Rozdział 2 - Międzynarodowe loty handlowe - Wykonywanie lotów międzynarodowych oraz stały pobyt polskich statków powietrznych za granicą i obcych statków powietrznych w Polsce.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1994.14.49

Akt utracił moc

Wersja od: 31 stycznia 1994 r.

Rozdział  2

Międzynarodowe loty handlowe

§  6.

1. Polski przewoźnik lotniczy może wykonywać międzynarodowe regularne lub nieregularne loty handlowe, jeżeli:

1) posiada koncesję upoważniającą do wykonywania danego rodzaju lotów oraz polskie świadectwo kwalifikacji,

2) uzyskał zgodę Ministra w trybie art. 65 ust. 3 Prawa lotniczego w wypadku zamierzonego rozpoczęcia przewozów w lotach regularnych na określonej linii lotniczej (lub liniach lotniczych),

3) został do ich wykonywania wyznaczony decyzją Ministra w wypadku, gdy tego wymaga umowa międzynarodowa lub prawo państwa, do którego mają być wykonywane loty.

2. Przy upoważnianiu i wyznaczaniu polskich przewoźników lotniczych do wykonywania międzynarodowych lotów handlowych uwzględnia się potrzeby prawidłowego rozwoju transportu lotniczego zgodnie z interesami kraju i klientów.

3. Upoważnienie lub wyznaczenie polskich przewoźników lotniczych do wykonywania lotów na poszczególnych liniach lotniczych lub w poszczególnych regionach może być ograniczone w wypadkach, gdy:

1) wymagają tego umowy międzynarodowe albo

2) jest to konieczne w celu uniknięcia poważnego pogorszenia możliwości konkurencji polskich przewoźników lotniczych z obcymi przewoźnikami lotniczymi, albo

3) jest to uzasadnione potrzebą zapewnienia opłacalności regularnych lotów handlowych na nowej linii lotniczej, na której nie ma jeszcze dostatecznie dużego ruchu, albo

4) wykonywanie regularnych lotów handlowych na danej linii zostało powierzone jednemu przewoźnikowi lotniczemu, który został zobowiązany do obsługi danej linii.

4. W razie potrzeby dokonania wyboru między polskimi przewoźnikami lotniczymi ubiegającymi się o upoważnienie lub wyznaczenie, bierze się pod uwagę w odniesieniu do każdego z nich:

1) zdolność do zapewnienia właściwego poziomu usług i możliwie niskiego poziomu opłat za przewozy oraz skutecznego konkurowania z obcymi przewoźnikami lotniczymi,

2) wcześniej poniesione nakłady i osiągnięte wyniki.

§ 7. Polski przewoźnik lotniczy, upoważniony lub wyznaczony do wykonywania lotów regularnych na określonej linii lub określonego rodzaju lotów nieregularnych, może być również zobowiązany do wykonywania tych lotów z zapewnieniem odpowiedniej ciągłości, regularności, zdolności przewozowej i wysokości opłat za przewozy, jeżeli takie zobowiązanie oraz sposób wyrównywania, w razie potrzeby, wyników finansowych tych lotów zostały przewidziane:

1) w koncesji lub umowie zawartej między Ministrem i przewoźnikiem albo

2) przy podejmowaniu decyzji o odmowie udzielenia zgody na zaprzestanie wykonywania regularnego przewozu lotniczego na określonej linii lotniczej w trybie art. 65 ust. 3 Prawa lotniczego.

§ 8. Obcy przewoźnik lotniczy może wykonywać międzynarodowe loty handlowe, jeżeli otrzymał zezwolenie:

1) wydane przez Ministra w wykonaniu postanowień umowy międzynarodowej (zezwolenie eksploatacyjne) na wykonywanie lotów regularnych lub nieregularnych, albo

2) wydane przez Ministra na wykonywanie lotów regularnych na określonej linii lub liniach lotniczych na podstawie art. 65 ust. 3 Prawa lotniczego, albo

3) wydane przez Ministra na loty nieregularne.

§  9.

1. W celu uzyskania zezwolenia na wykonywanie międzynarodowych regularnych lotów handlowych obcy przewoźnik lotniczy powinien wystąpić z wnioskiem do Ministra, przedstawiając proponowany zakres zezwolenia oraz:

1) program eksploatacji linii lotniczej obejmujący zwłaszcza jej przebieg, odcinki, na których mają być wykonywane przewozy z Polski i do Polski, rodzaj przewozów (pasażerowie wraz z bagażem, towar, poczta), oferowaną zdolność przewozową, częstotliwość lotów, typy statków powietrznych oraz organizację przedstawicielstwa przewoźnika i eksploatacyjno-handlowej obsługi jego lotów,

2) dokumenty określające status prawny oraz strukturę kapitału i rzeczywistą kontrolę przedsiębiorstwa,

3) dowód upoważnienia, a w wypadku gdy tego wymaga umowa międzynarodowa, również wyznaczenia przez właściwy organ obcego państwa do wykonywania zamierzonych lotów,

4) odpowiednie świadectwo kwalifikacji, wydane przez właściwy organ obcego państwa,

5) polisę ubezpieczeniową lub certyfikat ubezpieczeniowy, stwierdzające ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z eksploatacją statków powietrznych, w odniesieniu do pasażerów, właścicieli ładunków i osób trzecich,

6) uzasadnienie wniosku.

2. Obcy przewoźnik lotniczy powinien być upoważniony lub wyznaczony przez właściwy organ państwa, którego jest obywatelem lub osobą prawną albo do którego obywateli lub osób prawnych należy zasadnicza część własności i rzeczywista kontrola jego przedsiębiorstwa, chyba że Minister uzna za ważne upoważnienie i wyznaczenie przewoźnika przez organ innego państwa.

3. Ocenę kwalifikacji obcego przewoźnika lotniczego przeprowadza się w Polsce w wypadku, gdy świadectwo kwalifikacji wydane w państwie obcym zostało przez polski organ państwowego nadzoru lotniczego uznane za niewystarczające w świetle wymagań obowiązujących w Polsce. W takim wypadku stosuje się przepisy § 5.

4. Przy wydawaniu zezwoleń, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się potrzeby określone w § 6 ust. 2 oraz czy:

1) polski przewoźnik lub przewoźnicy lotniczy mają zapewnione korzystanie z wzajemnych praw i korzyści w państwie obcym, które upoważniło lub wyznaczyło przewoźnika przy spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 2, albo korzyści takie wynikają z porozumienia zawartego przez nich z obcym przewoźnikiem lotniczym,

2) program eksploatacji linii lotniczej jest zgodny z postanowieniami umowy międzynarodowej, a w zakresie nie unormowanym przez umowę - jest zgodny z wymaganiami wynikającymi z polskich przepisów oraz z możliwościami lądowania i obsługi w polskich portach lotniczych.

5. W zezwoleniu określa się w szczególności:

1) przebieg linii lotniczej ze wskazaniem odcinków, na których mogą być wykonywane przewozy z Polski i do Polski,

2) rodzaje przewozów (pasażerów, bagażu, towarów, poczty),

3) zdolność przewozową, jaką przewoźnik może oferować, ze wskazaniem typów statków powietrznych i częstotliwości lotów, albo zasady, według których zdolność ta powinna być ustalana,

4) wymagania dotyczące ustalania i zatwierdzania rozkładów lotów i taryf lotniczych oraz związane z zastosowaniem przepisów § 12 ust. 1 i 2,

5) wymagania dotyczące przedstawiania informacji statystycznych o wykonywanych przewozach,

6) okres ważności zezwolenia oraz warunki przedłużenia tego okresu, jak również wypadki, w których ważność zezwolenia może być zawieszona lub uchylona.

6. Zezwolenie upoważniające obcego przewoźnika lotniczego do podjęcia przewozów w lotach regularnych na określonej linii lotniczej w określonym lub dowolnym czasie jest równoznaczne z udzieleniem zgody w myśl art. 65 ust. 3 Prawa lotniczego.

§  10.

1. W wypadku zamierzonego wykonywania przez obcego przewoźnika lotniczego nieregularnych, lecz powtarzających się międzynarodowych lotów handlowych, może on ubiegać się o odpowiednie zezwolenie ogólne, określające trasy lub regiony, w których loty takie mogą być wykonywane, przewidywaną liczbę lotów, typy statków powietrznych, rodzaje przewozów, zasady organizowania czarterów, ustalania opłat i prowadzenia działalności eksploatacyjno-handlowej w Polsce, okres ważności zezwolenia, a także inne warunki wykonywania lotów.

2. Przepisy § 9 stosuje się odpowiednio w wypadku zezwolenia ogólnego, o którym mowa w ust. 1.

§  11.

1. W wypadku zamierzonego wykonywania przez obcego przewoźnika lotniczego międzynarodowych nieregularnych lotów handlowych nie objętych zezwoleniem ogólnym, o jakim mowa w § 10, wniosek o udzielenie zezwolenia powinien być przekazany Ministrowi w terminie nie krótszym niż trzy dni robocze, a w wypadku zamierzonego wykonania więcej niż dwóch lotów - nie krótszym niż siedem dni roboczych przed zamierzonym przylotem.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać następujące dane:

1) nazwę, siedzibę i adres przewoźnika,

2) typ statku powietrznego, jego znaki rozpoznawcze i oznaczenie (numer) lotu,

3) trasę lotu,

4) datę i przewidywany czas przylotu do polskiego portu lotniczego i odlotu z tego portu,

5) miejsce zabrania i wyładowania pasażerów lub ładunku w polskim i zagranicznym porcie lotniczym,

6) cel i charakter lotu (lot dodatkowy na linii regularnej, czarter lub inny lot handlowy), liczbę pasażerów, rodzaj i ilość ładunku,

7) wysokość opłaty za przewóz lub stawkę jednostkową opłaty,

8) w wypadku przewozu opłacanego w Polsce - wskazanie jednostki (agencji) wystawiającej dokumenty przewozowe,

9) w wypadku czarteru - nazwę i adres zamawiającego lot (czarterującego), rodzaj czarteru (grupowy, publiczny, z opłaconymi pełnymi kosztami podróży, dla potrzeb własnych zamawiającego), kopię umowy czarteru oraz wskazanie przyjętych zasad organizowania przewozu czarterowego.

3. Minister może zażądać przedstawienia przez obcego przewoźnika lotniczego dokumentów, o których mowa w § 9 ust. 1 pkt 2-5, przy czym do świadectwa kwalifikacji stosuje się odpowiednio przepis § 9 ust. 3.

4. Zezwolenie może być udzielone, jeżeli:

1) przewóz nie może być na podobnych warunkach wykonany w regularnych lotach handlowych na liniach istniejących między tymi samymi portami lotniczymi lub regionami,

2) polski przewoźnik lub przewoźnicy lotniczy mają zapewnione nie mniej korzystne traktowanie wzajemne w państwie, które upoważniło lub wyznaczyło przewoźnika, albo korzyści takie wynikają z porozumienia zawartego przez nich z obcym przewoźnikiem lotniczym,

3) w wypadku przewozu czarterowego rozpoczynającego się w Polsce - zasady organizacji takiego przewozu zostały zatwierdzone (aprobowane) przez Ministra,

4) lot (lub loty) ma zapewnioną przez organy, o których mowa w § 3 ust. 1, i przez zarząd lotniska właściwą obsługę w polskim porcie lotniczym.

5. Zezwolenie nie jest wymagane:

1) w wypadku pojedynczych (okazjonalnych) lotów wykonywanych statkami powietrznymi o pojemności nie przewyższającej 12 miejsc pasażerskich, w wypadku zaś lotów towarowych o maksymalnym ciężarze statku powietrznego do startu nie przewyższającym 5700 kg, wykorzystywanych wyłącznie przez zamawiającego lub zamawiających na trasie przez nich ustalonej (loty taksówkowe),

2) w innych wypadkach określonych na zasadach wzajemności w drodze porozumienia między Ministrem i właściwymi organami zainteresowanych państw obcych.

6. W zezwoleniu mogą być zastrzeżone ograniczenia i warunki jego wykorzystania.

7. Decyzję o udzieleniu zezwolenia lub jego odmowie przesyła się niezwłocznie do wiadomości zainteresowanego, nie później jednak niż na 2 godziny przed planowanym rozpoczęciem lotu.

8. Zezwolenie, które nie mogło być wykorzystane w zamierzonym terminie, zachowuje ważność w ciągu następnych 24 godzin, pod warunkiem zgłoszenia nowego planu lotu organowi ruchu lotniczego w terminie i trybie określonym zgodnie z przepisami dotyczącymi ruchu lotniczego oraz pod warunkiem uzyskania zapewnienia przez organy, o których mowa w § 3 ust. 1, i przez zarząd lotniska właściwej obsługi w polskim porcie lotniczym.

§  12.

1. Przewoźnicy lotniczy ubiegający się o zezwolenie na wykonywanie międzynarodowych lotów handlowych i korzystający z tych zezwoleń mogą być zobowiązani przez Ministra do przedłożenia mu:

1) umów w zakresie wzajemnej współpracy, w szczególności dotyczących programów lotów regularnych, wspólnej eksploatacji linii lotniczych lub statków powietrznych oraz taryf lotniczych,

2) zasad działania skomputeryzowanych systemów rezerwacyjnych oraz systemów sprzedaży biletów pasażerskich,

3) umów w sprawie obsługi statków powietrznych, pasażerów i ładunków w polskich portach lotniczych,

4) ogólnych zasad organizowania lotów czarterowych, stosowanych przez przewoźników lotniczych.

2. Minister może ustalić warunki i ograniczenia zastosowania w Polsce poszczególnych umów i zasad, o których mowa w ust. 1, jeżeli uzna to za konieczne dla zapewnienia uczciwej konkurencji i ochrony interesów klientów w transporcie lotniczym albo zapobieżenia naruszeniom umów i norm międzynarodowych.

3. Minister wyznacza koordynatora lub koordynatorów, upoważnionych do przydzielania przewoźnikom lotniczym czasów operacji w polskich portach lotniczych w trybie ustalonym przez Ministra, jeżeli czasy operacji nie zostały uzgodnione pomiędzy zainteresowanymi przewoźnikami.