Rozdział 12 - Przepisy wprowadzające i przejściowe. - Zaopatrzenie inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.3.11

Akt utracił moc
Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

Rozdział  12.

Przepisy wprowadzające i przejściowe.

Użyte w dalszym ciągu ustawy określenie "dekret" oznacza dekret z dnia 14 sierpnia 1954 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 98 i Nr 36, poz. 164, z 1959 r. Nr 14, poz. 75, z 1961 r. Nr 6, poz. 39, z 1965 r. Nr 14, poz. 98 i z 1967 r. Nr 44, poz. 220).

1.
Przepisy ustawy stosuje się do spraw o świadczenia wszczętych na skutek wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy, z tym że przy ocenie prawa do świadczeń za okres do dnia 31 grudnia 1967 r. oraz przy ustalaniu wysokości świadczeń należnych za ten okres stosuje się przepisy dekretu.
2.
Do spraw o świadczenia wszczętych na skutek wniosków zgłoszonych przed wejściem w życie ustawy stosuje się przepisy dekretu.

(skreślony).

1. 14
Zgłoszone po wejściu w życie ustawy wnioski o rozpatrzenie spraw, które zostały załatwione odmownie prawomocnymi decyzjami na podstawie dekretu albo których rozpatrzenia odmówiono na podstawie art. 40 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1972 r. - nie podlegają rozpatrzeniu, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 2 i 3 oraz w art. 41a.
2.
Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają wnioski:
1)
osób, które nie odpowiadały warunkom wymaganym do uzyskania świadczeń na podstawie dekretu, jeżeli osoby te odpowiadają warunkom do uzyskania świadczeń na podstawie art. 32 ust. 3, art. 33 ust. 1 i ust. 4 pkt 3, art. 35, 36 i 42 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym,
2)
osób, które przedłożyły nowe dowody mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość, w myśl art. 68 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym.
3.
Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają również wnioski osób, którym zgodnie z przepisami dekretu odmówiono:
1)
renty inwalidzkiej - jeżeli przedłożą one zaświadczenie zakładu społecznego służby zdrowia, stwierdzające istotne pogorszenie stanu ich zdrowia w ciągu 2 lat od ustania prawa do renty inwalidzkiej z powodu ustąpienia inwalidztwa,
2)
renty rodzinnej - jeżeli przedłożą one zaświadczenie zakładu społecznego służby zdrowia, stwierdzające istotne pogorszenie stanu ich zdrowia w ciągu 5 lat od śmierci żywiciela, gdy renty odmówiono z braku inwalidztwa małżonkowi lub rodzicom.

1.
Renta inwalidzka ze zwiększeniem przewidzianym w art. 12 ust. 3 przysługuje żołnierzom, którzy zostali zaliczeni do jednej z grup inwalidów wskutek zranienia, kontuzji lub innych obrażeń doznanych w związku ze służbą wojskową w Wojsku Polskim w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 30 czerwca 1954 r. albo w związku ze służbą w polskich formacjach wojskowych za granicą, w armiach sojuszniczych lub w oddziałach, które prowadziły walkę z hitlerowskim okupantem w czasie wojny 1939-1945 r., chociażby nawet inwalidztwo to powstało po upływie 18 miesięcy od dnia zwolnienia ze służby.
2.
Renta rodzinna ze zwiększeniem przewidzianym w art. 19 ust. 3 przysługuje członkom rodzin żołnierzy zmarłych w czasie i okolicznościach określonych w ust. 1, jeżeli nie osiągają zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł powodującego zawieszenie prawa do renty, chociażby warunki wymagane do przyznania tej renty powstały po upływie 5 lat od dnia śmierci żołnierza. Jednakże wdowie po żołnierzu renta przysługuje, jeżeli nie zawarła powtórnie związku małżeńskiego.
3.
Rentę inwalidzką lub rodzinną przyznaje się na wniosek osób wymienionych w ust. 1 i 2, chociażby nawet:
1)
nie zgłaszały poprzednio wniosku o przyznanie renty,
2)
wniosek o przyznanie renty został załatwiony odmownie lub nie został poddany rozpatrzeniu,
3)
osoby te otrzymały odprawę przewidzianą w art. 50 lub 54 dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1956 r. Nr 59, poz. 286), w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 1958 r.

