Zm.: rozporządzenie z dnia 7 lutego 1928 r. wydanego w celu wykonania rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 marca 1927 r. o monopolu spirytusowym.
Dz.U.1930.79.621
Akt jednorazowyROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SKARBU
z dnia 12 listopada 1930 r.
wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa co do §§ 19 - 33, w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych co do §§ 79 - 83, w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu co do §§ 92-110 - w sprawie zmiany rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 7 lutego 1928 r., wydanego w celu wykonania rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 marca 1927 r. o monopolu spirytusowym.
"O wszelkich czynnościach, dokonywanych w przedsiębiorstwach, a wymagających obecności K. S., przedsiębiorcy obowiązani są zawiadomić urzędnika K. S., właściwego dla dokonania tych czynności. Wyjątki od tej zasady przewidziane są w przepisach szczegółowych".
"1. Zawartość alkoholu w surówce, pochodzącej z gorzelni rolniczych, winna wynosić co najmniej 90° objętościowych, w surówce, odpędzonej z melasy, co najmniej 92,5° objętościowych przy + 15° C. Moc surówki, dostarczanej przez gorzelnie drożdżowe, ustala art. 56 ustęp 3 punkt b).
2. Gorzelnie rolnicze, produkujące spirytus o mocy niższej, niż wymagana w ustępie 1, obowiązane są przystosować do powyższego wymagania swe urządzenia nie później, niż przed rozpoczęciem ruchu w kampanji 1934/35; do tego czasu nie będą stosować się do nich rygory, przewidziano w § 140, poza wypadkiem dostarczenia spirytusu o mocy niższej niż 85° objętościowych.
3. Zawartość fuzli w spirytusie nie powinna przekraczać 0,8 % wagowo w przeliczeniu na alkohol absolutny.
4. Spirytus surowy nie powinien posiadać niewłaściwego sobie smaku, zapachu i barwy, oraz nie powinien zawierać niewłaściwych (obcych) domieszek".
"4. Postanowienia, wyszczególnione w ustępach 1, 2 i 3 niniejszego paragrafu, mają zastosowanie przy magazynowaniu spirytusu w gorzelniach przemysłowych, rektyfikacjach i wolnych składach spirytusu.
5. Dla surówki lub rektyfikatu, magazynowanych w gorzelniach rolniczych, ustanawia się dozwolony zanik w wysokości 0,4 % od ilości spirytusu, przyjętych do magazynu według ksiąg magazynowych".
"3. Za czas przebywania przesyłki w drodze liczy się cały czas od dnia nadania przesyłki do przewozu kolejowego względnie urzędowej odprawy, aż do dnia przyjęcia przesyłki w miejscu przeznaczenia. Jeżeli odległość przedsiębiorstwa wysyłającego od stacji kolejowej wynosi więcej niż 20 km, to czas przebywania przesyłki może być zwiększony o jeden dzień. Dalsze zaliczenie czasu przebywania przesyłki w drodze może nastąpić tylko w wypadku, gdy zwłoka powstała bez winy lub zaniedbania ze strony przedsiębiorstwa".
"1. Dozwolony zanik rektyfikacyjny ustala się niezależnie od typu aparatu do oczyszczania, w wysokości 1 % ilości surówki, wziętej na aparat do oczyszczania. Podana norma zaniku winna pokryć normalne straty aparatowe, powstałe tak przy oczyszczaniu wziętej na aparat surówki, jak i przy ewentualnym powtórnym przerobie niższych gatunków rektyfikatu, otrzymanych z tej samej surówki".
"Ujawnione przy każdej rewizji ubytki magazynowe należy zaraz zapisać na rozchód w księdze magazynowej, a gdy przekraczają dozwolony zanik, należy obliczyć należność, określoną w art. 9 ustęp 1 i zawiadomić o tem natychmiast właściwy U. S. A. M., przesyłając mu odpis wpisu, uskutecznionego przy rewizji w księdze magazynowej. Urząd ten winien wydać orzeczenie, nakładające na przedsiębiorstwo obowiązek uiszczenia należności, przypadającej za stwierdzone ubytki, przekraczające dozwoloną normę, w ciągu dni 14-tu od daty doręczenia orzeczenia".
"W razie stwierdzenia po takiem porównaniu nadmiernego ubytku, należy postąpić według przepisów § 38".
Ustęp 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Za stwierdzone przy przyjęciu spirytusu ubytki drogowe wymierza się należność, określoną w art. 9 ustęp 1. W tym celu urzędnik, przeprowadzający dochodzenia, przewidziane w § 41, winien przedłożyć wynik tychże możliwie najrychlej właściwemu U. S. A. M., który postąpi stosownie do przepisów § 38, niezależnie od ewentualnego wdrożenia postępowania karnego".
Ustęp 2 punkt a) uzupełnia się następującem zdaniem:
"Przedsiębiorstwo wysyłające nie jest odpowiedzialne za ubytki spirytusu, jeżeli przesyłkę wysłano pod nadzorem urzędnika skarbowego i pod nadzorem urzędnika skarbowego przyjęto, przyczem naczynia były nieuszkodzone, a nałożone na tych naczyniach zamknięcia nie były naruszone. W tych wypadkach brakujący spirytus zapisuje się na przychód w księgach magazynowych przedsiębiorstwa wysyłającego".
W ustępie 4 zamiast słowa "ubytki" wstawia się słowo "nadwyżki".
W ustępie 2 w zdaniu pierwszem po słowach "Czynność tę" należy dodać słowa "o ile użyto płynowskazu".
Ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie:
"Prawidłowość wskazań wszelkiego rodzaju urządzeń pomiarowych należy sprawdzać stale, gdy zbiorniki są w użyciu, przy ich napełnianiu i opróżnianiu".
Drugie zdanie ustępu 9 punkt a) otrzymuje następujące brzmienie:
"Skala ta winna być trwale umocowana i zabezpieczona; kreski na niej oznacza się przez, nacięcie, a cyfry - farbą olejną".
W tymże ustępie punkt b) w zdaniu pierwszem skreśla się słowa "farbą lub".
W tymże ustępie punkt c) w zdaniu pierwszem słowo "olejną" zmienia się na "trwałą".
Punkt c) b1) tegoż ustępu otrzymuje następujące brzmienie:
"zabezpieczyć dolny koniec i ostatnią górną kreskę laski przez wypalenie godła Państwa na laskach drewnianych, względnie przez wybicie go na laskach metalowych".
zamiast "" powinno być "."
"O obowiązku zapłaty wszelkich należności, przypadających na rzecz D. P. M. S., za wyjątkiem należności, powstałej z dokonanej przez D. P. M. S. sprzedaży, orzeka U. S. A. M. właściwy dla siedziby przedsiębiorstwa, na którem ciąży obowiązek zapłaty tych należności. Właściwym dla orzekania o zapłacie należności za ubytki magazynowe jest U. S. A. M., w którego okręgu znajduje się przedsiębiorstwo magazynujące spirytus, za drogowe - U. S. A. M. miejsca wysłania przesyłki".
"1. Wszelkie przedsiębiorstwa, które na zasadzie art. 83 uiszczają odpowiednie opłaty patentowe, mają obowiązek kwit na uiszczoną opłatę starannie przechowywać i okazywać na żądanie urzędników, kontrolujących przedsiębiorstwo.
2. Niezwłocznie po uiszczeniu "opłaty patentowej przedsiębiorstwo, prowadzące księgi kontrolne, czyni o tem wzmiankę w księdze produkcji lub przerobu spirytusu, wskazując datę i Nr. kwitu kasowego.
3. Przedsiębiorstwa przewozowe, mające kilka oddziałów, uiszczają opłatą patentową tylko od głównego zakładu".
"1. Za najmniejszy obszar ziemi ornej, jaki powinno posiadać gospodarstwo rolne połączone z gorzelnią (art. 54 ustęp 2), uznaje się obszar, który przy normalnem prowadzeniu gospodarstwa pozwala przeciętnie na uprawę ziemniaków, w ilości niezbędnej do wyprodukowania 300 hl, a dla nowopowstających gorzelni 700 hl 100° spirytusu w ciągu kampanji, po zaspokojeniu innych potrzeb gospodarstwa na ziemniaki. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa może zezwolić na wyjątek od tej zasady dla istniejących gorzelni w majątkach, które częściowo uległy parcelacji.
2. O uznaniu obszaru ziemi ornej za wystarczający dla prowadzenia gorzelni rolniczej decyduje Minister Skarbu, o uznaniu zaś takiego obszaru za niewystarczający - Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa, w obu wypadkach na wniosek właściwej władzy skarbowej II instancji.
3. W wypadkach budzących wątpliwości, władza skarbowa II instancji powoła komisję, składającą się z trzech osób: przedstawiciela tej władzy jako przewodniczącego, przedstawiciela Wydziału Rolnictwa Urzędu Wojewódzkiego, oraz przedstawiciela organizacyj gorzelni rolniczych - jako członków. Wniosek, o którym mowa w ustępie 2, oprze władza skarbowa II instancji na opinji tej komisji, która zbada na miejscu czy warunki naturalne i ekonomiczne oraz poziom kultury danego gospodarstwa pozwalają na produkcję potrzebnej ilości ziemniaków. Z czynności swych komisja sporządzi protokół".
"3. Uruchomienie istniejącej gorzelni rolniczej, której prawo własności przeszło na spółdzielnię lub spółkę, może nastąpić tylko za zezwoleniem Ministra Skarbu".
"Zezwolenia na odbudowę gorzelni, o których mowa w art. 39 ustęp 4, począwszy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, będą udzielane w sposób, przewidziany w ustępach 1 i 2 art. 39".
"Wojewódzkie prawo odpędu rozdzielają władze skarbowe między gorzelnie rolnicze stosownie do postanowień rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 19 marca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 39, poz. 339)".
"Okres nieczynności gorzelni nowoodbudowanych (art. 51 ustęp 1), które do dnia 31-go grudnia 1929 r. uzyskały zezwolenie na odbudowę, oblicza się od kampanji, na którą gorzelnia po raz pierwszy uzyskała przydział prawa odpędu".
"2. Gorzelniom, które powstały po dokonaniu rozdziału prawa odpędu na dane trzechlecie i otrzymały prawo odpędu z rezerwy odpędowej, przysługuje prawo do otrzymania zasadniczego kontyngentu zakupu dopiero na kampanję następującą po tej, w której nastąpiło przyznanie prawa odpędu; D. P. M. S. może jednak przyznać takim gorzelniom kontyngent zakupu już w pierwszej kampanji na warunkach, przewidzianych w ustępie 1. Przydziały prawa odpędu z rezerwy odpędowej na cele eksportowe nie pociągają za sobą przydziału kontyngentu zakupu".
"Zawiadomienie o dodatkowym przydziale kontyngentu zakupu z rezerwy specjalnej, D. P. M. S. będzie przesyłać za pośrednictwem U. S. A. M., który zanotuje dany przydział w wykazie gorzelni i bezzwłocznie prześle zawiadomienie adresatowi".
"2. Spirytus, wyprodukowany w gorzelniach ponad wyznaczony kontyngent zakupu, może być odebrany przez D. P. M. S. na rachunek i ryzyko producenta, wyłącznie, jako spirytus eksportowy do dyspozycji organizacji eksportu spirytusu, działającej na podstawie art. 5 ustęp 6".
"D. P. M. S. będzie odbierać surówkę o stopniowości niższej niż ustalona w § 28, potrącając przy odbiorze surówki:
1) rolniczej - a) 1 grosz od ceny nabycia 1-go l 100° spirytusu za każdy brakujący stopień mocy poniżej 90° do 85° objętościowych włącznie,
b) 5 % ceny nabycia za każdy dalszy brakujący stopień poniżej 85° objętościowych;
2) melasowej - 5 % ceny nabycia za każdy brakujący stopień mocy poniżej 92,5° objętościowych",
Pierwsze zdanie otrzymuje brzmienie:
"Podstawową cenę monopolową dla każdego województwa (art. 10 ustęp 4) ustala się stosownie do rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 20 grudnia 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 670) na następujących zasadach:".
Ostatnie zdanie ustępu 1 rozdziału A punkt a) otrzymuje następujące brzmienie:
"Przeciętna zawartość skrobi w ziemniakach będzie ustalona osobnem rozporządzeniem Ministra Skarbu".
W tymże ustępie punkt b) otrzymuje następujące brzmienie:
"b) Cenę ziemniaków oblicza się dla danego województwa na podstawie rynkowej ceny ziemniaków fabrycznych loco wagon z okresu od 16 września do 31 października każdego roku włącznie, W braku notowań ceny rynkowej ziemniaków fabrycznych, mogą być przyjmowane zmniejszone o 20 % ceny ziemniaków jadalnych przebieranych, loco wagon. Ceny powyższe zmniejsza się o przeciętny koszt przewozu do kolei lub miasta, który ustala się jednolicie dla wszystkich województw na 15 % obliczonej w powyższy sposób ceny ziemniaków loco wagon, z wyjątkiem województw poznańskiego, pomorskiego, śląskiego i krakowskiego, dla których koszt przewozu ustala się na 5 % ceny ziemniaków loco wagon".
