Wojskowe przepisy dyscyplinarne.
Dz.U.1925.91.638
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE
PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ
z dnia 22 sierpnia 1925 r.
w sprawie wojskowych przepisów dyscyplinarnych.
Zasady ogólne.
Zasady ogólne.
Celem utrzymania karności oraz porządku w wojsku przełożeni mają prawo karania podwładnych według zasad poniżej ustalonych.
To prawo bezpośredniego nakładania kar w pewnym określonym zakresie nazywa się władzą dyscyplinarną - a kary wymierzone tą drogą - karami dyscyplinarnemi. Gdy rodzaj i doniosłość czynu przekracza możność ukarania winowajcy w drodze dyscyplinarnej, dowódca wszczyna przeciw niemu postępowanie karne.
Przełożony, któremu na zasadzie niniejszych przepisów przysługuje prawo nakładania kar na podwładnych, jest w stosunku do tych podwładnych właściwym przełożonym dyscyplinarnym.
W stosunku do podwładnych, którzy zajmują stale stanowisko służbowe drogą odkomenderowania lub przydziału, władza dyscyplinarna przechodzi zawsze na nowego przełożonego, pod którego rozkazami podwładni mają stale pełnić służbę, o ile chodzi o służbę ponad 24 godzin, lub o ile nie napisano w rozkazie odkomenderowującym "odkomenderowanie przejściowe".
Nowy przełożony dyscyplinarny zawiadamia o nałożonych karach dowódcą formacji, do której ukarany jest przydzielony ewidencyjnie, pod wzglądem wyżywienia i zakwaterowania, celem wykonania i wciągnięcia kary w ewidencje kar, którą prowadzi dany dowódca formacji.
Właściwym przełożonym dyscyplinarnym ordynansów osobistych jest dowódca formacji.
Dyscyplinarnie karze się za:
Władza dyscyplinarna przełożonych wojskowych rozciąga się wzglądem wyżej wymienionych osób jedynie za czyny popełnione przez nie w czasie trwania jednego z wyżej określonych stosunków.
1) w myśl § 113 w. k. k. za przestępstwa przewidziane w §§ 92, 93, 94, 89 ust. 1 w. k. k. oraz
2) w myśl § 126 w. k. k. za przestępstwa przewidziane §§ 114 ust. 1, 120, 121 ust. 1 w. k. k.
a) przestępstwa wojskowe wymienione w § 2 w. p. k. ze zmianami wprowadzonemi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. (Dz. U. R. P: № 59 poz. 368),
b) inne czyny karygodne, podlegające karaniu w drodze dyscyplinarnej, o ile dopuścili się ich w zetknięciu z władzami wojskowemi lub w mundurze,
c) oficerowie i podoficerowie "w stanie spoczynku" za czyny podlegające karaniu w drodze dyscyplinarnej, o ile dopuścili się ich w zetknięciu z władzami wojskowemi lub w mundurze.
Władza dyscyplinarna nie jest przywiązana do stopnia, lecz do stanowiska służbowego i musi być wykonywana przez danego przełożonego osobiście.
W razie oddania zastępcy z jakichkolwiek powodów służbowych funkcji, do których przywiązana jest władza dyscyplinarna, przechodzi ona na tego następcę, o ile nim jest oficer.
Władza dyscyplinarna zasadniczo nic przysługuje podoficerowi, nawet gdyby objął stanowisko do którego jest ona przywitana, z wyjątkiem przypadków, podanych w § 31 niniejszego rozporządzenia.
W razie stwierdzenia jakiegoś czynu karygodnego przełożeni nie posiadający władzy dyscyplinarnej nad winnym, oraz starsi, mają obowiązek:
W razie koniecznej potrzeby natychmiastowego przywrócenia karności wojskowej, w razie wywołania zgorszenia publicznego lub ujawnienia przestępstwa, każdy oficer i podoficer ma prawo i obowiązek przyaresztować lub spowodować aresztowania niższego stopniem żołnierza na własną odpowiedzialność.
O takiem zaaresztowaniu należy natychmiast donieść właściwemu przełożonemu aresztowanego, względnie najbliższej władzy wojskowej.
Jeżeli podwładni różnych przełożonych popełnią wspólnie czyn karygodny, wówczas śledztwo przeprowadza komendant garnizonu, względnie najbliższy przełożony któregokolwiek z winnych. Celem ukarania postępuje komendant garnizonu w myśl § 6 niniejszego rozporządzenia, inni przeprowadzający dochodzenie przedkładają sprawę, komendantowi garnizonu lub przekazują bezpośredniemu przełożonemu dyscyplinarnemu.
Z pominięciem niższych przełożonych mogą karać wyżsi przełożeni dyscyplinarni w wypadkach następujących:
Z tego samego prawa mogą korzystać komendanci garnizonów (miast lub obozów warownych), jeżeli czyn popełniony w obrąbie garnizonu (miasta lub obozu warownego) stanowi wykroczenia przeciw karności lub porządkowi wojskowemu, którego dopuścił siej żołnierz poza obrębem własnego oddziału, oraz wykroczenie dotyczące bezpieczeństwa i spokoju publicznego.
W takim razie komendanci garnizonów (miast lub obozów warownych) mogą również przekazać załatwienie danej sprawy dyscyplinarnej właściwemu przełożonemu dyscyplinarnemu winnego,- o ile ten przełożony znajduje się na miejscu.
W razie ukarania przez siebie, komendant garnizonu (miasta lub obozu warownego) zawiadamia właściwego przełożonego winowajcy o przewinieniu, wymiarze kary i jej wykonaniu.
Przełożonemu dyscyplinarnemu przysługuje prawo tymczasowego zawieszaniu podwładnego w czynnościach służbowych w razie podejrzenia go o takie przestępstwo lub przewinienia, iż dalsze pełnienie przez niego czynności służbowych byłoby przeciwne interesom służby.
Prawo to przysługuje:
dowódcy kompanji (równorzędny) w stosunku do wszystkich szeregowych,
dowódcy pułku (równorzędny) w stosunku do oficerów młodszych do dowódcy kompanji (równorzędny) włącznie,
dowódcy dywizji (równorzędny) - w stosunku do oficerów pełniących funkcję dowódcy bataljonu (równorzędny) włącznie,
Ministrowi Spraw Wojskowych - do wszystkich oficerów.
Równocześnie z zawieszeniem w czynnościach służbowych o ile chodzi o przestępstwo, musi być przeciw zawieszonemu wniesione doniesienie karne, w którem fakt zawieszenia w czynnościach służbowych należy uwidocznić.
O ile chodzi o przewinienie dyscyplinarne musi być równocześnie z zawieszeniem wszczęte postępowania celem dyscyplinarnego ukarania.
Zawiedzenie w czynnościach służbowych z powodu podejrzenia o przestępstwo karne musi być natychmiast uchylone, o ile właściwy dowódca doniesienie karne odłoży, lub też wdrażając postępowanie karne nie zarządzi zawieszenia w czynnościach służbowych w myśl § 169 zdanie pierwsze w. p. k.
Zawieszenie w czynnościach służbowych z powodu przewinienia dyscyplinarnego musi być natychmiast uchylone, gdy przełożony dyscyplinarny ze względu na wynik postępowania dyscyplinarnego nie znajduje podstaw do dyscyplinarnego ukarania, w przeciwnym razie zawieszenie musi być uchylone natychmiast po wykonaniu kary dyscyplinarnej. Przełożony dyscyplinarny może jednak zarządzić uchylenie takiego zawieszenia w czynnościach służbowych jeszcze i przedtem, o ile uzna, że nie zachodzą już przyczyny uzasadniające zawieszenie.
Przed zastosowaniem kary dyscyplinarnej należy bezwarunkowo z całą sumiennością i bezstronnością ustalić stan faktyczny przewinienia i towarzyszących mu okoliczności. Po takiem stwierdzeniu faktu należy wymierzyć karę po wezwaniu winnego do raportu karnego; gdyby stawienie się winnego było połączone z trudnościami lub przy sprawach zawiłych należy dać mu możność wytłumaczenia się pisemnie lub drogą protokółu. W razach, w których utrzymanie karności będzie tego wymagało, należy wykraczającego natychmiast osadzić w areszcie, a karę wymierzyć dopiero po przeprowadzeniu dochodzenia, które powinno być najdalej w 48 godzinach ukończone.
Karą dyscyplinarną można wymierzyć tylko w granicach przysługującego prawa karania, przyczem należy uwzględnić rodzaj i stopień przewinienia, a zwłaszcza ujemne dla służby następstwa popełnionego czynu, charakter, poczucie honoru i dotychczasowe prowadzenie się winnego, oraz jego stanowisko służbowe.
Jeżeli dyscyplinarnie ukarany dopuścił się ponownie tego samego przewinienia, należy w granicach przysługującego prawa karania stosować wyższą karę dyscyplinarną.
Przełożony dyscyplinarny, który nałożył karę, nie może jej cofnąć ani zmienić. Darowanie nałożonej kary dyscyplinarnej może nastąpić jedynie w polu, gdy natychmiastowe jej wykonania z powodu działań jest niemożliwe, a zachowanie się winnego po wymierzeniu kary uzasadnia to darowanie.
Przełożeni dyscyplinarni mogą zawiesić wykonanie nałożonej przez siebie kary z wyjątkiem kary pozbawienia stopnia starszego szeregowca i degradacji jeżeli przez to karność wojskowa nie ucierpi i jeżeli dotychczasowe prowadzenie się, ukaranego rokuje poprawę.
Prawo to ma zastosowanie do szeregowych niekaranych, ponadto do tych szeregowych, którzy bądź ze względu na krótki czas służby lub z przyczyn od siebie niezależnych, nie znali odpowiednich przepisów, przeciwko, którym dany czyn jest wykroczeniem.
Równocześnie z zawieszeniem kary określa się termin poprawy, nie dłuższy jednak nad trzy miesiące, licząc od chwili nałożenia kary.
Jeżeli ukarany w ciągu oznaczonego czasu zachowywał się nienagannie, - uważa się karę za umorzoną i wykreśla sio ją z księgi kar. W przeciwnym razie karę zawieszoną wykonywa się niezależnie od kary dyscyplinarnej, nałożonej za nowe przewinienie.
Wyższy przełożony dyscyplinarny o ile uważa karą nałożoną przez niższego przełożonego za niewystarczając, może ją podwyższyć aż do najwyższego wymiaru kary, leżącego w granicach jego uprawnień dyscyplinarnych, jednak uwzględniając karę już nałożoną lub odbytą jako część podwyższonej.
Niższy przełożony przedkłada sprawę, dyscyplinarną do rozstrzygnięcia wyższemu przełożonemu:
Jeżeli żołnierz popełni równocześnie kilka czynów karygodnych, z których choćby jeden podlega wyłącznej kompetencji sądowej, należy całą sprawą przekazać sądowi.
Podobnie, gdy czyn został popełniony przez kilka osób łącznie, a choćby jeden ze sprawców został oddany pod sąd, to także sprawę, współwinnych rozpatrywać ma sąd. Również należy wdrożyć postępowanie sądowe wówczas, gdy karę nałożono w drodze dyscyplinarnej za czyn, który w myśl obowiązujących ustaw nie podpadał pod władzą dyscyplinarną (§ 3) - jeżeli nie nastąpiło przedawnienie ustawowo przewidziane.
Przewinienia podlegające władzy dyscyplinarnej (§ 3-a) ulegają przedawnieniu po upływie 3 miesięcy od dnia ich popełnienia.
W razie uniewinnienia sprawcy przez sąd z powodu braku znamion przestępstwa, lub stwierdzenia, że sprawa nadaje się tylko do ukarania dyscyplinarnego, jako też w razie uwalniającego orzeczenia sądu honorowego, nałożenie kary dyscyplinarnej może nastąpić w ciągu 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku (umorzenia sprawy), względnie orzeczenia sądu honorowego.
Rodzaje kar dyscyplinarnych.
Rodzaje kar dyscyplinarnych.
Kary dyscyplinarne dzielą się na kary porządkowe, aresztu i degradacji. Do kar porządkowych należą: nagana, meldowanie się w oznaczonym ubiorze i oporządzeniu (w broniach konnych z koniem), roboty poza kolejką, odebranie prawa przebywania poza koszarami po capstrzyku, zakaz opuszczania koszar (kwater). Do kar aresztu należą: areszt lekki, średni i ścisły, areszt domowy zwykły i obostrzony.
Względem szeregowców i starszych szeregowców stosuje się następujące kary dyscyplinarne:
Względem podoficerów do chorążego włącznie stosuje się następujące kary dyscyplinarne:
Postępowanie określa rozdział D. §§ 47 i 48.
Względem oficerów stosuje się następujące kary dyscyplinarne:
Najniższy wymiar kary aresztu wynosi 24 godziny.
Stosowanie jakichkolwiek kar lub zaostrzeń nieobjętych niniejszemi przepisami jest zakazane.
Zakres władzy dyscyplinarnej poszczególnych przełożonych.
Zakres władzy dyscyplinarnej poszczególnych przełożonych.
Dowódcom kompanij (szwadronów, bateryj), tudzież wszelkim przełożonym posiadającym ich kompetencje przysługuje następujący zakres władzy dyscyplinarnej:
kary porządkowe do najwyższego wymiaru,
areszt lekki do 9 dni,
areszt średni do 7 dni,
areszt ścisły do 5 dni,
kary porządkowe do najwyższego wymiaru,
areszt lekki do 9 dni,
areszt średni do 7 dni.
Dowódcom bataljonów, oraz przełożonym posiadającym kompetencje dowódcy bataljonu:
wobec szeregowców i podoficerów:
kary porządkowe do najwyższego wymiaru i areszt w dwukrotnym wymiarze, przysługującym dowódcom kompanji. Ponadto wzglądem oficerów młodszych, wszystkie nagany oraz areszt domowy do dni 9 i obostrzony areszt domowy do dni 7.
Dowódcom pułków, tudzież przełożonym posiadającym kompetencja dowódcy pułku:
kary porządkowe i aresztu do najwyższego wymiaru, oraz prawo orzeczenia degradacji względem podoficerów,
wszystkie nagany i kary aresztu do najwyższego wymiaru,
nagany i areszt domowy do dni 9.
Dowódcom piechoty dywizyjnej i przełożonym posiadającym kompetencje tych dowódców:
Dowódcom dywizyj, tudzież przełożonym posiadającym kompetencje dyscyplinarne dowódcy dywizji przysługują:
Dowódcom okręgów korpusów oraz innym przełożonym posiadającym kompetencje dowódcy okręgu korpusu (dowódcy grupy operacyjnej i t. p.) przysługuje:
wobec szeregowych, oficerów młodszych, sztabowych i generałów - prawo wymierzania kar do najwyższego wymiaru.
Szef sztabu generalnego, szef administracji armji, szef korpusu kontrolerów, generalni inspektorowie broni, inspektor armji, inspektor szkół mają takie prawa karania jak dowódca okręgu korpusu.
Prawo to przysługuje im co do osób pozostających wzglądem nich w stosunku podległości służbowej jako do dowódców.
Prócz tego mają oni prawo naznaczać kary w razie wykroczeń dokonanych w czasie odbywanej inspekcji w ich obecności lub przeciwko ich powadze służbowej (§ 6 a).
Minister Spraw Wojskowych, Naczelny Wódz i dowódcy armji są uprawnieni do nakładania wszystkich w rozdziale B. wymienionych kar (§§ 16-20) w stosunku do wszystkich osób służbowo podległych.
Zakres władzy dyscyplinarnej dowódców oddziałów wydzielonych lub transportów jest o jeden stopień wyższy, to znaczy, że dowódcy kompanji wydzielonej przysługuje zakres władzy dyscyplinarnej dowódcy bataljonu, dowódcy bataljonu zakres władzy dowódcy pułku i t. d.
Oficerom, dowódcom oddziałów wydzielonych, mniejszych od kompanji (szwadronu, baterji) przysługuje władza dyscyplinarna dowódcy kompanji.
Podoficerowie jako dowódcy oddziałów wydzielonych lub jako komendanci transportów mają prawo karania w razie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego przez podwładnych im szeregowych karami porządkowemi do trzech dni, oraz aresztem lekkim do dwóch dni i są obowiązani zameldować o ukaraniu swemu bezpośredniemu dowódcy, względnie przyszłemu przełożonemu dyscyplinarnemu ukaranego.
Komendanci garnizonów (z wyjątkiem komendantów obozów warownych, komendantów miast) posiadają zakres władzy dyscyplinarnej o jeden stopień wyższy niż im przysługuje z racji zajmowanego stanowiska służbowego. Podwyższenie władzy nie ma zastosowania do komendantów garnizonów, którzy posiadają z racji zajmowanego stanowiska zakres władzy dyscyplinarnej dowódcy dywizji, względnie zakres wyższy.
Zakres władzy dyscyplinarnej komendantów obozów warownych i komendantów miast regulują organizacyjne instrukcje dla tych stanowisk.
Oficerowie placu w siedzibach dowództw dywizyj posiadają wszystkie prawa dyscyplinarne dowódcy bataljonu wobec żołnierzy im podległych oraz szeregowych przejściowo w danym garnizonie przebywających.
Komendantom powiatowych komend uzupełnień przysługuje władza dyscyplinarna dowódcy pułku w odniesieniu do własnego personelu, oraz w odniesieniu do osób w wypadkach przewidzianych w § 4 B.
Degradacją podoficerów po przeprowadzeniu postępowania ostrzegawczego (§§ 45 i 47) zarządza dowódca formacji (kierownik zakładu lub urzędu), posiadający uprawnienia co najmniej dowódcy pułku, przyczem prawo to nie przysługuje dowódcy bataljonu wydzielonego.
W czasie mobilizacji i wojny przełożeni od dowódcy armji wzwyż są uprawnieni do nadania niższym przełożonym władzy dyscyplinarnej o jeden stopień wyższej, niż im przysługuje w myśl przepisów niniejszego rozdziału.
Wykonanie kar dyscyplinarnych.
Wykonanie kar dyscyplinarnych.
Kary dyscyplinarne szeregowców (st. szeregowców) ogłasza się w rozkazie dziennym, kary podoficerów podaje sit; do wiadomości na zbiórce podoficerów danej formacji (instytucji), równorzędnych i wyższych stopniem przez odczytanie kary z dodatku do rozkazu dziennego.
Po wymierzeniu kary dyscyplinarnej należy natychmiast zarządzić jej wykonanie, uwzględniając postanowienia § 42, o ile jest to kara aresztu średniego lub ścisłego. Szeregowych ukaranych aresztem należy odstawić w celu odbycia kary z kartą karną (zał. № 3).
Przeniesieni do innej formacji podlegają co do wykonania kary dyscyplinarnej, narażonej przez przełożonego w poprzednim stosunku służbowym, nowemu przełożonemu.
Wskutek kar porządkowych, służba ukaranego nie może doznawać uszczerbku. Wykonanie kary porządkowej należy odroczyć, jeżeli w czasie jej trwania nastąpiło ukaranie winnego aresztem za ponowne przekroczenie.
Karę tę należy stosować w wypadkach zaniedbywania ubioru, broni, oporządzenia lub konia,
Szeregowcy i podoficerowie ukarani zakazem opuszczania koszar codziennie po ogłoszeniu rozkazu dziennego, na odpowiedni sygnał trębacza meldują się u oficera inspekcyjnego (podoficera inspekcyjnego) koszar w ubiorze przepisanym do wyjścia z koszar.
Areszt lekki polega na osadzeniu ukaranych po skończeniu zajęć dziennych w zamknięciu, w czasie od wieczornego posiłku aż do pobudki. Z aresztem połączony jest zakaz pisania i odbierania listów bez kontroli, zakaz palenia tytoniu w czasie zamknięcia, przyczem ukarany może mieć jeden koc (w razie silnego mrozu na zarządzenie lekarza dwa koce).
W braku aresztu trzyma się ukaranych aresztem Lekkim pod strażą w odpowiedniem miejscu, niedostępnem dla niepowołanych.
Wykonanie kary aresztu względem podoficerów należy zarządzić w ten sposób, by nie przebywali razem z szeregowcami. Chorążych osadza się w areszcie oddzielnie od reszty szeregowych.
Ukarani aresztem średnim nie pełnią służby i pozostają przez cały czas kary pojedynczo w zamknięciu celkowem, karą tą połączone są zakazy i obostrzenia jak w areszcie lekkim.
Szeregowców należy codziennie pod strażą używać do robót. Pozatem ukarani mają przez godzinę odbywać lekcję wychowania fizycznego (ćwiczenie grupy słabych).
Areszt ścisły polega na zamknięcia celkowem podobnie jak w areszcie średnim, wraz z temi samemi zakazami, ćwiczeniami i robotami karnemi.
Prócz tego przez cały okres trwania aresztu ukarani są skazani na twarde łoże, oraz post o chlebie i wodzie; obostrzenia te odpadają co trzeci dzień; w miesiącach zimowych należy na noc dawać jeden koc, zaś w razie bardzo silnego mrozu należy na zarządzenie lekarza dawać na noc dwa koce, a jeden zostawić przez cały dzień.
Strawnego (artykułów żywności) w dniach postu należy użyć do polepszenia strawy pododdziału, w którego stanie wyżywienia aresztant się znajduje.
Nowa kara ścisłego aresztu wymierzona bezpośrednio po odbyciu takiej kary może być wykonana dopiero po upływie tylu dni, licząc od ostatniego dnia poprzedniej kary, ile wynosiła poprzedzająca kara ścisłego aresztu.
Każdorazowe osadzenie ukaranego w areszcie średnim i ścisłym muszą poprzedzić oględziny lekarskie, celem stwierdzenia zdolności fizycznej do odbycia tej kary. Orzeczenie, lekarskie należy wciągnąć do książki oględzin i uwidocznić na karcie karnej. W razie aresztu ponad tydzień następne oględziny mają się odbywać raz w tygodniu.
W polu można zastąpić karę aresztu karą stójki pod karabinem na "baczność", w miejscu nieuczęszczanem przez osoby cywilne. Nakładanie tej kary na podoficerów jest niedopuszczalne. Kara aresztu lekkiego zamienia się w stosunku: jeden dzień na jedną godzinę stójki pod karabinem, - areszt średni w stosunku jeden dzień na dwie godziny z przerwą godzinną, areszt ścisły w stosunku jeden dzień na stójkę pod karabinem w pełnym rynsztunku po 2 godziny dziennie z przerwa godzinną.
Karę stójki pod karabinem można stosować również i w czasie pokoju, jeżeli warunki tego wymagają (np. manewry).
W braku oddzielnego pomieszczenia w areszcie dla ukaranych podoficerów mogą oni być osadzeni w t. z w. izbie służbowej, t. j. w przeznaczonym na ten cel pokoju w budynku wojskowym, albo w celi oddziału dyscyplinarnego więzienia wojskowego.
Przed rozpoczęciem odsiadywania kary aresztu mają szeregowi złożyć broń boczną. Jedynie w czasie pełnienia czynności służbowych ukaranych aresztem lekkim, przepis ten nie obowiązuje.
Prawo zarządzenia degradacji podoficerów (starszych szeregowców) przysługują przełożonemu posiadającemu uprawnienia dowódcy pułku i wyżej.
Po orzeczeniu degradacji, odnośny przełożony (§ 35) ogłasza ją w rozkazie dziennym. Zdegradowanych podoficerów przenosi się do innego pułku (urzędu, zakładu), zdegradowanych starszych szeregowców do innej kompanji.
Degradacje podoficerów w czasie pokoju musi poprzedzać postępowanie ostrzegawcze.
Wdrożenie postępowania ostrzegawczego należy do bezpośredniego dowódcy dyscyplinarnego, a postępowanie to może dotyczyć tylko tych podoficerów, którzy w poprzedzającym ostrzeżenie półroczu, przynajmniej trzy razy byli karani dyscyplinarnie karą aresztu. Odnośny wniosek pisemny z dołączeniem opinji co do zachowania się i odpisu listy karnej danego podoficera, należy przedłożyć dowódcy pułku (dowódcy równorzędnemu), względnie wyższemu przełożonemu, o ile ma prawo mianowania w odnośnym stopniu, a zatem ma prawo do orzeczenia degradacji.
Ostrzeżenia udziela komisja dyscyplinarna, wyznaczona przez dowódcę pułku (lub wyższego) w składzie jednego oficera sztabowego, dwóch oficerów młodszych, oraz dwóch podoficerów równego i wyższego stopniem. Ostrzeżenie ma opiewać w ten sposób, że ostrzeżony bodzie zdegradowany do stopnia szeregowca, jeżeli w przeciągu sześciu miesięcy od dnia ostrzeżenia popadnie choćby tylko raz w poprzednie błędy. O dokonanem ostrzeżeniu należy spisać odpowiedni protokół, zaopatrzony w dokładną datę, który mają podpisać wszyscy obecni wraz z ostrzeżonym. Jeżeli w wyżej podanym okresie ostrzeżony dopuści się ponownie wykroczenia, któreby wskazywało, iż się nie poprawił, wówczas następuje orzeczenie degradacji przez wyżej wymienioną komisję dyscyplinarną (art. 26 ustawy o podstawowych obowiązkach i prawach szeregowych).
W polu degradacja podoficera może nastąpić bez uprzedniego postępowania ostrzegawczego, jednakże w takim razie orzeka ją dowódca dywizji (samodzielnej brygady kawalerji) lub wyższy dowódca względnie przełożony w urzędach lub zakładach organizacyjnie równorzędnych.
Oficerom przełożony dyscyplinarny udziela nagany przy raporcie.
Naganę pisemną podaje się w rozkazie oficerskim do wiadomości równych i wyższych stopniem oficerów danej formacji (instytucji), o ile wymierzający karę wyższy przełożony nie zarządził ogłoszenia w szerszym zakresie.
Nagany na zebraniu oficerskiem udziela się w obecności zebranych w tym celu oficerów formacji (instytucji) równych i wyższych stopniem od ukaranego. Łączenie kary nagany pisemnej z naganą ustną na zebraniu jest niedopuszczalne.
Karę aresztu nałożoną na oficerów ogłasza się w rozkazie oficerskim, który podaje się do wiadomości ukaranemu, tudzież oficerom równym i wyższym stopniem w obrębie pułku (równorzędnej instytucji), do którego ukarany należy. Jeżeli karę nałożył wyższy dowódca, to może on zarządzić ogłoszenie jej w szerszym zakresie.
W razie ukarania obostrzonym aresztem domowym należy w tym rozkazie oznaczyć, czy ukarany ma się sam udać na miejsce zamknięcia, czy też kiedy i przez kogo ma być tam odprowadzony.
Ukaranemu aresztem domowym wolno opuścić mieszkanie lub kwaterę tylko w celu służbowym, nie wolno mu przebywać w kasynie oficerskim, ani przyjmować w mieszkaniu odwiedzin.
Przełożony ma prawo do zarządzenia kontroli.
Oficerowie ukarani obostrzonym aresztem domowym nie pełnią swych obowiązków służbowych, należy im jednak wyznaczyć pewne zajęcie w zakresie zawodowej służby.
Areszt ten odbywa się w przeznaczonym na ten cel oddzielnym pokoju w budynku wojskowym (t. zw. izbie służbowej), albo też w areszcie oficerskim przy warcie głównej.
Ukaranemu obostrzonym aresztem domowym ponad tydzień należy dać możność przebywania na świeżem powietrzu przez dwie godziny dziennie.
Kary aresztu średniego i ścisłego nałożona na szeregowych rezerwy, oraz karę obostrzonego aresztu domowego nałożone na oficerów rezerwy, powołanych na ćwiczenia wojskowe, należy wykonać dopiero po upływie czasu przeznaczonego na ćwiczenia wojskowe, o ile na to pozwalają względy karności wojskowej, w przeciwnym razie kara musi być niezwłocznie odcierpiana, a czas służby zaniedbany przez odbywanie kary dyscyplinarnej ma być bezpośrednio odsłużony.
Do książeczek wojskowych wydawanych szeregowym z chwilą przeniesienia ich do rezerwy należy na str. 10 po treściwym opisie służby w szeregach wpisywać czerwonym atramentem wykaz kar dyscyplinarnych i sądowych, nałożonych w okresie służby czynnej.
Ewidencja kar i kontrola wykonywania władzy dyscyplinarnej.
Ewidencja kar i kontrola wykonywania władzy dyscyplinarnej.
Każdą karę szeregowych i oficerów wciąga się do księgi kar (zał. Na 2) z wyjątkiem nagany ustnej przy raporcie. Do tej księgi wciąga się także kary sądowe, sądowo-honorowe, oraz ostrzeżenie przeprowadzone w myśl § 47.
Księga kar oprawiona jest w trwałą okładkę i stronice jej są numerowane. Dołączyć do niej należy spis imienny według roczników poborowych (zał. № 1).
Księgi kar i spisy imienne prowadzą:
Księgi kar ma właściwy przełożony przechowywać pod zamknięciem. Przełożony własnoręcznie pismem łatwo czytelnem wpisuje kary do księgi.
O karach wymierzonych przez przełożonych nieprowadzących księgi kar, należy donieść temu przełożonemu ukaranego, który prowadzi jego listę karną.
W chwili mianowania szeregowego oficerem wykreśla się z księgi kar jego kary dyscyplinarne, nałożone w poprzednim stosunku służbowym tak, by stały się nieczytelne, tak samo przy awansie na generała. Również wykreśla się te kary wskutek uchylenia ich w drodze kontroli przez wyższego przełożonego (§ 57) w razie umorzenia kary przez zawieszenie (§ 11) lub w razie uznania za słuszne zażalenia przeciwko nałożonej karze.
Wykreślenie następuje również w rocznych uzupełnieniach do karty kwalifikacyjnej i w innych dokumentach osobistych, w których wzmianka o karze została uwidoczniona. Wykreślenia kar mają być zarządzone z urzędu, co do oficerów przez dowódcę pułku (równorzędny), co do szeregowych przez dowódcę kompanji (równorzędny).
Odpisy list karnych wydaje się tylko na żądanie władz wojskowych lub tego, którego one dotyczą; władzom administracyjnym wydaje się tylko wyciągi z kar sądowych.
W razie przeniesienia lub odkomenderowania przesyła się odpis kar tej osoby do nowej formacji, zaznaczając to w rubryce "uwagi" listy karnej.
Odpis przesłany dołącza nowy przełożony do nowej listy karnej przeniesionego, którą zakłada w swojej księdze kar.
Dla odkomenderowanych nie sporządza się nowej listy karnej, lecz kary wymierzone w czasie odkomenderowania zapisuje się w otrzymanym odpisie listy karnej.
Po powrocie odkomenderowanego do własnej formacji, przesyła się otrzymany uprzednio, względnie uzupełniony odpis.
Na podstawie zwróconego odpisu uzupełnia przełożony prowadzący księgę kar jej oryginał.
Księgi kar kompanji przedstawia się co miesiąc do kontroli dowódcy pułku, oficerskie księgi kar co 3 miesiące dowódcy dywizji (względnie samodzielnej brygady kawalerji).
Każdorazowe nałożenie kary aresztu domowego na dowódców pułków i wyższych, melduje dowódca okręgu korpusu natychmiast pisemnie Ministrowi Spraw Wojskowych.
W oryginale przedstawia się księgi kar jednak jedynie wtedy, jeżeli odnośny przełożony znajduje się na miejscu. Zamiejscowym przełożonym przedstawia się zamiast księgi kar "wykazy kar" drogą służbową według tego samego wzoru, w podanym wyżej terminie. Te wykazy zwraca odnośny przełożony, uwidoczniwszy na nich przeprowadzenie kontroli, oraz umieszczenie uwagi i ewentualne zarządzenia.
Wszyscy przełożeni mają obowiązek przy każdej nadarzającej się sposobności przeglądać księgi kar i uchylać spostrzeżona nieprawidłowości w stosowaniu przepisów dyscyplinarnych. W razie zauważenia przez wyższego przełożonego, iż niższy przełożony przekroczył w karaniu swój zakres, względnie nałożył karę nieprzewidzianą w niniejszych przepisach - należy karę zmienić lub uchylić, a przekraczającego pociągnąć do odpowiedzialności.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia poleca się Ministrowi Spraw Wojskowych.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie od dnia 1 października 1925 r.
ZAŁĄCZNIKI
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »