Wynagradzanie niższego personelu pomocniczo-lekarskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1966.20.126

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1975 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 27 maja 1966 r.

w sprawie wynagradzania niższego personelu pomocniczo-lekarskiego. ^*

Na podstawie art. 24 i 31 ust. 2 ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. z 1948 r. Nr 55, poz. 434, z 1950 r. Nr 36, poz. 327, z 1951 r. Nr 1, poz. 2 i z 1955 r. Nr 11, poz. 67) zarządza się, co następuje:

§ 1. Ustala się dla pracowników zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia oraz w zakładach pomocy społecznej na stanowiskach dezynfektora, sterylizatora, pomocy dentystycznej, pomocy laboratoryjnej, łazienkowego, salowej i noszowego następującą tabelę stawek miesięcznego wynagrodzenia podstawowego:

Nazwa stanowiska	Kwota miesięcznego wynagrodzenia podstawowego w złotych
	Szczebel
	A	B	C	D	E	F
dezynfektor, sterylizator	920-1.050	980-1.080	1.000-1.150	1.050-1.200	1.100-1.300	1.180-1.380
pomoc dentystyczna, pomoc laboratoryjna	900-1.000	970-1.070	1.000-1.150	1.030-1.180	1.080-1.280	1.150-1.350
salowa, noszowy, łazienkowy	850-1.000	920-1.050	950-1.100	980-1.150	1.040-1.250	1.100-1.300

§ 2. 1 Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia oraz w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac ustali w drodze rozporządzenia zasady stosowania w zakładach społecznych służby zdrowia i w zakładach pomocy społecznej odpowiednich szczebli tabeli miesięcznego wynagrodzenia podstawowego, zwanej w dalszym ciągu "tabelą".

§ 3. Wynagrodzenie podstawowe wypłaca się miesięcznie z góry.

§ 4. 2 (utracił moc).

§ 5. Pracownikom wymienionym w § 1 podwyższa się miesięczne wynagrodzenie podstawowe o kwotę zł 100, jeżeli przepracowali 5 lat w tym samym zakładzie pracy na tym samym stanowisku lub innym, umożliwiającym nabycie kwalifikacji potrzebnych na zajmowanym stanowisku.

§  6.

1. Salowym zatrudnionym w wymiarze 46 godzin tygodniowo w zakładach leczniczych lub rehabilitacyjnych przeznaczonych dla chorych na chorobę Heinego-Medina przysługuje wynagrodzenie zwiększone o kwotę 200 zł miesięcznie, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy wykonywanie kocowania.

2. W razie zatrudnienia w wymiarze mniejszym niż określony w ust. 1 dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, zmniejsza się przy zastosowaniu dzielnika ustalonego w § 4 ust. 3 pkt 2.

§  7.

1. Dyrektor (kierownik) zakładu lecznictwa zamkniętego może podwyższyć o kwotę zł 100 miesięczne wynagrodzenie salowej posiadającej co najmniej 20-letni staż pracy w służbie zdrowia, jeżeli salowa jest zatrudniona na sali operacyjnej i wywiązuje się nienagannie z powierzonych obowiązków.

2. Podwyżka wynagrodzenia, o której mowa w ust. 1, podlega cofnięciu bez wypowiedzenia:

1) w razie przejścia salowej do pracy w komórce innej niż sala operacyjna,

2) za zgodą rady zakładowej w razie nienależytego wywiązywania się salowej z powierzonych obowiązków.

§ 8. Z dniem wejścia w życie rozporządzenia pracownikom objętym rozporządzeniem nie przysługuje:

1) dodatek pobierany dotychczas w myśl uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie podwyżki wynagrodzeń za pracę najniżej zarabiających pracowników przedsiębiorstw, instytucji i urzędów oraz obniżenia skali podatku od wynagrodzeń (Monitor Polski Nr 25, poz. 124),

2) dodatek określony w uchwale nr 301 Rady Ministrów z dnia 14 września 1963 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku kwartalnego dla pracujących.

§  9.

1. Dla pracowników objętych regulacją płac przejściowy dodatek mieszkaniowy wprowadzony uchwałą nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239), w kwocie ustalonej przez wynajmującego w wyciągu z karty lokatorskiej, ulega z dniem 1 czerwca 1966 r. trwałemu zmniejszeniu o kwotę równą 50% podwyżki wynagrodzenia netto, uzyskanej w wyniku regulacji, nie wyższą jednak od dodatku mieszkaniowego.