W ustępie 2 punkt b) rozdział A drugie zdanie otrzymuje następujące brzmienie:
"Ceny te ulegają zmniejszeniu o koszt przewozu, w wysokości, przyjętej dla ziemniaków (ustęp 1 punkt b)".
Ostatnie zdanie rozdziału A otrzymuje numerację jako ustęp 3. Na końcu tego ustępu po słowach "przez dodanie do cen loco folwark kosztu przewozu" dodaje się słowa "obliczonego dla cen loco wagon".
Punkt a) rozdziału E otrzymuje następujące brzmienie:
"Koszty paszy: owsa, siana i słomy - po 3.650 kg w województwach: krakowskiem, poznańskiem i śląskiem, w innych zaś województwach - siana i słomy - po 3.650 kg, a owsa - po 2.190 kg według przeciętnych cen loco folwark w województwie z okresu od 16 września do 31 października włącznie każdego roku".
Rozdział F otrzymuje następujące brzmienie:
"1. Wartość gorzelni ustala się w zależności od województwa w wysokości następującej: województwa: śląskie, krakowskie - 100.000 złotych; województwa: poznańskie i pomorskie - 110.000 złotych; województwa: warszawskie, łódzkie, kieleckie i lubelskie - 120.000 złotych; województwa: wołyńskie, lwowskie, tarnopolskie i stanisławowskie - 130.000 złotych; województwa: wileńskie, nowogródzkie, poleskie i białostockie - 150.000 złotych.
2. Z wartości powyższej przyjmuje się 40 % na budynek i 60 % na urządzenie, przyczem oblicza się 3 % na amortyzację i remont budynków, oraz 10 % na armotyzację i remont urządzeń".
"Monopolową cenę nabycia 1 hl spirytusu kontyngentowego z gorzelni przemysłowych, z wyłączeniem drożdżowych, oblicza się na daną kampanję według kosztów produkcji gorzelni, produkującej spirytus w wysokości przeciętnego prawa odpadu gorzelni czynnych w ostatniej kampanji, przyjmując następujące zasady:
A. Surowiec.
Ilość melasy, potrzebną do wyprodukowania 1 hl spirytusu 100°, ustala się w wysokości 3,57 q.
Cenę melasy ustala się na podstawie cen, płaconych za melasę przez gorzelnie przemysłowe w okresie poprzedniej kampanji loco cukrownia.
Do ceny, wypośrodkowanej w powyższy sposób, dolicza się przeciętny koszt przewozu kolejowego w cysternach z cukrowni do gorzelni na odległości 100 km, oraz koszty dzierżawy cystern i ekspedycji, które to koszty usiała się na 50 % przewozu kolejowego.
W braku danych o cenach melasy loco cukrownia, przyjmuje się ceny loco wagon stacja odbiorcza, zmniejszając je o rzeczywisty koszt transportu od wysyłającej cukrowni do stacji odbioru, a zwiększając o przeciętny koszt przewozu kolejowego oraz koszty dzierżawy cysterny i ekspedycji, obliczone według postanowień poprzedniego zdania.
B. Materjały pomocnicze.
Kwas siarkowy, formalina, wapno chlorowe, jęczmień, superfosfaty, chemikalja i t. p. przyjmuje się w wysokości 50 % kosztu opału.
C. Administracja.
Przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie, pobierane w ostatniej kampanji:
a) administracja techniczna
1) kierownik gorzelni,
2) dwóch pomocników gorzelanego,
3) mechanik,
4) trzech zmianowych;
b) administracja ogólna
1) księgowy,
2) maszynistka,
3) woźny.
D. Koszty handlowe i wynagrodzenie za kierownictwo.
Koszty handlowe i wynagrodzenie za kierownictwo przyjmuje się w wysokości 60 % kosztów utrzymania administracji.
E. Robocizna,
Jako podstawę do obliczenia kosztów robocizny przyjmuje się, że kampanja gorzelni trwa 240 dni roboczych, w ciągu których jest zatrudnionych 30 robotników; w pozostałym okresie przyjmuje się 10 robotników.
Wynagrodzenie robotników przyjmuje się według norm, ustalonych przez Główny Urząd Statystyczny za miesiąc dziewiąty każdego roku, dla robotników niewykwalifikowanych (pomoc podwórzowa) w przemyśle metalowym.
F. Opał.
Przyjmuje się, że na wyprodukowanie 1 hl spirytusu zużywa się 80 kg węgla. Cenę węgla określa się z przeciętnej ceny loco wagon kopalnia, gatunek grysik, z miesięcy września i października danego roku. Dostawę oblicza się na podstawie przeciętnych kosztów przewozu kolejowego, przyjmując przeciętną odległość gorzelni od zagłębi w wysokości 370 km oraz doliczając 5 % na manco.
G. Smary i światła oraz dozór kotłów.
Ustala się zużycie 4 kg smarów dziennie; opłatę za światło ustala się na 120 zł miesięcznie w okresie ruchu gorzelni. Koszty, związane z dozorem kotłów, przyjmuje się na podstawie taryfy Stowarzyszenia Dozoru Kotłów, przyczem przeciętną powierzchnię ogrzewalną kotła przyjmuje się na 130 m kw.
H. Ubezpieczenie.
Przyjmuje się według faktycznych stawek towarzystw asekuracyjnych od wartości gorzelni, ustalonej w rozdziale L "Amortyzacja i remont", a także ubezpieczenie zapasu spirytusu, obliczonego po monopolowej cenie nabycia z poprzedniej kampanji, który to zapas ustala się w wysokości 1/5 części przeciętnego prawa odpadu.
I. Podatki i opłaty.
Przyjmuje się rzeczywiste podatki państwowe i komunalne, obciążające gorzelnie według obowiązujących ustaw.
J. Utrzymanie bocznicy kolejowej.
Przyjmuje się przypadające na gorzelnię przeciętne koszty utrzymania bocznicy z poprzedniej kampanji.
K. Oprocentowanie kapitału obrotowego.
Uwzględnia się oprocentowanie według stopy dyskontowej Banku Polskiego dwumiesięcznych wydatków poczynionych na: melasę, materjały pomocnicze, administrację, koszty handlowe, robociznę, opał, asekurację, smary i światło.
L. Amortyzacja i remont.
Przeciętną wartość gorzelni ustala się w wysokości 500.000 zł.
Z wartości powyższej przyjmuje się 40 % na budynki i 60 % na urządzenia, przyczem oblicza się 3 % na amortyzacje i remont budynków oraz 10 % na amortyzację i remont urządzeń.
Ł. Ubytki magazynowe i drogowe.
