Wprowadzenie w życie Wojskowego Kodeksu Karnego.
Dz.U.1920.59.369
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 10 maja 1920 r.
w przedmiocie wprowadzenia w życie Wojskowego Kodeksu Karnego.
W polskiem sądownictwie wojskowem stosuje się do przestępstw wojskowych Kodeks Karny Wojskowy z dnia 20 czerwca 1872 r. tymczasowo obowiązujący na obszarze b. dzielnicy pruskiej, z wyłączeniem ustawy wprowadczej ze zmianami, aż do przepisów z dn. 14 lipca 1914 r. (Dz. u. p. Nr. 42) włącznie, tudzież ze zmianami i uzupełnieniami, w poniższych artykułach przewidzianemi.
Skazani na karę pozbawienia wolności wyrokiem wojskowego sądu karnego mogą być przedterminowo zwolnieni, jeśli odbyli już dwie trzecie, najmniej jednak 6 miesięcy wymierzonej kary i przez ten czas prowadzili się dobrze. Skazani na karę bezterminowego (dożywotniego) pozbawienia wolności, mogą być przedterminowo zwolnieni, jeśli odbyli nie mniej, niż lat piętnaście kary.
Przedterminowo zwolnić można także skazanych, którym karę śmierci aktem łaski zamieniono na karę pozbawienia wolności.
Do kary wymierzonej i do kary odbytej nie wlicza się zaliczonego na poczet kary aresztu śledczego lub tymczasowego przytrzymania, ani też darowanej części kary
Do przestępstw pospolitych, popełnionych poza granicami Rzeczypospolitej przez wojskowych, należących do oddziału, przebywającego poza granicami Rzeczypospolitej stosuje się przepisy karne dzielnicowe, które wskaże Minister Spraw Wojskowych po wysłuchaniu zdania Najwyższego Sądu Wojskowego.
To samo dotyczy osób cywilnych, o ile na obszarach zagranicznych, obsadzonych przez Wojsko Polskie, podlegają właściwości sądów wojskowych.
Do przestępstw pospolitych, popełnionych w polu (§ 452 w.p.k.) lecz poza granicami Rzeczypospolitej stosuje się przepisy karne dzielnicowe, które wskaże Wódz Naczelny.
Również Wódz Naczelny wskazuje przepisy karne dzielnicowe, według których oceniać się będzie przestępstwa pospolite, popełnione w czasie wojny przez ludność obszarów, obsadzonych przez Wojsko Polskie poza granicami Rzplitej, o ile ludność ta w myśl istniejących w tym względzie przepisów podlegać będzie sądownictwu wojskowemu.
Gdyby wskazanie ustaw dzielnicowych, przewidziane w art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, nie nastąpiło, przestępstwa osób, podlegających właściwości sądów wojskowych, oceniać się będzie według tych powszechnych ustaw karnych dzielnicowych, którym osoby te podlegały w kraju, w ostatnim miejscu załogi (garnizonu).
Gdyby miejsce załogi (garnizonu) nie mogło być miarodajne, należy stosować ustawy dzielnicowe ostatniego miejsca stałego zamieszkania lub pobytu w kraju.
Przestępstwa pospolite, popełnione na morzu (§ 452 wojsk. proc. kar.), ocenia się według przepisów karnych b. dzielnicy pruskiej.
Przepisy Wojskowego Kodeksu Karnego (art. 1.), tudzież poszczególnych ustaw dzielnicowych, stosowanych w sądownictwie wojskowem, a dotyczące państw zaborczych, ich urządzeń, obywateli, tudzież instytucji, przez państwo uznanych, a w szczególności ciał reprezentacyjnych, skarbu, wojska, władz, urzędów i urzędników, publicznych papierów kredytowych i pieniędzy, odnoszą się do Polski, jej urządzeń, obywateli, tudzież do instytucji przez państwo uznanych.
W szczególności, gdy w Kodeksie Karnym Wojskowym mówi się o ustawach niemieckich, armji niemieckiej, wojskach niemieckich, marynarce cesarskiej lub okręcie niemieckim, o Rzeszy Niemieckiej i jej granicach, obywatelu niemieckim i konsulacie niemieckim, wówczas właściwe przepisy stosuje się do ustaw w Polsce obowiązujących, polskich armji, wojska i marynarki, polskiego statku, do Rzeczypospolitej Polskiej, jej granic, obywateli i konsulów.
