Włochy-Polska. Konwencja handlowa. Genua.1922.05.12.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.29.181

Akt obowiązujący

Wersja od: 22 marca 1923 r.

KONWENCJA HANDLOWA POLSKO-WŁOSKA,

podpisana w Genewie dnia 12 maja 1922 r. - zatwierdzona ustawą z dnia 28 lipca 1922 r. - Dz. U. R. P. Nr 71, poz. 639.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

JÓZEF PIŁSUDSKI,

NACZELNIK PAŃSTWA POLSKIEGO,

Wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwunastego maja, tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego roku w Genui podpisana została między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Włoskiego Konwencja Handlowa, która słowo w słowo brzmi jak następuje:

KONWENCJA HANDLOWA

między Polską a Włochami.

NACZELNIK PAŃSTWA POLSKIEGO

z jednej strony

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL WŁOSKI

z drugiej strony,

ożywieni wspólnem pragnieniem popierania i rozwijania stosunków handlowych między obu krajami, postanowili zawrzeć umowę handlową, przystosowaną do systemu przejściowego, będącego obecnie jeszcze w mocy w obydwu krajach i mianowali w tym celu na swych pełnomocników: (pominięto),

którzy po zakomunikowaniu sobie wzajemnie pełnomocnictw, uznanych za znajdujące się w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące artykuły:

Art.  1. 

Obywatele jednej z Układających się Stron, osiedleni na terytorjum drugiej Strony lub przebywający tam czasowo, będą korzystali pod względem osiedlania się oraz wykonywania handlu i przemysłu na terytorjum drugiej Strony z tych samych praw, przywilejów, ulg, korzyści i wyjątków, co obywatele państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Art.  2. 

Obywatele każdej z Układających się Stron będą traktowani na terytorjum drugiej Układającej się Strony, pod względem ich stanowiska prawnego, ich dóbr ruchomych i nieruchomych, ich praw i udziałów tak jak obywatele państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Są w każdym razie zastrzeżone, co do kupna, posiadania i użytkowania dóbr nieruchomych, wyjątki i ograniczenia, które są lub będą stosowane w stosunku do obywateli wszystkich państw obcych ze względu na bezpieczeństwo Państwa.

Obywatele każdej z Układających się Stron będą mogli załatwiać swe interesy na terytorjum drugiej Układającej się Strony, bądź osobiście, bądź przez pośrednika wedle ich własnego wyboru, tudzież będą mieli prawo, stosując się do praw krajowych, stawać przed sądem i wolny dostęp do władz. Będą korzystali pod względem sądowym z wszelkich praw i immunitetów krajowców i podobnie, jak i oni, będą mogli dla obrony swych interesów posługiwać się adwokatami lub pełnomocnikami, przez siebie wybranymi.

Art.  3. 

Spółki prywatno-prawne, które są założone w myśl odnośnych ustaw na terytorjum jednej z Układających się Stron i które mają tam swą siedzibę, będą mogły, stosując się do ustaw drugiego kraju, osiedlać się na terytorjum tego ostatniego i wykonywać tam swoje prawa i swoje przemysły, nabywać, posiadać lub dzierżawić nieruchomości niezbędne dla należytego ich funkcjonowania.

Wyłączone są jednakże te gałęzie przemysłu, które z uwagi na ich charakter użyteczności publicznej, są lub zostaną poddane specjalnym ograniczeniom, stosowanym do wszystkich krajów.

Spółki te, raz dopuszczone zgodnie z prawami i przepisami, które obowiązują lub obowiązywać będą na terytorjum danego kraju, będą miały wolny i łatwy dostęp do sądów obydwu krajów i nie będą podlegały opłatom, podatkom i wogóle poborom skarbowym innym lub wyższym od tych, jakie są nałożone na spółki krajowe. Rząd Polski zobowiązuje się traktować z warunkiem wzajemności co do innych warunków działania spółki włoskie, osiedlone w Polsce na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego, jeżeli takie traktowanie zostałoby przyznane jakiemukolwiek mocarstwu, nie sąsiadującemu z Polską.

Art.  4. 

Podatki i opłaty wewnętrzne, pobierane na rachunek Państwa, prowincji, gmin lub korporacji, które obciążają lub będą obciążały produkcję, fabrykację towarów lub konsumpcję pewnego artykułu na terytorjum jednej z Układających się Stron, nie będą mogły obciążać produktów, towarów lub artukułów drugiej Strony silniej lub uciążliwiej niż produkty, towary lub artykuły krajowe tego samego rodzaju albo produkty państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Art.  5. 

Obywatele każdej z Układających się Stron nie będą mogli w żadnym wypadku podlegać przy wykonywaniu handlu i przemysłu na terytorjum drugiej Układającej się Strony cłom, opłatom, podatkom i ciężarom pod jakąkolwiek bądź nazwą, innym lub wyższym od tych, jakie są lub będą wymagane od krajowców.

Będą oni zwolnieni od uiszczania pożyczek i danin narodowych przymusowych, jak również od wszelkich innych kontrybucji, bez względu na ich naturę, nakładanych na potrzeby wojny.

Obywatele każdej z Układającej się Stron, będą zwolnieni na terytorjum drugiej, od wszelkiej służby wojskowej i obowiązkowych funkcji urzędowych, sądowych, administracyjnych lub samorządowych. W czasie pokoju i w czasie wojny, będą oni podlegali tylko tym świadczeniom i rekwizycjom wojskowym, jakie nakładane będą na krajowców, w danej mierze i według tych samych zasad, co ci ostatni, i zawsze za słusznem odszkodowaniem.

Art.  6. 

Wszelkie produkty gleby lub przemysłu Polski, które będą wwożone do Włoch, i wszelkie produkty gleby lub przemysłu Włoch, które wwożone będą do Polski, przenaczone bądź do spożycia, bądź do złożenia na skład, bądź też do powrotnego wywozu, albo do tranzyta, będą podlegały przez czas trwania niniejszej konwencji traktowaniu przyznanemu państwu najbardziej uprzywilejowanemu, a mianowicie nie będą mogły być w żadnym wypadku obciążone wyższemi lub innemi cłami od tych, które obciążają produkty lub towary państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Każda z Układających się Stron zobowiązuje się przeto udzielić drugiej, bezzwłocznie i bez innych warunków, wszelkich korzyści, wszelkich przywilejów i wszelkich zniżek ceł, mnożników i opłat, których udzieliła lub udzielićby mogła w przyszłości pod wyżej wymienionemi względami, stale lub czasowo, trzeciemu państwu.

Przy wywozie do Polski nie będą pobierane we Włoszech, a przy wywozie do Włoch nie będą pobierane w Polsce cła lub opłaty inne lub wyższe, niż przy wywozie tych samych przedmiotów do kraju najbardziej uprzywilejowanego pod tym względem.

Art.  7. 

Postanowienia artykułu poprzedniego nie dotyczą:

1) przywilejów przyznanych już lub któreby mogły być następnie przyznane przez jedną z Układających się Stron w obrocie pogranicznym z krajem sąsiednim,

2) korzyści specjalnych, wynikających z unji celnej,

3) przejściowego systemu celnego między częściami polską i niemiecką Górnego Śląska.

Art.  8. 

Układające się Strony godzą się na to, że ograniczenia lub zakazy, dotyczące przywozu i wywozu niektórych towarów, będą utrzymane tylko przez czas i w stopniu bezwzględnie koniecznych w obecnych warunkach gospodarczych.

W oczekiwaniu przywrócenia wolnego przywozu i wywozu, zobowiązują się one poczynić wszelkie konieczne kroki, aby przeszkody, z tych zakazów wynikające, były sprowadzone do minimum przez udzielanie odchyleń lub przy pomocy innych stosownych środków.