Jako ubytki przyjmuje się 1,5 % w powyższy sposób wyprowadzonych kosztów produkcji 1 hl 100° spirytusu.
Dla gorzelni całkowicie i racjonalnie utylizujących wywar zwiększa się wyprowadzoną w powyższy sposób ceną, stosownie do postanowień art. 11 ustęp 3, o 10 %.
W ten sposób obliczona cena nie może być wyższa od przeciętnej arytmetycznej wojewódzkich monopolowych cen podstawowych, ustalonych dla gorzelni rolniczych, zmniejszonej o 171/2%".
W ustępie 1 punkt e) otrzymuje brzmienie:
"e) nadzór techniczny na podstawie dokonywanych analiz surowców, produktów przerobu i spirytusu".
Paragraf ten uzupełnia się ustępem 4 o następującem brzmieniu:
"4. Instruktorowie instytucji pomocy naukowej są uprawnieni do pobierania prób spirytusu (surówki) w ilościach, nieprzekraczających jednorazowo 1 litr objętościowy. Ilość spirytusu, pobranego jako próbę, należy zapisać na rozchód w księdze magazynowej".
"Obręcze, ściągające klepki kotłów, winny być zabezpieczone od możności odsuwania".
W tymże ustępie i paragrafie w punkcie c) zdanie piąte zamiast słowa "(Barbette)" wstawia się "np. Barbet'a".
Ustęp 3 uzupełnia się następującem zdaniem:
"Rurka powietrzna w dolnem swem zgięciu, znajdującem się w misce stągwi, powinna być zaopatrzona w otworek dla ściekania płynu na wypadek zalania stągwi spirytusem lub brzeczką".
W tymże paragrafie w ustępie 6 skreśla się słowo "około" i uzupełnia się ustęp następującem zdaniem: "Dla berlińskich przyrządów kontrolnych, typu uszczelnionego i innych, pełna wysokość środka odpływowego otworu oziębialnika nad poziomem postumentu przyrządu winna wynosić nie mniej jak 98 cm, wysokość zaś dolnego brzegu rury odpływowej z miski stągwi ponad postumentem - 65 cm".
Ustęp 7 otrzymuje następujące brzmienie:
"7. W nowowybudowanych gorzelniach oziębialnik, stągiew i przyrząd kontrolno-mierniczy winny być ustawione w jednej prostej linji. Przepis ten nie dotyczy gorzelni już istniejących i zweryfikowanych".
Ustęp 4 uzupełnia się następującem zdaniem:
"Istniejące odbieralniki, posiadające takie wymiary, że 10-cio litrowa podziałka ich laski mierniczej jest równa lub większa od 10 mm, a pozatem odpowiadające wszelkim innym przepisom niniejszego paragrafu, mogą pozostać nadal aż do czasu przeprowadzenia gruntownej naprawy gorzelni".
W ustępie 9 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie:
"9. Rura, doprowadzająca spirytus z przyrządu kontrolno-mierniczego, jak również rura przelewowa, o której mowa w ustępie 3 niniejszego paragrafu, winny dochodzić prawie do samego dna odbieralnika".
W ustępie 17 drugie zdanie otrzymuje następujące brzmienie:
"Miernik ma odpowiadać wszystkim powyższym przepisom, dotyczącym odbieralnika, z wyjątkiem postanowień ustępów 2 i 3; urządzenie mieszadła w mierniku nie jest wymagane".
"1. Na prowadzenie gorzelni ma każdy kierownik ruchu (technik gorzelniczy) posiadać zezwolenie U. S. A. M., właściwego dla gorzelni, którą ma kierować. Zezwolenie to wydaje się na czas nieograniczony z zastrzeżeniem prawa odwołania każdego czasu.
2. U. S. A. M. wyda takie zezwolenie tylko wtedy, leżeli technik gorzelniczy:
a) posiada odpowiednie kwalifikacje moralne,
b) jest fachowcem gorzelniczym, oraz potrafi prowadzić dziennik technicznego przerobu w gorzelni według ustalonego wzoru i dziennik taki zobowiąże się prowadzić,
c) posiada ogólne wykształcenie przynajmniej w zakresie szkoły powszechnej".
Ustęp 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Stągiew przykrywa się szafką drewnianą, wykonaną z suchych desek, sklejonych szczelnie ze sobą; ponadto deski i ściany szafki łączą się zapomocą trzech żelaznych obręczy i śrub, które winny przejść przez każdą deskę, a z wewnętrznej strony szafki mają nakrętki i zatyczki. Każda deska ścianek górnej i dolnej musi być umocowana od wewnątrz do ścian bocznych kątownikami żelaznemi, przytwierdzonemi śrubami, które nie powinny jednak przechodzić na wylot. Ściany, wierzch i dno winny być szczelnie dopasowane i pomalowane od strony wewnętrznej białą farbą olejną a nazewnątrz politurowane lub pokryte przezroczystym lakierem, pozostawiającym widocznem usłojenie drzewa. Dwie przeciwległe ścianki szafki mają być zaopatrzone na wysokości szklanego klosza stągwi w okienko z szybami, które winny być umocowane od wewnątrz w ramce metalowej lub drewnianej, przyśrubowanej jak wyżej. Ponadto może być sporządzone trzecie takież okienko w ścianie szafki od strony przyrządu kontrolno-mierniczego i o ile znajduje się w niej zbiornik przelewowy (ustęp 4) z pływakiem, powinno być urządzone okienko w dolnej części szafki dla ułatwienia badania położenia pływaka (rysunek szafki załącznik Nr. 19)".
W ustępie 2 ostatnie zdanie otrzymuje następujące brzmienie:
"Po nałożeniu prętów zabezpiecza się je urzędowo plombami w ten sposób, aby jeden koniec sznurka przechodził przez główkę lub nakrętkę, drugi zaś - przez otwór w pręcie poza uszkami obręczy".
Ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie:
"3. Połączenie ścianek szafki ma być takie, aby w ściankach nie było szpar i aby po nałożeniu zabezpieczeń przesuwanie ścianek w jakimkolwiek kierunku było niemożliwe".
W ustępie 4 skreśla się powołanie "(§ 183)".
"1. Do kontrolowania produkcji spirytusu w gorzelniach przeznacza się zalegalizowany przyrząd kontrolno-mierniczy systemu Siemensa, który automatycznie oblicza produkcję spirytusu w litrach 100 % oraz w litrach objętościowych.
2. Przyrząd kontrolno-mierniczy wraz ze stągwią (filtrem) i zbiornikiem przelewowym dostarcza D. P. M. S. do najbliższej od gorzelni stacji kolejowej, przedsiębiorca zaś winien swoim kosztem przesyłkę odebrać, oraz wykonać w gorzelni wszelkie urządzenia i roboty, niezbędne do ustawienia i urzędowego zabezpieczenia przyrządu. Koszty napraw i przewozów, związane z utrzymywaniem w stanie używalności przyrządu kontrolno-mierniczego, stągwi i zbiornika przelewowego, ponosi przedsiębiorca gorzelni".
"Wszystkie te czynności mogą być wykonywane przez dwóch urzędników, z których przynajmniej jeden winien posiadać upoważnienie do dokonywania tych czynności".
W ustępie 4 punkt a) słowa "1 litra" zamienia się na "0.5 litra".
W ustępie 4 punkt b) skreśla się słowo "Reamur'a".
W ustępie 4 punkt c) skreśla się słowo "Tralles'a"
"6. Szafkę, chroniącą stągiew, należy zestawić, pręty zabezpieczyć i oddać te przedmioty przedsiębiorcy na przechowanie do przyszłej kampanji".
"b) w razie podniesienia się rtęci maksymalnego termometru w zbiorniku przyrządu kontrolno-mierniczego do +40° C (+32° R) lub na liczniku przyrządu kontrolno-mierniczego do +35° C (+28° R)".
"Wyniki zestawienia ogólnego należy również zapisać do części II dziennika przyrządu kontrolno-mierniczego".
"2. Za wolny skład wyrobów wódczanych uznaje się przedsiębiorstwo, któremu zezwolono:
A. na przechowywanie wyrobów wódczanych ze spirytusu, na którym ciąży opłata skarbowa, lub
B. na wyrabianie (przyrządzanie i nalewanie), oraz przechowywanie wyrobów wódczanych ze spirytusu, na którym ciąży opłata skarbowa.
3. W wolnych składach spirytusu j wyrobów wódczanych typu A nie wolno ustawiać aparatów destylacyjnych lub rektyfikacyjnych".
"3. Zezwolenie na wolny skład wyrobów wódczanych typu B mogą otrzymać tylko te fabryki wódek gatunkowych, w których roczny obrót (przychód i rozchód) w wyrobach wódczanych w dwu ostatnich latach wynosił co najmniej po 500 hektolitrów 100° spirytusu".
"Ponadto podwórze wolnego składu winno być odgrodzone od sąsiednich terenów, tak mieszkalnych jak i fabrycznych, szczelnym parkanem, murem o wysokości 2 m lub murowanym budynkiem".
Paragraf ten uzupełnia się nowym ustępem o następującem brzmieniu:
"6. Wobec wolnych składów wyrobów wódczanych typu B mają zastosowanie także niesprzeczne z przepisami o wolnych składach (§§ 293 - 310) postanowienia, dotyczące wyrobu i sprzedaży wódek gatunkowych (§§ 311 - 348)".
"1. Wolne składy, spirytusu i wyrobów wódczanych typu B pozostają pod stałym nadzorem K. S. Wolne składy wyrobów wódczanych typu A pozostają pod stałem zamknięciem przedsiębiorcy i urzędnika K. S."
"Wolny skład może być uruchomiony dopiero po zatwierdzeniu przez U. S. A. M. akt weryfikacyjnych oraz po wykupieniu odpowiedniego świadectwa przemysłowego, po uiszczeniu opłaty patentowej i po złażeniu przewidzianego w § 300 ustęp 3 zabezpieczenia".
W ustępie 3 tegoż paragrafu po słowie "wódczanemi" dodaje się słowa "w wolnych składach typu A".
"Na pokrycie strat, powodowanych długotrwałem magazynowaniem wyrobów wódczanych w celu uzyskania należytej jakości, może Minister Skarbu przyznać zaniki w wysokości strat faktycznie poniesionych".
Ustęp 5 tego paragrafu otrzymuje następujące brzmienie:
"5. Przy rewizjach obrachunkowych odlicza się tytułem dozwolonego ubytku 4 % spirytusu wywiezionego w wyrobach wódczanych zagranicę. Ubytki ponad 4 % podlegają opodatkowaniu".
"Istniejące wolne składy wyrobów wódczanych typu B winny ponadto wykazać w terminie dwumiesięcznym od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, że ich roczny obrót w dwu następujących po sobie latach wynosił co najmniej po 500 hektolitrów spirytusu 100°. Wolne składy typu B, które obrotu tego nie wykazały, lub których obrót w dwu następnych latach okaże się mniejszy, aniżeli 500 hektolitrów 100°, będą mogły być uruchomione w następnym roku obrachunkowym dopiero po uzyskaniu osobnego zezwolenia Ministra Skarbu".
"5. O ile urządzenie już istniejącej fabryki wódek gatunkowych nie odpowiada w powyższych szczegółach przepisom niniejszego paragrafu, władza skarbowa II instancji może w wypadkach zasługujących na uwzględnienie zezwolić na ulgi według swobodnego uznania. Dozwolone ulgi mogą być każdej chwili cofnięte".
"Używane w tym celu etykiety nie mogą być podobne (co do rysunku, barwy i druku łącznie) do etykiet używanych przez; D. P. M. S."
"1. Wyroby wódczane pochodzenia zagranicznego, nalane do naczyń w krajowych fabrykach wódek gatunkowych, mogą być zaopatrzone w kapsle i etykiety firm zagranicznych, o ile w fabryce poza przystosowaniem tych wyrobów do przepisów krajowych (rozcieńczenie do przepisanej mocy, nalanie do naczyń o przepisanej pojemności) nie dokonano żadnych dalszych zabiegów fabrykacyjnych. Wyroby takie mają posiadać wyraźny napis, umieszczony w sposób podany w § 343 ustęp 5, wskazujący zagraniczne pochodzenie wyrobu i krajową fabrykę, w której je nalano.
2. Sprzedaż tych wyrobów ze składów fabrycznych odbywa się bez specjalnego zezwolenia, lecz podlega opłacie patentowej od sprzedaży. Nalane wyroby należy wliczyć do ogólnej ilości przerobu dla wymiaru zasadniczej i dodatkowej opłaty patentowej od przerobu zawartego w nich 100° spirytusu".
"Fabryki wódek gatunkowych mogą sprzedawać własne wyroby tylko w naczyniach zamkniętych i to koncesjonowanym sprzedawcom hurtowym i detalicznym, oraz konsumentom w ilościach nie mniejszych od ilości, ustalonej w art. 75 ustęp 2 (t. j. 15 litrów objętościowych)".
"2. Gorzelnie i rektyfikacje pejsachowe kwalifikuje jako takie Minister Skarbu na skutek prośby zainteresowanych, popartej zaświadczeniem miejscowego rabinatu i na wniosek właściwej władzy skarbowej II instancji".