Przepisy w sprawie przyznania rent określonych w ustawie zamiast rent przyznawanych na podstawie dekretu.

1.
Osobom pobierającym renty na podstawie dekretu przyznaje się z urzędu, z zastrzeżeniem art. 44, zamiast tych rent odpowiednie renty określone w ustawie przy zastosowaniu następujących zasad:
1)
zamiast rent inwalidzkich z dekretu przyznaje się renty inwalidzkie w wysokości określonej w art. 12, a zamiast rent rodzinnych - renty rodzinne w wysokości określonej w art. 19,
2)
przyjmuje się, że okres zatrudnienia w Polsce Ludowej osób, którym przyznano renty inwalidzkie (art. 12 ust. 2), wynosi 15 lat,
3)
zasady określone w pkt 2 stosuje się odpowiednio również przy ustalaniu wysokości rent rodzinnych,
4)
przepisów art. 12 ust. 4 i art. 19 ust. 5 nie stosuje się do rent przyznanych:
a)
przed dniem 1 stycznia 1962 r.,
b)
w okresie od dnia 1 stycznia 1962 r. do dnia 31 grudnia 1967 r., jeżeli podwyższenie renty nie przekracza kwot wynikających z ust. 3.
2.
Za podstawę wymiaru rent, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się podstawę wymiaru renty przyznanej na podstawie dekretu.
3.
Wysokość rent przyznanych na podstawie ust. 1 nie może być niższa od renty przysługującej na podstawie dekretu, wraz z wszystkimi dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych i ekwiwalentu mieszkaniowego, zwiększonej o procent tej renty określony w poniższej tabeli:
Rodzaj świadczeń z dekretuProcent zwiększenia renty przyznanej w okresie:
do dnia 31 grudnia 1958 r.od dnia 1 stycznia 1959 r. do dnia 31 grudnia 1959 r.od dnia 1 stycznia 1960 r. do dnia 31 grudnia 1960 r.od dnia 1 stycznia 1961 r. do dnia 31 grudnia 1961 r.od dnia 1 stycznia 1962 r. do dnia 31 grudnia 1967 r.
renta inwalidzka z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą wojskową3027222010
renta inwalidzka z tytułu inwalidztwa nie pozostającego w związku ze służbą wojskową i renta rodzinna211813116
4.
Przy ustalaniu procentu zwiększenia renty w myśl ust. 3 przyjmuje się, że rentę przyznano w okresie, na jaki przypada data, od której renta została przyznana, a jeżeli wysokość renty ustalono ponownie na podstawie zarobków osiągniętych po jej przyznaniu - data, od której przyznano wyższą rentę.

W stosunku do osób, którym przyznano rentę w myśl art. 42, zamiast renty z dekretu przyznanej na wniosek zgłoszony po dniu 30 czerwca 1967 r., przyjmuje się dla ustalenia zwiększenia renty z tytułu okresu zatrudnienia w Polsce Ludowej (art. 12 ust. 2, art. 19 ust. 2) faktyczny okres tego zatrudnienia, jeżeli był on dłuższy niż ustalony na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2 lub 3.

Osobom pobierającym renty na podstawie dekretu w wysokości określonej uchwałą nr 146 Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie podwyższenia najniższych rent (Monitor Polski Nr 35, poz. 163) przyznaje się z urzędu zamiast tych rent odpowiednie renty określone w ustawie, w wysokości ustalonej w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1.

Przepisy art. 42-44 stosuje się również do spraw o świadczenia wszczętych na podstawie wniosków zgłoszonych przed wejściem w życie ustawy, które załatwione zostały po tej dacie.

1.
Jeżeli prawo do renty przyznanej na podstawie dekretu było w całości zawieszone z powodu osiągania zarobku z tytułu zatrudnienia lub dochodu z innych źródeł, rentę na podstawie przepisów art. 42-44 przyznaje się na wniosek zainteresowanego, jeżeli zostanie on zgłoszony do dnia 31 grudnia 1969 r.
2.
Do wniosków (ust. 1) zgłoszonych po dniu 31 grudnia 1969 r. nie stosuje się przepisów art. 42-44, lecz ustala się wysokość renty na podstawie przepisów rozdziałów 2-4.

Renty przyznane na podstawie przepisów art. 42-46 wypłaca się:

1)
od dnia 1 stycznia 1968 r. w przypadkach, gdy przyznano je z urzędu,
2)
za okres nie dłuższy niż 3 miesiące wstecz od zgłoszenia wniosku i nie wcześniej niż od dnia 1 stycznia 1968 r. w przypadkach, gdy przyznano je na wniosek zainteresowanego.

Do rent przyznanych na podstawie przepisów art. 42-46 oraz do osób uprawnionych do tych świadczeń stosuje się przepisy ustawy, z tym że do okresów zatrudnienia przyjętych w myśl art. 42 ust. 1 pkt 2 dla zwiększenia renty inwalidzkiej dolicza się okresy zatrudnienia tylko po dniu 1 stycznia 1968 r.

Przepisy w sprawie świadczeń dodatkowych określonych w szczególnych przepisach.

Renty przyznane na podstawie ustawy obejmują:

1)
kwoty dodatku określonego w uchwale nr 105 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie przyznania dodatku do rent (Monitor Polski Nr 25, poz. 125),
2)
kwoty podwyższające renty, określone w zarządzeniu Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 18 września 1963 r. w sprawie podwyższenia rent i dodatków do rent (Monitor Polski Nr 73, poz. 367),
3)
kwoty ekwiwalentu określonego w uchwale nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239), z uwzględnieniem przepisów art. 50 i 51.
1.
Renty przyznane na podstawie art. 42-46 ust. 1 zwiększa się:
1)
o pełną kwotę ekwiwalentu (art. 49 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli renta wypłacana jest w wysokości określonej w przepisach, o których mowa w art. 9 ust. 1, lub jeżeli różnica między tymi świadczeniami a rentą przyznaną na podstawie dekretu nie przekracza 250 zł,
2)
o połowę kwoty ekwiwalentu (art. 49 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli różnica, o której mowa w pkt 1, wynosi ponad 250 zł do 450 zł.
2.
Renta przyznana na podstawie art. 42-46 ust. 1 nie podlega zwiększeniu z tytułu ekwiwalentu (art. 49 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 1, przekracza kwotę 450 zł.
3.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 1 i 2, przyjmuje się wysokość odpowiednich świadczeń wraz z wszystkimi wzrostami i dodatkami oraz świadczeniami dodatkowymi określonymi w art. 49 pkt 1 i 2, z wyjątkiem dodatku rodzinnego oraz ekwiwalentu (art. 49 pkt 3).
1.
Podstawę wymiaru rent przyznanych na podstawie wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy zwiększa się o kwotę przejściowego dodatku mieszkaniowego przysługującego z tytułu zatrudnienia w myśl przepisów, o których mowa w art. 49 pkt 3.
2.
Warunki i zasady wliczania przejściowego dodatku mieszkaniowego do podstawy wymiaru rent zostaną określone w przepisach wydanych na podstawie art. 17 ust. 5 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym.

Przepisy w sprawie wysokości rent w okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r.

1.
Renty przyznane na podstawie art. 42 przysługują w okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. w wysokości określonej w ust. 2 i 3.
2.
W okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1968 r. renty przyznane na podstawie art. 42 przysługują w wysokości:
1)
obliczonej w myśl art. 42 - jeżeli różnica pomiędzy kwotą renty obliczonej na podstawie tego przepisu a kwotą renty obliczonej na podstawie dekretu nie przekracza 70 zł,
2)
renty przyznanej na podstawie dekretu, powiększonej o kwotę 70 zł - jeżeli różnica, o której mowa w pkt 1, wynosi ponad 70 zł do 210 zł,
3)
renty obliczonej na podstawie dekretu, powiększonej o 1/3 różnicy, o której mowa w pkt 1 - jeżeli różnica ta wynosi ponad 210 zł.
3.
W okresie od dnia 1 stycznia 1969 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. renty przyznane na podstawie art. 42 przysługują w wysokości:
1)
obliczonej w myśl art. 42 - jeżeli różnica, o której mowa w ust. 2 pkt 1, nie przekracza 140 zł,
2)
renty obliczonej na podstawie dekretu, powiększonej o 140 zł - jeżeli różnica, o której mowa w ust. 2 pkt 1, wynosi ponad 140 zł do 210 zł,
3)
renty obliczonej na podstawie dekretu, powiększonej o 2/3 różnicy, o której mowa w ust. 2 pkt 1 - jeżeli różnica ta wynosi ponad 210 zł.
4.
Począwszy od dnia 1 stycznia 1970 r. wszystkie renty przyznane na podstawie art. 42 przysługują w wysokości określonej w tym przepisie.
5.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 2 i 3, przyjmuje się wysokość odpowiednich rent z wszystkimi wzrostami, dodatkami i świadczeniami dodatkowymi (art. 49), z wyjątkiem dodatku rodzinnego.
1.
W okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. renta przyznana na podstawie wniosku zgłoszonego po wejściu w życie ustawy przysługuje - przez pierwsze 12 miesięcy, licząc od daty, od której ją przyznano - w wysokości odpowiedniej renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu, powiększonej o 60% różnicy pomiędzy rentą obliczoną w myśl ustawy a rentą z dekretu, a po upływie tych 12 miesięcy - w wysokości obliczonej w myśl ustawy.
2.
Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1:
1)
nie przekracza 70 zł - renta przysługuje od daty, od której ją przyznano, w wysokości określonej w ustawie,
2)
wynosi ponad 70 zł do 120 zł, renta przysługuje - przez pierwszych 12 miesięcy, licząc od daty, od której ją przyznano - w wysokości odpowiedniej renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu, powiększonej o 70 zł.
3.
Poczynając od dnia 1 stycznia 1970 r. wszystkie renty przyznane na podstawie wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy przysługują w wysokości obliczonej w myśl ustawy.
4.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 1 i 2:
1)
przyjmuje się, że osoba, której przyznano rentę na podstawie ustawy, miałaby również prawo do renty na podstawie dekretu,
2)
za podstawę wymiaru renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu, przyjmuje się podstawę wymiaru renty przysługującej na podstawie ustawy,
3)
stosuje się przepisy art. 52 ust. 5.
5.
Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do rent przysługujących w wysokości określonej w przepisach, wydanych na podstawie art. 9 ust. 1.

Przepisy art. 53 stosuje się również do rent przyznanych zamiast rent przysługujących na podstawie dekretu, w przypadkach gdy wniosek o rentę z tego dekretu zgłoszono po dniu 30 czerwca 1967 r., z tym że okres 12 miesięcy, o którym mowa w art. 53 ust. 1, liczy się od dnia 1 stycznia 1968 r.

Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej może ustalać szczegółowe zasady wykonywania przepisów niniejszego rozdziału.

13 Art. 40 skreślony przez art. 86 pkt 8 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.
14 Art. 41 ust. 1 zmieniony przez art. 86 pkt 9 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.
15 Art. 41a dodany przez art. 86 pkt 10 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U.72.53.341) z dniem 1 stycznia 1973 r.