Wykonanie dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.51.258

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1951 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ I ZIEM ODZYSKANYCH

z dnia 20 czerwca 1947 r.

wydane w porozumieniu z Ministrami Skarbu oraz Rolnictwa i Reform Rolnych, a co do §§ 12-24 nadto w porozumieniu z Ministrem Aprowizacji w sprawie wykonania dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych.

Na podstawie art. 8 ust. 1, 2 i 5, art. 12 ust. 5, art. 21 ust. 3, art. 32 ust. 3, art. 33 ust. 6, art. 40 ust. 2, art. 49 i 50 zdanie drugie dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. R. P. z 1947 r. Nr 40, poz. 198) oraz art. 3 ust. 1 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym (Dz. U. R. P. Nr 27, poz. 174) zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Powołane w rozporządzeniu niniejszym:

a) artykuły bez bliższego określenia - oznaczają artykuły dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. R. P. z 1947 r. Nr 40, poz. 198),

b) paragrafy bez bliższego określenia - oznaczają paragrafy niniejszego rozporządzenia.

2. Ilekroć w rozporządzeniu niniejszym jest mowa o dekrecie bez bliższego określenia, rozumieć należy dekret z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. R. P. z 1947 r. Nr 40, poz. 198).

Do art. 4 ust. 2.

§ 2-52. 1 (uchylone).

Do art. 15 ust. 1 pkt 1).

§  53.

1. Podatkowi od nieruchomości podlegają na obszarze gmin miejskich:

1) wszelkiego rodzaju budynki lub inne zabudowania wraz z gruntami pod tymi budynkami lub zabudowaniami oraz z należącymi do nich podwórzami (dziedzińcami), zieleńcami, kwietnikami, ogródkami, placami składowymi, przejściami, dojazdami itp. gruntami, przylegającymi do budynków i zabudowań,

2) grunty niezabudowane o powierzchni do 5.000 m² włącznie bez względu na rodzaj użytkowania,

3) grunty niezabudowane o powierzchni ponad 5.000 m², jeżeli nie są stale użytkowane jako pola uprawne, łąki, pastwiska, sady, ogrody, jak również jeżeli nie są pokryte lasami lub wodami, użytkowanymi dla celów hodowli ryb albo rybołówstwa.

2. Jeżeli w nieruchomości, należącej do jednej lub więcej osób w częściach ułamkowych, a nie przedzielonej ulicą, placem publicznym lub cudzą własnością, część gruntu jest zabudowana w rozumieniu ust. 1 pkt 1) niniejszego paragrafu, a pozostała część jest nie zabudowana - część nie zabudowana również podlega podatkowi łącznie z zabudowaną częścią tej nieruchomości, jeżeli odpowiada warunkom wymienionym w ust. 1) pkt 2) i 3).

Do art. 15 ust. 1 pkt 1) i art. 17 ust. 1 pkt 1).

§ 54. Kioski uliczne oraz kioski reklamowe, jeżeli nie są trwale złączone z gruntem, nie podlegają podatkowi.

Do art. 15 ust. 1 pkt 2) i ust. 2.

§  55.

1. Na obszarze gmin wiejskich podatkowi podlegają:

1) niezwiązane z gospodarstwem rolnym domy mieszkalne (wille, domy letniskowe itp.) i inne budynki (handlowe, przemysłowe itp.) wraz z należącymi do nich zabudowaniami ubocznymi, podwórzami i placami,

2) związane z gospodarstwem rolnym budynki wraz z należącymi do nich zabudowaniami ubocznymi, podwórzami i placami:

a) stale wynajmowane w całości lub w przeważającej części, a składające się z więcej niż 4 izb; podatek jednak wymierza się tylko od tej części budynku, która jest stale wynajmowana,

b) wydzierżawione oddzielnie od gospodarstwa rolnego.

2. Za związane z gospodarstwem rolnym uważa się budynki, zamieszkałe przez właścicieli (dzierżawców) gospodarstw rolnych, posiadających nawet mały obszar gruntów użytkowanych w sposób rolniczy (gospodarstwo zaopatrzone jest w inwentarz żywy, zabudowania gospodarskie itp.), chociażby dochód właścicieli (dzierżawców) tych gospodarstw płynął głównie z innych źródeł, jak np. z szewstwa, furmaństwa, stosunku pracy.

3. Przez "podwórza i place" rozumie się grunty pod i między budynkami albo innymi zabudowaniami oraz grunty przylegające do budynków lub zabudowań, np. grunt między budynkiem i ulicą - drogą.

4. Grunt znajdujący się przy budynku nie związanym z gospodarstwem rolnym, a użytkowany zasadniczo na potrzeby gospodarstwa domowego osób, zamieszkałych w budynku (np. ogród kwiatowy przy willi), podlega podatkowi od nieruchomości łącznie z budynkiem jako plac należący do budynku.

5. Za budynek wynajęty w przeważającej części uważa się budynek wynajęty w więcej niż połowie powierzchni.

6. Szklarnie (oranżerie) uważa się za związane z gospodarstwem rolnym.

Do art. 15 ust. 2.

§ 56. Budynki, związane z gospodarstwem rolnym, wynajmowane sezonowo, nie podlegają podatkowi, chociażby składały się z więcej niż 4 izb.

§ 57. Jeżeli właściciel lub dzierżawca gospodarstwa rolnego prowadzi w swoim domu zakład handlowy lub przemysłowy (np. sklep, kuźnię), budynek ten traci cechy budynku związanego z gospodarstwem rolnym, jeżeli zajęty jest w przeważającej części na zakład handlowy lub przemysłowy.

