Rozdział 2 - Opłaty stemplowe od rachunków i od poświadczeń odbioru. - Zastosowanie złotego do opłat stemplowych oraz podatku giełdowego - na całym obszarze Państwa z wyjątkiem górnośląskiej części województwa śląskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.36.392

Akt utracił moc

Wersja od: 21 czerwca 1924 r.

II.

Opłaty stemplowe od rachunków i od poświadczeń odbioru.

§ 2. Kwoty, wymienione w ustawie z dnia 28 października 1921 r. o opłatach stemplowych od rachunków i poświadczeń odbioru sum pieniężnych i innych przedmiotów wartościowych (Dz. U. R. P. № 92, poz. 676) zmienia się na złote w sposób następujący:

a) Stawkę opłaty stemplowej od rachunków przewidzianą w art. 1 zmienia się na: 10 groszy od każdych nawet niepełnych 50 zł.;

b) Opłatę stemplową od duplikatu lub odpisu rachunku, przewidzianą w art. 4, wymienioną również w §§ 2 i 5 ustęp 2 rozporządzeniem Ministra Skarbu z dnia 12 grudnia 1921 r. (Dz. U. R. P. № 107, poz. 785), a ustalona ostatnio na 320.000 mk. rozporządzeniem Ministra Skarbu z dnia 18 lutego 1924 r. (Dz. U. R. R. P. № 19, poz. 194) zmienia się na: 20 gr.;

ć) Kwotą 500 mk., wymienioną W art. 5 p, 1 i w art. 14 p. 2 powołanej ustawy, określającą najwyższą sumę rachunku i poświadczenia odbioru, wolnych od opłaty stemplowej, a ustaloną ostatnio, na 1.600.000 mk. powołanem rozporządzeniem Ministra Skarbu z dnia 18 lutego 1924 r., zmienia się na: 1 zł.

d) Opłatą stemplową od poświadczeń odbioru, przewidzianą w art. 11 powołanej ustawy, zmienia się na: 10 gr. od każdych nawet niecałych 20 zł.

e) Opłaty stemplowe od poświadczeń odbioru, przewidziane w art. 12 wynoszą:

przy sumie lub wartości			do	50	zł	-	1	gr.
powyżej	50	zł.	"	500	"	-	10	"
	500	"	"	1.000	"	-	20	"

od każdych dalszych choćby tylko rozpoczętych 1.000 zł. - o 20 groszy więcej.

f) Kwotę 5.000 mk., wymienioną w art. 14 p. 14, ostatnio ustaloną na 16.000.000 mk. rozporządzeniem Ministra Skarbu z dnia 18 lutego 1924 (Dz. U. R. P. № 19, poz. 194), zmienia się na: 10 zł.

g) Ustęp pierwszy § 13 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 12 grudnia 1921 r. (Dz. U. R. P. № 107, poz. 785) otrzymuje brzmienie następujące.

"Opłaty przypadające od jednego rachunku lub potwierdzenia odbioru w kwocie wyższej niż 50 zł., można uiścić także w gotówce przez wniesienie ich do kasy skarbowej".