W każdym razie Układające się strony zachowują sobie prawo wprowadzenia ograniczeń przywozu i wywozu:

a) ze względów bezpieczeństwa publicznego;

b) ze względów policji sanitarnej lub w celach ochrony zwierząt i użytecznych roślin przeciwko chorobom, owadom i pasożytom szkodliwym, a w szczególności w interesie zdrowia publicznego, zgodnie z zasadami międzynarodowemi i w tym względzie przyjętemi;

c) względem towarów stanowiących przedmiot monopolu państwowego;

d) w celu zastosowania względem towarów zagranicznych zakazów i ograniczeń, które zostały lub będą ustanowione w drodze ustawodawstwa wewnętrznego w stosunku do produkcji, sprzedaży, przewozu lub konsumpcji wewnętrznej podobnych towarów krajowych.

Art.  9. 

Z warunkiem obowiązkowym wywozu powrotnego względnie powrotnego wwozu w przeciągu jednego roku i udowodnienia tożsamości, przyznaje się wzajemnie wolność od wszelkiego cła przywozowego i wywozowego:

1) przedmiotem przeznaczonym na targi, wystawy i konkursy;

2) naczyniom i beczkom z żelaza i stali, służącym jako opakowanie dla produktów naftowych.

Wywóz powyższych przedmiotów powinien być zapewniony bądź przez złożenie (w gotówce) na komorze celnej wejściowej sumy w wysokości należnego cła, bądź też przez odpowiednią kaucję.

Art.  10. 

Produkty gleby lub przemysłu jednego z obu krajów, wwiezione na terytorjum drugiego i przeznaczone na skład lub do tranzyta w jakimkolwiek bądź kierunku, nie będą podlegały żadnym cłom, ani żadnym poborom wewnętrznym, oprócz opłaty za plombowanie i opłaty statystycznej, lub wszelkich innych poborów i opłat, przeznaczonych wyłącznie na pokrycie kosztów dozoru i administracji, jakie mogą wynikać z tranzyta; nie wyklucza się jednak dla poborów skarbowych, związanych z tranzakcjami, których przedmiotem staćby się mogły te towary w czasie leżenia na składzie lub w czasie przewozu.

Towary, pochodzące z trzeciego Państwa, a wwożone na terytorjum jednej z Układających się Stron, jeżeli uprzednio znajdowały się na składzie drugiej Strony, będą tam poddane takiemu traktowaniu, jakiemu podlegałyby przy wwozie ze składów państwa najbardziej pod tym względem uprzywilejowanego.

Art.  11. 

Kupcy, przemysłowcy i inni producenci jednego z obu krajów, jak również ich komiwojażerowie, którzy dowiodą przez okazanie przemysłowej karty legitymacyjnej, podług załączonego wzoru A, wydanej przez odpowiednie władze swego kraju, że mają prawo wykonywać swój handel lub przemysł i że opłacają przewidziane ustawami opłaty i podatki, będą mieli prawo bez uiszczania jakiegokolwiek podatku patentowego, czynić w drugim kraju zakupy dla handlu lub przemysłu, tudzież poszukiwać zamówień u osób lub firm, które odsprzedają swoje wyroby lub zużytkują te przedmioty za swoje potrzeby zawodowe. Będą oni mogli posiadać przy sobie próbki lub wzory, lecz zabroniony im jest kolportaż towarów bez upoważnienia wydanego zgodnie z prawodawstwem kraju, w którem podróżują.

Próbki lub wzory wwiezione przez wspomnianych przemysłowców i komiwojażerów, będą przez obie Strony zwolnione od cła wwozowego i wywozowego. Ponowny wywóz próbek i wzorów w przeciągu jednego roku musi być zapewniony przez złożenie na wejściowej komorze celnej bądź sumy (w gotówce) w wysokości należnych ceł, bądź też przez odpowiednią kaucję.

Art.  12. 

Obydwie układające się Strony zapewniają sobie wzajemnie na swych terytorjach - we wszyskiem co dotyczy różnych formalności administracyjnych lub innych, nieodzownych do stosowania postanowień przewidzianych w niniejszej konwencji - traktowanie na stopie kraju najbardziej uprzywilejowanego.

