Wykonanie art. art. 1 do 7 ustawy z dnia 11 sierpnia 1923 r. o podatku majątkowym.
Dz.U.1924.4.32
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE
IV MINISTRA SKARBU
z dnia 1 stycznia 1924 r.
w celu wykonania art. art. 1 do 7 ustawy z dnia 11 sierpnia 1823 r. o podatku majątkowym.
Obowiązek podatkowy.
Obowiązek ten może być albo całkowity albo częściowy, zależnie od tego czy dane osoby (spadki) podlegają podatkowi od wartości całego majątku, czy też tylko od wartości części majątku.
Osoby, obowiązane do opłacania podatku od wartości całego majątku.
Do wartości podlegającego podatkowi majątku nie dolicza się jednak wartości nieruchomości, znajdujących się poza obszarem Rzeczypospolitej Polskiej oraz kapitałów zakładowych i obrotowych, służących poza obszarem Rzeczypospolitej do prowadzenia gospodarstwa rolnego lub leśnego, górnictwa, przedsiębiorstwa przemysłowego lub handlowego, o ile tego rodzaju przedmioty majątkowe:
Okoliczności, czy wymienione wyżej majątki zostały nabyte lub ulokowane zagranicą przed 31 grudnia 1918 r. oraz, czy majątki te podlegają podatkowi majątkowemu zagranicą, winien udowodnić płatnik przed wymiarem podatku.
Jeżeli jednak w postępowaniu wymiarowem okaże się że podatek zagraniczny jest mniejszy od podatku majątkowego, przypadającego do uiszczenia na zasadzie ustawy obowiązującej w Polsce, w takim razie zwolnienie może być przyznane tylko do wysokości podatku zagranicznego.
Wyrażony w obcej walucie podatek przelicza się w celu porównania go z podatkiem w Polsce na marki polskie wedle kursu giełdy warszawskiej w dniu 1 lipca 1923 r., a otrzymaną kwotę marek - na franki złote, przyjmując 1 frank złoty = 20.000 mk.
O ile zachodzą wątpliwości, czy podatek zagraniczny należy uważać za równoznaczny z podatkiem majątkowym w Polsce, oraz czy odnośne państwo przestrzega zasad wzajemności - rozstrzyga Minister Skarbu.
Natomiast podlega podatkowi majątek wyżej wymienionych osób, o ile został nabyty lub ulokowany zagranicą po roku 1918, bez względu na obłożenie go równoznacznym podatkiem zagranicznym.
Znajdujący się zagranicą majątek osób prawnych, wymienionych w ustępie 3) nin. paragrafu podlega zawsze opodatkowaniu.
Osoby, obowiązane do opłacania podatku od wartości części majątku.
Osoby prawne, nie mające siedziby na obszarze Rzeczypospolitej opłacają podatek tylko od wartości tej części majątku, która znajduje się w granicach Rzeczypospolitej.
Do art. 3 ustawy.
Zwolnienia od podatku.
Przez spółdzielnie mieszkaniowe dla budowy nowych domów rozumieć należy tylko takie spółdzielnie, których majątek pozostaje wyłącznie ich własnością, członkowie zaś korzystają jedynie z mieszkań w charakterze wyłącznych lokatorów.
Przez spółdzielnie spożywcze rozumieć należy te spółdzielnie, których podstawowy przedmiot przedsiębiorstwa w myśl statutu i faktycznie polega na dostarczaniu członkom przedmiotów, potrzebnych w ich gospodarstwie do bezpośredniego zużycia, a nie do handlu lub przeróbki celem odprzedaży. Spółdzielnie te. jeżeli należą do związków rewizyjnych (art. 68 ustawy 2 dnia 29 października 1920 r. o spółdzielniach, Dz. U. R. P, № 111, poz. 733) są wolne od podatku, o ile otrzymują zasiłki ze Skarbu Państwa bądź to w postaci kredytu, subwencji, gwarancji, bądź też w postaci artykułów pierwszej potrzeby, otrzymywanych na kredyt. Ze zwolnienia od podatku korzystają spółdzielnie i wówczas, gdy same zasiłków ze Skarbu Państwa bezpośrednio nie otrzymują, są jednakże członkami central gospodarczych, zorganizowanych jako spółdzielnie na podstawie przytoczonej wyżej ustawy z dnia 29 października 1920 r., o ile centrale te są zasilane przez Skarb Państwa. Do central gospodarczych spółdzielni zalicza się również Centralna Kasa Spółek Rolniczych w Krakowie (Dz. P. P. P. z roku 1919 № 15 poz. 213).
Spółdzielnie spożywcze, będące jednocześnie związkami rewizyjnemi (art. 70 ustawy o spółdzielniach) traktuje się narówni ze spółdzielniami, należącemi do wspomnianych związków.
Do powyższych związków należą zrzeszenia, mające na celu obronę interesów zawodowych, a grupujące pracowników fizycznych lub umysłowych, którzy pobierają uposażenie służbowe, emerytury lub wynagrodzenia za najemną pracę.
Jako obszar leśny na przestrzeni obłożonej daniną lasową należy uważać cały obszar lesiny na tej przestrzeni, z której na podstawie dziesięcioletnich lub pięcioletnich etatów rębnych przypada do uiszczenia trzydziestoprocentowa danina lasowe.
Również wolni są od podatków właściciele całej masy drzewnej, która obłożona została daniną lasową w myśl powołanej ustawy.
Przykłady:
a) | Płatnik posiada urządzenie domowe, którego wartość oszacowano na | 4.800 | fr. | zł. |
a nadto inne przedmioty majątkowe, których wartość oszacowano na | 2.500 | " | " | |
czyli łącznie na | 7.300 | " | " | |
W tym wypadku płatnik wolny Jest od podatku. | ||||
b) | Płatnik posiada urządzenie domowe, którego wartość oszacowano na | 5.000 | " | " |
a nadto inne przedmioty majątkowe, których wartość oszacowano na | 3.500 | " | " | |
Płatnik podlega podatkowi tylko od | 3.500 | " | " | |
c) | Płatnik posiada urządzenie domowe wartości 6.000 fr. zł., oraz inne przedmioty majątkowe, wartości 2.000 fr. zł. W tym wypadku płatnik podlega podatkowi od 8.000 fr. zł. |
Za niezabudowane w całości należy uważać takie gospodarstwo, które w dniu 1 lipca 1923 r. nie posiadało budynków, koniecznych do prowadzenia danego gospodarstwa.
Powyższe zwolnienie przyznaje się. na obszarze: całego województwa nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego oraz okręgu administracyjnego wileńskiego;
z województwa białostockiego, powiatów: białostockiego, białowieskiego, bielskiego, grodzieńskiego, sokolskiego, wołkowyskiego;
z województwa lubelskiego, powiatów: bialskiego, chełmskiego, hrubieszowskiego, konstantynowskiego, tomaszowskiego, włodawskiego;
całego województwa tarnopolskiego i stanisławowskiego;
z województwa lwowskiego, powiatów: bóbreckiego, cieszanowskiego, drohobyckiego, gródeckiego, jaworowskiego, lwowskiego, rawskiego, rudeckiego, sokalskiego, żółkiewskiego.
Tylko od majątków lub ich części, służących celom kultu religijnego, wymaga ustawa aby one tym celom służyły bezpośrednio. Do tego rodzaju najeżą majątki (nieruchome i ruchome), które są przeznaczona i używane wyłącznie na potrzeby kultu religijnego np. świątynie wyznań uznanych w Państwie wraz z placami, skarbcem i inwentarzem, budynki mieszkalne duszpasterzy i służby świątyniowej, cmentarze. Natomiast podlegają podatkowi wszystkie majątki (nieruchome i ruchome), które są własnością osób albo korporacji duchownych, lub pozostają w ich użytkowaniu. W tym ostatnim wypadku użytkownik płaci podatek majątkowy tylko od wartości prawa użytkowania, określonej na zasadzie § 17 rozp. Min. Skarbu z dnia 15 listopada 1923 r. (Dz. U. R. P. № 123 poz. 996).
Powyżej wyliczone warunki muszą zachodzić równocześnie.
Zwolnienia wspomniane w ustępie 8 dotyczą obszarów, określonych w ostatniej części ustępu 4 niniejszego paragrafu.
Do art. 5 ustawy.
Jeżeli opodatkowaniu podlega tylko część majątku płatnika, wówczas potrąca się tylko długi i ciężary, które obciążają opodatkowaną część majątku i pozostają w związku z jej nabyciem lub ulepszeniem. Wykazanie tego związku jest obowiązkiem płatnika.
Do art. 6. część pierwsza.
Do art. 6. część druga.
W analogiczny sposób należy traktować udziały w spółkach firmowych i firmowo - komandytowych (jawnych spółkach handlowych).
O ile jednak płatnik posiada akcje lub udziały zagranicznych towarzystw i spółek, to wartość tych akcji, względnie udziałów, należy doliczyć do majątku ich posiadacza.
Przy oszacowaniu długów, wyrażonych w rublach, koronach austrjacko - węgierskich i markach niemieckich, należy kierować się przewalutowaniami miejscowemi, które były stosowane przy spłacie tego rodzaju długów w okresie czerwiec-lipiec 1923 r. Długi te należy przeliczyć na marki polskie według przeciętnego kursu, jaki był przyjmowany przy spłatach w danym okręgu szacunkowym, przyczem należy uwzględnić okres powstania długów.
Wiadomości o wyżej wspomnianych przewalutowaniach należy poczerpnąć od notarjuszów, zarządów instytucji kredytowych i z innych t. p. kompetentnych źródeł.
Długi wyrażone w innych obcych walutach przelicza się na marki polskie według kursu giełdy warszawskiej w dniu 1 lipca 1923 r.
Długi zaciągnięte w markach polskich przyjmuje się w wysokości nominalnej.
Za ciężary uważa się wszelkie oparte na tytule prawnym powinności na rzecz innych osób, renty i inne powtarzające się świadczenia w gotówce lub naturze.
Przy ustalaniu wartości ciężarów należy odpowiednio stosować przepisy §§ 7 i 16 rozp. II Ministra Skarbu oraz postanowienia poprzedniej części niniejszego paragrafu, dotyczące oszacowania długów.
Czystą wartość majątku płatnika ustala się w markach polskich, a następnie przelicza się ją na franki złote według kursu: 1 frank złoty równa się 20.000 mk.
Również zobowiązania na rzecz drobnych dzierżawców rolnych z mocy ustaw z dn. 3 lipca 1919 r. (Dz. P. P. P. № 57 poz. 345) i z dn. 2 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 56 poz. 346) uważać należy na ciężar w stosunku do właścicieli wypuszczonych w dzierżawę gruntów.
Za podstawę obliczenia wartości powyżej rzeczonych ciężarów należy przyjąć różnicę między wartością przeciętnej rocznej tenuty dzierżawnej, opłacanej w tym samym okręgu szacunkowym z takich samych obszarów gruntowych, a wartością rocznej tenuty dzierżawnej płaconej faktycznie właścicielowi (płatnikowi) przez osoby, korzystające z uprawnień, wynikających z powołanych wyżej ustaw. Różnicę, przedstawiającą roczny ubytek w dochodach z danego obszaru gruntów, należy skapitalizować w myśl § 7 rozp. 11 Ministra Skarbu i potrącić z ogólnej wartości majątku płatnika.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »