Art. 3. - Wynagrodzenie świadków, znawców i tłumaczów w postępowaniu karnem.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.75.515

Akt jednorazowy

Wersja od: 1 stycznia 1925 r.

Art.  3. ¹

Wynagrodzenie świadków wymierza się na podstawie taryf, wydawanych przez Ministra Sprawiedliwości na propozycje sądów apelacyjnych, przy odpowiedniem zastosowaniu postanowień §§3 - 7, 9 - 16 i 18 - 24 rozporządzenia austr. ministra sprawiedliwości z dnia 17 września 1897 Dz. u. p. № 231 w przedmiocie należności świadków i znawców w cywilnych sprawach spornych.

Jeżeli według postanowień §§ 4 i 5 rozporządzenia austr. ministra sprawiedliwości z dnia 17 września 1897 r. Dz. u. p. № 221 nie można świadkowi przyznać kosztów za użycie zbiorowego środka przewozowego, poczty lub podwody, nie należy mu się wynagrodzenie za odbycie drogi pieszo lub na rowerze. Natomiast jeżeli odległość przebyta tam i napo-wrót wynosi najmniej 15 km., można mu przyznać kwotą 50 gr. - 1 zł. 50 gr. na pokrycie kosztów obiadu, jakiego w drodze tam i napowrót potrzebował.

¹ Art. 3 zmieniony przez § 1 lit. a) rozporządzenia z dnia 22 października 1924 r. (Dz.U.24.106.962) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1925 r.