Wymiar i pobór państwowego podatku gruntowego za rok podatkowy 1922 od gruntów użytkowych i lasów położonych na obszarze województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: białostockiego, bielskiego, sokólskiego, wołkowyskiego i grodzieńskiego województwa białostockiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.98.901

Akt utracił moc

Wersja od: 17 listopada 1922 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 3 listopada 1922 r.

w przedmiocie wymiaru i poboru państwowego podatku gruntowego za rok podatkowy 19221 od gruntów użytkowych i lasów położonych na obszarze województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: białostockiego, bielskiego, sokolskiego, wołkowyskiego i grodzieńskiego województwa białostockiego.

Na zasadzie art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1921 r. (Dz. U. R. P. № 59 poz. 372,) zarządza się co następuje:

§ 1. Przypadająca na obszarze województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz powiatów: białostockiego, bielskiego, sokolskiego, wołkowyskiego i grodzieńskiego województwa białostockiego, oraz powiatów: dziśnieńskiego, brasławskiego, wilejskiego i duniłowiczowskiego Ziemi Wileńskiej na poszczególne powiaty ogólna suma państwowego podatku gruntowego (art. 6 ros. ustawy o podatkach bezpośrednich-Tom V Ros. Zb. Pr. wyd. 1903 r.) zostaje określona, poczynając od roku podatkowego 1922 w przeciętnych wysokościach ustalonych z każdej dziesięciny gruntów, w następującej tabeli:

Tabela przeciętnej wysokości podatku gruntowego:

№ kolejny	NAZWA POWIATU	Z jednej dziesięciny gruntów uprawnych ogrodów, sadów i łąk	Z jednej dziesięciny lasów, pastwisk i odłogów, służących za pastwiska
1	białostocki	300	37
2	bielski	300	37
3	sokolski	300	37
4	grodzieński	240	30
5	wołkowyski	240	30
6	nowogródzki	250	31
7	słonimski	150	19
8	dziśnieński	240	30
9	brasławski	240	30
10	lidzki	280	35
11	wołożyński	160	20
12	wilejski	150	19
13	duniłowiczowski	240	30
14	kossowski	120	15
15	baranowicki	150	19
16	nieświeski	300	37
17	stołpecki	270	33
18	brzeski	120	15
19	kamień-koszyrski	130	16
20	sarneński	150	19
21	łuniniecki	160	20
22	piński	120	15
23	prużański	130	16
24	kobryński	120	15
25	drohiczyński	130	16
26	włodzimierski	250	31
27	horochowski	250	31
28	lubomlski	120	15
29	kowelski	120	15
30	krzemieniecki	300	37
31	dubnieński	300	37
32	równieński	300	37
33	ostrógski	300	37
34	łucki	250	31

§ 2. Do płacenia podatku gruntowego pociągnięte być mają wszystkie grunta użytkowe uprawne, ogrody, sady, łąki, pastwiska i lasy tudzież odłogi użytkowane jako pastwiska, znajdujące się w powiecie i położone poza obrębem miast i miasteczek z wyjątkiem wymienionych w art. 5 ustawy o podatkach bezpośrednich i ustawie o powinnościach ziemskich.

§ 3. Ogólną sumę państwowego podatku gruntowego wyznaczonego na powiat (§ 1) rozkłada przy uwzględnieniu norm przepisanych ustawą o powinnościach ziemskich co do jakości, wydajności i stanu gospodarczego gruntów, na grunta poszczególnych właścicieli komisja repartycyjna dla podatku gruntowego ustanowiona na każdy powiat (§ 4) w następującym składzie: naczelnika miejscowego urzędu skarbowego podatków i opłat skarbowych, jako przewodniczącego i sześciu członków z grona płatników podatku, powołanych przez dyrektora izby skarbowej na wniosek naczelnika urzędu skarbowego podatków i opłat skarbowych w porozumieniu z miejscowym starostą powiatowym, z których trzech ma być powołanych z liczby płatników mniejszej własności i trzech większej własności. W takiej samej ilości i w ten sam sposób należy powołać zastępców członków komisji.

O dniu posiedzenia członkowie komisji winni być zawiadamiani piśmiennie przez przewodniczącego przynajmniej na trzy dni przed posiedzeniem.

§ 4. Dla prawomocności postanowień komisji potrzebna jest obecność, oprócz przewodniczącego, dwóch członków lub ich zastępców, a w szczególności jednego od większej i jednego od mniejszej własności. W razie równości głosów rozstrzyga głos przewodniczącego.

§ 5. Skargi na postanowienia komisji płatnicy mogą podawać w ciągu miesiąca od dnia obwieszczenia urzędu skarbowego podatków i opłat skarbowych o ukończeniu repartycji podatku i rozesłaniu nakazów płatniczych. Podanie skargi nie wstrzymuje obowiązku uiszczenia podatku. Skargi rozstrzyga ostatecznie dyrektor izby skarbowej.

§ 6. Termin płatności podatku ustanawia się do dnia 31 grudnia 1922 r.

§ 7. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życia z dniem ogłoszenia.