"Wyjątki od tej zasady są dopuszczalne za zezwoleniem Ministra Skarbu na wniosek właściwej władzy skarbowej II instancji".
Ustęp 2 tegoż paragrafu skreśla się.
"Nalew wyrobów ze spirytusu pejsachowego do naczyń szklanych i przechowywanie ma się odbywać na następujących zasadach:
a) nalew może odbywać się w fabrykach wódek, wymienionych w § 352,
b) przy nalewie wyrobów ze spirytusu pejsachowego mają zastosowanie przepisy §§ 333 - 335, dotyczące fabryk wódek gatunkowych,
c) nalew wyrobów ze spirytusu pejsachowego nie może się odbywać równocześnie z nalewem wódek gatunkowych,
d) spirytus pejsachowy i wyroby z tego spirytusu winny być przechowywane zupełnie oddzielnie od wódek gatunkowych,
e) fabryki, uprawnione do nalewu wyrobów ze spirytusu pejsachowego, winny prowadzić osobną księgę obrachunkową tego spirytusu i wyrobów pejsachowych, podług wzoru, ustalonego dla wódek gatunkowych,
f) na etykietach naczyń z wyrobami ze spirytusu pejsachowego ma być umieszczony napis "wyrób pejsachowy", niezależnie od innych napisów, przewidzianych w § 343 ustęp 3".
"Sprzedaż wyrobów ze spirytusu pejsachowego odbywa się stosownie do ogólnych przepisów, normujących obrót napojami alkoholowemi".
"Domy zajezdne i karczmy, o których mowa w art. 76 ustęp 3 punkt b) i w załączniku do art. 83 rozdział B ustęp 4, są to zakłady gospodnio-szynkarskie w miastach, w osadach, we wsiach lub przy drogach, obejmujące przynajmniej jeden pokój, przeznaczony na nocleg dla przejezdnych, c raz posiadające schronisko dla koni i pojazdów, a których obroty nie przekraczają kwoty 20.000 zł rocznie. Zakłady takie, położone w miastach, zaliczonych pod względem wymiaru opłaty patentowej do I i II kl., mogą być uznane za karczmy i domy zajezdne tylko wówczas, gdy położone są na krańcach miasta".
"Osoby, pragnące trudnić się sprzedażą napojów alkoholowych o zawartości do 21/2 % alkoholu wagowo, winny uzyskać z właściwego U. S. A. M. zaświadczenie, że przeciw wykonywaniu tej sprzedaży nie zachodzą przeszkody z §§ 363 i 376. Przed rozpoczęciem sprzedaży należy uiścić opłatę patentową w odpowiedniej wysokości".
"3. Przy przesyłkach spirytusu i wyrobów wódczanych idących luzem, ogólna ilość zawartego w przesyłce 100" spirytusu winna być wpisana w świadectwie przewozowem i na jego wtórniku liczbą i słownie".
"1. Urzędnik skarbowy, w obecności którego przesyłkę wysłano, powinien na przesyłki spirytusu nieopłaconego lub nabytego po cenie ulgowej oraz na wyroby z takiego spirytusu przesłać wtórnik świadectwa przewozowego inspektorowi K. S., w którego obwodzie znajduje się odbiorca, względnie urzędnikowi stałego nadzoru, jeżeli przedsiębiorstwo, otrzymujące przesyłkę, jest pod stałym nadzorem - w dniu wysłania przesyłki listem poleconym, o ile zaś wysłano taką przesyłkę bez udziału urzędnika skarbowego, uczyni to przedsiębiorca najpóźniej w dniu następnym. Jeżeli przedsiębiorstwo, otrzymujące przesyłkę, znajduje się w tej samej miejscowości, można wtórnik świadectwa przewozowego doręczyć przez posłańca za potwierdzeniem odbioru".
"1. W razie stwierdzenia braku świadectw przewozowych, winny być przesyłki spirytusu, wyrobów spirytusowych i wódczanych niezwłocznie zatrzymane przez władze skarbowe lub policyjne. Przedsiębiorstwa przewozowe winny o braku świadectwa natychmiast powiadomić najbliższą władzę skarbową i wstrzymać tego rodzaju przesyłki aż do decyzji tej władzy".
"4. Odbiór przesyłki zasadniczo winien nastąpić nie później jak trzeciego dnia po jej nadejściu do miejsca przeznaczenia. Jeżeli w tym terminie odbiór nie nastąpi, wówczas K. S. winna stwierdzić protokólarnie w obecności przedstawiciela przedsiębiorstwa odbierającego wagę brutto oraz moc spirytusu w przesyłce. Za ewentualne ubytki, powstałe od chwili stwierdzenia powyższych dat, odpowiada przedsiębiorstwo odbierające spirytus. Po stwierdzeniu tary przy faktycznem przyjęciu oblicza się ostatecznie ilość spirytusu i wpisuje się ją do ksiąg przedsiębiorstwa odbierającego".
"d) przy odbiorze spirytusu, pobranego po zniżonej cenie lub obciążonego opłatą skarbową - sporządzić protokół przyjęcia według wzoru Nr. 38 w czterech egzemplarzach, z których jeden należy doręczyć odbiorcy dla dołączenia go do dokumentów przedsiębiorstwa, drugi - w tym samym celu przesłać przedsiębiorstwu wysyłającemu, trzeci - przesiać inspektorowi K. S. lub urzędnikowi stałego nadzoru przedsiębiorstwa, czwarty - D. P. M. S. W wypadku stwierdzenia nadmiernych ubytków należy sporządzić dwa dalsze egzemplarze, z których jeden otrzymuje władza skarbowa II instancji miejsca wysłania, a drugi - miejsca odbioru".
Na. końcu ustępu 2 tego paragrafu dodaje się nowe zdanie o następującem brzmieniu:
"Wszystkie naczynia, w których nadszedł transport spirytusu, należy natychmiast po uskutecznieniu urzędowego przyjęcia i opróżnieniu naczyń ze spirytusu zabezpieczyć urzędownie".
"4. Powrotnie otrzymywany spirytus, względnie odpadki od fabrykacji, zawierające spirytus, mogą być używane jedynie w tem samem przedsiębiorstwie do wyrobu artykułów, należących do tejże samej grupy cennikowej spirytusu.
5. Władza skarbowa, udzielająca zezwolenia na pobór spirytusu, może zezwolenie na ponowne użycie uczynić zawisłem od warunków przeprowadzenia skażenia tego spirytusu stosownie do przepisów § 439 w sposób odpowiadający celowi, dla którego spirytus ma być przeznaczony".
