Rozdział 2 - Renta inwalidzka. - Zaopatrzenie inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.3.11

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

Rozdział  2.

Renta inwalidzka.

Art.  10.

1. 4 Renta inwalidzka przysługuje żołnierzowi, który stał się inwalidą:

1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej lub

2) w ciągu 18 miesięcy po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli inwalidztwo jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania czynnej służby wojskowej, albo

3) w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

2. Żołnierze zwolnieni ze służby wojskowej z powodu czasowej niezdolności do tej służby, którzy nie mają prawa do zasiłku chorobowego lub do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, mają prawo do renty określonej w niniejszej ustawie na czas trwania ich niezdolności do wykonywania zatrudnienia, jeżeli zostaną zaliczeni do jednej z grup inwalidów.

3. Żołnierzom zwolnionym z czynnej służby wojskowej podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby, nie przysługuje zaopatrzenie określone w niniejszej ustawie. Żołnierze ci otrzymują zaopatrzenie określone w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym, jeżeli w myśl tych przepisów mają warunki do przyznania tego zaopatrzenia.

4. 5 W razie ustania prawa do renty inwalidzkiej z powodu braku inwalidztwa, prawo do tej renty powstaje ponownie, jeżeli ponowne inwalidztwo powstało wskutek pogorszenia się stanu zdrowia w związku z kalectwem lub chorobą, które uzasadniały poprzednio prawo do renty.

5. 6 (skreślony).

Art.  11. ⁷

1. Wysokość renty dla inwalidów, których inwalidztwo powstało wskutek wypadku lub choroby uprawniającej do świadczeń przewidzianych w ustawie z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 53, poz. 342), wynosi miesięcznie:

1) dla inwalidy zaliczonego do I lub II grupy - 100% podstawy wymiaru renty,

2) dla inwalidy zaliczonego do III grupy - 65% podstawy wymiaru renty.

2. Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty określonej w ust. 1 stosuje się przepisy art. 8 ust. 1-5, z tym że zarobki wymienione w ust. 1 i 2 tego artykułu zmniejsza się o kwoty podatku od wynagrodzeń i składki na fundusz emerytalny.

3. Kwota renty określonej w ust. 1 wraz z dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych oraz dodatku z tytułu zaliczenia do I grupy inwalidów, nie może przekraczać podstawy wymiaru zmniejszonej o kwoty podatku od wynagrodzeń i składki na fundusz emerytalny w przypadkach, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2. Nie dotyczy to kwot najniższych rent (art. 9 ust. 1).

4. Żołnierzowi zaliczonemu do II lub III grupy inwalidów, osiągającemu zarobek z tytułu zatrudnienia lub dochód z innych źródeł, zmniejsza się rentę określoną w ust. 1 o taką kwotę, o jaką zarobek lub dochód łącznie z rentą przekraczają wysokość podstawy wymiaru renty (ust. 2). Renta ta nie może być jednak niższa niż renta inwalidzka przysługująca na podstawie art. 12 ust. 1 i 2.

5. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady zmniejszania renty w myśl ust. 4

Art.  12.

1. Wysokość renty dla inwalidów, których inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, wynosi miesięcznie:

Dla zaliczonych do grupy inwalidów	Procent podstawy wymiaru renty
	do 1.500 zł	od nadwyżki ponad 1.500 zł do 2.000 zł	od nadwyżki ponad 2.000 zł
I i II	70	30	20
III	55	20	20

2. Renta obliczona według przepisu ust. 1 wzrasta za każdy pełny rok ponad 5 lat okresu zatrudnienia ustalonego zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6), zwanej dalej "ustawą o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym", przypadającego w Polsce Ludowej, nie więcej jednak niż za 20 lat:

1) o 0,5% podstawy wymiaru renty dla zaliczonych do I i II grupy inwalidów,

2) o 0,4% podstawy wymiaru renty dla zaliczonych do III grupy inwalidów.

3. Rentę określoną w ust. 1 i 2 zwiększa się o 10% kwoty renty, nie mniej jednak niż o 120 zł, dla inwalidów, których inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą wojskową i którzy nie mają prawa do renty w wysokości określonej w art. 11, jeżeli nie osiągają zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł.

4. Kwota renty (ust. 1-3) wraz z dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych oraz dodatku z tytułu zaliczenia do I grupy inwalidów, nie może przekraczać 95% jej podstawy wymiaru, zmniejszonej o kwoty podatku od wynagrodzeń i składki na fundusz emerytalny w przypadkach, o których mowa w art. 8 ust. 1 i 2. Nie dotyczy to kwot najniższych rent (art. 9 ust. 1).

Art.  13.

1. Inwalidzie III lub II grupy, którego inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, wypłaca się inwalidzką rentę wyrównawczą, jeżeli:

1) wykonuje zatrudnienie z przeciętnym miesięcznym zarobkiem niższym niż 75% podstawy wymiaru renty inwalidzkiej oraz

2) nie przekroczył wieku: mężczyzna 65 lat, kobieta 60 lat.

2. Inwalidzką rentę wyrównawczą wypłaca się w wysokości i na zasadach ustalonych dla wypłaty inwalidzkiej renty wyrównawczej w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym.

Art.  14.

1. Inwalidom, którzy pobierają rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa nie pozostającego w związku ze służbą wojskową i nie mają prawa do inwalidzkiej renty wyrównawczej, zawiesza się prawo do renty na czas osiągania zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł.

2. Prawo do inwalidzkiej renty wyrównawczej zawiesza się na czas osiągania przez rencistę dochodu z innych źródeł niż zatrudnienie.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, stosuje się odpowiednio przepisy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym, dotyczące zawieszania prawa do rent.

Art.  15.

1. Wysokość renty inwalidzkiej ulega na wniosek inwalidy ponownemu ustaleniu, jeżeli po dniu przyznania tej renty pozostawał on w zatrudnieniu co najmniej przez 5 lat i jeżeli przeciętny miesięczny zarobek z dowolnie obranych przez niego kolejnych 36 miesięcy zatrudnienia po przyznaniu renty był wyższy niż zarobek przyjęty za podstawę wymiaru renty.

2. Dla ponownego ustalenia wysokości renty (ust. 1) przyjmuje się za podstawę jej wymiaru przeciętny miesięczny zarobek z okresu 36 miesięcy zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1.

3. Jeżeli cały okres zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, lub część tego okresu przypada na zatrudnienie za granicą, stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie art. 8 ust. 3 pkt 2 oraz art. 17 ust. 5 pkt 2 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym.

4. Wysokość renty inwalidzkiej ulega na wniosek inwalidy ponownemu ustaleniu, jeżeli po dniu przyznania renty osiągnął on okresy zatrudnienia uzasadniające wzrost renty w myśl art. 12 ust. 2.

5. Ponowne ustalenie wysokości renty w przypadkach, o których mowa w ust. 1-4, następuje po ustaniu zatrudnienia inwalidy.

6. Podwyższoną rentę (ust. 5) wypłaca się, jeżeli inwalida nie osiąga zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł.

7. Przepisów ust. 1-6 nie stosuje się do renty, o której mowa w art. 11.

⁴ Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 86 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.

⁵ Art. 10 ust. 4 zmieniony przez art. 86 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.

⁶ Art. 10 ust. 5 skreślony przez art. 86 pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.

⁷ Art. 11 zmieniony przez art. 86 pkt 5 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.