§ 1. - Zasady ustalania przeciętnej miesięcznej liczby zatrudnionych w celu naliczania odpisów na zakładowe fundusze socjalny i mieszkaniowy w uspołecznionych zakładach pracy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1990.90.531

Akt utracił moc

Wersja od: 28 grudnia 1990 r.

§  1.

1. Podstawę obliczania odpisów, o których mowa w art. 4 ust. 2 i w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1986 r. o zakładowych funduszach socjalnym i mieszkaniowym w jednostkach gospodarki uspołecznionej (Dz. U. z 1990 r. Nr 58, poz. 343), zwanej dalej "ustawą", stanowi przeciętna miesięczna liczba zatrudnionych w roku poprzednim, ustalona według zasad określonych przez Główny Urząd Statystyczny. W liczbie tej uwzględnia się:

1) pracowników zatrudnionych w okresie trwania działalności zakładu w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy,

2) pracowników przebywających na urlopach wychowawczych,

3) pracowników sezonowych w zakładach pracy o kampanijnym charakterze produkcji i usług,

4) osoby, z którymi zakład pracy zawarł umowę o wykonanie pracy nakładczej,

5) osoby zatrudnione na podstawie umowy agencyjnej.

2. Przy ustalaniu odpisu na zakładowy fundusz socjalny uwzględnia się pracowników młodocianych, z którymi zakład pracy zawarł umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego.

3. Nowo tworzone zakłady pracy za podstawę naliczania odpisów na zakładowe fundusze socjalny i mieszkaniowy przyjmują przeciętną miesięczną liczbę planowanego zatrudnienia w roku bieżącym, a następnie w końcu roku korygują ją do przeciętnej liczby faktycznie zatrudnionych, ustalonej zgodnie z ust. 1.

4. Zasady, o których mowa w ust. 3, mogą stosować także reorganizowane i likwidowane zakłady pracy.