Art.  13. 

W portach obu krajów okręty włoskie i polskie, jak również ich załogi, ładunki, pasażerowie, tudzież ich bagaże będą traktowani na stopie całkowitej równości, a to zarówno pod względem opłat ogólnych lub specjalnych, jak i pod względem podziału statków, ułatwień przy zarzucaniu kotwicy, załadowywaniu lub wyładowywaniu i w ogóle pod względem wszelkich formalności lub rozporządzeń jakim mogą podlegać okręty handlowe, ich ładunki i załogi, pasażerowie i ich bagaże.

Przywileje i prawa powyżej wymienione nie rozciągają się:

a) na specjalne ustawy mające na względzie popieranie marynarki handlowej narodowej;

b) na specjalne koncesje, przyznane towarzystwom żeglugowym sportowym i statkom wycieczkowym;

c) na usługi portowe i na kabotaż, zastrzeżone dla marynarki krajowej, jak również i na rejsy między Włochami i jej kolonjami;

d) na rybołóstwo krajowe.

Obie Układające się Strony będą uznawały dla pomiarów odnośnych okrętów świadectwa zagłębienia i pojemności, wydawane zgodnie z odpowiedniem ustawodawstwem każdego kraju.

Art.  14. 

Obywatele obu Układających się Stron, ich bagaże i towary będą korzystały na kolejach żelaznych z praw zastrzeżonych dla państwa najbardziej uprzywilejowanego, zarówno co w zakresie kosztów i sposobu przewozu, jak i w zakresie warunków dostawy, opłat i podatków publicznych.

Art.  15. 

W razie gdyby jedna z Układających się Stron poddała przywóz lub wywóz pewnych produktów lub towarów warunkom cen kontrolowanych przez Rząd lub przez wszelki inny organ przezeń ustanowiony, warunki stosowane do Strony drugiej będą najbardziej korzystne z pośród stosowanych lub mogących być stosowanemi względem innych Mocarstw trzecich lub obywateli innych Mocarstw trzecich.

Art.  16. 

Rząd Polski oświadcza swą gotowość ułatwiania podróży emigrantów, obywateli z jego terytorjum, tudzież emigrantów przejeżdżających, którzy nie udają się do portów włoskich, jak również i tych emigrantów, którzy wracają do swych krajów przez wspomniane porty.

Rząd Polski oświadcza swą zgodę na to, aby Towarzystwa Żeglugowe Włoskie, stosując się do ustawodawstwa polskiego, zakładały agencje sprzedaży w Polsce i działały tam na rzecz transportów bezpośrednich z Tryestu do portów Ameryki Południowej i Śródziemnomorskich.

Rząd Włoski zapewni, zgodnie z ustawodawstwem włoskiem o emigracji, polskim emigrantom, zarówno w Królestwie Włoskiem, jak i na statkach zabierających emigrantów, tęż samą opiekę, jakiej udziela emigrantom włoskim. Zobowiązuje się ponadto dołożyć starań, aby na każdym statku, który kursuje z Tryestu i który przewozi emigrantów polskich znajdował się tłumacz, zatwierdzony przez włoskie urzędy emigracyjne.

Art.  17. 

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana i ratyfikacje będą wymienione w Rzymie możliwie jak najprędzej.

Wejdzie ona w życie 15 dnia po wymianie ratyfikacji.

Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać przez rok, począwszy od dnia jej wejścia w życie.

Po upływie tego czasu będzie ona przedłużona w drodze milczącej zgody i począwszy od dnia wypowiedzenia jej przez jedną z Układających się Stron, pozostawać będzie w mocy jeszcze przez trzy miesiące.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w dwu egzemplarzach w Genui, 12 maja tysiąc dziewięćset dwudziestego drugiego roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie zachowana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 9 września 1922 roku.

Aneks A.

Karta Legitymacyjna dla Komiwojażerów.

(pominięty)