Przewidziane w Kodeksie Karnym Wojskowym rozporządzenia, których wydanie należy do cesarza, wydawane będą przez Naczelnika Państwa.
Zamiast przepisu § 2. K. K. W., stosować należy następujące postanowienie:
"O ile w Kodeksie Karnym Wojskowym lub przepisach niniejszych nie postanowiono inaczej, przepisy ogólne powszechnych ustaw karnych dzielnicowych, które dotyczą zbrodni i występków, stosuje się odpowiednio do zbrodni i występków wojskowych".
"Do zbrodni i występków wojskowych, popełnionych w granicach Rzeczypospolitej stosuje się odpowiednio postanowienia ogólne tej powszechnej ustawy karnej, która obowiązuje na tym obszarze, gdzie przestępstwo popełniono."
"Do zbrodni i występków wojskowych, popełnionych poza granicami Rzeczypospolitej (art. 3 i 4), stosuje się postanowienia ogólne tej powszechnej ustawy karnej dzielnicowej, która w myśl art. 3-5 powinna być stosowana".
Przy skazaniu za zbrodnie lub występki wojskowe można przy wydawaniu wyroku przytrzymanie tymczasowe i areszt śledczy w całości lub części zaliczyć na poczet kary.
Przytrzymanie tymczasowe i areszt śledczy niezawinione zalicza się na poczet kary.
Skazani za zbrodnie lub występki wojskowe na dłuższą karą domu karnego (ciężkiego więzienia), twierdzy albo więzienia, jeśli odbyli dwie trzecie orzeczonej kary, a przynajmniej rok jeden, skazani zaś na dożywotne pozbawienie wolności, jeśli odbyli przynajmniej piętnaście lat kary, mogą być za ich zgodą tymczasowo zwolnieni, o ile w czasie odbywania kary dobrze się sprawowali.
Władza, decydująca o zwolnieniu przedterminowem, może nakazać zwolnionemu, aby zawiadamiał natychmiast o każdej zmianie swego miejsca pobytu.
Karę uważa się za odbytą, skoro od chwili wypuszczenia skazanego na wolność upłynął termin tak długi, jak część kary, której skazany nie odbył, lecz co najmniej roczny, a przy bezterminowem pozbawieniu wolności dziesięcioletni, - i w tym okresie zwolnienia nie odwołano
Przedterminowe zwolnienie może być każdej chwili odwołane, gdy przedterminowo zwolniony źle się prowadzi, lub nie spełnia zobowiązań włożonych na niego przy tymczasowem zwolnieniu.
W razie odwołania czasu, który upłynął od przedterminowego zwolnienia, aż do ponownego rozpoczęcia kary, nie zalicza się na poczet wyrzeczonej kary.
Przedterminowe zwolnienie zarządza i odwołuje Minister Spraw Wojskowych. Powyższe uprawnienia może Minister Spraw Wojskowych przekazywać w całości lub w części właściwym dowódcom, którzy decyzję w tych sprawach wydają po wysłuchaniu wniosku prokuratora wojskowego. Gdy dowódca właściwy nie zgadza się z wnioskiem prokuratora, ma zastosowanie ustęp czwarty art. 101 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. № 59, poz. 368).
Przed zarządzeniem zwolnienia należy wysłuchać opinji zarządu więzienia.
Decyzja nie ulega zaskarżeniu.
W razie odmowy zwolnienia skazany może zgłosić ponowną prośbę nie wcześniej, niż po upływie sześciu miesięcy od daty zgłoszenia poprzedniej prośby
Władza bezpieczeństwa lub władza wojskowa może z ważnych względów dobra publicznego zarządzić tymczasowe zatrzymanie uwolnionego, ma jednak obowiązek natychmiast postawić wniosek w przedmiocie odwołania przedterminowego zwolnienia.
Odwołanie uważa się w tym wypadku za dokonane w dniu zatrzymania.
Przepisów powszechnych ustaw karnych dzielnicowych, dotyczących nadzwyczajnego łagodzenia kary, nie stosuje się do zbrodni i występków, przewidzianych w Kodeksie Karnym Wojskowym.
Uchyla się przepis § 5. 66 i 67 K. K. W. zaś w § 68 zamiast powołonia się na § 67 ma być § 64.
W ust. 2 § 15 K. K. W. skreśla się wyraz "niemieckiej" zamiast zaś przepisu ostatniego ustępu tegoż § 15. stosować należy następujące postanowienie:
"W razie rozwiązania wojskowego stosunku służbowego, wykonanie kary przechodzi na władze cywilne".
Zamiast przepisu § 20 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie:
"Areszt domowy stosuje się do oficerów, areszt lekki lub średni do podoficerów i szeregowców, areszt ścisły jedynie do szeregowców.
Zamiast przepisu § 54 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie:
"Winny popełnienia dwu lub więcej przestępstw wojskowych lub pospolitych przed zapadnięciem orzeczenia o winie, ulega karze jedynie według przepisu, grożącego karą najsurowszą za jedno ze zbiegających się przestępstw, przy uwzględnieniu zbiegu przestępstw, jako okoliczności obciążającej.
Porównanie surowości kar nastąpi według słusznego uznania sędziego, w szczególności przy uwzględnieniu rodzaju kary, czasu jej trwania, tudzież jej skutków.
Przepis ust. 2. niniejszego artykułu nie wyklucza wyrzeczenia kary dodatkowej lub grzywny, jeżeli orzeczenie tychże byłoby dopuszczalne lub nakazane obok kary, którąby w razie nieistnienia zbiegu należało wymierzyć za jedno z przestępstw.
Jeżeliby z karą, którąby w razie nieistnienia zbiegu wymierzyć należało za jedno z przestępstw, łączyły się skutki karno-sądowego skazania, należy o skutkach tych orzec tak, jak o karze dodatkowej.
Przepis niniejszego artykułu stosuje się również w wypadku zbiegu przestępstw wojskowych z pospolitemi.
Przepisy szczegółowe dla obszaru b. zaboru Rosyjskiego.
W wypadkach, w których względem przestępstw wojskowych stosuje się postanowienia ogólne kodeksu karnego z r. 1903-go z uwzględnieniem przepisów przechodnich z 7 sierpnia 1917 r. (Dz. Urzęd. Dep. Sprawiedl. T. R. S. Nr. 1.), tudzież w wypadkach, gdy przestępstwo pospolite oceniane być powinno według powszechnych ustaw karnych b. zaboru rosyjskiego, wówczas oprócz przepisów art. 1-19 niniejszego rozporządzenia, stosować należy również postanowienia, zawarte w art. 21-38 niniejszego rozporządzenia.
Gdy Kodeks Karny Wojskowy przewiduje karę domu karnego, więzienia lub twierdzy, wymierzać należy: zamiast domu karnego - ciężkie więzienie, a zamiast więzienia i twierdzy - kary tej samej nazwy, przewidziane w kodeksie karnym z r. 1903.
Najwyższy wymiar czasowej kary ciężkiego więzienia, zastępującego dom karny, wynosi lat piętnaście, najniższy - rok jeden.
Najwyższy i najniższy wymiar kary więzienia i twierdzy określany będzie w myśl przepisów Kodeksu Karnego Wojskowego (§ 16 K. K. W.).
Gdy Kodeks Karny Wojskowy powołuje się na kary domu karnego, więzienia lub twierdzy, postanowienia tegoż Kodeksu stosuje się do kar, zamiast nich ustanowionych.
W wyroku nie orzeka się niezdolności do piastowania urzędów publicznych.
Skazanie za zbrodnie wojskowe na karę ciężkiego więzienia z mocy samego prawa powoduje trwałą niezdolność do piastowania urzędów publicznych.
Przez urząd publiczny należy rozumieć także wykonywanie zawodu adwokackiego, jako też każdego innego zawodu lub urzędu, uprawniającego do zastępstwa stron, notarjat, tudzież prawo udziału w wyrokowaniu w sprawach sądowych.
W razie skazania za zbrodnie wojskowe na karę śmierci lub ciężkiego więzienia, sąd może wyrzec pozbawienie praw, przewidziane w art. 25, 28, i 30 kodeksu karnego z r. 1903.
Nie wyrzeka się utraty obywatelskich praw honorowych.
Natomiast, gdy w myśl przepisów wojskowego kodeksu karnego dopuszczalne jest wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych, można, wymierzając karę conajmiej trzymiesięcznego więzienia, wyrzec pozbawienie praw, przewidziane w art. 25, 28, i 30 kodeksu karnego z r. 1903.
Prawa, utracone z mocy art. 30 kodeksu karnego z r. 1903, odzyskuje się z mocy samego prawa po upływie terminów, przewidzianych w art. 31 tegoż kodeksu.
Zamiast przepisu ustępu 1 i punktu 1 ust. 2 § 31 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie:
Względem podoficerów i szeregowców, skazanych na karą ciężkiego więzienia, wyrzeka się wydalenie z wojska i marynarki, gdy ze względu na szczególnie nizkie pobudki, niezwykłą nikczemność, ujawnioną przy pełnieniu przestępstwa, lub widoczną niepoprawność, sprawca niegodny jest służenia w wojsku.
Względem oficerów wyrzeka się wydalenie w razie skazania na karę ciężkiego więzienia, tudzież wówczas, gdy z wyrzeczoną karą z mocy samego prawa lub orzeczenia sądowego łączy się pozbawienie praw, przewidziane w art. art. 25-30 kodeksu karnego z r. 1903.
Za usiłowanie wojskowych zbrodni i występków karać należy łagodniej, niż za dokonanie.
Jeśli dokonanie zbrodni wojskowej zagrożone jest karą śmierci lub dożywotnego domu karnego, wymierza się ciężkie więzienie czasowe na czas, nie krótszy od lat trzech.
Jeśli dokonanie zbrodni wojskowej zagrożone jest karą dożywotnej twierdzy, wymierza się karę czasowej twierdzy na czas, nie krótszy od lat trzech.
W innych wypadkach można obniżyć karę do jednej czwartej najkrótszego jej czasu trwania, przewidzianego za dokonane przestępstwo wojskowe (§ 17 ust. 2 K. K. W.).
Gdy kodeks karny wojskowy karygodność działania lub zaniechania ze względu na osobiste przymioty i okoliczności sprawcy powiększa lub zmniejsza, wówczas owe specjalne przymioty i okoliczności uwzględnia się jedynie odnośnie do tego winnego, u którego one zachodzą.
Kto inną osobę do popełnienia zbrodni wojskowej lub do wspólnictwa w niej bezskutecznie wzywa, lub kto wezwanie do popełnienia zbrodni wojskowej przyjmuje, podlega o ile ustawa nie przewiduje innej kary, karze więzienia od miesięcy trzech do lat pięciu, gdy zbrodnia zagrożona jest karą śmierci lub dożywotniego domu karnego, więzienia zaś lub twierdzy do lat dwu, gdy zbrodnia zagrożona jest karą łagodniejszą.
Tym samym karom ulega ten, kto ofiaruje się do popełnienia zbrodni wojskowej lub wspólnictwa w niej, jak również ten, kto takie zaofiarowanie przyjmuje.
Jedynie ustnie wyrażone wezwanie lub zaofiarowanie albo przyjęcie tychże ulega wszakże karze tylko wówczas, gdy wezwanie lub zaofiarowanie się było związane z udzieleniem jakichkolwiek korzyści.
Gdy za dokonane przestępstwo wojskowe dopuszczalne jest wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych, można w wypadku art. 26 i 27 postąpić w myśl art. 23 i 24 niniejszego rozporządzenia.
To samo stosuje się w wypadku przewidzianym w art. 29 gdy za dokonaną zbrodnię wojskową dopuszcza się wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych.
Kto w czasie popełnienia czynu nie ukończył lat dwunastu nie może być ścigany za przestępstwa, przewidziane w Kodeksie Karnym Wojskowym.
Ściganie zbrodni wojskowych przedawnia się:
Ściganie występków wojskowych, zagrożonych karą, której najwyższy wymiar przenosi trzy miesiące więzienia, przedawnia się po upływie lat pięciu, ściganie innych występków wojskowych - w ciągu lat trzech.
Przedawnienie nie biegnie przez czas, w którym z mocy przepisu prawnego ściganie karne nie może być rozpoczęte lub dalej prowadzone,
Prawomocnie orzeczone kary za zbrodnie i występki wojskowe przedawniają się i nie podlegają wykonaniu:
Bieg przedawnienia rozpoczyna się z dniem, w którym wyrok stał się prawomocny.
Zamiast przepisów § 56 - 61 K. K. W. stosuje się odpowiednie przepisy powszechnych ustaw karnych, dotyczące przestępstw przeciw całości i bezpieczeństwu państwa.
Zamiast ust. 2 § 135 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie:
"Jeżeli czyn z pomocy powszechnych ustaw karnych jest zbrodnią lub występkiem, zagrożonym więzieniem, zastępującem dom poprawy - orzeka się karę przewidzianą przez te ustawy".
Przy stosowaniu § 160 K. K. W. należy mieć na względzie zamiast §§ 57 - 59 K. K. W. - przepisy art. 108, 109 i 118 kodeksu karnego z r. 1903, łącznie z będącymi w związku przepisami tegoż kodeksu, zawierającymi załagodzenia lub zaostrzenie kar za te przestępstwa.
Nie będą stosowane przepisy § 9 punkt 2 ust. 1. § 37, § 42 i § 52 K. K. W.
Przepisy szczegółowe dla obszaru b. zaboru austrjackiego.
W wypadkach, w których do przestępstw wojskowych stosuje się postanowienia ogólne powszechnych ustaw karnych, obowiązujących na obszarze b. zaboru austrjackiego, tudzież w wypadkach, gdy przestępstwo pospolite oceniane być powinno według tychże ustaw karnych, oprócz przepisów, zawartych w art. 1-19 niniejszego rozporządzenia, stosuje się prócz tego postanowienia, zawarte w art. 39-51 niniejszego rozporządzenia.
Stosować należy odpowiednio przepisy art. 22, 26 - 29 31 - 33 i 38 niniejszego rozporządzenia.
Do przedawnienia, prócz upływu terminów, wymienionych w art. 32 i 33, inne warunki nie są wymagane.
Gdy kodeks karny wojskowy przewiduje karę domu karnego lub więzienia, wymierzać należy: zamiast domu karnego - ciężkie więzienie, zamiast zaś więzienia - karę tej samej nazwy, przewidzianą w powszechnej ustawie karnej; karę więzienia zwykłego stosuje się wówczas bez zamiany lub zaostrzenia (§§ 19 i 55 u. k.)
Najwyższy wymiar czasowej kary ciężkiego więzienia, zastępującego dom karny, wynosi lat piętnaście, najniższy - rok jeden.
Najwyższy i najniższy - wymiar kary więzienia i twierdzy określa się w myśl przepisów wojskowego kodeksu karnego (§ 16 K. K. W.).
Kara twierdzy polega na odjęciu wolności, połączonem z nadzorem, zatrudnieniem i trybem życia stosowanym do uwięzionych. Karę tę odbywa się w twierdzy lub innych miejscach, do tego przeznaczonych; bliższy sposób jej wykonania określa się w drodze rozporządzenia.
Gdy Kodeks Karny Wojskowy powołuje się na karę domu karnego, postanowienia tegoż kodeksu stosuje się do kary ciężkiego więzienia, zastępującego dom karny.
W razie skazania za zbrodnie wojskowe na karę śmierci lub ciężkiego więzienia, sąd może orzec, że ze skazaniem tem łączą się skutki skazania na takież kary za zbrodnie pospolite.
Nie wyrzeka się utraty obywatelskich praw honorowych.
Natomiast, gdy w myśl przepisów wojskowego kodeksu karnego dopuszczalne jest wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych - można, wymierzając karę conajmniej trzymiesięcznego więzienia, orzec, że ze skazaniem tem łączą się skutki skazania za zbrodnie, przewidziane w powszechnej ustawie karnej.
W wypadku przewidzianym w artykule 43 sąd może orzec, że ze skazaniem łączą się skutki, przewidziane w § 27 u. k.
Zamiast przepisu ust. 1 i punktu 1 ust. 2 § 31 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie:
"Względem podoficerów i szeregowców, skazanych na karę ciężkiego więzienia, wyrzeka się wydalenie z wojska i marynarki, gdy ze względu na szczególnie nizkie pobudki, niezwykłą nikczemność, ujawnioną przy popełnieniu przestępstwa, lub widoczną niepoprawność, sprawca niegodny jest służenia w wojsku".