Do art. 15 ust. 2 pkt 2).

§ 58. Za członków rodziny uważa się małżonka i najbliższych krewnych podatnika, jak: dzieci, pasierby, dzieci przysposobione, wnuki, rodzice, dziady, jeżeli pozostają z podatnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym. Powinowaci mogą także zaliczać się do członków rodziny podatnika, w szczególności gdy jako domownicy pracują w jego gospodarstwie rolnym lub domowym.

Do art. 16 pkt 3).

§  59.

1. Zwolnione są od podatku nieruchomości stanowiące własność prawnie uznanych wyznań religijnych i ich instytucyj, nie przynoszące dochodu przez ich wynajęcie lub wydzierżawienie w całości lub w części, w szczególności zaś budynki, poświęcone służbie bożej (kościoły, domy modlitwy itp.) oraz zajęte na seminaria duchowne, na domy przygotowawcze dla zakonników i zakonnic, na domy mieszkalne zakonników i zakonnic, składających śluby ubóstwa, na pomieszczenia biskupów i duchowieństwa parafialnego oraz na ich lokale urzędowe.

2. Nieruchomości, stanowiące własność prawnie uznanych wyznań religijnych i ich instytucyj, przynoszące dochód przez ich wynajęcie lub wydzierżawienie w całości lub w części, nie korzystają ze zwolnienia co do części wynajętej lub wydzierżawionej, chociażby dochody te przeznaczone były na cele kultu religijnego.

Do art. 16 pkt 7).

§  60.

1. Wolne są od podatku grunty nie mogące być zabudowane na podstawie obowiązujących przepisów, a w szczególności na podstawie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (Dz. U. R. P. z 1939 r. Nr 34, poz. 216) z późniejszymi zmianami (Dz. U. R. P. z 1939 r. Nr 77, poz. 514 i z 1946 r. Nr 16, poz. 109) i na podstawie prawa górniczego (Dz. U. R. P. z 1930 r. Nr 85, poz. 654) z późniejszymi zmianami (Dz. U. R. P. z 1938 r. Nr 91, poz. 627, z 1946 r. Nr 2, poz. 15 i z 1947 r. Nr 24, poz. 93) oraz rozporządzeń i zarządzeń właściwych władz wydanych na podstawie tych przepisów.

2. Za podstawę do zwolnienia służy zaświadczenie władz budowlanych stwierdzające, że w danym roku podatkowym odnośne grunty w myśl przepisów prawa budowlanego nie mogą być zabudowane.

Do art. 16 pkt 8).

§ 61. Tylko ta część budynku wolna jest od podatku, która z powodu złego stanu nie jest zamieszkana, ani też nie jest w inny sposób użytkowana.

Do art. 16 pkt 10).

§ 62. Przepis art. 16 pkt 10) stosuje się w przypadku, gdy budynek składa się najwyżej z 4 izb. Jeżeli budynek składa się z więcej niż 4 izb, nie korzysta on ze zwolnienia od podatku, chociażby były wydzierżawione lub wynajęte najwyżej 4 izby.

Do art. 17 ust. 1.

§  63.

1. Przez "części ułamkowe" rozumie się części idealne, a więc nie posiadające określonych granic (np. własność 5/7 budynku).

2. Części budynku, posiadające określoną granicę, wydzielone hipotecznie, a stanowiące przedmiot odrębnej własności, uważa się za oddzielne jednostki podatkowe.

Do art. 18 ust. 2.

§ 64. Przepis § 4 stosuje się odpowiednio do art. 18 ust. 2.

Do art. 21 ust. 1.

§  65.

1. Przez "czynsz należny" rozumie się czynsz, który najemca lub dzierżawca obowiązany jest płacić wynajmującemu albo wydzierżawiającemu.

2. Gdy najemca lub dzierżawca oprócz czynszu wyrażonego w określonej kwocie lub zamiast tego czynszu zobowiązał się z tytułu najmu lub dzierżawy jeszcze do innych świadczeń (w gotówce, w naturze, w pracy lub w innej formie) na rzecz wynajmującego lub wydzierżawiającego, jednorazowych lub powtarzających się, do sumy czynszu dolicza się wartość tych świadczeń wykonanych w ciągu roku poprzedzającego rok podatkowy.

3. Jeżeli w sumie należnego czynszu mieści się wynagrodzenie za specjalne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy (np. za ogrzewanie, za oświetlenie, za obsługę, za używanie mebli), wartość tych świadczeń, wykonywanych w ciągu roku poprzedzającego rok podatkowy, potrąca się od sumy czynszu należnego.

4. Zmiana (zwyżka, zniżka) wysokości czynszu w ciągu roku podatkowego nie powoduje zmiany podstawy opodatkowania na ten rok.

5. W latach podatkowych 1946 i 1947 w myśl art. 41 ust. 2 dla części mieszkalnych budynków zniszczonych lub uszkodzonych, a naprawionych lub odbudowanych zgodnie z dekretem z dnia 26 października 1945 r. o rozbiórce i naprawie budynków zniszczonych i uszkodzonych wskutek wojny (Dz. U. R. P. z 1947 r. Nr 37, poz. 181), podstawę opodatkowania stanowi roczny czynsz, obliczony na podstawie komornego przypadającego w miesiącu sierpniu 1939 r.

Do art. 21 ust. 1 i 2.

