WMG-Polska. Wykonanie artykułu 61 umowy z 24 października 1921 roku w sprawie zabezpieczenia kosztów procesowych i zaliczki na koszta sądowe. Gdańsk.1924.02.14.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.42.290

Akt utracił moc

Wersja od: 12 lutego 1925 r.

UMOWA

zawarta między Rzecząpospolitą Polską i Wolnem Miastem Gdańskiem w celu wykonania artykułu 61 umowy z 24 października 1921 r. w sprawie zabezpieczenia kosztów procesowych i zaliczki na koszta sądowe.

(Zatwierdzona ustawą z dn. 17 grudnia 1924 r. Dz. U. R. P. z roku 1925 № 1, poz. 5).

W celu zawarcia umowy dla wykonania artykułu 61 Warszawskiej Umowy z 24 października 1921 r. Rzeczpospolita Polska i Wolne Miasto Gdańsk ustanowiły swymi pełnomocnikami:

Rzeczpospolita Polska:

Naczelnika Wydziału w Ministerstwie Sprawiedliwości.

Włodzimierza Jabłońskiego.

Wolne Miasto Gdańsk:

Senatora Dr. Alberta Franka.

Pełnomocnicy, po wymianie pełnomocnictw i po uznaniu ich za wystarczające i należyte, ustalili we wzajemnem porozumieniu następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Jeżeli obywatele jednej ze Stron umawiających się. przed sądami drugiej Strony występują jako powodowi lub interwenienci a mają miejsce zamieszkania na obszarze jednej z tych Stron, nie wolno na nich nakładać obowiązku zabezpieczenia lub deponowania pod jakąkolwiek bądź nazwą, czy to z tytułu ich charakteru jako cudzoziemców, czy też z powodu braku miejsca zamieszkania lub pobytu na obszarze danej Strony.

Zasada ta odnosi się również do zaliczki, którejby należało zażądać od powodów lub interwenientów na pokrycie kosztów sądowych.

Artykuł  2.

Wydane na obszarze jednej ze Stron umawiających się orzeczenia skazujące na zapłacenie kosztów procesowych powoda lub interwenienta, który na zasadzie artykułu 1 lub ustawy obowiązującej w miejscu wniesienia skargi uwolniony był od obowiązku zabezpieczenia, deponowania lub zaliczki, winny być także na obszarze drugiej Strony umawiającej się uznane za wykonalne na wniosek wierzyciela, przyczem nie można żądać żadnych opłat.

Zasada ta stosuje się również do orzeczeń sądowych, któremi później ustalono wysokość kosztów procesowych.

Pod orzeczeniami sądowemi w znaczeniu niniejszej umowy rozumieć należy także uchwały ustalające koszta wydane przez sekretarzy sądowych w zakresie ich właściwości.

Artykuł  3.

Wierzyciel, któremu koszta przyznają, winien podanie o uznanie wykonalności wnieść bezpośrednio w sądzie tej Strony, na której obszarze wykonanie ma nastąpić.

Dla uznania wykonalności miejscowo właściwym jest sąd powszechny dłużnika, skazanego na zwrot kosztów. W razie braku takiego sądu, właściwym jest sąd, w którego okręgu znajduje się majątek dłużnika. Odnośnie do wierzytelności za miejsce położenia majątku uważać należy miejsce zamieszkania dłużnika, a jeżeli wierzytelność zabezpieczoną jest na pewnej rzeczy, w takim razie miejsce, w którem ta rzecz się znajduje. Gdyby i ta właściwość sądu nie dała się uzasadnić, w takim razie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej właściwym będzie sąd powiatowy w Toruniu, na obszarze zaś Wolnego Miasta Gdańska sąd powiatowy (Amtsgericht) w Gdańsku.

Rzeczową właściwość określają przepisy obowiązujące na obszarze tej Strony, u której wykonanie ma nastąpić.

Artykuł  4.

Do wniosku należy dołączyć wygotowanie orzeczenia wraz z sądowem zaświadczeniem prawomocności i wykonalności oraz z przekładem na język używany w sądzie, do którego wnioskodawca się zwróci.

Przekłady wspomniane winny być uwierzytelnione przez tłumacza sądownie zaprzysiężonego jednej lub drugiej Strony.

Uchwały ustalające koszta, wydane przez sekretarzy sądowych, winne być uwierzytelnione stosownie do artykułu 66 umowy z 24 października 1921 r.

Artykuł  5.

Sąd, do którego wnioskodawca się zwrócił, winien wydać orzeczenie, uznające wykonalność przy zastosowaniu swego ustawodawstwa bez wysłuchania Stron, przyczem pozostaje nienaruszone prawo późniejszego rekursu.

Artykuł  6.

Jako język sądowy w znaczeniu niniejszej umowy będzie uważany na obszarze Polski język polski, na obszarze Wolnego Miasta Gdańska język niemiecki.

Artykuł  7.

W razie przystąpienia obu Stron umawiających się do Haskiej Konwencji procesowej z dnia 17 lipca 1905 r. umowa niniejsza pozostaje mimo to w mocy. Dobrodziejstwa tej umowy będą jednak w tym wypadku przysługiwały tym wszystkim obywatelom obu umawiających się Stron, który mają swe miejsce zamieszkania w jednem z Państw, należących do Konwencji Haskiej.

Artykuł  8.

Obie Strony zobowiązują się udzielać sobie jaknąjprędzej wyjaśnień w przedmiocie postanowień, któreby wydały w celu wykonania tej urnowy.

Artykuł  9.

Niniejsza umowa może być przez każdą Stronę wypowiedziana z terminem sześcio-miesięcznym.

Jeżeliby w wypadku skorzystania z prawa wypowiedzenia porozumienie w przedmiocie innego sposobu uregulowania kwestyj wymienionych w artykule 61 Warszawskiej Umowy nie przyszło do skutku, w takim razie pozostaje każdej Stronie zastrzeżone prawo doprowadzenia do uregulowania tych kwestyj w drodze rozstrzygnięcia na zasadzie art. 39 Konwencji Paryskiej z 9 listopada 1920 r.

Artykuł  10.

Niniejsza umowa wchodzi w życie ósmego dnia po wymianie not pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Senatem Wolnego Miasta Gdańska stwierdzających, że umowa została już zatwierdzona w Polsce względnie w Wolnem Mieście Gdańsku.

Wygotowano w Gdańsku dnia czternastego lutego roku tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego w dwóch równobrzmiących oryginałach w jeżyku polskim i niemieckim, które oba są równie miarodajne.