Na mocy art. 3 Ustawy z dn. 25 lipca 1919 r. o osobistych świadczeniach wojennych (Dz. U. Nr. 67, poz. 401) na czas od daty ogłoszenia niniejszego rozporządzenia aż do odwołania wprowadza się obowiązek osobistych świadczeń wojennych przy robotach, wywołanych potrzebą oczyszczania od zasp śnieżnych wszelkich torów kolei szeroko i wązkotorowych na całym obszarze Państwa.
Do świadczenia, wskazanego w art. 1, obowiązani są przedewszystkiem bezrobotni bez względu na miejsce pobytu, oraz mieszkańcy gmin, przylegających do torów kolejowych, wymagających oczyszczenia.
Do każdorazowego, w miarę potrzeby, powoływania pomienionych osób do robót za pośrednictwem miejscowych władz administracyjnych i urzędów gminnych upoważnia się najbliższe dowództwo dworca kolejowego, po porozumieniu z właściwemi miejscowemi władzami kolejowemi (prezesami dyrekcji, dyrektorami wydziału drogowego, inspektorami oddziałów drogowych, naczelnikami dystansu, sekcji drogowych lub inspektorami kolei dojazdowych).
Przy zarządzeniu powołania wskazać należy liczbę osób, potrzebnych do robót, termin i miejsce ich stawienia się, przypuszczalny przeciąg czasu trwania robót, rodzaj czynności i miejsce ich wykonania, oraz nadmienić o obowiązku stawienia się z posiadanemi własnemi narzędziami pracy (szpadle, łopaty i t. p.) o ile tego zachodzi potrzeba.
Wynagrodzenia i koszta przewozu powołanych koleją do miejsca robót, o ile zachodzi potrzeba takiego przewozu, pokrywać winien zarząd kolei, na której torze roboty wykonano. Wynagrodzenie za osobiste świadczenia będzie wypłacane wedle skali, stosowanej do wynagrodzenia robotników niewykwalifikowanych przy robotach publicznych w powiecie, w którym świadczenia są wykonywane lub w powiecie najbliższym, o ile w danym powiecie robót publicznych niema.
Nasza strona internetowa wykorzystuje pliki cookie. Jeśli zgadzasz się na używanie plików cookie kliknij "Zamknij" lub po prostu kontynuuj przeglądanie. Uzyskaj więcej informacji lub zmień ustawienia .