Zakaz posiadania walut obcych, monet złotych, złota i platyny oraz zaostrzenie kar za niektóre przestępstwa dewizowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1950.50.460

Akt utracił moc

Wersja od: 29 października 1950 r.

USTAWA

z dnia 28 października 1950 r.

o zakazie posiadania walut obcych, monet złotych, złota i platyny oraz zaostrzeniu kar za niektóre przestępstwa dewizowe.

Art.  1.

Posiadanie walut obcych, monet złotych, złota i platyny na obszarze Państwa bez zezwolenia Komisji Dewizowej jest zakazane.

Art.  2.

Postanowienia niniejszej ustawy, dotyczą złota i platyny, nie stosują się do wyrobów użytkowych.

Art.  3.

Kto bez zezwolenia Komisji Dewizowej posiada na obszarze Państwa waluty obce, monety złote złoto lub platynę

- podlega karze więzienia.

Art.  4.

1. Osoby, posiadające w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy na obszarze Państwa waluty obce, monety złote, złoto lub platynę, obowiązane są w ciągu dwu tygodni od tego dnia zgłosić je Narodowemu Bankowi Polskiemu oraz bądź odsprzedać je Narodowemu Bankowi Polskiemu po obowiązującym kursie, bądź złożyć wniosek do Komisji Dewizowej o zezwolenie na dalsze posiadanie.

2. Komisja Dewizowa udziela zezwoleń na dalsze posiadanie złota lub platyny, niezbędnych do wykonywania zawodu oraz poszczególnych monet złotych, na skutek wniosku, złożonego w myśl ust. 1.

3. W przypadku odmowy zezwolenia na dalsze posiadanie, posiadacz obowiązany jest w ciągu tygodnia od zawiadomienia o odmowie odprzedać posiadane waluty obce, monety złote, złoto lub platynę Narodowemu Bankowi Polskiemu po obowiązującym kursie bądź zdeponować je w Narodowym Banku Polskim.

4. Komisja Dewizowa może na wniosek posiadacza depozytu zwalniać w całości lub w części zdeponowane w Narodowym Banku Polskim waluty obce, monety złote, złoto i platynę (ust. 3), o ile przemawiają za tym ważne przyczyny.

Art.  5.

1. Nie wszczyna się postępowania karnego, a wszczęte umarza się, jeżeli przy dopełnieniu obowiązków, określonych w art. 4, ujawni się przestępstwo, przewidziane w dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego z zagranicą oraz obrotu zagranicznymi i krajowymi środkami płatniczymi (Dz. U. R. P. z 1938 r. Nr 86, poz. 584 i z 1939 r. Nr 87, poz. 549) albo w prawie karnym skarbowym.

2. Pochodzenie walut obcych, monet złotych, złota i platyny, ujawnionych przy dopełnieniu obowiązków, określonych w art. 4, nie podlega dochodzeniu.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się pod warunkiem dopełnienia przez posiadacza określonych w nich obowiązków co do całości posiadanych walut obcych, monet złotych, złota i platyny.

Art.  6.

1. W przypadku otrzymania po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy walut obcych w drodze przesyłki z zagranicy, posiadacz obowiązany jest w ciągu tygodnia od dnia otrzymania przesyłki odprzedać walutę obcą Narodowemu Bankowi Polskiemu po kursie obowiązującym bądź zdeponować ją w Narodowym Banku Polskim.

2. Przepisy art. 4 ust. 4 stosuje się odpowiednio do depozytu, o którym mowa w ust. 1.

Art.  7.

Kto nie dopełni obowiązku, ustalonego w art. 4 lub 6, podlega karze określonej w art. 3.

Art.  8.

W przypadku skazania na podstawie art. 3 lub 7, sąd orzeka grzywnę w sumie do 100.000 złotych oraz przepadek walut obcych, monet złotych, złota i platyny, stanowiących przedmiot przestępstwa.

Art.  9.

1. Obrót wszelkiego rodzaju walutą obcą, monetami złotymi, złotem lub platyną bez zezwolenia Komisji Dewizowej podlega karze więzienia albo dożywotniego więzienia albo karze śmierci.

2. W przypadku skazania za przestępstwo, określone w ust. 1, sąd orzeka grzywnę w sumie do 300.000 złotych i przepadek walut obcych, monet złotych, złota i platyny, stanowiących przedmiot przestępstwa, oraz orzec może przepadek całego majątku.

Art.  10.

Sprawy o przestępstwa, określone w art. 3, 7 i 9, rozpoznaje sąd wojewódzki z tym, że przestępstwo określone w art. 9, podlega postępowaniu doraźnemu.

Art.  11.

Wymieniony w art. 5 dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 kwietnia 1936 r. pozostaje w mocy, o ile ustawa niniejsza nie zawiera odmiennych postanowień.

Art.  12.

Wykonanie ustawy porucza się Ministrowi Finansów i Ministrowi Sprawiedliwości.

Art.  13.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 30 października 1950 r.