Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, sygn. akt K. 30/2000.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2001.17.208

Akt jednorazowy

Wersja od: 16 marca 2001 r.

WYROK

TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO

z dnia 6 marca 2001 r.

sygn. akt K. 30/2000.

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski - przewodniczący,

Zdzisław Czeszejko-Sochacki,

Lech Garlicki,

Wiesław Johann - sprawozdawca,

Jerzy Stępień,

protokolant: Joanna Szymczak,

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2001 r. na rozprawie sprawy z wniosku Związku Zawodowego Rolnictwa "Samoobrona", z udziałem umocowanych przedstawicieli uczestników postępowania: wnioskodawcy, Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Prokuratora Generalnego, o zbadanie:

1) czy treść ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 491 ze zm.), stanowi naruszenie art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzającej generalną zasadę równości wszystkich obywateli w traktowaniu przez władze publiczne, z uwagi na nieobjęcie formami pomocy, ofiar innych klęsk żywiołowych,

2) czy niewydanie ustaw zabezpieczających wyrównanie szkód powstałych w wyniku klęsk żywiołowych, do czego Władza Wykonawcza była zobowiązana postanowieniami art. 236 w związku z art. 228 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej ustanowionej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

orzeka:

Ustawa z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 491, Nr 107, poz. 692 i Nr 160, poz. 1087 oraz z 1999 r. Nr 15, poz. 135), jest zgodna z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 oraz z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638) postanawia umorzyć postępowanie z powodu niedopuszczalności wydania orzeczenia w zakresie ustalenia, że niewydanie ustaw zabezpieczających wyrównanie szkód powstałych w wyniku klęsk żywiołowych stanowi naruszenie art. 2, art. 228 i art. 236 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.