§ 7. - Wymiana walut obcych przez osoby zagraniczne oraz zapłata przez te osoby należności walutą polską udokumentowanego pochodzenia.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1984.15.69

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1989 r.

§  7.

1. Dokumentem stwierdzającym pochodzenie waluty polskiej jest:

1) z wymiany waluty obcej - oryginał imiennego dowodu wymiany wystawiony przez bank dewizowy lub inną jednostkę uprawnioną do wymiany walut obcych,

2) z rachunku bankowego - zaświadczenie wystawione przez bank prowadzący rachunek,

3) z przywozu z państwa będącego członkiem Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej - zaświadczenie banku lub jednostki uprawnionej, w której walutę polską nabyto, z adnotacją polskiego urzędu celnego o jej przywozie,

4) z innego tytułu - zaświadczenie wystawione przez jednostkę dokonującą wypłaty, upoważnioną do tego z mocy przepisów prawa dewizowego.

2. Dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 4, powinien być wystawiony w czasie pobytu osoby zagranicznej w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

3. Dokument, o którym mowa w ust. 1, traci ważność z chwilą wyjazdu osoby zagranicznej z Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

4. Osoba krajowa przyjmująca od osoby zagranicznej zapłatę w walucie polskiej należności określonej w § 6 ust. 1 jest obowiązana zamieścić na dokumencie stwierdzającym pochodzenie waluty polskiej adnotację o wysokości kwoty przyjętej na zapłatę.