W ustępie 5 tego paragrafu skreśla się słowa "i sposób ich badania".
"1. Laboratorja chemiczne D. P. M. S. badają jedną z nadesłanych próbek, drugą zaś przechowują u siebie przez okres półroczny. Po tym okresie przedsiębiorca może otrzymać zpowrotem pozostające na przechowaniu próbki w ciągu następnych trzech miesięcy. Po tym terminie próbki ulegają zniszczeniu".
"9. Przy skażeniu ilości mniejszych niż 1 hl próba pobierana wynosi 1/100 część skażonego płynu, nie mniej jednak niż pół litra".
Nadto zmienia się wzór Nr. 42 do § 450 przez wpisanie w rubryce 20-ej zamiast słowa "względnie" słowa "lub".
"Na podstawie zezwoleń, wydanych przez właściwe władze skarbowe na pobór spirytusu, skażonego środkiem szczególnym do celów przemysłowych, może być pobierany także spirytus bezwodny po cenie, obowiązującej każdocześnie za ten gatunek spirytusu".
"Rozlewnie takie winny stanowić zupełnie samoistne zakłady i nie mogą mieć połączenia z innemi przedsiębiorstwami, magazynującemi, rozlewającemi lub przerabiającemi spirytus względnie wyroby spirytusowe, i przed uruchomieniem winny być zgłoszone właściwemu U. S. A. M., celem urzędowego sprawdzenia (weryfikacji). Do zgłoszenia należy dołączyć wykaz przyrządów i naczyń oraz podać ich wymiary i przeznaczenie. W zakładach takich wolno rozlewać wyroby perfumeryjno - kosmetyczne, wprowadzone w stanie zupełnie wykończonym z odnośnych wytwórni, bez zmieniania w jakikolwiek sposób składu i mocy tych wyrobów. Rozlewnie muszą posiadać niezbędne przyrządy kontrolno-miernicze dla badania ilości i mocy rozlewanych wyrobów, raz prowadzić książkę kontrolną, uwidaczniając w niej obroty wyrobami, sprowadzonemi z wytwórni, nalanemi do swoich naczyń i wypuszczonemi z rozlewni, tudzież książkę odbiorców. Uprawnienia na prowadzenie rozlewni mogą być wydawane według uznania władz skarbowych II-ej instancji tylko osobom zasługującym na zaufanie. Apteki i składy apteczne (drogerje) mogą wyroby perfumeryjno-kosmetyczne, nabyte w wytwórniach lub rozlewniach, sprzedawać bądź w naczyniach zamkniętych (flaszkach, demionach), bądź po otwarciu tych naczyń, na wagę do naczyń odbiorców".
"1. Wszystkie przedsiębiorstwa, przerabiające spirytus, winny prowadzić księgę kontroli według jednego z załączonych wzorów Nr. 41, 42 lub 43 zależnie od tego, czy zużywają spirytus skażony środkiem ogólnym, szczególnym lub w stanie czystym, oraz książkę odbiorców gotowych wyrobów. Fabryki octu prowadzą jedynie książkę obrachunkową według wzoru Nr. 47 (§ 477). Fabryki lakierów i politury prowadzą księgę odbiorców według załączonego wzoru Nr. 44a.
2. Książki służą na okres roku kalendarzowego. Przychód spirytusu ma być wpisywany natychmiast, natomiast przychód i rozchód gotowych wyrobów z końcem każdego dnia na podstawie pomocniczego podręcznego zapisku".
"1. Pomieszczenia fabryki octu nie magą mieć bezpośredniej łączności z innemi przedsiębiorstwami jak również z mieszkaniami. W lokalu, w którym mieści się wytwórnia octu, jednakże w oddzielnych ubikacjach, może się odbywać produkcja artykułów, w których skład wchodzi ocet, jako składnik niezbędny, jak musztarda, marynaty i t. p. oraz produkcja naczyń i t. p. pokrewnych artykułów, służących do wyrobu, przechowywania i sprzedaży octu lub produktów, ocet zawierających."
"Urządzenie wytwórni octu, uruchomionych po uskutecznieniu weryfikacji, przeprowadzonej w myśl postanowień niniejszego paragrafu i pracujących bez dłuższej przerwy, sprawdzać należy ponownie w razie przeprowadzania przez przedsiębiorstwo octowni poważniejszych zmian tych urządzeń."
"1. D. P. M. S. wyznacza roczne przydziały spirytusu do przerobu na ocet dla każdej poszczególnej octowni, stosownie do zgłoszonego zapotrzebowania, odpowiednio uzasadnionego.
2. Wytwórca octu składa w tym celu do U. S. A. M. za pośrednictwem inspektora K. S. odpowiednie podanie przed 15-ym listopada każdego roku.
3. W podaniu tem należy wymienić:
a) przewidywane zapotrzebowanie spirytusu na rok następny,
b) ilość czynnych stojaków (aparaty fermentacyjne) i przeciętną ich pojemność w litrach.
4. Na podstawie zawiadomienia D. P. M. S. władze skarbowe II instancji wydają przed rozpoczęciem nowego roku kalendarzowego poszczególnym octowniom odpowiednie zawiadomienie o wysokości przydziału spirytusu z oznaczeniem warunków poboru i skażania.
5. Octownie, dla których przyznany roczny kontyngent przerobu okaże się niewystarczający, mogą przed upływem roku ubiegać się o powiększenie tego kontyngentu, z zachowaniem wyżej podanych formalności."
"1. Spirytus przywieziony do octowni winien być bezwłocznie zgłoszony inspektorowi K. S i przyjęty, oraz skażony w obecności właściwych urzędników skarbowych najpóźniej w ciągu 24 godzin od daty dostarczenia spirytusu do octowni. Zwłoka w przyjęciu spirytusu i skażeniu go może nastąpić tylko z ważnych powodów, w szczególności, jeżeli pilniejsze sprawy służbowe nie pozwolą na wcześniejsze wykonanie tej czynności. Powód spóźnionego przyjęcia i skażenia spirytusu winien być przez organa K. S. zaznaczony w książce obrachunkowej."
"3. Ocet wyrabiany i sprzedawany przez octownie, powinien zawierać co najmniej 3 % wagowo kwasu octowego i nie więcej niż 1 % alkoholu".
"1. Do wyrobu estrów etylowych wydaje się spirytus po zniżonej cenie, skażony środkami, wymienionemi w ust. 4 załącznika B do § 443. Estry etylowe w rozumieniu niniejszych przepisów, zawierają w gotowym stanie najwyżej 10 % objętościowych alkoholu niezwiązanego. Ilość niezwiązanego alkoholu w mrówczanie etylowym może być większa, lecz wtedy produkt musi posiadać równoważną ilość kwasu mrówkowego, powstałego wskutek rozkładu estru, oraz nie mniej niż 50 % wagowo estru."
