Rozdział 10 - Nadzorowanie obrotu wina. Do §§ 15, 18 ustawy. Oznajmienie ruchu. - Wykonanie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 1921 r. w przedmiocie ujednostajnienia opodatkowania wina na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.10.73

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1922 r.

X.

Nadzorowanie obrotu wina.

Do §§ 15, 18 ustawy.

Oznajmienie ruchu.

§ 77. (1) Przepisane w §§ 15,16 ust. 2 ustawy oznajmienia mają być według zarządzenia izby skarbowej najpóźniej tydzień przed otwarciem ruchu, zaś doniesienia o zaszłych zmianach w ciągu tygodnia wnoszone do urzędu poborowego w podwójnych egzemplarzach.

(2) Państwowe i gminne przedsiębiorstwa, następnie związki, stowarzyszenia i zakłady publiczne podlegają obowiązkowi oznajmienia także i wtedy, jeżeli wydają za opłatą wino tylko swoim pracownikom lub członkom, albo tylko we własnych lokalach.

§ 78. (1) Dla każdego przedsiębiorstwa ma być osobne oznajmienie wnoszone.

(2) W oznajmieniu należy podać, czy oznajmiający jest wytwórcą albo sprzedawcą i czy tenże wykonuje obok tego wyszynk lub drobną sprzedaż.

(3) Oznajmienie przedsiębiorcy o ustanowieniu kierownika ruchu ma podpisać także kierownik ruchu.

Załatwianie oznajmienia przez urząd poborowy.

§ 79. (1) Urząd poborowy winien oznajmienia doręczyć natychmiast organowi dozorującemu przedsiębiorstwo, który sprawdzi zgodność tychże i potwierdzi oba egzemplarze.

(2) Urząd poborowy ma wciągnąć oznajmienia do wykazu, prowadzonego według wskazówek izby skarbowej, na znajdujące się w okręgu urzędu poborowego przedsiębiorstwa, które podlegają oznajmieniu, jako wytwórcy albo sprzedawcy i zanotuje pozycje wykazu na obu egzemplarzach oznajmienia.

(3) Jeden egzemplarz oznajmienia pozostaje w urzędzie poborowym, jako załącznik do wykazu przedsiębiorstw. Drugi egzemplarz zaopatrzony w poświadczenie dokonanego oznajmienia, należy zwrócić zgłaszającemu celem dołączenia do zeszytu załączników i przechowania w lokalach przedsiębiorstwa. W poświadczeniu zgłoszenia należy podać, czy oznajmiający jest wpisany, jako wytwórca, czy jako sprzedawca.

(4) Zgłoszeni właściciele przedsiębiorstw winni w dokumentach przedsiębiorstwa zanotować fakt zgłoszenia, a zarazem zapisać właściwy urząd poborowy i numer listy przedsiębiorstw.

Do §§ 17, 18, 19 ustawy.

Dogląd przedsiębiorstw.

§ 80. (1) Władza skarbowa I instancji określi jak często przedsiębrać należy urzędowe sprawdzenia przedsiębiorstw, podległych zgłoszeniu.

(2) Organa nadzorujące są uprawnione sprawdzać zawartość wszelkich naczyń, znajdujących się w lokalach wyrobu i składu, oraz w przylegających do nich albo z temiż połączonych lokalach przemysłowych. One obowiązane są także przekonać się czy w przylegających do lokali wyrobni lub składu albo z temiż połączonych lokalach przemysłowych, przedsiębiorcy nie wyrabiają lub nie przechowują wina.

Tłoczenie wina za zapłatą i przechowywanie obcego wina.

§ 81. Zgłoszone przedsiębiorstwa, które tłoczą za zapłatą, nie potrzebują wpisywać do księgi podatkowej (§ 89) wina, jeżeli ono zaraz po wytłoczeniu zostanie z przedsiębiorstwa usunięte. Jeżeli takie wino ma być przechowane na składzie w lokalach przedsiębiorstwa, to należy je wpisać w dodatku do książki podatkowej.

W dodatku do książki podatkowej, jako też na naczyniach, w których wino w piwnicy złożono należy oznaczyć właściciela wina.

Tak samo należy postąpić, jeżeli wino, stanowiące własność spożywcy i już opodatkowane, będzie przechowywane na składzie przedsiębiorstwa, podlegającego opodatkowaniu.

Współdziałanie osób, powołanych do nadzorowania i wykonywania ustawy o opodatkowaniu wina.

§ 82. Urzędnicy i rzeczoznawcy, którzy mają czuwać nad przestrzeganiem przepisów o opodatkowaniu wina, są obowiązani donosić władzy skarbowej i instancji o skonstatowanych w czasie wykonywania służby przekroczeniach tych przepisów.

Postępowanie z zapasami wina przy otwarciu ruchu przedsiębiorstwa.

§ 83. (1) Przy otwarciu ruchu należy znajdujące się w tym dniu w lokalach wytwórcy lub sprzedawcy zapasy wina wpisać do książki podatkowej,

(2) Ewentualnie uiszczony podatek od zapasów wina nie będzie zwrócony.

Zapisywanie na przychód zawartości w butelkach.

§ 84. (1) Przy zapisywaniu w książce podatkowej przychodu i rozchodu, można przyjąć przeciętną zawartość zwyczajnego czerwonego i białego wina w butelkach, jeżeli są napełnione aż do szyjki, dla całych butelek po 0,70 litra, a dla pół butelek po 0,35 litra.

(2) Jeżeli do wolnego obrotu wypuszcza się inne rodzaje butelek, to należy, najpóźniej na 3 dni przed pierwszem użyciem tychże, przedstawić wzory urzędowi poborowemu. Przytem ma się podać ile kubicznych centymetrów płynu będzie się przeciętnie spuszczać do butelek. Jako butelki tego samego rodzaju uważa się butelki jednakowej formy i w przybliżeniu równej wielkości.

§ 85. Urząd poborowy winien podaną zawartość płynu sprawdzić, wzory butelek zaopatrzyć w napis co do przeciętnej ich pojemności i zabezpieczyć je przed ewentualną zamianą. W ten sposób oznaczone butelki należy przechowywać w schowku, który przedsiębiorca stosownie do bliższych wskazówek organu dozorującego ma oddać do dyspozycji.

Odpisanie drożdży w innych.

§ 86. Niepłynne drożdże winne, które z zapisanego do książki podatkowej wina wyłączone i z lokali przedsiębiorstwa usunięte zostaną, należy wpisać do książki podatkowej pod rubryką wolne od podatku rozchody.

Odpisanie zniszczonego wina.

§ 87. (1) Wino, które w przedsiębiorstwie wskutek przypadkowych wydarzeń uległo zniszczeniu, może być za zezwoleniem władzy skarbowej I instancji odpisane w książce podatkowej, jako wolne od podatku. Potrzebnych dowodów ma dostarczyć właściciel przedsiębiorstwa.

(2) Jeżeli przedsiębiorca doniesie o stracie tak wcześnie, iż sprawdzenie będzie jaszcze możliwe, w takim wypadku ma właściwy organ skarbowy sprawdzić bliższe okoliczności, rozmiary i sposób powstania straty protokularnie, a protokuł badania przesłać władzy skarbowej I instancji.

Zapisanie wartości, podlegającej podatkowi.

§ 88. Przedsiębiorcy wolno, wedle własnego uznania, wpisywać do księgi podatkowej i do oznajmień podatkowych wartość podlegającą podatkowi osobno, albo łącznie z kwotą podatku w jednej sumie.

W księdze podatkowej i w oznajmieniach podatkowych należy uwidocznić, w jaki sposób te wpisy będą uskuteczniane. Przejście z jednego do drugiego sposobu wpisywania, należy przedtem zgłosić urzędowi poborowemu.

Do § 20 ustawy.

Książka podatku.

§ 89. (1) Właściciele przedsiębiorstwa, podlegającego w myśl § 15 ustawy oznajmieniu, mają na przychód i rozchód wina prowadzić książkę podatku od wina, o ile wino nie znajdujduje się w składach celnych. Na wino w beczkach ma się prowadzić książkę wedle wzoru 12, zaś na wino w butelkach wedle wzoru 13.

(2) Książka ma być prowadzona w 3 rozdziałach:

Rozdział	1.	Wino i moszcz z winogron,
"	2.	Podobne do wina napoje,
"	3.	Inne napoje.

(3) Jest dopuszczalnem dla każdego rozdziału prowadzić osobną książkę.

(4) Jako przychód należy oprócz znajdujących się przy otwarciu ruchu zapasów zapisywać w chronologicznym porządku wszystkie w przedsiębiorstwie wyprodukowane i do tegoż sprowadzone ilości wina, oraz wszystkie zabiegi, prowadzące do powiększenia tych ilości. Każdą poszczególną pozycję należy pod osobny numer zapisać. Jeżeli pewna pozycja przychodowa składa się z częściowych ilości z rozmaite-mi oznaczeniami, to należy każdą częściową ilość zapisać pod osobnym numerem. Pod jednym numerem można wpisać tylko wino tego samego oznaczenia. Powiększenia ilości należy przy tym wpisie notować, przy którym one powstały. Wpisy ma się uskuteczniać zaraz po zakończeniu wyrobu, albo po powiększeniu ilości, jak również zaraz po rozmieszczeniu nabytego wina w lokalach przedsiębiorstwa. Pod wpisem przychodu należy pozostawić tyle wolnego miejsca, ile prawdopodobnie wymagać będzie książkowania rozchodu.

(5) Jako rozchód należy wpisywać wszystkie z przedsiębiorstwa wydane ilości wina, tudzież wszystkie zabiegi, które prowadzą do zmniejszenia ilości. Wszystkie rozchody należy odpisać przy tej pozycji przychodu, z której pochodzą, a mianowicie: oddzielnie według trzech grup:

a. wino, podlegające opodatkowaniu,

b. wino wolne od podatku,

c. brakujące ilości.

(6) Jako rozchód wina, podlegającego opodatkowaniu, należy naprzykład odpisać wino, które spożywcy bywa wysłane lub wydane, jako też wino, które wzięto do zużycia na własne potrzeby domowe albo przedsiębiorstwa, o ile one według § 11 ustąp 1 lub 2 ustawy nie jest wolne od podatku.

(7) Jako rozchód wolnego od podatku wina należy naprzykład odpisać wino, które bywa wydawane do innych w myśl § 15 ustawy oznajmionych przedsiębiorstw, oraz wino, które według § 11 ustępy 1-5 i 7-8 ustawy jest wolne od podatku, dalej drożdże, które wydaje się z lokali przedsiębiorstwa (§ 86) i wino, które dowodnie uległo zniszczeniu 87).

(8) Jeżeli wyszczególnione pod różnemi bieżącemi numerami wina zostały ze sobą zmieszane, w takim razie należy zapisać na rozchód pojedyncze częściowe Ilości przy właściwych numerach bieżących, zaś na przychód sumę częściowych ilości pod jedną nową pozycję (numerem).

(9) Wino w beczkach, które będzie ściągnięte do butelek, należy odpisać w księdze dla wina w beczkach z podaniem ilości w litrach, natomiast wpisać je do książki dla wina w butelkach na przychód z podaniem ilości butelek. W razie przelania wina z butelek do beczek, należy postąpić w sposób odwrotny.

(10) W ciągu dnia wydane, odjęte albo zużyte ilości należy wpisać do książek najpóźniej następnego dnia, natomiast wpisy co do wina, które wedle dowodów zniszczało, należy uskutecznić po udzieleniu zezwolenia przez władze skarbową I instancji (§ 87). Wina, wolne od podatku w myśl § 11 ust. 1, 2 i 7 ustawy mogą być odpisane razem z dzienną ilością dla poszczególnych rodzajów zwolnienia. Tak samo można wina, podległe podatkowi, dla których nie wydaje się rachunków (§ 20) odpisać z dzienną ilością, powstałą z pojedynczych wartości, podlegających podatkowi. Zresztą ma być każda pozycja osobno odpisana.

Jeżeli pewna pozycja, która przy wydatku podlegać będzie opodatkowaniu, składa się z kilku częściowych pozycji o różnych, podatkowi podlegających wartościach, to należy każdą taką częściową pozycję osobno odpisać.

(11) Jeżeli wino, należące do jednej pozycji przychodowej zostanie całkowicie odpisane, to należy zapisane na rozchód, podatkowi podległe i wolne od podatku ilości każdą dla siebie zarachować; różnica między tą sumą a ilością wpisaną, jako przychód, ma być, jako ubytek zapisana. Jeżeli pewne zdarzenie, które uprawnia w myśl postanowień § 76 do zwrotu podatku, będzie miało miejsce przed odesłaniem zgłoszenia do opodatkowania za ten miesiąc, w którym rozchód wina zapisano, w takim wypadku wolno odnośny wpis w księdze podatku wina poprawić bez współdziałania władzy podatkowej w ten sposób, by pierwotny wpis był czytelny.

Powód uskutecznionej poprawki ma być podany w rubryce uwaga.

§ 90. (1) Przedsiębiorca (kierownik ruchu) obowiązany jest prowadzić księgę podatku od wina osobiście, albo na własną odpowiedzialność przez upoważnionego zastępcę i przechowywać ją stosownie do bliższych zarządzeń organów kontrolnych w ten sposób, by była dla nich zawsze dostępną. Książkę te. należy wszyć w trwałą okładkę i zaopatrzyć porządkowymi numerami.

(2) W książce należy wpisać nazwisko osoby, która ją będzie prowadzić.

(3) Książka ma być prowadzona za cały rok kalendarzowy, jednakże rozchody co do niezałatwionych jeszcze pozycji przychodowych należy przy tychże samych pozycjach dalej odpisywać.

Urząd poborowy może zarządzić, aby pozycje przychodowe, które dłużej niż 3 lata pozostały niezałatwione, przeniesiono do książki na następujący rok. Książki zakończone pozostają w przedsiębiorstwie.

Książki wraz z przynależnemi załącznikami mają być przechowywane aż do upływu 3 lat od ostatniego wpisu.

Postępowanie z ubytkami w księdze podatku od wina.

§ 91. Ministerstwo Skarbu oznacza najwyższą granicę stosunku ubytków do wpisanej na przychód ilości, do której organa kontroli mogą odstąpić od opodatkowania ubytków. Jeżeli ubytek przekracza dozwoloną granicę, wówczas urzędnik kontroli ma celem opodatkowania brakującej ilości zażądać rozstrzygnięcia władzy skarbowej I instancji.

Obrót wina pomiędzy zgłoszonemi przedsiębiorstwami.

§ 92. Jeżeli właściciel przedsiębiorstwa zgłoszony jako wytwórca lub sprzedawca zamierza wydać wino bez opłaty podatku do innych zgłoszonych przedsiębiorstw, wówczas obowiązany jest przed wydaniem wina upewnić się, przy którym urzędzie podatkowym nabywca jest zgłoszony i pod jakim numerem przedsiębiorstwo w liście przedsiębiorstw (§ 79) zostało wpisane. W księdze podatkowej przy książkowaniu rozchodu należy wymienić urząd podatkowy, tudzież numer listy przedsiębiorstw.

§ 93. (1) Urząd poborowy ma właścicielom, którzy zgłosili tam swoje przedsiębiorstwa na ich żądanie wydać poświadczenia według wzoru 14 o dopełnionem zgłoszeniu się, jako wytwórcy lub sprzedawcy. Ilość wydanych poświadczeń ma urząd poborowy zanotować w liście przedsiębiorstw.

(2) Poświadczenia mają być w przeciągu tygodnia zwrócone urzędowi poborowemu, jeżeli nastąpi zmiana w osobie posiadacza, jeśli oznajmione przedsiębiorstwo zostanie zwinięte, lub gdy oznajmienie, opiewające na wytwórcę albo sprzedawcę z innych powodów nie odpowiada rzeczywistości. Jeżeli właściciel przedsiębiorstwa bez własnej winy nie jest w możności poświadczenia zwrócić, to ma o tem w przeciągu tego samego terminu donieść pisemnie urzędowi poborowemu.

Niezastosowanie się do tych postanowień, o ile ukaranie za ukrócenie podatku nie miało miejsca, pociąga za sobą karę na zasadzie § 29 ustawy.

§ 94. Urzędnicy nadzorujący mają przy sprawdzaniu ksiąg podatku od wina od czasu do czasu wynotować niektórych jako właścicieli zgłoszonych przedsiębiorstw, wpisanych odbiorców, tudzież ilości wina, jakie dla nich wysłano i sprawdzić dodatkowo czy odbiorcy w czasie nabycia w przynależnym urzędzie poborowym byli zgłoszeni i czy wpisali odebrane wina do własnej księgi podatkowej na przychód.

Sprowadzenie wina z zagranicy przez zgłoszone przedsiębiorstwa.

§ 95. (1) Urzędy celne mogą sprowadzone wino, przeznaczone dla zgłoszonych wytwórców lub sprzedawców tylko wtedy bez opłaty podatku odprawić, jeżeli im zostanie przedstawione poświadczenie urzędu poborowego (§ 93) o zgłoszonem przedsiębiorstwie. O tem, że poświadczenie zostało przedstawione, należy w dokumencie celnym nadmienić. Od przedstawienia poświadczenia można odstąpić, jeżeli charakter odbiorcy, jako wytwórcy lub sprzedawcy, urzędowi celnemu jest znany, albo też, jeśli ten charakter odbiorcy będzie stwierdzony zaraz ze strony urzędu w inny sposób.

(2) Urząd celny ma o każdem ocleniu przesyłki wina, przeznaczonej dla oznajmionych wytwórców lub sprzedawców zawiadomić urząd poborowy, zaś ten ostatni ma się przekonać, czy wino zostało wpisane do księgi podatkowej odbiorcy.

Używanie ocechowanych beczek.

§ 96. (1) Wytwórcy i sprzedawcy mogą używać do przechowywania i wysyłania wina tylko urzędownie ocechowanych beczek.

(2) Niniejszy przepis nie ma zastosowania do obrotu handlowego winem zagranicznem, które się sprowadza w naczyniach, używanych w kraju, skąd wino pochodzi.

Badanie zapasów.

§ 97. (1) Zapasy wina w oznajmionych przedsiębiorstwach mogą być według zarządzenia władzy skarbowej I instancji urzędownie zbadane. Czas przedsiębrania badania zapasów należy ustalić w porozumieniu z właścicielem przedsiębiorstwa. Do badania zapasów należy zawezwać przedsiębiorcę lub jego zastępcę.

(2) W wypadkach podejrzenia mogą być przedsiębrane niespodziewane badania zapasów.

Ustalenie zapasu książkowego.

§ 98. Prowadzący księgę podatku od wina obowiązany jest zliczyć wedle stanu do chwili badania zapasów, w książce dla win w beczkach, zaksiążkowane na rozchód ilości w litrach, zaś w książce dla win w butelkach, ilość butelek o równej pojemności dla każdego wpisu osobno i ustalić książkowy zapas wina.

Organ skarbowy, przeprowadzający badanie, ma sprawdzić obliczenie przychodu i rozchodu, tudzież zapas książkowy.

Oznajmienie zapasów.

§ 99. (1) Władza skarbowa I instancji może zarządzić, aby przedsiębiorca przedstawił oznajmienie zapasów, a mianowicie oddzielnie dla wina w beczkach i oddzielnie dla wina w butelkach. W oznajmieniu zapasów należy zestawić zapas książkowy i zapas rzeczywisty dla każdego wpisu księgi podatku od wina.

(2) W zestawieniu rzeczywistego zapasu wina w beczkach, należy wykazać każdą beczkę osobno i podać jej znaki i numer, tudzież ilość litrów znajdującego się w niej wina.

(3) W zestawieniu rzeczywistego zapasu wina w butelkach, należy szczegółowo wykazać ilość znajdujących się butelek każdego ich rodzaju, dla każdej półki i każdej przegrody, a zarazem oznaczyć bliżej półki i przegrody.

(4) Sprawdzanie wykazanych w oznajmieniu zapasów wina może być próbnie wykonane.

Protokuł o przeprowadzonem badaniu zapasów.

§ 100. O przeprowadzeniu i wyniku badania zapasów należy spisać protokuł, który podpisze urzędnik, przeprowadzający badanie i zawezwany do tej czynności przedsiębiorca lub jego zastępca. Wynik badania ma być przedstawiony władzy skarbowej I instancji.

Postępowanie z ubytkami.

§ 101. Co do postępowania z ubytkami, pod względem opłaty podatkowej, wskazuje się na postanowienia § 91.

Wypośrodkowanie zawartości beczek w litrach.

§ 102. (1) Przy urzędowem wypośrodkowaniu określonej w litrach zawartości beczek, urzędownie ocechowanych, można zawartość w litrach przyjąć podług urzędowej cechy pojemności, jeżeli beczki są napełnione do czopa. Jeśli beczki nie są cechowane, albo jeżeli urzędowa cecha pojemności nie jest wyraźna, albo gdy beczki nie są napełnione do czopa i nie da się oznaczyć z dokładnością brakującej ilości, to należy, o ile podatnik nie prosi o przemiar za pomocą odlewu, przemierzyć beczkę w drodze suchej w sposób, jaki będzie oznaczony przez Ministerstwo Skarbu.

(2) Jeśli ciężar własny wina (waga płynu bez opakowania) jest wiadomy, to można jeden kilogram ciężaru własnego przyjąć w zasadzie, jako jeden litr. Co do win, dla których ten stosunek nie byłby odpowiedni, może Ministerstwo Skarbu na podstawie wyników próbnych badań ustalić osobno pewną normę przerachowywania.

Wypośrodkowanie zawartości butelek w Litrach.

§ 103. Przy urzędowem wypośrodkowaniu zawartości butelek należy postąpić podług §§ 84 i 85.