Wysokość składki na ubezpieczenie społeczne za pracowników zatrudnionych w nie uspołecznionych zakładach pracy oraz przez osoby fizyczne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1982.43.280

Akt utracił moc
Wersja od: 29 grudnia 1982 r.

ROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 8 grudnia 1982 r.
w sprawie wysokości składki na ubezpieczenie społeczne za pracowników zatrudnionych w nie uspołecznionych zakładach pracy oraz przez osoby fizyczne.

Na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o zmianach właściwości w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, rent, zaopatrzeń i opieki społecznej (Dz. U. z 1960 r. Nr 20, poz. 119, z 1972 r. Nr 11, poz. 81 oraz z 1974 r. Nr 39, poz. 231 i Nr 47, poz. 280) i art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o funduszu emerytalnym (Dz. U. z 1968 r. Nr 3, poz. 7 i z 1976 r. Nr 40, poz. 235) zarządza się, co następuje:
Składkę na ubezpieczenie społeczne za pracowników nie uspołecznionych zakładów pracy ustala się - z uwzględnieniem § 2 - w wysokości 33% wynagrodzenia określonego jako podstawa wymiaru tych składek w trybie przewidzianym w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o zmianach właściwości w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, rent, zaopatrzeń i opieki społecznej (Dz. U. z 1960 r. Nr 20, poz. 119, z 1972 r. Nr 11, poz. 81 oraz z 1974 r. Nr 39, poz. 231 i Nr 47, poz. 280).
Składkę na ubezpieczenie społeczne za pracowników zatrudnionych w nie uspołecznionych zakładach pracy w celu nauki zawodu lub przyuczenia do wykonywania określonej pracy ustala się w wysokości 20% podstawy jej wymiaru.
Składkę w wymiarze określonym w § 1 ustala się również za pracowników zatrudnionych w gospodarstwach domowych, przy obsłudze prywatnych domów mieszkalnych oraz w instytucjach kościelnych i zakonnych.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może wyrazić zgodę na obniżenie składki za pracowników zatrudnionych w gospodarstwach domowych (§ 3), nie więcej jednak niż do 20% podstawy jej wymiaru, jeżeli zatrudnienie to jest niezbędne do zapewnienia opieki osobom, których stan zdrowia wymaga szczególnej opieki.
Od wynagrodzeń pracowników, o których mowa w § 1-3, nie pobiera się składki na cele emerytalne.
Ze składki na ubezpieczenie społeczne opłacanej w wysokości określonej w § 1 i 3 przeznacza się dodatkowo na dochód funduszu emerytalnego - poza częścią określoną w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o funduszu emerytalnym (Dz. U. z 1968 r. Nr 3, poz. 7 i z 1976 r. Nr 40, poz. 235) - 17% podstawy wymiaru tej składki, a więc łącznie 25,5% podstawy wymiaru składki.
Przepisy rozporządzenia stosuje się począwszy od składki na ubezpieczenie społeczne należnej za styczeń 1983 r.
Tracą moc:
1)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1951 r. w sprawie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. z 1951 r. Nr 9, poz. 70, z 1955 r. Nr 3, poz. 17, z 1958 r. Nr 33, poz. 150, z 1959 r. Nr 38, poz. 234 i z 1981 r. Nr 2, poz. 8),
2)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 maja 1961 r. w sprawie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników zatrudnionych w zakładach rzemiosła indywidualnego (Dz. U. Nr 26, poz. 124),
3)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 lutego 1965 r. w sprawie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników zatrudnionych na kutrach i łodziach indywidualnego rybołówstwa morskiego (Dz. U. Nr 9, poz. 56),
4)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1968 r. w sprawie podstawy wymiaru i wysokości składki na cele emerytalne (Dz. U. z 1968 r. Nr 5, poz. 29 i z 1973 r. Nr 31, poz. 178),
5)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1970 r. w sprawie wysokości składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników zatrudnionych w gospodarstwach domowych i przy obsłudze prywatnych domów mieszkalnych (Dz. U. Nr 14, poz. 124),
6)
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 1980 r. w sprawie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników zatrudnionych przez instytucje kościelne i zakonne (Dz. U. Nr 11, poz. 34).
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1983 r.