Zbywanie statków i łodzi polskich, używanych w żegludze na śródlądowych drogach wodnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.25.217

Akt utracił moc

Wersja od: 30 marca 1932 r.

USTAWA

z dnia 7 marca 1932 r.

o zbywaniu statków i łodzi polskich, używanych w żegludze na śródlądowych drogach wodnych.

Na mocy art. 44 Konstytucji ogłaszam ustawę następującej treści:

Art.  1.

Statki i łodzie polskie, używane w żegludze na śródlądowych drogach wodnych, nie mogą być zbywane, ani przenoszone na stałe zagranicę, ani też zbywane na rzecz cudzoziemców (osób fizycznych i prawnych) bez zezwolenia Ministra Robót Publicznych, wydanego to porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych.

Art.  2.

Ograniczenia, wymienione w art. 1 niniejszej ustawy, nie mają zastosowania do statków i łodzi bez własnego napędu mechanicznego o nośności do 50 tonn włącznie, ani też do statków i łodzi z własnym napędem mechanicznym o sile motoru do 30 K. M. włącznie.

Art.  3.

(1) Winni naruszenia przepisów niniejszej ustawy karani będą więzieniem do lat 2 i grzywną do 50.000 złotych, lub jedną z tych kar, o ile czyn stanowi przestępstwa, cięższą karą zagrożonego.

(2) Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna z 1852 r., zamiast kary więzienia orzeka się za powyższy występek karę ścisłego aresztu.

Art.  4.

Czynności prawne, zawarte z pominięciem postanowień niniejszej ustawy, są z mocy samego prawa nieważne.

Art.  5.

Statki i łodzie, zarejestrowane w jednym z portów morskich, nie podlegają przepisom niniejszej ustawy.

Art.  6.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Robót Publicznych w porozumienia z Ministrem Spraw Wojskowych i Ministrem Sprawiedliwości.

Art.  7.

(1) Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

(2) Równocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Rady Związkowej Rzeszy Niemieckiej z dnia 17 stycznia 1918 r. (Dz. U. Rzeszy str. 40).