§ 66. 2

1. Wartość czynszową mieszkalnej części budynku, zajmowanej przez podatnika bądź oddanej do bezpłatnego używania lub użytkowania, stanowi czynsz, jaki by na podstawie dekretu z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali (Dz. U. R. P. Nr 36, poz. 259), opłacały w charakterze najemców osoby zajmujące lokale w tej części budynku.

2. Dla mieszkalnej części budynku, nadającej się do użytku, a nie używanej ani nie oddanej w najem lub dzierżawę, przyjmuje się jako wartość czynszową:

a) w miejscowościach, w których oddanie w najem lokalu lub w dzierżawę nieruchomości może nastąpić bez trudności i bezzwłocznie - kwotę w wysokości do 50% czynszu, ustalonego w myśl art. 2, a ewentualnie także art. 8 dekretu z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali;

b) w miejscowościach, w których oddanie w najem lokalu lub w dzierżawę nieruchomości połączone jest z trudnościami, wynikającymi z ograniczeń ustawowych bądź z ilości wolnych lokali - kwotę do wysokości czynszu, który byłby płacony według przepisów obowiązujących przed wejściem w życie powołanego dekretu o najmie lokali.

3. Dla niemieszkalnej części budynku, stanowiącej lokale użytkowe, nadającej się do użytku, a nie użytkowanej ani nie oddanej w najem lub dzierżawę, przyjmuje się jako wartość czynszową:

a) w miejscowościach, w których oddanie w najem lokalu lub w dzierżawę budynku może nastąpić bez trudności i bezzwłocznie - 100% czynszu, jaki by był płacony na podstawie art. 2, a ewentualnie także art. 8 dekretu z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali, gdyby część niemieszkalna budynku była wynajęta na mieszkania;

w miejscowościach, w których oddanie w najem lokalu lub w dzierżawę budynku połączone jest z trudnościami, o których mowa w pkt b) ustępu poprzedzającego - kwotę w wysokości do 50% czynszu, jaki by był płacony na podstawie art. 2, a ewentualnie także art. 8 dekretu z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali, gdyby część niemieszkalna budynku była wynajęta na mieszkania.

4. W miejscowościach kuracyjnych i letniskowych za podstawę opodatkowania przyjmuje się:

a) czynsz należny z roku poprzedzającego rok podatkowy za okres czasu, na jaki nieruchomość została wynajęta,

b) w braku tego - czynsz, jaki by został uzyskany w razie wynajęcia w roku poprzedzającym rok podatkowy za okres czasu, na jaki nieruchomość mogła być wynajęta.

Do art. 21 ust. 3.

§  67.

1. 3 Dla nieruchomości lub ich części nie wynajmowanych lub nie wydzierżawianych, dla których nie można ustalić podstawy opodatkowania według art. 21 ust. 1 i 2, za podstawę opodatkowania przyjmuje się:

a) dla nieruchomości budynkowych lub ich części wraz z należącymi do nich zabudowaniami ubocznymi, podwórzami i placami - 5% ich bieżącej wartości obiegowej,

b) dla gruntów niezabudowanych - 3% ich bieżącej wartości obiegowej.

2. Przy ustalaniu bieżącej wartości obiegowej budynków fabrycznych nie dolicza się wartości maszyn i urządzeń technicznych, stanowiących przynależność tych budynków.

3. Bieżącą wartość obiegową ustala się na podstawie cen, płaconych w miesiącu sierpniu 1939 r. za takie same lub podobne nieruchomości, znajdujące się w analogicznych warunkach, i pomnożonych przez mnożnik, którego wysokość ustalają:

a) dla gmin wiejskich i miast niewydzielonych z powiatu - właściwe powiatowe rady narodowe,

b) dla miast wydzielonych z powiatu - miejskie rady narodowe tych miast

po zasięgnięciu opinii stowarzyszeń właścicieli nieruchomości miejskich oraz organizacyj samorządu gospodarczego (izb przemysłowo-handlowych i izb rzemieślniczych).

W przedsiębiorstwach, prowadzących prawidłowe księgi handlowe, jako wartość obiegową z miesiąca sierpnia 1939 r. można przyjąć za zgodą podatnika wartość ujawnioną w bilansie otwarcia na dzień 1 stycznia 1939 r.

4. Mnożnik, o którym mowa w ust. 3, powinien być ustalony w takiej wysokości, aby odpowiadał faktycznej wielokrotności zwyżki czynszu pobieranego w roku poprzedzającym rok podatkowy w danej miejscowości za lokale użytkowe, wynajmowane lub wydzierżawiane w budynkach osób trzecich, w porównaniu z czynszem, pobieranym za te same lokale w miesiącu sierpniu 1939 r., przy czym dla podatników, którzy w budynkach własnych wykonują przedsiębiorstwa, świadczenia rzeczy bądź usług w przeważającej części po cenach reglamentowanych, mnożnik ten nie może przekraczać dla nieruchomości budynkowych liczby "10", a dla gruntowych "6".

5. Dla Ziem Odzyskanych przyjmuje się ceny, płacone w miesiącu sierpniu 1939 r. za takie same lub podobne nieruchomości, znajdujące się w analogicznych warunkach i podobnych miejscowościach, położonych na pozostałych obszarach Państwa.

Do art. 24.

§ 68. Lokalami są wszelkiego rodzaju pomieszczenia mieszkalne, handlowe, biurowe i inne wraz z należącymi do nich zabudowaniami gospodarczymi, piwnicami, składami itp., bądź wynajmowane, bądź oddawane do bezpłatnego używania bądź też zajmowane w budynku własnym.

§ 69. Za pomieszczenia w nieruchomościach użytkowych uważa się wszelkiego rodzaju pomieszczenia otwarte, jak place składowe, lub zamknięte w budynkach głównych i zabudowaniach ubocznych wraz z wszelkiego rodzaju urządzeniami jak np. piecami, kominami itp.

Do art. 25 pkt 1) i 2).

§  70.

1. Lokale mieszkalne, zajmowane przez pracowników urzędów i przedsiębiorstw, wymienionych w art. 25 pkt 1) i 2), a znajdujące się w lokalach tych urzędów lub przedsiębiorstw, podlegają podatkowi bez względu na to, czy odnajmowane są tym pracownikom za czynszem, czy też są oddane bezpłatnie lub przydzielone jako mieszkania służbowe.

2. Lokale reprezentacyjne wymienione w § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 stycznia 1934 r. o opłatach za mieszkania, zajmowane przez funkcjonariuszów państwowych w budynkach państwowych, przez Skarb Państwa wynajmowanych lub administrowanych (Dz. U. R. P. Nr 10, poz. 82) wolne są od podatku.

Do art. 25 pkt 3).

§  71.

1. Lokale urzędowe władz i instytucyj, uznanych prawnie wyznań religijnych, jak również pomieszczenia seminariów duchownych, pomieszczenia w domach przygotowawczych dla zakonników i zakonnic oraz pomieszczenia mieszkalne zakonników i zakonnic składających śluby ubóstwa, wolne są od podatku.

2. Podlegają podatkowi lokale mieszkalne duchowieństwa, z wyjątkiem części lokali zajętych na cele urzędowe (np. kancelaria).

Do art. 26 ust. 1.

§ 72. Za osoby, zajmujące lokale lub ich części, uważa się nie tylko osoby mieszkające (prowadzące przedsiębiorstwo lub wykonujące zawód w lokalu), ale również te osoby, które lokal wynajęły lub pozostawiły do własnego użytku na jakiekolwiek cele, chociażby lokalu tego w rzeczywistości nie użytkowały.

Do art. 26 ust. 2.

§ 73. 4 Jeżeli lokal zamieszkuje nie tylko lokator główny, lecz także podnajemcy, oraz osoby wprowadzone do lokalu na mocy orzeczeń komisyj lokalowych (mieszkaniowych) lub władz kwaterunkowych, wymiaru podatku dokonywa się dla każdej z tych osób odrębnie w stosunku do wysokości komornego opłacanego przez każdą z nich.

Do art. 26 ust. 4. ⁵

§ 74. Za podatek odpowiadają solidarnie z podatnikiem wszystkie osoby zajmujące z nim lokal lub jego część bez względu na to, czy osoby te mieszkają w lokalu podatnika z tytułu pokrewieństwa lub powinowactwa, czy też na podstawie umowy podnajmu.

Do art. 27.

§ 75. Jeżeli lokal większy został podzielony na lokale mniejsze, będące przedmiotem odrębnej umowy najmu, zarówno do lokalu podzielonego, jak i do nowopowstałych lokali mają zastosowanie przepisy art. 27 ust. 1 i 2.

Do art. 28 ust. 1.

§  76.

1. Jeżeli lokator oprócz komornego, wyrażonego w określonej kwocie, zobowiązany był z tytułu najmu jeszcze do innych świadczeń (w gotówce, w naturze, w pracy lub w innej formie) jednorazowych lub powtarzających się, do sumy komornego dolicza się wartość tych świadczeń obliczonych w stosunku rocznym według ich wartości z miesiąca sierpnia 1939 r.

2. Jeżeli natomiast w sumie komornego z miesiąca sierpnia 1939 r. pobieranego za lokal mieściła się także należność za umeblowanie, opał, światło, obsługę itp. świadczenia ze strony właściciela budynku, należy sumę komornego zmniejszyć o wartość tych świadczeń.

3. Jeżeli lokator opłaca tylko część komornego, a pozostałą część za niego opłaca pracodawca lub inna osoba, za podstawę opodatkowania przyjmuje się 12-krotną łączną sumę komornego należnego właścicielowi budynku z miesiąca sierpnia 1939 r.

4. Na obszarze Ziem Odzyskanych w razie niemożności ustalenia podstawy opodatkowania w sposób wskazany w ust. 1 art. 28 terenowa rada narodowa ustali wartość czynszową, biorąc za podstawę komorne płacone w miesiącu sierpniu 1939 r. za podobne lub takie same nieruchomości znajdujące się w analogicznych warunkach i podobnych miejscowościach, położonych na pozostałych obszarach Państwa.

Do art. 29 ust. 1 pkt 3).

§ 77. Inne osoby, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 3), to osoby nie opłacające podatku obrotowego.

Do art. 30.

§ 78. Dla lokali, za które komorne pobierane jest w kwocie wyższej od komornego (wartości czynszowej), obliczonego na podstawie rocznego komornego, pobieranego w miesiącu sierpniu 1939 r., podstawę opodatkowania stanowi faktyczne komorne (wartość czynszowa) z roku poprzedzającego rok podatkowy, jednak tylko w tym przypadku, jeżeli podatek obliczony od tej podstawy przy zastosowaniu stawek, przewidzianych w art. 30 ust. 3, jest wyższy od podatku obliczonego w myśl art. 29 ust. 1 przy zastosowaniu przepisów art. 28.

