Zasady ustalenia wysokości uposażeń pracowników służby zdrowia, powołanych do walki z epidemiami.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1948.50.393

Akt utracił moc

Wersja od: 30 października 1948 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ZDROWIA

z dnia 2 października 1948 r.

wydane w porozumieniu z Ministrem Skarbu o zasadach ustalenia wysokości uposażeń pracowników służby zdrowia, powołanych do walki z epidemiami.

Na podstawie art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o powołaniu pracowników służby zdrowia do walki z epidemiami (Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 150) zarządza się, co następuje:

§ 1. Osobom powołanym do walki z epidemiami w trybie art. 1 dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o powołaniu pracowników służby zdrowia do walki z epidemiami (Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 150) przyznaje się uposażenie według następujących grup uposażenia funkcjonariuszów państwowych:

1) lekarzom i farmaceutom posiadającym co najmniej 5 lat pracy zawodowej VI grupa uposażenia,

2) lekarzom i farmaceutom posiadającym mniej niż 5 lat pracy zawodowej VII grupa uposażenia,

3) felczerom VIII grupa uposażenia,

4) pielęgniarkom posiadającym dyplom z ukończenia szkoły pielęgniarskiej VIII grupa uposażenia,

5) pielęgniarkom nie posiadającym dyplomu z ukończenia szkoły pielęgniarskiej IX grupa uposażenia,

6) kontrolerom sanitarnym X grupa uposażenia,

7) dezynfektorom oraz innym osobom przeszkolonym w sanitarnej służbie pomocniczej XI grupa uposażenia.

W wyjątkowych przypadkach, ze względu na osobiste kwalifikacje powołanych lub zajmowane przez nich stanowisko, może być przyznane uposażenie o jedną grupę wyższe aniżeli wskazane w ust. 1.

Uposażenie przyznane w myśl ust. 1 i 2 ulega zwiększeniu o dodatek epidemiczny w wysokości 30%.

§ 2. W tych przypadkach, kiedy uposażenie obliczone na podstawie § 1 jest niższe od uposażenia obliczonego według wytycznych uposażenia służby zdrowia, ustalonych przez Ministra Zdrowia w porozumieniu z właściwymi ministrami na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o nadzorze nad lecznictwem (Dz. U. R. P. Nr 2, poz. 8), uposażenie to ulega odpowiedniemu zwiększeniu.

§ 3. W przypadku, gdy osoby powołane zatrudnione są w miejscu swego dotychczasowego zamieszkania, a czas ich pracy jest określony w rozmiarze niższym niż przewidziany dla stałych funkcjonariuszów państwowych, wysokość uposażenia tych osób oblicza się według godzin pracy, przyjmując wysokość uposażenia za jedną godzinę jako 1/175 część uposażenia miesięcznego ustalonego na podstawie § 1.

§ 4. Osoby powołane, w przypadku wykonywania czynności służbowych poza miejscem służbowym, jak również w razie zmiany miejsca służbowego, otrzymują diety i zwrot kosztów przejazdu przy odpowiednim zastosowaniu przepisów obowiązujących w stosunku do funkcjonariuszów państwowych.

§ 5. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.