Wolna burta statków morskich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.28.225

Akt utracił moc

Wersja od: 7 lutego 1996 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ŻEGLUGI

z dnia 17 września 1969 r.

w sprawie wolnej burty statków morskich. ^*

Na podstawie art. 37 § 3, art. 46 § 1 i art. 48 Kodeksu morskiego (Dz. U. z 1961 r. Nr 58, poz. 318) zarządza się, co następuje:

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

§  1.

1. Przepisy rozporządzenia stosuje się do następujących polskich statków morskich, zwanych dalej "statkami":

1) statków odbywających podróże międzynarodowe z wyjątkiem:

a) jednostek pływających marynarki wojennej, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej,

b) statków sportowych,

c) statków rybackich,

d) statków o długości mniejszej niż 24 m, których stępka została położona lub które znalazły się w podobnym stadium budowy w dniu lub też po dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

e) statków o pojemności brutto mniejszej niż 150 ton rejestrowych, których stępka została położona lub które znalazły się w podobnym stadium budowy przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

2) statków nie zajmujących się połowami, a służących wyłącznie do transportu lub czynności pomocniczych w zakresie rybołówstwa, bez względu na rodzaj odbywanych podróży.

2. Za statek rybacki uważa się statek morski, który dokonuje połowów ryb lub innych żywych zasobów morza, chociażby na statku dokonywano przetwórstwa ryb.

3. Przepisy rozporządzenia w zakresie inspekcji kontrolnej wolnej burty stosuje się również do statków obcych, objętych przyjętą przez Polskę Międzynarodową konwencją o liniach ładunkowych, podpisaną w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r., zwaną dalej "konwencją".

§ 2. Statek odbywający podróże międzynarodowe (§ 1 ust. 1 pkt 1) nie może wyjść w podróż międzynarodową, a statek określony w § 1 ust. 1 pkt 2 - w żadną podróż morską, jeżeli nie posiada międzynarodowego świadectwa wolnej burty (1966) lub międzynarodowego świadectwa zwolnienia od wymagań wolnej burty, przewidzianych w rozporządzeniu.

§ 3. Wolna burta jest to pionowa odległość od górnej krawędzi linii pokładowej do górnej krawędzi linii ładunkowej, mierzona w sposób ustalony w konwencji.

§ 4. Znak wolnej burty stanowią: krąg wolnej burty oraz linie ładunkowe wskazujące największe dopuszczalne zanurzenie statku w różnych okolicznościach i różnych porach roku według zasad określonych w konwencji.

Rozdział  2.

Wyznaczanie wolnej burty i wydawanie świadectw wolnej burty.

§ 5. Dla każdego statku należy wyznaczyć wolną burtę.

§  6.

1. Do wyznaczania wolnej burty stosuje się prawidła dla określenia linii ładunkowych stanowiące załącznik I do konwencji oraz odpowiednie przepisy prawidła 11, rozdziału II załącznika do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, podpisanej w Londynie dnia 17 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 1966 r. Nr 52, poz. 315).

2. W sprawach dotyczących metody oraz sposobu wyznaczania wolnej burty obowiązują przepisy polskiej instytucji klasyfikacyjnej, działającej pod nazwą "Polski Rejestr Statków", zwanej dalej PRS.

3. Przepisy PRS powinny uwzględniać postanowienia umów i porozumień międzynarodowych zawartych przez Polskę, jak również przepisy polskie.

§  7.

1. Statek, dla którego wyznaczono wolną burtę, otrzymuje znak wolnej burty, który należy umieścić na obu burtach statku według zasad określonych w konwencji.

2. Statek, który został ocechowany znakiem wolnej burty w sposób prawidłowy i trwały, otrzymuje międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966).

§ 8. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) stwierdza, że statek został zbadany i ocechowany znakiem wolnej burty i że wolna burta została wyznaczona zgodnie z postanowieniami konwencji.

§  9.

1. Statek o elementach konstrukcyjnych dotychczas nie spotykanych może być zwolniony od takich postanowień konwencji, których zastosowanie mogłoby poważnie zahamować badania, mające na celu rozwój tych elementów i ich stosowanie.

