Zasady stosowania odpowiednich szczebli stawek uposażenia lekarzy, lekarzy dentystów i innych pracowników z wyższym wykształceniem zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1966.20.130

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1969 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 27 maja 1966 r.

w sprawie zasad stosowania odpowiednich szczebli stawek uposażenia lekarzy, lekarzy dentystów i innych pracowników z wyższym wykształceniem zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia.

Na podstawie art. 24 i 31 ust. 2 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. z 1948 r. Nr 55, poz. 434, z 1950 r. Nr 36, poz. 377, z 1951 r. Nr 1, poz. 2 i z 1955 r. Nr 11, poz. 67) oraz § 2 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 maja 1966 r. w sprawie uposażenia lekarzy, lekarzy dentystów oraz innych pracowników z wyższym wykształceniem, zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia (Dz. U. Nr 20, poz. 122), zarządza się, co następuje:

§ 1. Użyte w rozporządzeniu określenie "rozporządzenie Rady Ministrów" oznacza rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 maja 1966 r. w sprawie uposażenia lekarzy, lekarzy dentystów oraz innych pracowników z wyższym wykształceniem, zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia (Dz. U. Nr 20, poz. 122).

§  2.

1. W zależności od szczególnych warunków pracy ustala się w myśl rozporządzenia Rady Ministrów 5 szczebli stawek uposażenia podstawowego A, B, C, D i E.

2. Stawki według szczebla A stosuje się do uposażenia pracowników zatrudnionych w zakładach (komórkach organizacyjnych) nie wymienionych w ust. 3-6.

3. Stawki według szczebla B stosuje się do uposażenia pracowników zatrudnionych:

1) w zakładach (pracowniach) fizjoterapeutycznych,

2) w zakładach medycyny sądowej, zakładach (pracowniach) anatomopatologicznych lub prosektoriach,

3) w zakładach (pracowniach) rentgenologicznych (z wyjątkiem lekarzy).

4. Stawki według szczebla C stosuje się do uposażenia:

1) pracowników zatrudnionych w zakładach lub komórkach organizacyjnych skórno-wenerologicznych,

2) lekarzy zatrudnionych:

a) w zakładach rentgenologicznych,

b) w wojewódzkich poradniach zaopatrzenia ortopedycznego,

c) w ośrodkach zdrowia położonych na terenie gromad w województwach: kieleckim, łódzkim, opolskim, rzeszowskim lub wrocławskim, jeżeli:

– stale zamieszkują na terenie gromady albo

– zatrudnieni są w tym ośrodku co najmniej 5 godzin dziennie, a odległość ośrodka od siedziby prezydium wojewódzkiej lub powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej wynosi co najmniej 20 km - jeżeli istnieje podmiejska komunikacja publiczna środkami lokomocji, lub co najmniej 10 km - w innych wypadkach.

5. Stawki według szczebla D stosuje się do uposażenia:

1) pracowników zatrudnionych:

a) w szpitalach, klinikach i oddziałach (pododdziałach, przy łóżkach wydzielonych na odrębnych salach) zakaźnych,

b) w zakładach lub komórkach organizacyjnych przeznaczonych wyłącznie dla chorych na gruźlicę, jaglicę, choroby psychiczne lub epilepsję, w zakładach (komórkach) odwykowych,

c) w zakładach lub oddziałach rehabilitacyjnych po schorzeniach narządów ruchu, jeżeli swoje podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których przebywają tacy chorzy,

d) w zakładach, w których praca jest połączona z narażeniem na działanie promieni radu lub innych ciał promieniotwórczych. Zakładem, w którym praca jest połączona z narażeniem na działanie radu lub innych ciał promieniotwórczych, jest:

(i) komórka organizacyjna, w której stosuje się promienie radu lub innych ciał promieniotwórczych do celów diagnostyki lub terapii albo przeprowadza się badania nad radem i innymi ciałami promieniotwórczymi lub dokonuje się pomiarów ich promieni,

(ii) zakład, w którym przeważająca część komórek organizacyjnych odpowiada warunkom określonym w pkt (i),

e) w Instytucie Gruźlicy i Lecznicy Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej,

f) w ambulatoriach (ambulansach - kolumnach) ruchomych, jeżeli do ich podstawowych czynności należy uczestniczenie w zespołach wyjazdowych,

g) w stacjach pogotowia ratunkowego przy wykonywaniu czynności z zakresu działalności podstawowej,

h) w pracowniach bakteriologicznych, chemiczno-analitycznych, serologicznych, chemicznych, schorzeń jelitowych, parazytologicznych i cytologicznych, jeżeli swoje podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których prowadzone są badania,

i) w zakładach specjalnych pomocy społecznej dla umysłowo niedorozwiniętych, psychicznie chorych chroników lub dzieci głęboko niedorozwiniętych umysłowo oraz w zakładach rehabilitacji inwalidów,

j) w zakładach dla dzieci upośledzonych i dzieci kalekich,

k) w pracowniach suchej plazmy stacji krwiodawstwa, jeżeli swoje podstawowe obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których odbywa się produkcja suchej plazmy,

