Wzmożenie ochrony własności społecznej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1953.17.68

Akt utracił moc

Wersja od: 31 grudnia 1954 r.

DEKRET

z dnia 4 marca 1953 r.

o wzmożeniu ochrony własności społecznej.

Własność społeczna jest podstawą ustroju Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Polska Rzeczpospolita Ludowa otacza własność społeczną szczególną troską i opieką oraz zapewnia jej szczególną ochronę.

Każdy obywatel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej obowiązany jest strzec własności społecznej i umacniać ją jako niewzruszoną podstawę rozwoju Państwa, źródło bogactwa i siły Ojczyzny. Wszelkie zamachy na własność społeczną winny być surowo karane.

W celu wzmożenia ochrony własności społecznej stanowi się, co następuje:

Art.  1.

§ 1. 1 Kto kradnie, przywłaszcza sobie, wyłudza lub w jakikolwiek inny sposób zagarnia mienie społeczne,

podlega karze więzienia do lat 5.

§ 2. 2 Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w § 1 będąc już skazanym za zagarnięcie mienia społecznego,

podlega karze więzienia do lat 10.

§ 3. Kto zagarnia mienie społeczne,

a) nad którym sprawuje zarząd albo za którego ochronę, przechowanie lub zabezpieczenie jest odpowiedzialny z tytułu zajmowanego stanowiska albo sprawowanych funkcji,

b) działając w zorganizowanej grupie przestępczej,

c) dokonując kradzieży z włamaniem,

podlega karze więzienia od lat 2 do lat 10.

§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1, 2 lub 3 wyrządził wielką szkodę interesom gospodarczym lub obronnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 lub karze więzienia dożywotniego. Sąd może ponadto orzec przepadek mienia sprawcy w całości lub części.

Art.  2.

§ 1. Kto zagarnia mienie społeczne używając przemocy lub groźby, to jest dopuszcza się rabunku,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 3.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się rabunku używając broni lub innego niebezpiecznego narzędzia albo w inny sposób zagrażając życiu lub zdrowiu ludzkiemu,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 lub karze więzienia dożywotniego albo karze śmierci. Sąd może ponadto orzec przepadek mienia sprawcy w całości lub części.

Art.  3.

§ 1. 3 Kto nabywa lub w jakimkolwiek celu przyjmuje mienie społeczne wiedząc, że zostało skradzione lub w inny sposób zagarnięte, albo pomaga do jego zbycia lub ukrycia,

podlega karze więzienia do lat 5 i karze grzywny.

§ 2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w § 1 stałe źródło dochodu albo jeżeli dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do mienia społecznego o znacznej wartości,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 i karze grzywny.

Art.  4. ⁴

(skreślony).

Art.  5. ⁵

W sprawach o przestępstwa określone w niniejszym dekrecie nie stosuje się warunkowego zawieszenia wykonania kary, chyba że sąd ze względu na wyjątkowe okoliczności danego przypadku uzna zawieszenie wykonania kary za celowe.

Art.  6.

Przepisów art. 1 nie stosuje się w sprawach o drobne kradzieże mienia społecznego.

Art.  7.

Wykonanie dekretu porucza się Ministrowi Sprawiedliwości i Prokuratorowi Generalnemu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Art.  8.

Dekret wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ Art. 1 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dekretu z dnia 23 grudnia 1954 r. o zmianie niektórych przepisów o ochronie własności społecznej (Dz.U.54.57.283) z dniem 31 grudnia 1954 r.

² Art. 1 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 2 dekretu z dnia 23 grudnia 1954 r. o zmianie niektórych przepisów o ochronie własności społecznej (Dz.U.54.57.283) z dniem 31 grudnia 1954 r.

³ Art. 3 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dekretu z dnia 23 grudnia 1954 r. o zmianie niektórych przepisów o ochronie własności społecznej (Dz.U.54.57.283) z dniem 31 grudnia 1954 r.

⁴ Art. 4 skreślony przez art. 1 pkt 4 dekretu z dnia 23 grudnia 1954 r. o zmianie niektórych przepisów o ochronie własności społecznej (Dz.U.54.57.283) z dniem 31 grudnia 1954 r.

⁵ Art. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 5 dekretu z dnia 23 grudnia 1954 r. o zmianie niektórych przepisów o ochronie własności społecznej (Dz.U.54.57.283) z dniem 31 grudnia 1954 r.