W ustępie 2 tego paragrafu skreśla się słowa "do celów wyżej wymienionych" i zastępuje się je słowem "etylowe".
ZAŁĄCZNIK B.
Normy stosowania środków skażących do skażania spirytusu nieprzeznaczonego do picia, obliczone na 1 hl 100º spirytusu.
Normy stosowania środków skażących do skażania spirytusu nieprzeznaczonego do picia, obliczone na 1 hl 100º spirytusu.
2,0 l spirytusu drzewnego,
0,5 l zasad pirydynowych,
1,0 l olejów ketonowych,
0,3 l nafty,
0,2 l barwnika o składzie: 0,4 g fioletu krystalicznego w 1 l spirytusu drzewnego oraz
0,3 l środka skażającego A.
2. Do mieszanek napędowych:
1,0 l środka skażającego B.
3. Do samolotowych mieszanek napędowych:
5,0 l benzyny naftowej.
4. Do wszelkich celów przemysłowych, o ile otrzymany produkt handlowy nie zawiera, wolnego alkoholu:
2,5 l spirytusu drzewnego lub
1,0 l terpentyny lub
0,025 l oleju zwierzęcego lub
3,0 l benzolu lub
1,0 l zasad pirydynowych lub
1,0 l olejów ketonowych lub
5,0 l benzyny naftowej lub
1,0 l siarczku węgla,
Oprócz środków wyżej wyszczególnionych zostają dodatkowo dopuszczone:
1,0 kg kamfory lub
10,0 l eteru etylowego,
5,0 l czystego alkoholu metylowego,
1,5 l czterochlorku węgla,
6,0 kg szelaku,
10,0 l eteru etylowego lub
1,0 l fenolu (kwasu karbolowego),
0,3 kg chloroformu lub
0,3 kg jodoformu lub
0,5 kg chlorku etylowego lub
0,3 kg bromku etylowego,
ocet w stosunku takim, aby zawartość w mieszaninie kwasu octowego wynosiła najmniej 10 % zawartości alkoholu oraz, aby zawartość alkoholu nie przekraczała 20 %.
5. Do wytwarzania produktów przemysłowych, zawierających alkohol, jak np.: lakiery, farby, środki do czyszczenia, oleje przędzalnicze, środki emulgujące i t. p. za wyjątkiem środków leczniczych, produktów spożywczych oraz za wyjątkiem produktów wymienionych w punktach 6, 7, 8, 9 i 10 niniejszego załącznika:
2,5 1 spirytusu drzewnego lub
2,0 1 terpentyny lub
0,035 l oleju zwierzęcego lub
5,0 1 benzolu lub
1,5 l zasad pirydynowych lub
2,0 l olejów ketonowych lub
5,0 l benzyny naftowej lub
10,0 l acetonu lub
3,0 l benzolu i 2,0 1 acetonu lub
4,0 l alkoholu amylowego i 1,0 l nafty (względnie benzyny naftowej).
6. Do wyrobu politury:
2,0 l olejów ketonowych i 0,5 l spirytusu drzewnego.
7. Do przygotowania środków dezynfekcyjnych, służących do dezynfekcji mieszkań, ubikacyj i t. p.
2,0 l fenolu lub
2,0 l surowego krezolu,
8. Do celów dezynfekcyjnych w zakładach leczniczych (lecz nie do celów leczniczych) oraz do sporządzania płynów do preparatów botanicznych, zoologicznych i medycznych:
1,0 l ftalanu dwuetylowego lub
1,0 l formaliny lub
1,0 l fenolu lub
0,5 kg tymolu lub
2,5 l acetonu.
9. Do fabrykacji mydeł kosmetycznych:
1,0 kg oleju rycynowego i
0,4 kg ługu sodowego lub potasowego.
10. Do wyrobów perfumeryjnych i kosmetycznych:
1,0 l ftalanu dwuetylowego i 0,5 l acetonu lub
5,0 kg tynktury benzoesowej (1 cz. wag. żywicy benzoesowej na 5 cz. wag. spirytusu) i 0,5 l acetonu lub
0,5 l roztworu 1 cz. wag. piżma sztucznego w 6 cz. wag. benzoesanu benzylowego i 0,5 l acetonu lub
0,5 kg naturalnego olejku bergamotowego i 0,5 l acetonu lub
3,0 kg tynktury benzoesowej i 1,0 kg mentolu lub
0,5 kg tymolu lub
0,3 kg tymolu i 1 kg mentolu.
ZAŁĄCZNIK C.
Normy ilościowe próbek środków skażających, przesyłanych do badania chemicznego.
Normy ilościowe próbek środków skażających, przesyłanych do badania chemicznego.
Ilości środków skażających, przesyłane do pracowni chemicznej powinny być następujące:
A.
Środki ogólnego skażania.
Środki ogólnego skażania.
Spirytus drzewny 500 cm3
Oleje ketonowe 600 cm3
Nafta 150 cm3
Fiolet krystaliczny 5 g
B.
Środki szczególnego skażania.
Środki szczególnego skażania.
Terpentyna 400 cm3
Benzol 400 cm3
Kamfora. 5 g
Eter etylowy 200 cm3
Chloroform 100 cm3
Jodoform 5 g
Tymol 2 g
Formalina 200 cm3
Ftalan dwuetylowy 100 cm3
Benzyna 400 cm3
Ług sodowy lub potasowy 50 cm3
Olej rycynowy 100 cm3
Szelak 15 g
Chlorek etylowy 50 cm3
Bromek etylowy 100 cm3
Czterochlorek węgla 250 crn3
Kwas karbolowy ciekły 100 cm3
Aceton 250 cm3
Tynktura benzoesowa 50 cm3
Surowy krezol 150 cm3
Alkohol metylowy czysty 250 cm3
Siarczek węgla 150 cm3
Oleje fuzlowe 400 cm3
Mentol 2 g
Piżmo sztuczne 2 g
Benzoesan benzylowy 100 cm3
Olejek bergamotowy naturalny 20 cm3
Załącznik Nr 19
Rysunek drewnianej szafki do filtra
Rysunek drewnianej szafki do filtra
Okna, okucia i pomalowanie szafki patrz § 182.
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
Wzór Nr. 36
Załącznik do § 395,
Wzór Nr. 44 a
Załącznik do § 463.
KSIĘGA
(pomocnicza) odbiorców gotowych wyrobów w fabryce lakierów i politur, należące; do ...... znajdującej się w ...... na rok 19....
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »