Wykonywanie praktyki dentystycznej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.4.32 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1990 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 10 czerwca 1927 r.

o wykonywaniu praktyki dentystycznej.

Na zasadzie art. 44 ust. 6 Konstytucji i ustawy z dnia 2 sierpnia 1926 r. o upoważnieniu Prezydenta Rzeczypospolitej do wydania rozporządzeń z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr. 78, poz. 443) postanawiam co następuje:

I.

Praktyka lekarsko - dentystyczna.

Art.  1.

1. Praktyką lekarsko-dentystyczną, polegającą na wykonywaniu wszelkich zabiegów lekarsko i techniczno-dentystycznych, mogą się zajmować osoby, które:

1) są obywatelami Państwa Polskiego,

2) a) posiadają dyplom lekarski, wydany lub uznany przez jeden z polskich uniwersytetów państwowych, lub

b) dyplom lekarsko-dentystyczny, wydany lub uznany przez Akademię Stomatologiczną w Warszawie,

3) odbyły jednoroczną praktykę przygotowawczą w czasie trwania studiów lub po ich ukończeniu.

2. Warunki odbywania praktyki przygotowawczej, wskazanej w p. 3 ustępu 1 artykułu niniejszego, określi rozporządzenie Ministra Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Do chwili wydania tego rozporządzenia osoby, odpowiadające warunkom, zawartym w p. 1 i 2 ustępu 1 niniejszego artykułu, zwolnione są od obowiązku odbycia praktyki przygotowawczej.

Art.  2.

1. 1 Poza osobami, uprawnionemi w myśl art. 1, mogą zajmować się wykonywaniem praktyki lekarsko-dentystycznej, o ile odpowiadają warunkowi, przewidzianemu w p. 1 ustępu 1 art. 1, osoby następujące:

1) osoby, posiadające dyplomy lekarskie, wyszczególnione w punktach 1, 2, 3, 4 art. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 1921 roku w przedmiocie wykonywania praktyki lekarskiej w Państwie Polskiem (Dz. U. R. P. Nr. 105, poz. 762) lub a), b), c) i d) ust. 2 art. 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 25 września 1932 r. o wykonywaniu praktyki lekarskiej (Dz. U. R. P. Nr. 81, poz. 712).

2) lekarze-dentyści, którzy posiadają dyplomy, wydane przez uniwersytety b. cesarstwa rosyjskiego przed dniem 27 listopada 1917 r.;

3) lekarze-dentyści, którzy uzyskali aprobatę, uprawniającą do wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej w Państwie niemieckiem przed dniem 27 grudnia 1918 r.;

4) osoby, które na podstawie aprobaty, uzyskanej w Państwie Niemieckiem, wykonywały praktykę lekarsko-dentystyczną przynajmniej od dnia 1 stycznia 1922 r. do dnia 15 czerwca 1922 r. na obszarze górnośląskiej części województwa śląskiego;

5) osoby posiadające aprobatę na stopień lekarza-dentysty, wydaną przez komisję egzaminacyjną na lekarzy dentystów w b. Generał-Gubernatorstwie Warszawskiem w latach: 1916, 1917 i 1918;

6) osoby, posiadające świadectwa z ukończenia szkół lekarsko-dentystycznych, znajdujących się na obszarze b. Cesarstwa Rosyjskiego, o ile zgłoszą swoje uprawnienia w Ministerstwie Opieki Społecznej w terminie 4-miesięcznym od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia i złożą najpóźniej w ciągu dwóch lat od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia egzamin na lekarzy-dentystów przed właściwemi komisjami uniwersyteckiemi w zakresie, ustalonym dotychczas obowiązującemi przepisami;

7) dentyści, posiadający dyplomy uniwersytetów b. Cesarstwa Rosyjskiego, Wojennej Akademji Lekarskiej w Petersburgu i Żeńskiego Instytutu Medycznego w Petersburgu, wydane przed dniem 27 listopada 1917 r,

8) osoby, posiadające dyplomy, wymienione w art. 3 ust. 2 lit. e) rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 25 września 1932 r. o wykonywaniu praktyki lekarskiej (Dz. U. R. P. Nr 81, poz. 712).

2. 2 Przepisów pkt 1-7 ustępu poprzedzającego nie stosuje się do osób, które nabyły obywatelstwo polskie po dniu 30 września 1938 r.

Art.  3.

Minister Opieki Społecznej może przyznać prawo wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej w Państwie Polskiem na określony przeciąg czasu osobom, które:

a) powołane zostały przez władze państwowe z zagranicy jako profesorowie wyższych szkół państwowych względnie Akademji Stomatologicznej w Warszawie, chociaż nie mają warunków określonych w art. 1 względnie w art. 2. niniejszego rozporządzenia, posiadają jednak uprawnienia do wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej w innych państwach, - a to na czas, przez jaki pozostają na swych stanowiskach uniwersyteckich, względnie w Akademji Stomatologicznej w Warszawie;

b) nie są w możności niezwłocznie wykazać dowodnie, że posiadają wymagane w art. 1 względnie w art. 2 warunki, lub nie odpowiadają jeszcze warunkom, w art. ustęp 1 p. 1 i 3 wymienionym, poczyniły jednak u władz odpowiednich starania, potrzebne celem usunięcia braków, - z warunkiem dopełnienia tych braków w terminie, który ustali rozporządzenie wykonawcze;

c) przez zamążpójście za cudzoziemców utraciły warunki, wymagane w art. 1 ustęp 1 p. 1, o ile przed zamążpójściem zajmowały się wykonywaniem praktyki lekarsko-dentystycznej w Państwie Polskiem, - z zastrzeżeniem prawa wzajemności.

Art.  4.

Osobom, które posiadają prawo wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej w myśl art. 1, 2 i 3 rozporządzenia niniejszego, służy prawo do używania tytułu "lekarza-dentysty".

Art.  5.

W razie wojny, w braku dostatecznej liczby lekarzy-dentystów, obowiązanych do służby wojskowej, powołanych na podstawie świadczeń oraz dobrowolnych zgłoszeń, Minister Opieki Społecznej może w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych dopuścić do pełnienia praktyki lekarsko-dentystycznej w wojskowych przychodniach dentystycznych, jednak bez prawa wykonywania praktyki prywatnej, osoby, niebędące obywatelami Państwa Polskiego, a posiadające prawo wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej w innych państwach, na mocy tamże otrzymanych, względnie uznanych, dyplomów.

Art.  6. ³

1. Przed rozpoczęciem wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej lekarz dentysta obowiązany jest przedstawić okręgowej radzie lekarskiej, na której obszarze zamierza wykonywać zawód, dowody posiadania warunków określonych w art. 1 lub 2.

2. Na podstawie przedstawionych dowodów okręgowa rada lekarska wydaje lekarzowi dentyście zaświadczenie o prawie wykonywania zawodu.

3. Lekarz dentysta, który zgłosił zamiar wykonywania zawodu po upływie pięciu lat od ukończenia studiów lub który przerwał wykonywanie zawodu na okres dłuższy niż pięć lat, może być zobowiązany przez okręgową radę lekarską do uprzedniego odbycia przeszkolenia. Program i zasady przeszkolenia ustala okręgowa rada lekarska.

Art.  7.

1. Lekarze-dentyści, którzy zamierzają wykonywać praktykę lekarsko-dentystyczną poza przychodniami (art. 8), zakładami leczniczemi i u innych lekarzy-dentystów, powinni wykonywać praktykę osobiście lub przy pomocy osób, do tego uprawnionych, jednak pod osobistem i faktycznem kierownictwem.

2. Wykonywanie praktyki lekarsko-dentystycznej w dwóch lub więcej miejscach jest wzbronione.

3. Wykonywanie praktyki lekarsko-dentystycznej w uzdrowiskach nie podpada pod postanowienia ust. 2 niniejszego artykułu, o ile nie trwa dłużej niż 5 miesięcy w jednym roku kalendarzowym.

4. Lekarze-dentyści, wyszczególnieni w ust. b p. 2 ustępu 1 art. 1 oraz w p. 2, 3, 4, 5, 6 i 7 art. 2, mogą ogłaszać w sposób, przepisany pod względem formy i treści rozporządzeniem Ministra Opieki Społecznej.

Art.  8.

1. 4 Przychodnie lekarsko-dentystyczne mogą być zakładane tylko po uprzedniem uzyskaniu zezwolenia właściwego wojewody, z którym współdziała wydział wojewódzki z głosem stanowczym. Zezwolenia na założenie przychodni lekarsko-dentystycznej w m. st. Warszawie udziela Komisarz Rządu na m. st. Warszawę, a zezwolenia na założenie przychodni przez gminę m. st. Warszawy udziela Minister Opieki Społecznej. Minister Opieki Społecznej może w drodze rozporządzenia przekazać powyższe uprawnienia wojewodów i Komisarza Rządu na m. st. Warszawę powiatowym władzom administracji ogólnej, z któremi, z wyjątkiem m. st. Warszawy, współdziałają wydziały powiatowe z głosem doradczym Zezwoleń na utworzenie przychodni lekarsko-dentystycznej w szkołach akademickich i przy klinikach uniwersyteckich udziela, o ile klinika jest samodzielnym zakładem, Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, o ile zaś przychodnia ma istnieć w obrębie szpitala, w porozumieniu z Ministrem Opieki Społecznej.

2. 5 Zezwolenie na zakładanie przychodni dentystycznych mogą być udzielane tylko osobom, uprawnionym do wykonywania praktyki lekarsko-dentystycznej (art. 1 i 2), związkom samorządowym, szkołom, klinikom uniwersyteckim i osobom prawnym, o ile ich statuty przewidują prowadzenie odnośnych czynności.

3. Uruchomienie przychodni lekarsko-dentystycznych może nastąpić po stwierdzeniu przez władzę administracyjną, że urządzenie jej odpowiada obowiązującym przepisom.

4. Kierownikiem przychodni lekarsko-dentystycznej może być tylko lekarz-dentysta, który wykazał się najmniej trzechletnią praktyką lekarsko-dentystyczną.

5. Przepisy o zakładaniu i utrzymywaniu przychodni lekarsko-dentystycznych, zawarte w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, nie mają zastosowania do przychodni lekarsko-dentystycznych zakładanych przez Ministerstwo Spraw Wojskowych, Kasy Chorych i Związki tych Kas.

Art.  9.

Szczegółowe przepisy, co do urządzenia i koniecznego zaopatrzenia przychodni lekarsko-dentystycznych oraz sposobu prowadzenia ich i regulamin określone zostaną w drodze rozporządzenia przez Ministra Opieki Społecznej.

Art.  10.

Kierownicy przychodni lekarsko-dentystycznych oraz lekarze dentyści, zajmujący się praktyką prywatną, winni zgłosić władzy administracyjnej I instancji osoby, wykonywujące u nich praktykę lekarsko-dentystyczną.

Art.  11.

Osoby, utrzymujące w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia przychodnie lekarsko-dentystyczne, są obowiązane celem dalszego ich prowadzenia wyjednać przewidziane artykułem 8 zezwolenie nie później, jak w ciągu 3 miesięcy od chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Art.  12.

1. 6 Nadzór i kontrola nad przychodniami lekarsko-dentystycznemi należą do władz nadzorczych nad zakładami leczniczemi (art. 73 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o zakładach leczniczych Dz.U.R.P. Nr 38, poz. 382).

2. Przychodnie lekarsko-dentystyczne Kas Chorych i Związków Kas Chorych podlegają w myśl art. 97 i 98 ustawy z dnia 19 maja 1920 r. o obowiązkowem ubezpieczeniu na wypadek choroby (Dz. U. R. P. Nr 44, poz. 272) nadzorowi właściwych okręgowych urzędów ubezpieczeń przy współudziale delegatów Ministerstwa Opieki Społecznej do tych urzędów.

3. Przepis ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do przychodni lekarsko-dentystycznych, zakładanych przez Ministerstwo Spraw Wojskowych.

II.

O wykonywaniu czynności techniczno-dentystycznych.

Art.  13-24. ⁷

(uchylone)

Art.  25. ⁸

Nadzór i kontrola nad wykonywaniem praktyki lekarsko-dentystycznej należy, o ile rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi, do władz administracyjnych I instancji.

Art.  26. ⁹

Zakres uprawnień do stosowania leków przez lekarzy-dentystów, wyszczególnionych w ust. b pkt. 2 art. 1 oraz w pkt. 2, 3, 4, 5, 6 i 7 art. 2, określi rozporządzenie Ministra Opieki Społecznej.

Art.  27.

1. Winni naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz rozporządzeń lub zarządzeń, wydanych na jego podstawie, o ile dany czyn nie ulega karze surowszej, będą karani aresztem do 6 tygodni ¹⁰ i grzywną do 375 zł ¹¹ , lub jedną z tych kar.

2. W razie niemożności ściągnięcia grzywny władza orzekająca oznaczy w orzeczeniu karę zastępczego aresztu według swego uznania, jednak nie ponad 2 tygodnie.

