Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K. 34/98.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1999.86.964

Akt jednorazowy

Wersja od: 22 października 1999 r.

WYROK

TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO

z dnia 2 czerwca 1999 r.

sygn. akt K. 34/98.

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz - przewodniczący,

Lech Garlicki,

Stefan J. Jaworski,

Wiesław Johann,

Marek Safjan - sprawozdawca,

protokolant: Joanna Szymczak,

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 1999 r. na rozprawie wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania: wnioskodawcy, Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, Ministra Obrony Narodowej i Prokuratora Generalnego, w sprawie zgodności art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) w zakresie, w jakim upoważnia on dyrektora oddziału terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, po upływie terminu wypowiedzenia umowy najmu, do zarządzenia przymusowego przekwaterowania byłego najemcy bez uprzedniego uzyskania w tej sprawie prawomocnego wyroku sądowego, z art. 2, art. 64 ust. 2 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

orzeka:

1. Art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 86, poz. 433, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 506 i Nr 106, poz. 678 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) w zakresie, w jakim upoważnia on dyrektora oddziału terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, po upływie terminu wypowiedzenia umowy najmu, do zarządzenia przymusowego przekwaterowania byłego najemcy bez uprzedniego uzyskania w tej sprawie prawomocnego wyroku sądowego, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że wprowadza zróżnicowanie ochrony praw majątkowych przysługujących najemcom lokali mieszkalnych.

2. Art. 42 ust. 4 ustawy powołanej w pkt 1 wyroku jest zgodny z art. 2 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.