2. Statek, który normalnie nie odbywa podróży międzynarodowych, lecz na skutek wyjątkowych okoliczności ma podjąć jednorazową podróż międzynarodową, może być zwolniony od określonych postanowień konwencji.

3. Przepisy ust. 1 i 2 mogą być zastosowane, jeżeli organ wyznaczający wolną burtę upewni się, że statek spełnia wymagania bezpieczeństwa służby, do której jest przeznaczony, i podróży, którą ma odbyć.

§ 10. Statek, któremu na podstawie § 9 przyznano zwolnienie od postanowień konwencji, otrzymuje międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty.

§ 11. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) i międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty wystawia się według wzorów stanowiących załączniki nr 1 i 2 do rozporządzenia.

§ 12. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) i międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty wydane na podstawie § 9 ust. 1 wystawia się w jednym oryginale oraz niezbędnej liczbie kopii na okres nie przekraczający 5 lat. Międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty wydane na podstawie § 9 ust. 2 wystawia się na okres jednej podróży, dla której to świadectwo wydano.

§ 13. Niezależnie od świadectw przewidziany w § 8 i § 10 wyznaczenie wolnej burty statków pasażerskich powinno być stwierdzone w certyfikacie bezpieczeństwa statku pasażerskiego wydanym na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Żeblugi z dnia 26 marca 1964 r. w sprawie bezpieczeństwa statków morskich (Dz. U. z 1964 r. Nr 15, poz. 89 i z 1966 r. Nr 34, poz. 205).

§ 14. Statki odbywające podróże międzynarodowe między portami polskimi a sąsiadującymi portami innych państw mogą być zwolnione od postanowień konwencji na podstawie porozumień zawartych między Polską a rządami tych państw.

§  15.

1. Na statku można zastosować wyposażenie, materiał, urządzenie albo przyrząd lub też zastosować do statku wymagania inne niż określone przez konwencję pod warunkiem, że organ wyznaczający wolną burtę upewni się, że są one co najmniej tak samo skuteczne jak te, których wymaga konwencja.

2. Organ wyznaczający wolną burtę może ustanowić specjalne wymagania dla celów doświadczalnych w stosunku do statku, do którego ma zastosowanie konwencja.

§ 16. W każdym wypadku zastosowania przepisów § 9 ust. 1, § 14 i § 15 organ wyznaczający wolną burtę obowiązany jest sporządzić i przesłać do Ministerstwa Żeglugi informację przewidzianą odpowiednimi postanowieniami konwencji, w celu jej przekazania Międzynarodowej Morskiej Organizacji Doradczej (IMCO) w Londynie; informacja ta powinna być sporządzona w języku polskim i angielskim.

§  17.

1. Statek podlega następującym przeglądom:

1) przeglądowi zasadniczemu przed oddaniem statku do eksploatacji, obejmującemu pełną inspekcję jego konstrukcji i wyposażenia w zakresie wymaganym przez konwencję,

2) przeglądom okresowym w odstępach nie przekraczających pięciu lat w zakresie ustalonym w pkt 1,

3) przeglądom okresowym w odstępach rocznych (tzw. roczne potwierdzenie wolnej burty) od daty wydania świadectwa, z możliwością odchyleń o trzy miesiące przed lub po właściwej dacie; przegląd ten jest przeprowadzany w celu upewnienia się, że w kadłubie lub w nadbudówkach statku nie zostały dokonane zmiany, które mogłyby wpłynąć na obliczenia określające położenie linii ładunkowych, oraz w celu upewnienia się, że zostały zachowane we właściwym stanie następujące wyposażenie i urządzenia:

a) zabezpieczenia otworów,

b) bariery,

c) furty odwadniające,

d) drogi dostępu do pomieszczeń załogi.

2. Po dokonaniu przeglądu statku nie wolno bez zgody organu wyznaczającego wolną burtę czynić żadnych zmian w konstrukcji statku, jego wyposażeniu, urządzeniach, materiałach i wymiarach elementów konstrukcyjnych objętych przeglądem.

§  18.

1. Wydanie nowego międzynarodowego świadectwa wolnej burty (1966) i międzynarodowego świadectwa zwolnienia od wymagań wolnej burty w zamian świadectwa, które utraciło ważność, następuje, jeżeli przegląd określony w § 17 ust. 1 pkt 2 dał wynik pozytywny.

2. Przeglądy okresowe określone w § 17 ust. 1 pkt 3 odnotowuje się w międzynarodowym świadectwie wolnej burty (1966) lub w międzynarodowym świadectwie zwolnienia od wymagań wolnej burty.

§  19.

1. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) i międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty tracą ważność przed upływem okresu, na który zostały wystawione, jeżeli zajdzie choćby jedna z następujących okoliczności:

1) w kadłubie lub w nadbudówkach statku nastąpią istotne zmiany, które powodowałyby konieczność wyznaczenia zwiększonej wolnej burty,

2) wyposażenie i urządzenia wymienione w § 17 ust. 1 pkt 3 nie są utrzymane w należytym stanie,

3) w świadectwie nie dokonano wpisu określonego w § 18 ust. 2,

4) wytrzymałość konstrukcji statku uległa obniżeniu do takiego stopnia, że statek przestał być bezpieczny.

2. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) i międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty traci ważność po przejściu statku pod banderę innego państwa.

§  20.

1. Przeprowadzanie przeglądów statków, wyznaczanie wolnej burty i wydawanie międzynarodowych świadectw wolnej burty (1966) i międzynarodowych świadectw zwolnienia od wymagań wolnej burty oraz dokonywanie odpowiednich wpisów w tych świadectwach, a także wykonywanie tych czynności w odniesieniu do statków państw obcych w wypadkach określonych w konwencji, powierza się PRS.

2. Do wykonywania czynności wymienionych w ust. 1 upoważnione są oprócz PRS następujące obce instytucje klasyfikacyjne:

1) Det norske Veritas,

2) Lloyd's Register of Shipping,

3) Register Sojuza SSR.

3. Litery stanowiące skrót nazwy instytucji klasyfikacyjnej, która wyznaczyła wolną burtę, umieszcza się po obu stronach kręgu wolnej burty nad linią przechodzącą przez jego środek. Takie samo oznaczenie zamieszcza się w międzynarodowym świadectwie wolnej burty (1966).

§ 21. Wyznaczanie wolnej burty, wydawanie międzynarodowych świadectw wolnej burty (1966) i międzynarodowych świadectw zwolnienia od wymagań wolnej burty oraz przeglądy określone w § 17 dokonywane są na koszt armatora.

Rozdział  3.

Inspekcja kontrolna wolnej burty.

§ 22. Statek przed wyjściem z portu polskiego podlega inspekcji kontrolnej w celu stwierdzenia:

1) czy posiada ważne międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) lub międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty,

2) czy statek posiadający ważne międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966):

a) nie jest załadowany ponad granice dozwolone w świadectwie,

b) ma położenie linii ładunkowej odpowiadające wskazaniom zawartym w świadectwie,

c) nie uległ zmianom w zakresie wskazanym w § 19 ust. 1 pkt 1 i 2 w sposób tak istotny, że statek jest w sposób oczywisty niezdatny do wyjścia na morze bez narażenia życia ludzkiego na niebezpieczeństwo.

3) czy statek posiadający ważne międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty spełnia wszystkie warunki określone w tym świadectwie.

§  23.

1. Organem upoważnionym do wykonywania inspekcji kontrolnej określonej w § 22 jest urząd morski.

2. Czynności urzędów morskich dokonywane w zakresie inspekcji kontrolnej są bezpłatne.

§  24.

1. Statek może być zatrzymany przez urząd morski, jeżeli nie odpowiada warunkom określonym w § 22, do czasu usunięcia przyczyny powodującej zatrzymanie.

2. O zatrzymaniu statku obcego urząd morski powinien niezwłocznie zawiadomić konsula lub przedstawiciela dyplomatycznego państwa bandery statku, podając okoliczności, z powodu których interwencję tę uważa za konieczną.

§  25.

1. Przy kontroli statku obcego będą uznawane świadectwa wystawione przez rządy państw będących uczestnikami konwencji.

2. Międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) wydane przez rząd inny niż rząd państwa bandery statku, do którego konwencja ma zastosowanie, powinno zawierać oświadczenie, że zostało wydane na prośbę państwa bandery statku. Bez takiego oświadczenia świadectwo jest nieważne.

3. Na równi z międzynarodowymi świadectwami wolnej burty (1966) wystawionymi przez rząd państwa bandery statku będą uznawane świadectwa wystawione przez osoby lub instytucje należycie upoważnione przez ten rząd.

Rozdział  4.

Obowiązki armatora i kierownika statku.

§ 26. Statki obowiązane są posiadać ważne międzynarodowe świadectwo wolnej burty (1966) lub międzynarodowe świadectwo zwolnienia od wymagań wolnej burty. Oryginał świadectwa powinien być wywieszony na statku w widocznym miejscu, a kopia powinna znajdować się w dyspozycji kapitana statku w celu przedstawienia właściwym władzom na ich żądanie.

§ 27. Na statkach ocechowanych znakiem wolnej burty powinien znajdować się tekst konwencji.

§  28.

1. Statki, do których stosuje się rozporządzenie, obowiązane są do przestrzegania postanowień konwencji dotyczących nieprzekraczania największego dopuszczalnego zanurzenia w zależności od strefy, obszaru okresowego i pory roku, określonych w załączniku II do konwencji.

2. Jeżeli statek pływa w wodzie słodkiej o gęstości równej jedności, właściwa linia ładunkowa może być zanurzona na głębokość odpowiadającą wielkości poprawki na wodę słodką, określonej w międzynarodowym świadectwie wolnej burty (1966). Gdy gęstość wody nie jest równa jedności, poprawka powinna być proporcjonalna do różnicy pomiędzy 1,025 a rzeczywistą gęstością.

3. Jeżeli statek wychodzi z portu położonego nad rzeką lub na wodach wewnętrznych, dozwolone jest większe załadowanie statku o ilość, jaka odpowiada ciężarowi paliwa i innych materiałów potrzebnych na przejście między punktem wyjścia a morzem.

§ 29. Statek, na którym dokonano napraw, zmian i przeróbek oraz związanych z tym zmian wyposażenia, powinien w dalszym ciągu odpowiadać co najmniej wymaganiom stosowanym do niego poprzednio.

§  30.

1. Dane zawarte w międzynarodowym świadectwie wolnej burty (1966) odpowiadające letniej linii ładunkowej w wodzie słonej oraz dotyczące największego dopuszczalnego zanurzenia odpowiadającego tej linii powinny być wpisane do dziennika okrętowego.

2. Przed wyjściem statku z portu lub innego miejsca postoju po zakończeniu ładowania należy zapisać w dzienniku okrętowym zanurzenie na dziobie i rufie, jak również średnie zanurzenie statku, równe połowie sumy zanurzeń na dziobie i rufie.

Rozdział  5.

Przepisy przejściowe i końcowe.

§ 31. Międzynarodowe świadectwa wolnej burty wydane na podstawie międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych z 1930 r., ważne w dniu wejścia w życie rozporządzenia, pozostają w mocy do czasu wygaśnięcia ich ważności, lecz nie dłużej niż dwa lata od dnia wejścia w życie rozporządzenia.

§ 32. Traci moc rozporządzenie Ministra Żeglugi z dnia 6 maja 1967 r. w sprawie wolnej burty statków morskich (Dz. U. Nr 19, poz. 87).

§ 33. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 28 sierpnia 1969 r.

Załącznik nr 1

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO WOLNEJ BURTY (1966)

(pominięty)

Załącznik nr 2

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO ZWOLNIENIA OD WYMAGAŃ WOLNEJ BURTY

(pominięty)

^* Rozporządzenie utraciło częściowo podstawę prawną na skutek zmiany ustawy z dnia 1 grudnia 1961 r. - Kodeks morski:

- z dniem 1 lipca 1996 r. przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. (Dz.U.96.6.39) zmieniającej ustawę - Kodeks Morski,

- z dniem 7 lutego 1996 r. przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. (Dz.U.96.6.39) zmieniającej ustawę - Kodeks Morski.