Wojskowa Inspekcja Weterynaryjna.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2024.817 t.j.

Akt obowiązujący

Wersja od: 3 czerwca 2024 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 19 kwietnia 2004 r.

w sprawie Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej

Na podstawie art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2024 r. poz. 12) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa organizację oraz szczegółowe warunki i tryb wykonywania zadań przez Wojskową Inspekcję Weterynaryjną.

§  2. 

1. Organami Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej są:

1) Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego;

2) wojskowi inspektorzy weterynaryjni.

2. Wojskowymi inspektorami weterynaryjnymi są:

1) Zastępca Szefa Służby Weterynaryjnej - Zastępca Inspektora Weterynaryjnego Wojska Polskiego;

2) lekarze weterynarii wojskowych ośrodków medycyny prewencyjnej.

§  3. 

1. Wojskową Inspekcją Weterynaryjną kieruje Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego.

2. Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego w zakresie działania Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej wykonuje zadania na zasadach i w trybie przewidzianych dla Głównego Lekarza Weterynarii w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, zwanej dalej "ustawą", z uwzględnieniem przepisów niniejszego rozporządzenia.

§ 4. Wojskowym inspektorom weterynaryjnym, wymienionym w § 2 ust. 2, uprawnienia wojskowych inspektorów weterynaryjnych nadaje i cofa Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego.

§  5. 

1. Wojskowi inspektorzy weterynaryjni podlegają, w zakresie wykonywania swoich zadań, Szefowi Służby Weterynaryjnej - Inspektorowi Weterynaryjnemu Wojska Polskiego.

2. Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego może, w każdym czasie, odsunąć czasowo od wykonywania obowiązków wojskowego inspektora weterynaryjnego, jeżeli działalność tego inspektora zagraża prawidłowemu wykonywaniu zadań Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, a zwłaszcza narusza bezpieczeństwo sanitarno-weterynaryjne na obszarze właściwości tego inspektora.

§ 6. Organy, o których mowa w § 2 ust. 1, podczas realizacji zadań posługują się legitymacją wojskowego inspektora weterynaryjnego, wydaną przez:

1) dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia - w przypadku Szefa Służby Weterynaryjnej - Inspektora Weterynaryjnego Wojska Polskiego;

2) Szefa Służby Weterynaryjnej - Inspektora Weterynaryjnego Wojska Polskiego - w przypadku wojskowych inspektorów weterynaryjnych.

§ 7. Wojskowa Inspekcja Weterynaryjna współdziała z Inspekcją Weterynaryjną, Wojskową Inspekcją Sanitarną, Państwową Inspekcją Sanitarną, służbą zdrowia w jednostkach organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych oraz służbą weterynaryjną i służbą zdrowia wojsk obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

§  8. 

1. Wojskowi inspektorzy weterynaryjni wykonują zadania określone w art. 3 ustawy i są upoważnieni do:

1) wstępu w każdym czasie na teren i do obiektów jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych, na teren i do obiektów zajmowanych przez wojska obce przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także do środków transportu, w tym okrętów i statków powietrznych wykorzystywanych do przewozu produktów pochodzenia zwierzęcego i zwierząt na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz wojsk obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) sprawowania nadzoru nad bezpieczeństwem produktów pochodzenia zwierzęcego oraz przeprowadzania kontroli urzędowej w odniesieniu do zwierząt używanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz produktów pochodzenia zwierzęcego w jednostkach organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych oraz na terenach i w obiektach zajmowanych przez wojska obce przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3) przeprowadzania kontroli urzędowych, o których mowa w art. 3 ust. 6 ustawy - w zakresie i na zasadach określonych w prawodawstwie weterynaryjnym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy;

4) żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz okazania dokumentów i udostępnienia wszelkich niezbędnych danych, w tym danych informatycznych, związanych z prowadzonymi czynnościami;

5) pobierania nieodpłatnie próbek do badań laboratoryjnych;

6) wydawania, niezbędnych ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, decyzji i zaleceń w związku z naruszeniem przepisów lub zagrożenia bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego.

2. Wojskowy inspektor weterynaryjny może wystąpić do właściwej miejscowo jednostki Żandarmerii Wojskowej z wnioskiem o pomoc, jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia czynności kontrolnych lub realizacji przedsięwzięć w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego. Właściwa miejscowo jednostka Żandarmerii Wojskowej jest zobowiązana do udzielenia pomocy w toku wykonywania tych czynności.

3. W razie stwierdzenia przez wojskowego inspektora weterynaryjnego, że podmiot zaopatrujący wojsko produkuje lub dostarcza produkty spożywcze pochodzenia zwierzęcego z naruszeniem lub niezgodnie z prawodawstwem weterynaryjnym, stwarzając zagrożenie dla zdrowia i życia konsumenta wojskowego, bądź uniemożliwia przeprowadzenie czynności kontrolnych, wojskowy inspektor weterynaryjny może nakazać odbiorcy wojskowemu zaprzestanie dalszego zaopatrywania się u tego podmiotu.

§  9. 

1. W razie stwierdzenia istotnych uchybień sanitarno-weterynaryjnych w kontrolowanej jednostce, wojskowy inspektor weterynaryjny ma obowiązek zawiadomić o stwierdzonych uchybieniach kierownictwo kontrolowanej jednostki albo organ powołany do sprawowania nadzoru nad tą jednostką.

2. (uchylony).

3. Dowódcy (szefowie, komendanci, dyrektorzy) kontrolowanej jednostki są obowiązani:

1) zapewnić organom Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej niezbędną pomoc przy wykonywaniu ich obowiązków;

2) wykonywać zalecenia wojskowego inspektora weterynaryjnego;

3) w terminie trzydziestu dni od dnia przeprowadzenia kontroli i stwierdzenia uchybień, pisemnie poinformować właściwego wojskowego inspektora weterynaryjnego o podjętych i wykonanych czynnościach.

§  10. 

1. Organami właściwymi w sprawach należących do zadań i właściwości Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej są wojskowi inspektorzy weterynaryjni, o których mowa w § 2 ust. 2.

2. Organem wyższego stopnia w stosunku do wojskowych inspektorów weterynaryjnych jest Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego.

§  11. 

1. Wojskowi inspektorzy weterynaryjni, o których mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, przedstawiają Szefowi Służby Weterynaryjnej - Inspektorowi Weterynaryjnemu Wojska Polskiego corocznie, w formie sprawozdania i comiesięcznie, w formie meldunku, analizę i ocenę ze sprawowanego nadzoru i postępowania lekarsko-weterynaryjnego w zakresie określonym ustawą oraz odrębnymi przepisami.

2. Szef Służby Weterynaryjnej - Inspektor Weterynaryjny Wojska Polskiego przedstawia corocznie, w pierwszym kwartale, dyrektorowi komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw zdrowia analizę i ocenę realizacji zadań przez Wojskową Inspekcję Weterynaryjną.

§ 12. (uchylony).

§ 13. Badania próbek i analizy, w zakresie określonym przez organy Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, wykonują laboratoria i pracownie wyodrębnione w strukturze wojskowych ośrodków medycyny prewencyjnej, laboratoria innych jednostek organizacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpłatnie laboratoria określone w art. 25 ust. 2 ustawy

§ 14. (uchylony).

§ 15. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej. ¹

¹ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 sierpnia 2003 r. w sprawie wojskowych organów weterynaryjnych (Dz. U. Nr 163, poz. 1581), wydanym na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752, z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i Nr 129, poz. 1438, z 2002 r. Nr 112, poz. 976, z 2003 r. Nr 52, poz. 450, Nr 122, poz. 1144, Nr 165, poz. 1590 i Nr 208, poz. 2020 oraz z 2004 r. Nr 33, poz. 288), które utraciło moc z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625).