3. Władza Administracyjna II instancji może osoby ukarane dwukrotnie - na podstawie postanowień niniejszego artykułu - pozbawić prawa wykonywania czynności zawodowych na czas od miesięcy dwóch do lat trzech.

4. Do orzekania powołane są władze administracyjne I instancji.

IV.

Postanowienia końcowe.

Art.  28.

Przepisy rozporządzenia niniejszego nie naruszają specjalnych uprawnień, przewidzianych w umowach międzynarodowych, w warunkach i granicach, w umowach tych ustalonych.

Art.  29. ¹²

Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Ministrowi Opieki Społecznej, co do art. 1 i 2 w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, co do art. 5 w porozumieniu z Ministrem Spraw Wojskowych, a co do art. 27 Ministrowi Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości.

Art.  30.

1. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia i obowiązuje na całym obszarze Państwa Polskiego.

2. Jednocześnie z wejściem w życie niniejszego rozporządzenia tracą moc obowiązującą wszystkie dotychczasowe przepisy, normujące wykonywanie praktyki lekarsko-dentystycznej oraz czynności techniczno-dentystycznych, względnie regulujące sprawy przemysłu techniczno-dentystycznego.

¹ Art. 2 ust. 1 zmieniony i według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 2 lit. a) dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 listopada 1938 r. o rozciągnięciu mocy obowiązującej niektórych aktów ustawodawczych na ziemie odzyskane w październiku i listopadzie 1938 r. (Dz.U.38.91.628) z dniem 24 listopada 1938 r.

² Art. 2 ust. 2 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. a) dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 listopada 1938 r. o rozciągnięciu mocy obowiązującej niektórych aktów ustawodawczych na ziemie odzyskane w październiku i listopadzie 1938 r. (Dz.U.38.91.628) z dniem 24 listopada 1938 r.

³ Art. 6 zmieniony przez art. 64 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U.89.30.158) z dniem 1 stycznia 1990 r.

⁴ Art. 8 ust. 1 zmieniony przez art. 106 pkt 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

⁵ Art. 8 ust. 2 zmieniony przez art. 106 pkt 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

⁶ Art. 12 ust. 1 zmieniony przez art. 106 pkt 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 grudnia 1934 r. o unormowaniu właściwości władz i trybu postępowania w niektórych działach administracji państwowej (Dz.U.34.110.976) z dniem 31 stycznia 1935 r.

⁷ Art. 13-24 uchylone przez art. 17 pkt 1 dekretu z dnia 5 lipca 1946 r. o wykonywaniu czynności techniczno-dentystycznych (Dz.U.47.27.104) z dniem 22 marca 1947 r.

⁸ Art. 25 zmieniony przez art. 17 pkt 2 dekretu z dnia 5 lipca 1946 r. o wykonywaniu czynności techniczno-dentystycznych (Dz.U.47.27.104) z dniem 22 marca 1947 r.

⁹ Art. 26 zmieniony przez art. 17 pkt 3 dekretu z dnia 5 lipca 1946 r. o wykonywaniu czynności techniczno-dentystycznych (Dz.U.47.27.104) z dniem 22 marca 1947 r.

¹⁰ Kara aresztu uchylona na podstawie art. X § 1 ustawy z dnia 31 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks wykroczeń (Dz.U.71.12.115) z dniem 1 stycznia 1972 r.

¹¹ Wysokość granicy grzywny ustalona na podstawie:

- art. 1 dekretu z dnia 26 kwietnia 1948 r. o podwyższeniu grzywien, kar pienięznych, kar porządkowych i nawiązek (Dz.U.48.24.161)

- ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zmianie systemu pieniężnego (Dz.U.50.50.459)

- art. 2 § 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.82.16.125) z dniem 7 czerwca 1982 r.

- art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.85.23.100) z dniem 1 lipca 1985 r.

- art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1990 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.90.72.422) z dniem 8 listopada 1990 r.

- art. 7 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 28 lutego 1992 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego, prawa o wykroczeniach i o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.92.24.101) z dniem 2 kwietnia 1992 r.

- art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego (Dz.U.94.84.386)

- art. 3 ust. 1 lit. a) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.

¹² Art. 29 zmieniony przez art. 17 pkt 4 dekretu z dnia 5 lipca 1946 r. o wykonywaniu czynności techniczno-dentystycznych (Dz.U.47.27.104) z dniem 22 marca 1947 r.