Zasady i tryb zaliczania gromad do stref ekonomicznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1951.38.294

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1951 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ROLNICTWA

z dnia 30 czerwca 1951 r.

w sprawie zasad i trybu zaliczania gromad do stref ekonomicznych.

Na podstawie art. 7 ust. 5 dekretu z dnia 30 czerwca 1951 r. o podatku gruntowym (Dz. U. R. P. Nr 38, poz. 283) zarządza się, co następuje:

§ 1. Obszar całego Państwa dzieli się na 4 strefy ekonomiczne:

1) strefę miejską,

2) strefę podmiejską,

3) strefę wiejską,

4) strefę wiejską oddaloną.

§  2.

1. Do strefy ekonomicznej miejskiej zalicza się miasta powiatowe powyżej 10 tys. mieszkańców i wszystkie inne miasta powyżej 15 tys. mieszkańców, jak również tereny położone dookoła:

miasta st. Warszawy w odległości do 17 km od jej centrum,

miasta Łodzi w odległości do 15 km od jej centrum,

oraz dookoła miast liczących:

powyżej 250 do 500 tys. mieszkańców - w odległości do 12 km od centrum

powyżej 100 do 250 tys. mieszkańców - w odległości do 10 km od centrum

powyżej 50 do 100 tys. mieszkańców - w odległości do 8 km od centrum

powyżej 25 do 50 tys. mieszkańców - w odległości do 6 km od centrum

2. Do strefy ekonomicznej podmiejskiej zalicza się miasta powiatowe poniżej 10 tys. mieszkańców oraz inne miasta i ośrodki przemysłowe i uzdrowiskowe od 2 do 15 tys. mieszkańców, jak również tereny położone dookoła:

miasta st. Warszawy - w odległości ponad 17 km do 32 km od jej centrum

miasta Łodzi - w odległości ponad 15 km do 28 km od jej centrum

oraz dookoła miast i ośrodków przemysłowych i uzdrowiskowych liczących:

powyżej 250 do 500 tys. mieszkańców - w odległości ponad 12 do 24 km od ich centrum

powyżej 100 do 250 tys. mieszkańców - w odległości ponad 10 do 20 km od ich centrum

powyżej 50 do 100 tys. mieszkańców - w odległości ponad 8 do 16 km od ich centrum

powyżej 25 do 50 tys. mieszkańców - w odległości ponad 6 do 12 km od ich centrum

powyżej 15 do 25 tys. mieszkańców - w odległości do 8 km od ich centrum

powyżej 10 do 15 tys. mieszkańców - w odległości do 5 km od ich centrum

powyżej 5 do 10 tys. mieszkańców - w odległości do 4 km od ich centrum

3. Do strefy ekonomicznej wiejskiej zalicza się tereny położone dookoła:

miasta st. Warszawy - w odległości ponad 32 do 50 km od jej centrum

miasta Łodzi - w odległości ponad 28 do 45 km od jej centrum

oraz dookoła miast i ośrodków przemysłowych i uzdrowiskowych liczących:

powyżej 250 do 500 tys. mieszkańców - w odległości ponad 24 do 40 km od ich centrum

powyżej 100 do 250 tys. mieszkańców - w odległości ponad 20 do 35 km od ich centrum

powyżej 50 do 100 tys. mieszkańców - w odległości ponad 16 do 30 km od ich centrum

powyżej 25 do 50 tys. mieszkańców - w odległości ponad 12 do 25 km od ich centrum

powyżej 15 do 25 tys. mieszkańców - w odległości ponad 8 do 20 km od ich centrum

powyżej 10 do 15 tys. mieszkańców - w odległości ponad 5 do 15 km od ich centrum

powyżej 5 do 10 tys. mieszkańców - w odległości ponad 4 do 12 km od ich centrum

powyżej 2 do 5 tys. mieszkańców - w odległości do 10 km od ich centrum

4. Wszystkie pozostałe tereny zalicza się do strefy wiejskiej oddalonej.

5. Jeżeli miejscowość znajduje się w zasięgu różnych stref ekonomicznych, wówczas zalicza się ją do strefy wyższej.

§  3.

1. Przy ustalaniu liczby mieszkańców w ośrodkach uzdrowiskowych uwzględnia się liczbę mieszkańców stałych łącznie z kuracjuszami, przebywającymi w ośrodkach uzdrowiskowych w pełnym sezonie.

2. Odległości podane w § 2 ust. 1-3 ustala się według długości dróg bitych i kolei, prowadzących z miasta, uzdrowiska lub osiedla przemysłowego do wsi.

3. Dla dróg o miękkiej nawierzchni przyjmuje się odległość o 50% większą od rzeczywistej.

4. Jeżeli od wsi do miasta, uzdrowiska lub osiedla przemysłowego można dojechać więcej niż jedną drogą - do ustalenia odległości przyjmuje się drogę krótszą.

§ 4. Zaliczenie poszczególnych miejscowości do stref ekonomicznych na terenie powiatu przeprowadza powołana przez przewodniczącego prezydium powiatowej rady narodowej komisja, składająca się z przewodniczącego, którym z reguły powinien być przewodniczący komisji rolnej powiatowej rady narodowej, oraz członków:

1) agronoma powiatowego,

2) kierownika referatu administracji drogowej,

3) kierownika referatu pomiarów rolnych,

4) przedstawiciela Związku "Samopomoc Chłopska",

5) kierownika wydziału podatków wiejskich prezydium powiatowej rady narodowej.

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1951 r.