Rozdział 3 - Zarządzenie administracyjne. - Właściwość władz bezpieczeństwa publicznego i tryb postępowania w sprawach szkód w majątku bezpieczeństwa publicznego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1950.5.43

Akt utracił moc

Wersja od: 17 lutego 1950 r.

Rozdział  III.

Zarządzenie administracyjne.

§  31.

1. Właściwa władza bezpieczeństwa publicznego orzekająca w I instancji (§ 2) bada, czy w dochodzeniu wyjaśniono wszystkie okoliczności niezbędne do wydania zarządzenia.

2. W razie stwierdzenia, iż dochodzenie jest niezupełne lub zawiera sprzeczności dotyczące istotnych okoliczności, należy zarządzić uzupełnienie dochodzenia.

3. Władza bezpieczeństwa publicznego orzekająca w I instancji zleca uzupełnienie dochodzenia w kierunku wskazanym bądź temu organowi, który je prowadził, bądź innemu przez nią w tym celu delegowanemu. Może ona również sama przeprowadzić uzupełnienie dochodzenia.

§ 32. Na zasadzie wyniku przeprowadzonego dochodzenia władza bezpieczeństwa publicznego orzekająca w I instancji wydaje:

a) zarządzenie o wynagrodzeniu szkody albo

b) zarządzenie o skierowaniu sprawy na drogę procesu cywilnego albo

c) zarządzenie o umorzeniu postępowania.

§  33.

1. Władza bezpieczeństwa publicznego orzekająca w I instancji wydaje zarządzenie o wynagrodzeniu szkody, jeżeli na zasadzie wyniku dochodzenia zostało stwierdzone, że szkoda w majątku bezpieczeństwa publicznego powstała z powodu zawinionego działania lub zaniechania osoby określonej w art. 19 ust. 1, w czasie trwania stosunku służbowego lub stosunku pracy i jeżeli szkoda lub jej część została co do swej wysokości cyfrowo ustalona.

2. Zarządzenie o wynagrodzeniu szkody, o którym mowa w ust. 1, wydaje się również w przypadku, jeżeli stosunek służbowy lub stosunek pracy osób, określonych w art. 19 ust. 1, został już rozwiązany.

§  34.

1. Zarządzenie o wynagrodzeniu szkody winno zawierać następujące dane:

a) nazwę władzy wydającej zarządzenie,

b) miejsce i datę wydania zarządzenia,

c) przedmiot szkody i dokładne określenie jej wysokości,

d) wskazanie osoby zobowiązanej do wynagrodzenia szkody oraz adres tej osoby,

e) powołanie podstawy prawnej do żądania odszkodowania,

f) uzasadnienie faktyczne i prawne,

g) pouczenie, że od zarządzenia przysługuje odwołanie, w jakim terminie i do której władzy,

h) podpis i pieczęć władzy wydającej zarządzenie.

2. Odpis zarządzenia o wynagrodzeniu szkody powinien być doręczony za pokwitowaniem zobowiązanemu do odszkodowania.

§  35.

1. Zarządzenia o wynagrodzeniu szkody nie wydaje się:

1) jeżeli odpowiedzialność za szkodę w majątku bezpieczeństwa publicznego ponosi osoba nie należąca do kategorii osób, określonych w art. 19 ust. 1,

2) jeżeli osoba należąca do kategorii osób, określonych w art. 19 ust. 1, ponosi odpowiedzialność za szkodę mimo braku winy,

3) jeżeli sąd wojskowy zobowiązał osobę odpowiedzialną do wynagrodzenia szkody.

2. Władza bezpieczeństwa publicznego może w innych przypadkach niż określone w ust. 1 odstąpić od wydania zarządzenia o wynagrodzeniu szkody, jeżeli uzna to w danych okolicznościach za celowe.

3. W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 2 władza bezpieczeństwa publicznego zarządza skierowanie sprawy na drogę procesu cywilnego, w przypadkach zaś wymienionych w ust. 1 pkt 3 władza zarządza umorzenie postępowania.

4. W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 2 skierowanie sprawy na drogę procesu cywilnego wymaga decyzji władzy bezpieczeństwa publicznego II instancji.

§  36.

1. Jeżeli szkodę w majątku bezpieczeństwa publicznego wyrządziło wspólnie kilka osób spośród określonych w art. 19 ust. 1, a niemożliwe jest ustalenie, która z tych osób i w jakim stopniu przyczyniła się do powstania szkody, odpowiedzialność tych osób jest solidarna.

2. Jeżeli w przypadku określonym w ust. 1 jedna z osób solidarnie odpowiedzialnych za szkodę nie należy do kategorii osób spośród określonych w art. 19 ust. 1, władza bezpieczeństwa publicznego może wydać w stosunku do osoby określonej w art. 19 ust. 1 zarządzenie o wynagrodzeniu szkody albo jeżeli uzna to za celowe, odstąpić od wydania zarządzenia i skierować sprawę na drogę procesu cywilnego.