2. Przez podwyżkę wynagrodzenia należy rozumieć wzrost netto stałych elementów wynagrodzenia, tj. wynagrodzenia podstawowego oraz dopłat do tego wynagrodzenia w głównym miejscu pracy.

3. W razie gdy kwota podwyżki (ust. 1 i 2) jest niższa niż 200% pełnego dodatku, pozostałą część dodatku po potrąceniu kwoty określonej w ust. 2 wypłaca się do dnia 31 grudnia 1966 r.

4. Począwszy od 1 stycznia 1967 r. ustalanie wysokości pozostałej części dodatku następuje w okresach półrocznych.

5. Za podstawę do określenia wysokości pozostałej części dodatku na każde półrocze począwszy od I półrocza 1967 r. przyjmuje się porównanie średniomiesięcznego zarobku netto z poprzedniego półrocza ze średniomiesięcznym zarobkiem netto z okresu bazowego, tj. od 1 września 1964 r. do 31 sierpnia 1965 r., powiększonego o kwotę podwyżki wynagrodzenia netto w dniu 1 czerwca 1966 r. (ust. 2).

6. Wzrost zarobku w stosunku do powiększonego zgodnie z ust. 5 zarobku bazowego skutkuje obniżenie w następnym półroczu dodatku, o którym mowa w ust. 3, w wysokości 50% uzyskanego wzrostu zarobku netto.

7. W razie uzyskania w przekroju rocznym począwszy od 1967 r. średniomiesięcznego wzrostu zarobku w wysokości co najmniej 200% kwoty dodatku, o którym mowa w ust. 3, następuje trwała utrata dodatku, niezależnie od wysokości zarobku uzyskiwanego w późniejszych okresach. W tym celu niezależnie od obliczeń półrocznych dokonuje się obliczeń zarobku osiągniętego w każdym roku kalendarzowym.

8. W zakresie uregulowanym niniejszym rozporządzeniem nie mają zastosowania przepisy uchwały nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239).

9. Upoważnia się Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac do określenia w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej i Centralną Radą Związków Zawodowych sposobu rozliczenia przejściowych dodatków mieszkaniowych wypłaconych za miesiąc czerwiec 1966 r. z uwzględnieniem przepisów ust. 1-8.

§  10.

1. W zakresie uregulowanym niniejszym rozporządzeniem traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 czerwca 1956 r. w sprawie uposażenia niższego personelu oraz niektórych pracowników administracyjnych i obsługi zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia (Dz. U. z 1952 r. Nr 23, poz. 109 i Nr 58, poz. 272, z 1958 r. Nr 74, poz. 380 i z 1959 r. Nr 50, poz. 304).

2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie § 6 ust. 2 rozporządzenia wymienionego w ust. 1 do czasu wydania odpowiednich przepisów wykonawczych na podstawie niniejszego rozporządzenia zachowują moc w zakresie ustalającym warunki zatrudnienia, przy których praca salowych jest połączona z narażeniem na działanie promieni Roentgena, ciał promieniotwórczych oraz fal elektromagnetycznych.

3. Traci moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1958 r. w sprawie uposażenia niższego personelu pomocniczo-lekarskiego (Dz. U. z 1958 r. Nr 74, poz. 380 i z 1962 r. Nr 6, poz. 21).

§ 11. Wykonanie rozporządzenia porucza się Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, Przewodniczącemu Komitetu Pracy i Płac, Ministrowi Finansów oraz innym zainteresowanym ministrom.

§ 12. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1966 r., z tym że podwyżka wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 1966 r. wynikająca z regulacji ulega zmniejszeniu o wypłacony na ten miesiąc dodatek mieszkaniowy lub odpowiednią jego część, jeżeli pracownik traci wskutek podwyżki prawo do tego dodatku w całości lub w części.

^* Z dniem 1 października 1972 r. nin. rozporządzenie utraciło moc w zakresie uregulowanym w rozporządzeniu z dnia 1 września 1972 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznych służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów (Dz.U.72.37.246), zgodnie z § 40 ust. 1 pkt 5 powołanego rozporządzenia zmieniającego.

¹ Z dniem 18 marca 1969 r. znosi się wymóg porozumienia z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac, przewidziany w § 2 nin. rozporządzenia, zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia z dnia 14 marca 1969 r. w sprawie uproszczenia trybu działalności naczelnych i centralnych organów administracji (Dz.U.69.7.59).

² § 4 utracił moc zgodnie z § 22 pkt 5 rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia (Dz.U.74.51.326) z dniem 1 stycznia 1975 r.