Rozdział 1 - Przepisy ogólne. - Zaopatrzenie emerytalne funkcjonariuszów organów bezpieczeństwa publicznego oraz ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1955.31.184

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1958 r.

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

Art.  1.

Przepisy dekretu stosuje się do funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa publicznego zajmujących stanowiska generalskie, oficerskie i podoficerskie.

Art.  2.

Funkcjonariusze organów bezpieczeństwa publicznego otrzymują z funduszów państwowych zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat lub w razie inwalidztwa, a członkowie ich rodzin w razie śmierci żywiciela.

Art.  3.

Zaopatrzenie emerytalne obejmuje:

A. Świadczenia pieniężne:

1) rentę za wysługę lat,

2) rentę inwalidzką,

3) rentę rodzinną,

4) dodatki do rent,

5) zasiłek pogrzebowy,

6) odprawę,

B. Świadczenia w naturze:

7) pomoc leczniczą,

8) zaopatrzenie w protezy i aparaty ortopedyczne,

9) zapewnienie mieszkania,

10) przysposobienie zawodowe,

11) zapewnienie pracy,

12) przydzielenie działki ziemi oraz materiałów i kredytów na zabudowę,

13) umieszczenie w domu rencistów.

Art.  4.

Prawo do zaopatrzenia funkcjonariuszów lub ich rodzin powstaje z dniem spełnienia się wszystkich warunków wymaganych przez dekret do uzyskania tego prawa, przy czym prawo do zaopatrzenia funkcjonariusza powstaje dopiero z dniem zwolnienia go ze służby.

Art.  5.

1. Prawo do zaopatrzenia i jego wysokość ustala organ bezpieczeństwa publicznego wyznaczony przez Przewodniczącego Komitetu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego.

2. Zaopatrzenie ustala się z urzędu. Jeżeli zainteresowany zgłosił wniosek o ustalenie zaopatrzenia, właściwy organ bezpieczeństwa publicznego obowiązany jest rozpatrzyć sprawę. Zaopatrzenie powinno być ustalone w ciągu 14 dni od dnia otrzymania przez właściwy organ bezpieczeństwa publicznego wszystkich dokumentów niezbędnych do wydania decyzji.

3. Przewodniczący Komitetu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego oraz Minister Pracy i Opieki Społecznej określą tryb postępowania w sprawie ustalenia zaopatrzeń.

Art.  6.

1. Świadczenia pieniężne z tytułu zaopatrzenia wypłacają organy określone przez Ministra Pracy i Opieki Społecznej.

2. Renty wypłaca się w okresach miesięcznych począwszy od dnia powstania prawa do renty, jednak nie wcześniej niż od dnia następnego po upływie okresu, za który funkcjonariusz otrzymał uposażenie.

3. Renty wypłaca się za okres nie dłuższy niż 3 miesiące wstecz od dnia ustalenia zaopatrzenia z urzędu albo od dnia zgłoszenia wniosku.

4. Jeżeli prawo do zaopatrzenia zostało stwierdzone, lecz ustalenie jego wysokości uległo zwłoce, przyznaje się osobie uprawnionej stosowne zaliczki, które podlegają potrąceniu przy wypłacie zaopatrzenia.

5. Przewodniczący Komitetu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego oraz Minister Pracy i Opieki Społecznej określą tryb postępowania w sprawie wypłaty zaopatrzeń oraz terminy płatności rent.

Art.  7.

1. Prawo do zaopatrzenia nie przysługuje w przypadkach:

1) skazania funkcjonariusza prawomocnym wyrokiem sądu na karę utraty praw publicznych,

2) ukarania funkcjonariusza karą dyscyplinarną wydalenia ze służby.

2. W przypadkach wymienionych w ust. 1 przysługuje funkcjonariuszowi renta określona w przepisach o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, chyba że nie zachodzą warunki przewidziane w tych przepisach do uzyskania renty.

Art.  8.

1. Do wysługi lat zalicza się:

1) służbę w organach bezpieczeństwa publicznego,

2) służbę w Milicji Obywatelskiej i Służbie Więziennej,

3) czynną służbę wojskową pełnioną w Siłach Zbrojnych po dniu 22 lipca 1944 r.,

4) służbę wojskową odbytą w polskich formacjach wojskowych zorganizowanych na obszarze ZSRR po dniu 13 maja 1943 r.,

5) służbę w oddziałach Armii Ludowej,

6) służbę wojskową w Armii Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.

2. Okresy służby wymienione w ust. 1 pkt 2-6 zalicza się do wysługi lat według zasad określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym dotyczących tych służb.

3. Do wysługi lat nie zalicza się okresu odbywania kary pozbawienia wolności i tymczasowego aresztowania, chyba że funkcjonariusz tymczasowo aresztowany został uniewinniony albo postępowanie karne zostało umorzone.

Art.  9.

Przewodniczący Komitetu do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego określi rodzaje służby, które ze względu na szczególne właściwości lub warunki jej odbywania uzasadniają zaliczenie okresów tej służby do wysługi lat w stosunku 30 dni służby za 45 dni.

Art.  10.

1. Podstawę wymiaru renty stanowi należne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym uposażenie według posiadanej grupy i zajmowanego stanowiska służbowego, dodatek za służbę w organach bezpieczeństwa publicznego i dodatek za wysługę lat.

2. Rada Ministrów może włączyć do podstawy wymiaru renty niektóre inne dodatki do uposażenia.

Art.  11.

1. Z funduszów państwowych można otrzymać tylko jedno zaopatrzenie.

2. W razie zbiegu prawa do dwóch lub więcej zaopatrzeń przysługuje prawo tylko do jednego zaopatrzenia według wyboru zainteresowanego. Jeżeli uprawniony nie dokonał wyboru, wymierza mu się zaopatrzenie korzystniejsze.

3. Jeżeli funkcjonariusz, któremu przysługuje prawo do renty z tytułu wysługi lat i do renty inwalidzkiej, otrzymuje rentę inwalidzką, przysługują mu również świadczenia w naturze przewidziane dla rencistów, a jeżeli otrzymuje rentę za wysługę lat - również świadczenia w naturze przewidziane dla inwalidów.

4. Ilekroć w dekrecie w dalszych przepisach użyto określenia "rencista", należy przez to rozumieć funkcjonariusza otrzymującego rentę za wysługę lat.