§ 4. - Zaopatrywanie ludności w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1974.26.154

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1980 r.

§ 4. 1  

1. Obuwie ortopedyczne przyznaje się bezpłatnie w następujących wypadkach:

1) utrwalonego zniekształcenia stopy,

2) rozległego niedowładu mięśni stabilizujących stopę,

3) braku części stopy,

4) choroby reumatoidalnej,

5) gdy obuwie jest częścią składową aparatu ortopedycznego lub protezy,

6) skrócenia nogi.

2. Za utrwalone zniekształcenie stopy (ust. 1 pkt 1) uważa się:

1) nieprawidłowe ustawienie stopy, zmniejszające jej naturalną powierzchnię podparcia (np. stopa szpotawa, piętowa), jeżeli powoduje to niewydolność statyczną nadmiernie obciążonych tkanek,

2) rozległe lub bolesne blizny albo owrzodzenia na naturalnych płaszczyznach podparcia stopy,

3) wystawanie elementów kostnych na stronie podeszwowej stopy, stwarzających nienaturalne, dodatkowe płaszczyzny jej podparcia, jeżeli powodują one niewydolność statyczną przeciążonych tkanek,

4) występowanie typowych zniekształceń statyczno-dynamicznych przodostopia, obejmujących równocześnie:

- przykurcze palców, których opuszki nie opierają się na podłożu,

- koślawość palucha przekraczającą 60o,

- podeszwowe wystawanie głów kości śródstopia z zanikiem tkanki podskórnej,

5) stopę olbrzymią wskutek rozrostu szkieletu (np. wrodzone połączenia tętniczo-żylne, słoniowatość itp.) oraz stopę krótszą co najmniej o 3 cm, wymagającą zaopatrzenia w obuwie różnej wielkości,

6) sztywność zupełną stopy i stawu skokowo-goleniowego uniemożliwiającą nakładanie typowego obuwia z cholewką.

3. Do rozległego niedowładu mięśni stabilizujących stopę (ust. 1 pkt 2) zalicza się:

1) trwałą niedomogę mięśni stabilizujących stopę w stopniu powodującym podwijanie palców i wadliwe ustawienie stopy,

2) trwałą niedomogę mięśni stabilizujących stopę, powodujących jej chwiejność na podłożu, jeśli równocześnie zaburzona jest stabilizacja kolana.

4. Za brak części stopy (ust. 1 pkt 3) uważa się:

1) ubytki szkieletu stopy ku tyłowi od głów kości śródstopia, a także inne ubytki, z wyjątkiem palców, utrudniające utrzymanie na stopie obuwia typowego,

2) ubytki tkanek na grzbiecie stopy lub na przedniej powierzchni goleni między kostkami.

5. Podstawą do otrzymania obuwia ortopedycznego w wyniku choroby reumatoidalnej (ust. 1 pkt 4) jest:

1) ograniczenie ruchów oraz utrwalone zniekształcenie stępu i śródstopia z bolesnością podczas stania i chodzenia,

2) utrwalone przykurcze kolan lub bioder, wymagające wyrównania ustawieniem "końskim" stopy co najmniej o 4 cm.

6. Za obuwie ortopedyczne stanowiące część składową aparatu lub protezy (ust. 1 pkt 5) uważa się: buty wymagające indywidualnego wykonania i połączone z układem mechanicznym aparatu, kiedy nie jest możliwe zastosowanie obuwia typowego (utrwalone zniekształcenie stopy, konieczność sznurowania długiego lub przedłużonego, odciążenie stopy wewnątrz buta itp.), albo buty uzupełniające do aparatu z sandałem lub protezy przy amputacji w obrębie stopy i stępu, kiedy nie jest możliwe dopasowanie buta typowego (rozbieżność wymiarów stopy w sandale lub protezy oraz stopy drugiej). Nie uważa się za część składową aparatu ortopedycznego butów typowych stosowanych przy różnego rodzaju aparatach produkowanych seryjnie bądź w formie gotowej (nakładanych na zapiętek lub obcas, umocowanych do podstawy buta albo na stopę protezową itp.), bądź adaptowanych (podwyższenie podeszwy i obcasa przy aparatach obciążających itp.), nie wymagających indywidualnego wykonawstwa.

7. Podstawą do otrzymania obuwia ortopedycznego w razie skrócenia nogi (ust. 1 pkt 6) jest różnica w długości wynosząca u osób dorosłych co najmniej 3 cm, a u dzieci i młodzieży co najmniej 2 cm.

8. Obuwie ortopedyczne przyznaje się również w razie konieczności utrwalenia wyników leczenia stopy:

1) operacyjnego u osób dorosłych,

2) zachowawczego i operacyjnego u dzieci.

9. Przychodnia może przydzielić dwie pary obuwia na podwójny okres używalności:

1) osobom otrzymującym obuwie ortopedyczne po raz pierwszy,

2) osobom uczącym się oraz pracującym,

3) w razie wyjazdu osoby uprawnionej za granicę na okres dłuższy od roku.

¹ § 4 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 14 września 1979 r. (Dz.U.79.23.142) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1980 r.