Przykład:

Za lokal mieszkalny 5-izbowy roczny czynsz, obliczony na podstawie komornego, przypadającego w miesiącu sierpniu 1939 r., wynosił 3.600 zł. Podatek od tego lokalu przy zastosowaniu stawek określonych w art. 29 ust. 1 wynosi rocznie 3.600 zł. Jeżeli za ten lokal jest pobierane komorne w kwocie wyższej od komornego podstawowego (art. 28), podatek należy obliczyć przy zastosowaniu stawek określonych w art. 30 ust. 3, jednak tylko w tym przypadku, gdy przewyższa podatek obliczony w myśl art. 29 ust. 1, a zatem, gdy komorne z tego lokalu w stosunku rocznym przekracza kwotę 36.000 zł.

§ 78a. 6

1. Zmianę wysokości podatku, wynikającą z zastosowania przepisu art. 31a ust. 1, stosuje się w miesiącu kalendarzowym bezpośrednio następującym po miesiącu, w którym nastąpiła zmiana wysokości czynszu (art. 27 ust. 3).

2. Doręczenie podatnikowi nakazu płatniczego na podatek od lokali na rok 1948 nie zwalnia od obowiązku wpłacania podatku w wysokości i terminach, określonych w art. 31a ust. 1.

3. Jeżeli przed powstaniem obowiązku wpłacania podatku na podstawie art. 31a ust. 1 podatek w całości lub jego rata miesięczna została już zapłacona z góry, dokonane wpłaty podlegają zarachowaniu na podatek, jaki na podstawie art. 31a ust. 1 przypada do zapłacenia.

4. Zmiany w wysokości czynszu za najem lokalu, powstałe wskutek obliczenia powierzchni lokalu zgodnie z dekretem z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali, podatnik jest obowiązany uwzględnić w ustawowym terminie najbliższej płatności podatku od lokali, w odniesieniu do całego okresu, do którego odnosi się zmieniona wysokość czynszu.

Do art. 32.

§ 79. Gminy miejskie powinny, a gminy wiejskie mogą pobierać podatek od wszelkich zabaw, rozrywek i widowisk, w szczególności od:

1) przedstawień kinematograficznych, teatralnych i rewiowych, baletowych i kabaretowych,

2) koncertów, deklamacyj i recytacyj, odczytów,

3) przedstawień cyrkowych, menażerii, pokazów zwierząt tresowanych,

4) zabaw tanecznych, kostiumowych, bali maskowych, dancingów itp.,

5) zabaw ludowych z karuzelami, huśtawkami, strzelnicami, aparatami do mierzenia siły, aparatami reprodukującymi mechanicznie utwory muzyczne, deklamacje i śpiew, z grami połączonymi z wygraną w pieniądzach lub przedmiotach, kolejkami amerykańskimi itp.,

6) zawodów sportowych, wyścigów konnych, samochodowych, kolarskich, motocyklowych, walk zapaśniczych oraz innych widowisk tego rodzaju,

7) wystaw i muzeów (z wyjątkiem tych wystaw i muzeów, które nie służą dla celów zarobkowych), panoram,

8) produkcyj muzycznych i artystycznych oraz dancingów w lokalach gastronomicznych,

9) przedsiębiorstw i instytucyj utrzymujących bilardy.

§  80.

1. Podatek od publicznych zabaw, rozrywek i widowisk nie może przekraczać:

1) 5% od stawek od gry w totalizatora,

2) 10% od opłaty za wejście:

a) na przedstawienie opery, dramatu, komedii, na widowiska i występy choreograficzne,

b) na koncerty, nie połączone z innymi atrakcjami,

c) do muzeów i na wystawy oraz na odczyty,

d) na ślizgawki,

e) na publiczne zabawy, rozrywki i widowiska nie mające celów zarobkowych i urządzane przez prawnie istniejące stowarzyszenia i kluby oraz na zawody konne, amatorskie imprezy sportowe, pokazy lotnicze i balonowe,

3) 15% od opłaty pobieranej za wejście przez przedsiębiorstwa publicznego wyświetlania filmów,

4) 20% od opłaty za wejście na pokazy zwierząt tresowanych i do menażeryj, na bazary, kiermasze, turnieje, pokazy szachowe i bridge'owe oraz do teatru marionetek,

5) 30% od opłaty za wejście:

a) na przedstawienie farsy, operetki, komedii muzycznej i rewii (przedstawienie składane),

b) na zabawy taneczne, ogrodowe i inne zabawy, rozrywki i widowiska nie połączone z atrakcjami o charakterze kabaretowym,

c) do cyrku i lunaparku,

d) na wyścigi konne,

6) 50% od opłaty za wejście na pokazy mody, seanse spirytystyczne i pokazy magiczne,

7) 100% od opłaty za wejście:

a) do variétés i kabaretów,

b) na imprezy sportowe zawodowców.

2. Imprezy, nie wymienione w ust. 1, podlegają stopie podatkowej grupy najbardziej zbliżonej.

3. Imprezy o programie składanym podlegają w całości stopie podatkowej według tej części programu, od której przypada najwyższa stopa podatkowa.

§  81.

1. Zwolnienia i ulgi podatkowe mogą być stosowane na podstawie uchwały rady narodowej danej gminy.

2. Zwolnieniu w zasadzie podlegać powinny:

1) przedstawienia, które służą wyłącznie nauczaniu w zakładach naukowych publicznych i prywatnych lub też które za zezwoleniem władz szkolnych urządzane są wyłącznie dla uczniów tych zakładów lub ich rodzin,

2) przedstawienia, z których dochód przeznacza się wyłącznie i bezpośrednio na cele dobroczynne, z góry określone, jeżeli z nimi nie są połączone zabawy taneczne i o ile wszystkie czynniki, biorące udział w organizacji imprezy (artyści, orkiestra, właściciel lokalu itp.), zrzekną się na tenże cel dobroczynny przypadającego im dochodu,

3) zabawy, które służą wyłącznie do rozwoju młodzieży lub też ćwiczeń cielesnych, nie zwalnia się jednakże od podatku takich zabaw, które połączone są z totalizatorem, zakładami lub tańcami,

4) zabawy, urządzane przez poszczególne osoby w prywatnych mieszkaniach, oraz zabawy reprezentacyjne, urządzane przez urzędy publiczne, o ile nie pobiera się w zamian zapłaty ani za zabawy, ani też za trunki lub jedzenie; pomieszczeń klubowych nie uważa się za mieszkania prywatne.

§ 82. Podatek od publicznych zabaw, rozrywek i widowisk pobiera się w formie dodatku procentowego do ceny nabytego biletu wstępu (podatek biletowy) ; w przypadkach, gdy uczestnictwo w publicznych zabawach, rozrywkach i widowiskach nie jest uzależnione od nabycia biletu wstępu, podatek wymierza się w sposób ryczałtowy.

§  83.

1. Podatek biletowy opłacają osoby nabywające bilety wstępu na wszelkie publiczne zabawy, rozrywki i widowiska; inkasuje go na rzecz gminy równocześnie z pobraniem opłaty za bilety przedsiębiorstwo bądź osoba urządzająca i ona jest za podatek ten odpowiedzialna. Przedsiębiorstwo bądź osoba urządzająca otrzymuje za te czynności wynagrodzenie w wysokości 3% zainkasowanych sum.

2. Podatek ryczałtowy opłaca przedsiębiorstwo bądź osoba urządzająca.

§  84.

1. O każdej zabawie należy zawiadomić zarząd gminy najpóźniej na dwa dni wcześniej. Imprezy wolne od podatku podlegają także zgłoszeniu.

2. Zarząd gminy wydaje potwierdzenie zgłoszenia.

3. Do zgłoszenia obowiązany jest zarówno przedsiębiorca bądź osoba urządzająca jako też właściciel lub dzierżawca pomieszczeń, w których odbywa się zabawa.

4. Zarząd gminy może dla zabaw urządzanych przez poszczególnych przedsiębiorców uznać jednorazowe zgłoszenie za wystarczające dla szeregu zabaw.

§  85.

1. Podatek oblicza się według ceny i liczby wydanych biletów wstępu. Przy obliczaniu nie bierze się w rachubę biletów wydanych bezpłatnie; ilość tych biletów winna być wszakże z góry zgłoszona, nie może jednak przekroczyć 10% ogólnej liczby biletów. Cena podana na bilecie służy za podstawę opodatkowania także wtedy, jeżeli bilet został wydany faktycznie po cenie niższej; natomiast w razie pobrania kwoty wyższej od ceny podanej na bilecie, podatek oblicza się według tej faktycznie pobranej kwoty.

2. Przez cenę biletów wstępu rozumieć należy ogólną wysokość kwoty, pobranej na rzecz przedsiębiorcy bądź osoby urządzającej. Opłatę za katalogi lub programy włącza się do ceny biletu, jeżeli warunkiem wstępu jest nabycie katalogu lub programu.

§  86.

1. Przy zgłoszeniu przedsiębiorca lub osoba urządzająca powinna złożyć zarządowi gminy bilety przeznaczone do sprzedaży. Na biletach muszą być podane numery bieżące, nazwa przedsiębiorstwa, termin, miejsce i rodzaj widowiska bądź zabawy, jako też cena biletu lub wzmianka, że jest on bezpłatny. Zarząd gminy stempluje bilety. Jeżeli zarząd gminy posiada własne bilety widowiskowe, przedsiębiorca obowiązany jest zaopatrzyć się w te bilety.

2. Zarząd gminy może czynić wyjątki od powyższych wymagań, dotyczących treści biletów, jak również zaniechać ich stemplowania.

§  87.

1. Przedsiębiorca bądź osoba urządzająca może zezwolić na udział w zabawie jedynie po okazaniu i skasowaniu ostemplowanych biletów.

2. Przedsiębiorca bądź osoba urządzająca obowiązana jest przechowywać przez dni 30 wszelkie dowody, dotyczące ilości sprzedanych biletów, i okazać je na żądanie zarządu gminy.

§ 88. Dla restauracyj, kawiarń itp. zakładów, w których odbywają się widowiska sceniczne, świetlne albo produkcje muzyczne lub które posiadają dla publiczności instrumenty muzyczne albo urządzenia do gry (np. bilard), dla sal tańca, przedsiębiorstw, widowisk i zabaw wędrownych oraz stowarzyszeń i klubów, w których odbywają się gry towarzyskie, podatek określa się w kwotach ryczałtowych w wysokości ustalonej przez zarząd gminy.

§ 89. Wysokość podatku ryczałtowego w granicach określonych w § 80 ustala zarząd gminy po wysłuchaniu przedstawicieli organizacyj, reprezentujących podatników, oraz przedsiębiorcy bądź osoby urządzającej.

§ 90. Jeżeli przedsiębiorca bądź osoba urządzająca narusza przepisy §§ 83-89, na skutek czego brak jest danych do ustalenia wysokości podatku, zarząd gminy określi podatek w takiej wysokości, jak gdyby wszystkie miejsca rozporządzalne zostały rozprzedane po cenach zwykłych. Na ustaloną w ten sposób należność podatkową zarząd gminy doręcza przedsiębiorcy bądź osobie urządzającej nakaz płatniczy z wyznaczeniem 7-dniowego terminu wpłaty tej należności do kas gminy.

§  91.

1. Podatek powinien być wpłacony do kasy gminy nie później, niż w trzecim dniu po zainkasowaniu bądź - jeżeli chodzi o podatek ryczałtowy - po urządzeniu publicznej zabawy, rozrywki lub widowiska. W razie niedotrzymania tego terminu zarząd gminy może od przedsiębiorcy bądź osoby urządzającej ponownie publiczną zabawę, rozrywkę lub widowisko zażądać zabezpieczenia w postaci kaucji pieniężnej albo też uiszczenia z góry całości lub części należności z tytułu przypadającego podatku.

2. Również w razie zgłoszenia jednorazowych zabaw zarząd gminy może zażądać z góry kaucji w wysokości przypuszczalnego wpływu podatkowego.

Do art. 33.

§ 92. Uprawnione do poboru podatku od kopalń są zarówno te związki samorządowe, spod których terenu wydobywa się minerał, jak i te, na których terenie znajduje się miejsce wydobycia minerałów na powierzchnię (urządzenia lub przynależności kopalń) lub miejsce zamieszkania robotników tych kopalń.

§ 93. Maksymalna wysokość podatku na rzecz wszystkich uprawnionych do poboru podatku związków samorządowych nie może przekroczyć 1% ceny bądź wartości sprzedażnej minerału.

§ 94. Jeżeli powiatowe związki samorządowe i gminy miejskie, nie wydzielone z tychże związków, bądź gminy wiejskie, na których terenie znajduje się kopalnia, albo pobliskie związki samorządowe, na których terenie zamieszkują robotnicy tej kopalni, uchwaliły pobór podatku od kopalń, wymiar i pobór podatku przeprowadza wydział powiatowy, na którego obszarze znajduje się kopalnia, i wypłaca kwoty, przypadające z tego tytułu uprawnionym związkom samorządowym.

§ 95. W razie niewprowadzenia przez którykolwiek z uprawnionych związków samorządowych podatku od kopalń pozostałe uprawnione związki samorządowe mogą pobierać wyłącznie na rzecz swoją podatek do wysokości 1% ceny lub wartości sprzedażnej minerału.

Do art. 34.

§ 96. Podatek od zbytku mieszkaniowego powinien być wymierzany jednocześnie z podatkiem od 1okali.

Do art. 37.

§  97.

1. Uchwały związków samorządowych w sprawie pobierania podatków, wymienionych w art. 35, powinny być podejmowane w formie statutów.

2. Statuty te powinny być dostosowane do statutów wzorowych, opracowanych przez Ministerstwo Administracji Publicznej bądź Ministerstwo Ziem Odzyskanych w porozumieniu z Ministerstwem Skarbu. Wprowadzenie istotnej zmiany w tych statutach może nastąpić jedynie za zezwoleniem Ministra Administracji Publicznej bądź Ministra Ziem Odzyskanych w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

Do art. 39 i 46.

§ 98. Gminy miejskie oraz powiatowe związki samorządowe, pobierające dotychczas podatek od spożycia w zakładach gastronomicznych w wysokości przekraczającej 10% należności za spożycie, obowiązane są stawkę tę obniżyć na rok 1946, 1947, 1948 i 1949 do wysokości dozwolonej w art. 39 ust. 2.

Do art. 40 ust. 2,

§ 99. 7 Ulgi podatkowe, przewidziane w art. 40 ust. 1, stosowane będą również w 1948 r., ale tylko w odniesieniu do lokali mieszkalnych najwyżej trzyizbowych, zajmowanych przez osoby pobierające zaopatrzenie emerytalne (ubezpieczeniowe) z funduszów publicznych.

Do art. 40 ust. 3.

§ 100. Gminne bądź miejskie rady narodowe przy obniżaniu, a nawet całkowitym zwalnianiu poszczególnych grup podatników od podatku od 1okali, powinny w granicach słuszności gospodarczej mieć na względzie rozszerzenie koła osób, którym ulga została przyznana w myśl art. 40 ust. 1, w szczególności na osoby pracujące w przedsiębiorstwach, mających szczególne znaczenie ze względu na lokalne potrzeby gminy (np. osoby zatrudnione w przedsiębiorstwach prowadzących odbudowę, wytwarzających produkty niezbędne dla zaspokojenia potrzeb reglamentowanego rynku miejscowego oraz w przedsiębiorstwach spółdzielczych itp.).

Do art. 40 ust. 4.

§ 101. Ulga, określona w art. 40, nie przysługuje dla lokalu, w którego części zamieszkuje osoba wymieniona w art. 29 ust. 2, chyba że chodzi o przypadek przewidziany w § 73.

Do art. 43.

§ 102. Do gmin wiejskich o charakterze miejskim zalicza się miejscowości zamieszczone w poniższym wykazie.

WYKAZ

gmin wiejskich o charakterze miejskim.

