębi, d) Wielka Czantorja I część;

D. w gminie katastralnej Istebna: a) Wielka Skałka, b) Dupny;

E. w gminie katastralnej Koniaków: Rżawka".

Art.  2.

Art. 2. powołanej ustawy z dnia. 21 czerwca 1921 r. otrzymuje brzmienie następujące:

"1) Zadaniem rewizji wynagrodzenia (ekwiwalentu) za serwituty paszy szałaśniczej na obszarach, oznaczonych w art. 1, jest ustalenie dodatkowego wynagrodzenia w gotowiźnie na koszt majątków nieruchomych dawniej serwitutami obciążonych, czyli należących do tak zwanej Komory Cieszyńskiej, i przyznanie tego wynagrodzenia gospodarstwom rolnym, położonym na obszarze wymienionych gmin, które bądź w obecnym składzie i kształcie, bądź też w kształcie, jaki miały w r. 1852 przed podziałem na obecnie istniejące części, uczestniczyły w wynagrodzeniu (ekwiwalencie) za serwituty pastwiskowe.

2) Wynagrodzenie dodatkowe należy ustalić według następujących zasad:

a) dodatkowe wynagrodzenie wynosić ma 50% wartości pieniężnej wynagrodzenia (ekwiwalentu) wydzielonego pierwotnie dla poszczególnych uprawnionych gospodarstw włościańskich z poszczególnego szałasu - za zniesienie serwitutu pastwiskowego na zasadzie przepisów powołanego cesarskiego patentu z roku 1853;

b) wartość pierwotnego wynagrodzenia (ekwiwalentu) ustala się w wysokości, obliczonej przez b. austrjackie Komisje regulacji serwitutów we florenach austrjackich; sumę kapitałową we florenach austrjackich przerachowywa się na złote w danym przypadku według stosunku 1 floren austrjacki = 6 złotych;

c) obowiązek zapłaty dodatkowego wynagrodzenia ciąży na majątkach nieruchomych dawniej serwitutem obciążonych; wypłata nastąpić winna do rąk zrzeszenia spółek szałaśniczych, utworzonych z posiadaczy uprawnionych gospodarstw rolnych, których organizację ustali ustawa Sejmu Śląskiego;

d) w wyjątkowych przypadkach, a w szczególności, gdy to jest konieczne ze względu na racjonalną naprawę ustroju rolnego tak uprawnionych, jak i obciążonych gospodarstw, lub gdy uprawnione gospodarstwa z poszczególnego szałasu będą w drodze zamiany gruntów przeniesione na grunty, położone w nizinie - na zgodny wniosek obu stron dodatkowe wynagrodzenie może być przydzielone w naturze, w gruntach ornych lub w pastwiskach. Obszar przydzielonych gruntów ma być obliczany wedle ich wartości obecnej i wedle wysokości dodatkowego wynagrodzenia, ustalonego według powyższych zasad; przydział w naturze może nastąpić tylko jednorazowo na wszystkie uprawnione gospodarstwa z całego szałasu.

3) W przypadkach, w których wartość pierwotnego wynagrodzenia (p. b. cz. 2) nie była obliczana przez b. austrjackie Komisje regulacji serwitutów lub też akt obliczenia wysokości zaginął, wartość tę we florenach austrjackich ustali Serwitutowa Komisja Rewizyjna przez analogję w takiej wysokości i na tych samych zasadach, jaką ustalono dla innych wynagrodzeń, wydzielonych innym szałasom o tej samej lub zbliżonej strukturze i jakości gleby."

Art.  3.

Art. 3 powołanej ustawy z dnia 21 czerwca 1921 r. otrzymuje brzmienie następujące:

"1) Wynagrodzenie dodatkowe będzie współwłasnością uprawnionych szałaśników, czyli obecnych właścicieli gospodarstw lub części gospodarstw, które uczestniczyły w pierwotnych wynagrodzeniach za serwituty, a to w takich częściach, w jakich pierwotne ich udziały w wynagrodzeniu (ekwiwalencie) były wpisane w księgach hipotecznych, względnie w odpowiednich częściach, o ile pierwotne gospodarstwa uprawnione uległy podziałowi. Udziały współwłasności dodatkowego wynagrodzenia będą przez czas trwania współwłasności nieoddzielną przynależnością gospodarstw, którym je przydzielono. Zniesienie tej współwłasności nastąpić może jedynie za zezwoleniem właściwej władzy administracyjnej.

2) Zarząd współwłasnych kapitałów, powstałych z dodatkowych wynagrodzeń, sprawować będzie zrzeszenie spółek szałaśniczych. Przeznaczeniem tego kapitału jest polepszenie wspólnych pastwisk górskich, podniesienie hodowli owiec i bydła oraz poziomu gospodarstw szałaśniczych.

3) Dodatkowe wynagrodzenie, przydzielone w gruntach, położonych w nizinach, nie podlega przepisom cz. 1 i 2 - i przydzielone będzie poszczególnym gospodarstwom bezpośrednio".

Art.  4.

Drugi ustęp art. 4 powołanej ustawy z dnia 21 czerwca 1921 r. otrzymuje brzmienie następujące:

"Na wniosek przewodniczącego Komisji, sąd zanotuje wdrożenie postępowania na kartach A wykazów hipotecznych, obejmujących grunty, uprawnione do dodatkowego wynagrodzenia, z tym skutkiem, że zmiany własności, powstałe po dniu adnotacji, pozostają bez wpływu na bieg postępowania, prowadzonego wedle niniejszej ustawy, a bez uszczerbku dla ważności aktów, powodujących te zmiany".

Zamieszczone w ustępie pierwszym art. 4 wyrazy: "Głównego Urzędu Ziemskiego" zastępuje się wyrazami: "Ministra Reform Rolnych", zaś wyraz: "ekwiwalent" wyrazem: "dodatkowe wynagrodzenie" zamieszczone zaś w art. 6 wyrazy: "Prezesowi Głównego Urzędu Ziemskiego" zastępuje się wyrazami: "Ministrowi Reform Rolnych".

Art.  5.

Ugodom, zawartym po dniu 31 grudnia 1852 r. w przedmiocie serwitutów, tudzież orzeczeniom Komisyj serwitutowych, wydanym w toku postępowania, wdrożonego na podstawie patentu cesarskiego z dnia 5 lipca 1853 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 130) przywraca się w całej rozciągłości moc prawną, uchyloną przepisem art. 1 powołanej ustawy z dnia 21 czerwca 1921 r. w dotychczasowem brzmieniu.

Art.  6.

Na wniosek okręgowych urzędów ziemskich właściwe sądy przeprowadzą wpisy prawa własności nieruchomości, stanowiących dodatkowe wynagrodzenie wedle treści orzeczeń Komisji, wpisując wedle treści tegoż orzeczenia w wykazie hipotecznym, obejmującym tę nieruchomość, adnotację o jej niepodzielności.

Art.  7.

Tryb postępowania Komisji, ważność i skutki wyników dotychczasowego postępowania oraz postępowanie innych władz, które winny współdziałać z Komisją, określi rozporządzenie Ministrów: Reform Rolnych, Sprawiedliwości i Rolnictwa.

Art.  8.

Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Ministrom: Reform Rolnych, Sprawiedliwości oraz Rolnictwa.

Art.  9.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.