2) lekarzy zatrudnionych:

a) w poradniach przeciwalkoholowych,

b) w zakładach leczniczo-zapobiegawczych przy zakładach pracy, jeżeli do ich obowiązków należy udzielanie pomocy w śluzie leczniczej i wewnątrz innych urządzeń pod zwiększonym ciśnieniem atmosferycznym albo pod ziemią,

c) przy podawaniu narkozy, jeżeli czynność ta stanowi podstawową funkcję,

d) w poradni usprawnienia leczniczego, jeżeli podstawowe swoje obowiązki wykonują w pomieszczeniach, w których przebywają rehabilitowani,

e) na oddziale rehabilitacji leczniczej szpitala, gdzie zgrupowani są chorzy o różnych schorzeniach zarówno po chorobie Heinego-Medina bądź Little’a, jak i po chorobach neurologicznych oraz zabiegach neurochirurgicznych, jeżeli liczba łóżek dla rehabilitowanych po przebytej chorobie Heinego-Medina bądź chorobie Little’a wynosi co najmniej 50%,

f) w ośrodkach zdrowia położonych na terenie gromad w województwach: białostockim, koszalińskim, lubelskim, olsztyńskim, szczecińskim lub zielonogórskim, jeżeli:

– stale zamieszkują na terenie gromady albo

– są zatrudnieni w tym ośrodku co najmniej 5 godzin dziennie, a odległość ośrodka od siedziby prezydium wojewódzkiej lub powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej wynosi co najmniej 20 km - jeżeli istnieje podmiejska komunikacja publicznymi środkami lokomocji, lub co najmniej 10 km - w innych wypadkach,

3) 1 psychologów zatrudnionych w poradniach przeciwalkoholowych.

6. Stawki według szczebla E stosuje się do uposażenia pracowników zatrudnionych:

1) na stanowiskach państwowych inspektorów sanitarnych,

2) w stacjach sanitarno-epidemiologicznych, stacjach sanitarnych kolei państwowych, kolumnach sanitarnych, zakładach dezynfekcyjno-kąpielowych oraz instytutach (zakładach) stanowiących aparat naukowo-badawczy służby sanitarno-epidemiologicznej przy wykonywaniu czynności z zakresu działalności podstawowej,

3) na stanowisku lekarza epidemiologa lub lekarza sanitarnego w przychodniach lub ośrodkach zdrowia,

4) na oddziałach psychiatrii sądowej,

5) w szpitalach, klinikach i sanatoriach psychiatrycznych na oddziałach (pododdziałach, przy łóżkach wydzielonych na odrębnych salach) przeznaczonych dla chorych na gruźlicę.

§  3.

1. Pracownik zatrudniony w zakładzie, w którym określony wyższy szczebel stawek przysługuje tylko w niektórych komórkach - ma prawo do uposażenia według stawek tego szczebla, jeżeli podstawowym jego miejscem zatrudnienia jest komórka, w której stosuje się dany szczebel.

2. W razie przejścia do pracy w innej komórce organizacyjnej zmienia się odpowiednio według właściwej tabeli stawek uposażenie pracownika z dniem 1 najbliższego miesiąca. Przejście do stawki niższej następuje z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia.

3. Obowiązek wypowiadania stawki uposażenia podstawowego nie dotyczy wypadków, w których pracownik został zaszeregowany do wyższego szczebla na podstawie decyzji o przesunięciu do innej komórki organizacyjnej na czas ściśle określony. Czasowe przesunięcie, o którym mowa wyżej, nie może przekraczać 3 miesięcy.

4. W razie przesunięcia w myśl obowiązujących przepisów kobiety ciężarnej do lżejszej lub nieszkodliwej dla zdrowia pracy uposażenie tej kobiety nie może być zmniejszone do czasu ukończenia przerwy w pracy przysługującej jej w związku z porodem.

§ 4. W zakresie uregulowanym niniejszym rozporządzeniem traci moc zarządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie wysokości dodatków specjalnych dla pracowników zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia i zakładach pomocy społecznej w warunkach uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia oraz zasad wypłacania tych dodatków (Monitor Polski Nr 96, poz. 522).

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1966 r.

¹ § 2 ust. 5 pkt 3 dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 7 listopada 1968 r. (Dz.U.68.42.298) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1969 r.