L. p.	Nazwa gminy	Powiat	Województwo
1.	Bielszowice	katowicki	śląskie
2.	Bobrek	bytomski	"
3.	Bolesławice	wieluński	łódzkie
4.	Brwinów-letnisko	błoński	warszawskie
5.	Brzezinka	katowicki	śląskie
6.	Brzeziny Śląskie	tarnogórski,	"
7.	Brzozowice-Kamień	"	"
8.	Chropaczów	katowicki	"
9.	Chruszczów	bytomski	"
10.	Czechowice-Dziedzice	bielski	śląskie
11.	Czerwonka	rybnicki	"
12.	Dąbrówka Mała	katowicki	"
13.	Dąbrówka Wielka	tarnogórski	"
14.	Falenica	warszawski	warszawskie
15.	Godula	katowicki	śląskie
16.	Grodziec	będziński	"
17.	Hel	morski	gdańskie
18.	Irena	garwoliński	warszawskie
19.	Jabłonowo I	brodnicki	pomorskie
20.	Janów	katowicki	śląskie
21.	Kalety	lubliniecki	"
22.	Kędzierzyn	kozielski	"
23.	Kobyłka	radzymiński	warszawskie
24.	Kochłowice	katowicki	śląskie
25.	Kończyce	"	"
26.	Knurów	rybnicki	"
27.	Legionowo	warszawski	warszawskie
28.	Lipiny	katowicki	śląskie
29.	Łagiewniki	"	"
30.	Łaskarzew-Osada	garwoliński	warszawskie
31.	Łaziska Górne	pszczyński	śląskie
32.	Michałowice	katowicki	"
33.	Miechowice	bytomski	"
34.	Mikulczyce	"	"
35.	Milanówek-letnisko	błoński	warszawskie
36.	Niedobrzyce	rybnicki	śląskie
37.	Niwka	będziński	"
38.	Nowa Wieś	katowicki	"
39.	Nowy Bytom	"	"
40.	Nowy Korczyn	stopnicki	kieleckie
41.	Okęcie	warszawski	warszawskie
42.	Orzegów	katowicki	śląskie
43.	Panewniki	"	"
44.	Pawłów	katowicki	śląskie
45.	Piastów	warszawski	warszawskie
46.	Piekary Śląskie	tarnogórski	śląskie
47.	Pionki	kozienicki	kieleckie
48.	Piotrowice	katowicki	śląskie
49.	Pławno	radomszczański	łódzkie
50.	Pszów	rybnicki	śląskie
51.	Radlin	"	"
52.	Radzionków	tarnogórski,	"
53.	Rokitnica	bytomski	"
54.	Ruda	katowicki	"
55.	Rumia	morski	gdańskie
56.	Rydułtowy	rybnicki	śląskie
57.	Skępe	lipnowski	pomorskie
58.	Skolimów-Konstancin	warszawski	warszawskie
59.	Stopnica	stopnicki	kieleckie
60.	Strzemieszyce	będziński	śląskie
61.	Szopienice	katowicki	"
62.	Świętochłowice	"	"
63.	Tarnogóra	krasnystawski	lubelskie
64.	Tychy	pszczyński	śląskie
65.	Urle	radzymiński	warszawskie
66.	Wełnowiec	katowicki	śląskie
67.	Zelów	łaski	łódzkie

Do art. 50.

§ 103. Zakres obowiązywania dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. R. P. z 1947 r. Nr 40, poz. 198) rozciąga się na cały obszar Ziem Odzyskanych z ograniczeniami wymienionymi w § 104.

§  104.

1. 8 (uchylony).

2. Dla nieruchomości, stanowiących mienie opuszczone i poniemieckie w myśl dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. R. P. Nr 13, poz. 87) z późniejszymi zmianami (Dz. U. R. P. z 1946 r. Nr 72, poz. 395 i z 1947 r. Nr 19, poz. 77), a znajdujących się na terenach Ziem Odzyskanych, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości powstaje:

1) dla budynków mieszkalnych w pierwszym dniu miesiąca kalendarzowego, następującego bezpośrednio po tym miesiącu, w którym rozpoczęto użytkowanie budynku; jeżeli użytkowanie rozpoczyna się stopniowo przez obejmowanie poszczególnych lokali przez najemców, obowiązek podatkowy powstaje wówczas tylko dla tej części budynku, której użytkowanie rozpoczęto,

2) dla pozostałych nieruchomości (budynkowych i gruntowych) - w pierwszym dniu miesiąca kalendarzowego, następującego bezpośrednio po tym miesiącu, w którym nieruchomość została objęta w faktyczne użytkowanie dla celów, dla jakich nieruchomość z natury swej jest przeznaczona lub dla jakich się nadaje.

§  105.

1. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, co do §§ 103 i 104 z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 1946 r.

2. Równocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 20 stycznia 1947 r. wydane w porozumieniu z Ministrami Skarbu oraz Rolnictwa i Reform Rolnych, a co do §§ 10-22 nadto w porozumieniu z Ministrem Aprowizacji i Handlu w sprawie wykonania dekretu z dnia 20 marca 1946 r. o podatkach komunalnych (Dz. U. R. P. Nr 25, poz. 96).

¹ § 2-52 uchylone przez § 41 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 czerwca 1951 r. w sprawie wykonania dekretu o podatku gruntowym (Dz.U.51.38.293) z dniem 1 stycznia 1951 r.

² § 66 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 24 września 1948 r. (Dz.U.48.45.337) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1948 r.

³ § 67 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 15 września 1948 r. (Dz.U.48.44.333) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1948 r.

⁴ § 73 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 24 września 1948 r. (Dz.U.48.45.337) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1948 r.

⁵ Nagłówek do art. 26 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 24 września 1948 r. (Dz.U.48.45.337) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1948 r.

⁶ § 78a dodany przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 24 września 1948 r. (Dz.U.48.45.337) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1948 r.

⁷ § 99 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 15 września 1948 r. (Dz.U.48.44.333) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1948 r.

⁸ § 104 ust. 1 uchylony przez § 41 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 czerwca 1951 r. w sprawie wykonania dekretu o podatku gruntowym (Dz.U.51.38.293) z dniem 1 stycznia 1951 r.