"Względem oficerów wyrzeka się wydalenie w razie skazania na karę ciężkiego więzienia, tudzież wówczas, gdy ze skazaniem połączone są, z mocy samego prawa lub orzeczenia sądowego, skutki skazania za zbrodnie, przewidziane w powszechnej ustawie karnej".
Usiłowanie zbrodni wojskowych zawsze ulega karze, usiłowanie zaś występków wojskowych - jedynie w wypadkach, w ustawie szczególnie przewidzianych.
Gdy za dokonane przestępstwo wojskowe dopuszcza się wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych, można w wypadku art. 26 i 27 postąpić w myśl art. 42 - 44 niniejszego rozporządzenia.
To samo stosuje się w wypadku art. 29, gdy za dokonaną zbrodnię wojskową dopuszcza się wyrzeczenie utraty obywatelskich praw honorowych.
Gdy jedno i to samo działanie narusza kilka przepisów wojskowego kodeksu karnego, stosować należy ten przepis, który zagraża karą surowszą, w wypadkach zaś różnych rodzajów kar - ten przepis, który zagraża surowszym rodzajem kary.
Zamiast przepisów §§ 56 - 61 K. K. W. stosuje się § 58 - 62 i 67 powszechnej ustawy karnej.
Za zbrodnię z § 67 u. k., popełnioną w czasie toczącej się lub bezpośrednio grożącej wojny, lub w czasie mobilizacji, wymierza się kary, przewidziane w § 58 K. K. W., względem wszystkich osób, podlegających właściwości sądów wojskowych.
Zamiast przepisu ust. 2 § 138 K. K. W. stosować należy następujące postanowienie.
"O ile czyn według powszechnej ustawy karnej jest zbrodnią, wyrzeka się karę, przewidzianą przez tę ustawę, jeśli za ową zbrodnię grozi kara w rozmiarze, nie niżej jednego roku ciężkiego więzienia.
Przy stosowaniu § 160 K. K. W. należy mieć na względzie, w miejsce przepisu § 57-59 K. K. W. i kar w tychże przepisach zawartych, postanowienia §§ 58-60 i 67 powszechnej ustawy karnej, tudzież kary, przewidziane za te przestępstwa na wypadek ich popełnienia w okolicznościach, wymienionych w ust. 2 art. 49 niniejszego rozporządzenia.
Przepis dla obszaru b. dzielnicy pruskiej.
W wypadkach, w których do przestępstw wojskowych stosuje się postanowienia ogólne powszechnych ustaw karnych, obowiązujących na ziemiach b. dzielnicy pruskiej, należy względem podoficerów i szeregowców, skazanych za przestępstwa wojskowe na karę domu karnego, albo na utratę obywatelskich praw honorowych na czas ponad lat trzy, wyrzec przeniesienie do drugiej klasy stanu żołnierskiego, wydalenie zaś z wojska i marynarki wówczas, gdy ze względu na szczególnie nizkie pobudki, niezwykłą nikczemność, ujawnioną przy popełnieniu przestępstwa lub widoczną niepoprawność sprawca niegodny jest służenia w wojsku.
Zresztą stosuje się przepisy art. 1-19 niniejszego rozporządzenia.
Postanowienia przechodnie.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie w 6 tygodni po dniu ogłoszenia go w Dzienniku Ustaw.
Do przestępstw, popełnionych przed wejściem w życie niniejszych przepisów, stosować należy dawne przepisy wówczas, gdy są łagodniejsze.
Uchyla się moc obowiązującą dotychczasowych przepisów sprzecznych z Kodeksem Karnym Wojskowym z r. 1872 i przepisami niniejszego rozporządzenia, w szczególności zaś przepisów rosyjskiej wojskowej ustawy o karach z r. 1875 i austrjackiego kodeksu karnego wojskowego z roku 1855.
Aż do czasu ustalenia granic Rzeczypospolitej prawa, służące w myśl art. 3 i 4 Naczelnemu Wodzowi i Ministrowi Spraw Wojskowych, dotyczyć mogą także tych terytorjów, na które nie rozciąga się jeszcze władza Rady Ministrów.
Warszawa, 10 maja 1920.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »