Wykonywanie praktyki lekarsko-weterynaryjnej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1945.58.337

Akt utracił moc

Wersja od: 28 grudnia 1945 r.

DEKRET

z dnia 7 grudnia 1945 r.

o wykonywaniu praktyki lekarsko-weterynaryjnej.

Na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1945 r. o trybie wydawania dekretów z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr 1, poz. 1) - Rada Ministrów postanawia, a Prezydium Krajowej Rady Narodowej zatwierdza, co następuje:

Art.  1.

Za praktykę lekarsko-weterynaryjną w rozumieniu dekretu niniejszego uważa się wykonywanie czynności, polegających na rozpoznawaniu, leczeniu i zwalczaniu chorób zwierzęcych, zapobieganiu szerzeniu się chorób zwierzęcych, wydawanie orzeczeń lekarsko-weterynaryjnych, trzebienie zwierząt oraz badanie zwierząt rzeźnych, mięsa i innych artykułów żywności pochodzenia zwierzęcego.

Art.  2.

Nadzór nad wykonywaniem praktyki lekarsko-weterynaryjnej należy do Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych.

Art.  3.

1) Prawo stałego wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej mają osoby, które:

a) są obywatelami Państwa Polskiego,

b) posiadają dyplom lekarza weterynarii, wydany lub uznany przez jedną z państwowych wyższych uczelni w Państwie Polskim,

c) są zapisane na listę członków izby lekarsko-weterynaryjnej,

2) Równoznaczne z dyplomami lekarsko-weterynaryjnymi, wydanymi lub uznanymi przez uniwersytety polskie są:

a) dyplom lekarza weterynaryjnego wydany lub uznany przez uniwersytety dawnego państwa austro-węgierskiego przed dniem 1 listopada 1918 r.,

b) dyplom uprawniający do wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej na terytorium Rzeszy Niemieckiej i wydany przed dniem 27 grudnia 1918 r.,

c) dyplom doktora medycyny weterynaryjnej lub lekarza weterynaryjnego wydany lub uznany przez uniwersytety dawnego państwa rosyjskiego przed dniem 27 listopada 1917 r.,

d) dyplom zagraniczny uprawniający do wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej na zasadzie zezwolenia udzielonego przez b. Tymczasową Radę Stanu Królestwa Polskiego,

e) dyplom zagraniczny, uzyskany na uznanej za równorzędną przez Ministra Oświaty w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych wyższej uczelni w zakresie nauk weterynaryjnych, bez obowiązku ponownego składania egzaminów.

Art.  4.

1) Prawo czasowego wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej mogą otrzymać osoby:

a) powołane przez władze państwowe z zagranicy na profesorów wydziałów weterynaryjnych uniwersytetów polskich, a to na czas, przez jaki pozostają na swych stanowiskach uniwersyteckich,

b) nie będące w możności niezwłocznie wykazać się dowodami, iż posiadają wszystkie warunki wymagane w art. 3, jeżeli poczyniły u odpowiednich władz starania celem usunięcia braków z warunkiem dopełnienia tych braków w określonym terminie,

c) nie posiadające jeszcze obywatelstwa polskiego, a posiadające inne warunki określone w art. 3, jeżeli poczyniły u odpowiednich władz starania celem uzyskania tego obywatelstwa,

d) które wskutek poślubienia cudzoziemca utraciły obywatelstwo polskie, a posiadają wszystkie inne warunki do wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej w rozumieniu niniejszego dekretu.

2) Przyznawanie prawa wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej w przypadkach przewidzianych w ust. 1) należy do Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych; w przypadkach określonych w ust. 1) punkt b), c) i d) Minister Rolnictwa i Reform Rolnych udziela zezwolenia po uprzednim zasięgnięciu opinii izby lekarsko-weterynaryjnej.

Art.  5.

Prawa wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej nie mogą uzyskać, a już posiadane tracą z mocy samego prawa osoby sądownie pozbawione praw publicznych i obywatelskich praw honorowych - do czasu odzyskania tych praw oraz osoby, które utraciły obywatelstwo polskie z wyjątkiem przypadku określonego w art. 4 ust. 1) lit. d).

Art.  6.

1) Prawo używania tytułu "lekarz weterynaryjny" przysługuje wyłącznie osobom posiadającym prawo wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej na zasadzie przepisów niniejszego dekretu.

2) Przepisy niniejszego dekretu nie naruszają w niczym uprawnień do używania tytułów uzyskanych na podstawie innych przepisów prawnych.

Art.  7.

1) Używanie obok tytułu "lekarz weterynaryjny" innych tytułów nie uznawanych w Państwie Polskim, a mogącym wywołać błędne mniemanie o szczególnym uprawnieniu do wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej, jest wzbronione.

2) Warunki otrzymania tytułu specjalisty w ściśle określonych dziedzinach lecznictwa zwierząt lub w dziedzinie nadzoru nad artykułami żywności pochodzenia zwierzęcego oraz przepisy co do praw jego używania ustala rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z Ministrem Oświaty po wysłuchaniu opinii Naczelnej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej.

Art.  8.

Lekarz weterynaryjny może być pozbawiony prawa wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej na stałe lub na określony okres czasu:

a) wyrokiem sądu powszechnego lub wojskowego,

b) wyrokiem sądu dyscyplinarnego izby lekarsko-weterynaryjnej, zatwierdzonym przez Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych.

Art.  9.

Dla uzyskania prawa wykonywania innego zajęcia obok zawodu lekarza weterynaryjnego należy uzyskać zezwolenie właściwej izby lekarsko-weterynaryjnej.

Art.  10.

Lekarz weterynaryjny może wydawać świadectwo stanu zdrowia oraz śmierci zwierzęcia tylko na podstawie bezpośrednio dokonanego badania przeprowadzonego osobiście.

Art.  11.

Minister Rolnictwa i Reform Rolnych określi w drodze rozporządzenia:

a) warunki, jakie winien wypełnić lekarz weterynaryjny przed przystąpieniem do wykonywania praktyki i w razie jej zaprzestania;

b) warunki, od których zależy prawo wykonywania praktyki poza obszarem izby lekarsko-weterynaryjnej, na której listę lekarz weterynaryjny jest wpisany;

c) warunki dopuszczenia do wykonywania czynności lekarsko-weterynaryjnych na obszarze Państwa osób, nie będących obywatelami polskimi, a w porozumieniu z Ministrami Obrony Narodowej, Pracy i Opieki Społecznej po uprzednim wysłuchaniu opinii Naczelnej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej - warunki, zasady i tryb powoływania lekarzy weterynaryjnych do państwowej służby weterynaryjnej, normy pracy, zaopatrzenia na wypadek choroby lub niezdolności do pracy lekarza powołanego do tej służby oraz normy odszkodowania dla rodziny lekarza weterynaryjnego w razie jego śmierci, spowodowanej czynnościami zawodowymi, do których został powołany.

Art.  12.

1) Winni wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej wbrew przepisom dekretu niniejszego oraz rozporządzeń na jego podstawie wydanych - podlegają karze aresztu do 3 miesięcy i grzywny do 30.000 zł lub jednej z tych kar, o ile za czyn ten nie grozi kara surowsza.

2) W razie niemożności ściągnięcia grzywny władza orzekająca oznacza karę aresztu zastępczego, jednak nie ponad 4 tygodnie.

3) Do orzekania powołane są władze administracji ogólnej.

Art.  13.

Uprawnienia wynikające z art. 7 Minister Rolnictwa i Reform Rolnych może w porozumieniu z Ministrem Oświaty przekazać izbom lekarsko-weterynaryjnym.

Art.  14.

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych ustali, w jakim zakresie i pod jakimi warunkami uprawnione są do wykonywania praktyki lekarsko-weterynaryjnej osoby:

a) posiadające świadectwa felczerów weterynaryjnych, uzyskane na zasadzie przepisów odpowiednich ustaw obowiązujących w dawnym państwie rosyjskim do dnia 27 listopada 1917 r.,

b) posiadające świadectwa weterynaryjnych felczerów wojskowych, wyszkolonych w czasie odbywania służby wojskowej w Wojsku Polskim,

c) posiadające świadectwa oglądaczy mięsa.

Art.  15.

Wykonanie niniejszego dekretu porucza się Ministrowi Rolnictwa i Reform Rolnych w porozumieniu z właściwymi Ministrami.

Art.  16.

Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem ogłoszenia. Równocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Rolnictwa z dnia 8 czerwca 1928 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych w sprawie zarobkowego leczenia i trzebienia zwierząt przez osoby nie posiadające dyplomu lekarza weterynaryjnego (Dz. U. R. P. Nr 66, poz. 614) oraz wszelkie inne przepisy, wydane w przedmiotach, unormowanych niniejszym dekretem.