Rozdział 2 - POSTĘPOWANIE W SPRAWACH O UZNANIE OSÓB ZA ZAGINIONE NA TERENIE I W CZASIE DZIAŁAŃ WOJENNYCH. - Wykonanie ustawy o zaopatrzeniu inwalidzkim z dnia 17 marca 1932 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1935.5.32

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 1951 r.

ROZDZIAŁ  II.

POSTĘPOWANIE W SPRAWACH O UZNANIE OSÓB ZA ZAGINIONE NA TERENIE I W CZASIE DZIAŁAŃ WOJENNYCH.

Oddział  1.

Postępowanie wstępne.

§ 69. Uznanie za zaginionego bez własnej winy w związku przyczynowym ze służbą wojskową na terenie i w czasie działań wojennych, orzeczone w postępowaniu przewidzianem w rozdziale niniejszym, daje pozostałym (art. 3) po zaginionym tylko prawo do tymczasowego zaopatrzenia ze Skarbu Państwa (art. 32).

§  70.

(1) Prośbę o uznanie za zaginionego bez własnej winy na terenie i w czasie działań wojennych i o przyznanie zaopatrzenia po zaginionym wnosi się na piśmie lub zgłasza się ustnie do protokółu do właściwego starosty.

(2) Podanie powinno zawierać:

1) wskazanie władzy, do której zostało skierowane;

2) imię i nazwisko, datę urodzenia zaginionego i stosunek prawny (art. 3) osoby, zgłaszającej roszczenie, do zaginionego;

3) wskazanie powiatowej komendy uzupełnień lub innej władzy, przez którą zaginiony powołany został do służby wojskowej, i oddziału, w którym tę służbę pełnił;

4) określenie żądania osoby zgłaszającej roszczenie;

5) datę, podpis i adres.

(3) Przepisy § 8 ust. 2 i 3 oraz §§ 9 i 10 mają tu zastosowanie.

§ 71. Do uznania za zaginionego bez własnej winy w związku przyczynowym ze służbą wojskową na terenie i w czasie działań wojennych wymagane jest ustalenie:

1) stosunku prawnego (art. 3) osoby, zgłaszającej roszczenie, do zaginionego;

2) oddziału (formacji i t. p.), w którym zaginiony służył oraz czasu tej służby,

3) związku przyczynowego między tą służbą a zaginięciem;

4) faktu, że zaginięcie nastąpiło na terenie i w czasie działań wojennych, tudzież okoliczności, że nastąpiło ono bez winy zaginionego;

5) posiadania obywatelstwa polskiego przez osobę zgłaszającą roszczenie z wyjątkiem przypadków wskazanych w § 114.

§  72.

(1) Stosunek prawny (art. 3) do zaginionego powinna udowodnić osoba zgłaszająca roszczenie, załączając do podania:

1) żona - wyciąg z aktu ślubu;

2) dziecko ślubne - wyciąg z aktu urodzenia;

3) dziecko nieślubne - wyciąg z aktu urodzenia oraz orzeczenie sądu lub dokument publiczny, stwierdzające ojcostwo zaginionego i obowiązek utrzymania dziecka;

4) dziecko adoptowane (przysposobione) i rodzice adoptujący (przysposabiający) - wyciąg z akt stanu cywilnego, stwierdzający adopcję (przysposobienie);

5) rodzice - wyciąg z aktu urodzenia zaginionego.

(2) W razie niemożności dostarczenia dokumentów wymienionych w pkt. 1) - 5), może osoba zgłaszająca roszczenie udowodnić swój stosunek prawny do zaginionego innemi dopuszczonemi przez prawo dokumentami.

§ 73. Dokumenty, stwierdzające okoliczności wymienione w § 71 pkt. 2) - 4), oraz dokumenty, które dla osoby zgłaszającej roszczenie są niedostępne, zbiera z urzędu właściwy starosta.

§ 74. Dowodami na stwierdzenie okoliczności przewidzianych w § 71 pkt. 2) - 4) są zaświadczenia dowództwa oddziału wojskowego, w którym zaginiony służył bezpośrednio przed zaginięciem, lub zaświadczenia innej władzy wojskowej. W razie niemożności uzyskania tych zaświadczeń, jako dowody mogą służyć sądowe zeznania zaprzysiężonych świadków, którzy byli z zaginionym w tym samym oddziale lub formacji.

§  75.

(1) Równocześnie z rozpoczęciem dochodzenia administracyjnego w sprawie o uznanie za zaginionego bez własnej winy na terenie i w czasie działań wojennych właściwy starosta ogłosi w "Monitorze Polskim" obwieszczenie o zaginięciu danej osoby i o jej poszukiwaniu.

(2) W obwieszczeniu należy podać dane osobiste zaginionego (imię i nazwisko, data i miejsce urodzenia, imiona rodziców, ostatnie miejsca zamieszkania, zawód, oddział wojskowy), imię i nazwisko osoby zgłaszającej roszczenie, jej stosunek prawny (art. 3) do zaginionego oraz wezwanie, aby posiadający wiadomości o zaginionym zawiadomili o nich starostę w ciągu trzech miesięcy od ogłoszenia obwieszczenia.

§ 76. Po zebraniu przepisanych dowodów i dokumentów, nie wcześniej jednak niż po upływie trzech miesięcy od ogłoszenia obwieszczenia w "Monitorze Polskim", właściwy starosta przesyła akta sprawy władzy orzekającej o zaginięciu.

Oddział  2.

Władze powołane do orzekania o zaginięciu.

§  77.

(1) Władzami powołanemi do orzekania o uznaniu za zaginionego bez własnej winy w związku przyczynowym ze służbą wojskową na terenie i w czasie działań wojennych są w pierwszej instancji inwalidzkie komisje rewizyjno - lekarskie, a w drugiej i ostatniej instancji inwalidzkie komisje odwoławcze (art. 6 ust. 1).

(2) Jeżeli przepisy oddziału niniejszego nie stanowią inaczej, przy orzekaniu o uznaniu za zaginionego stosuje się odpowiednie przepisy rozdziału I oddziały 2 i 3 działu niniejszego.

§ 78. Przy orzekaniu w sprawach o uznanie za zaginionego bez własnej winy w związku przyczynowym ze służbą wojskową na terenie i w czasie działań wojennych, zamiast lekarza czynne] służby wojskowej wchodzi: w skład inwalidzkiej komisji rewizyjno - lekarskiej (§ 19) urzędnik starostwa, posiadający ukończone studja prawnicze, w skład zaś inwalidzkiej komisji odwoławczej (§ 49) - urzędnik województwa (Komisarjatu Rządu na m. st. Warszawę.) posiadający ukończone studja prawnicze.

§ 79. Orzeczenie w sprawach o uznanie za zaginionego powinno zawierać:

1) oznaczenie komisji, która wydała orzeczenie;

2) nazwisko i tytuł służbowy przewodniczącego, członków komisji i protokolanta;

3) datę rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia;

4) wskazanie osoby, na której żądanie przeprowadzono postępowanie (osoby interesowanej);

5) oznaczenie sprawy z podaniem stopnia wojskowego, imienia, nazwiska, imienia ojca i daty urodzenia osoby, o której uznanie za zaginioną przeprowadzono postępowanie;

6) rozstrzygnięcie;

7) uzasadnienie orzeczenia z wymienieniem przepisów prawnych;

8) pouczenie o terminie i trybie zaskarżenia orzeczenia;

9) podpisy przewodniczącego i członków komisji.

§  80.

(1) O terminie rozprawy przed inwalidzką komisją rewizyjno - lekarską (odwoławczą) zawiadamia się stronę interesowaną, a wzywa się ją tylko wówczas, jeżeli inwalidzka komisja rewizyjno: lekarska (odwoławcza) uzna to za konieczne.

(2) Przepis § 28 ust. 2 ma tu zastosowanie.