3. Przed skierowaniem sprawy na drogę procesu cywilnego władza bezpieczeństwa publicznego ma obowiązek zasięgnąć opinii prawnej powołanych do tego organów bezpieczeństwa publicznego.

§ 37. W celu wytoczenia powództwa cywilnego władza bezpieczeństwa publicznego przesyła akta sprawy do Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 38. Jeżeli w toku dochodzenia nie ustalono dokładnie wysokości szkody, za którą osoba określona w art. 19 ust. 1 ponosi odpowiedzialność, należy zarządzenie o wynagrodzeniu szkody ograniczyć do sumy bezspornie ustalonej, a co do pozostałej szkody wydać zarządzenie albo o skierowaniu sprawy na drogę procesu cywilnego, jeżeli to jest celowe, albo o umorzeniu postępowania. Zarządzenie o skierowaniu sprawy na drogę procesu cywilnego wymaga zatwierdzenia władzy orzekającej w II instancji.

§  39.

1. Zarządzenie o umorzeniu postępowania wydaje się w przypadkach, gdy nie ma warunków do wydania zarządzenia o wynagrodzeniu szkody ani do skierowania sprawy na drogę procesu cywilnego, w szczególności:

1) gdy za szkodę nikt nie ponosi odpowiedzialności,

2) gdy ustalenie osoby odpowiedzialnej za szkodę jest niemożliwe,

3) gdy według obowiązujących przepisów odpowiedzialność za szkodę jest wyłączona lub gdy nastąpiło przedawnienie roszczenia.

2. Zarządzenie o umorzeniu postępowania może być wydane również w przypadkach:

1) gdy roszczenie Skarbu Państwa jest oczywiście nieściągalne,

2) gdy koszty związane z ustaleniem lub dochodzeniem roszczenia przewyższają jego wartość,

3) gdy wysokość szkody nie przewyższa sumy 500 zł, a jej ustalenie lub ściągnięcie byłoby niecelowe lub połączone z trudnościami niewspółmiernymi do jej wartości - z zastrzeżeniem przepisu art. 12 ust. 3.

§ 40. Roszczenie uważa się za oczywiście nieściągalne:

1) jeżeli w toku dochodzenia ustalono, że osoba odpowiedzialna nie posiada żadnego majątku, z którego można by poszukiwać danej wierzytelności, lub że posiadany majątek nie wystarczyłby na pokrycie kosztów ściągnięcia wierzytelności,

2) jeżeli ściągnięcie roszczenia mogłoby spowodować ruinę gospodarczą zobowiązanego.

§  41.

1. Póki nie nastąpi przedawnienie wierzytelności Skarbu Państwa, postępowanie umorzone w myśl § 40 może być podjęte w każdym czasie i prowadzone w dalszym ciągu w trybie określonym w niniejszym rozporządzeniu.

2. Każda czynność władzy bezpieczeństwa publicznego, podjęta w trybie niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia lub dochodzenia roszczenia albo egzekucji wierzytelności, przerywa bieg przedawnienia roszczenia Skarbu Państwa. Po każdym przerwaniu bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo z ostatnią czynnością władzy bezpieczeństwa publicznego.

§  42.

1. Zarządzenie o umorzeniu postępowania winno być umotywowane.

2. Akta umorzonego postępowania winny być w terminie 14 dni przedłożone z urzędu władzy bezpieczeństwa publicznego orzekającej w II instancji.

3. Władza bezpieczeństwa publicznego orzekająca w II instancji zatwierdza zarządzenie o umorzeniu postępowania albo uchyla je i akta sprawy przekazuje władzy orzekającej w I instancji do ponownego zbadania i wydania zarządzenia.

4. Umorzenie postępowania przez przełożonych (dowódców) określonych w § 2 ust. 1 pkt 1, jeżeli wysokość szkody przekracza 10.000 zł, lub umorzenie postępowania przez przełożonych określonych w § 2 ust. 1 pkt 2, jeżeli wysokość szkody przekracza 50.000 zł, wymaga zatwierdzenia władzy orzekającej w II instancji. Umorzenie postępowania przez osobę określoną w § 2 ust. 1 pkt 3, jeżeli wysokość szkody przekracza 100.000 zł, wymaga zatwierdzenia Ministra Bezpieczeństwa Publicznego.

5. Zarządzenie o umorzeniu postępowania powoduje odpisanie szkody z majątku bezpieczeństwa publicznego.

6. Rachunkowe przeprowadzenie odpisanych szkód normują przepisy, rozkazy lub instrukcje służbowe.

7. Minister Bezpieczeństwa Publicznego może w drodze zarządzenia wysokość kwot określonych w ust. 4 podwyższać lub obniżać.