Węgry-Polska. Konwencja sanitarno-weterynaryjna. Budapeszt.1949.10.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1951.11.89

Akt utracił moc

Wersja od: 18 września 1950 r.

KONWENCJA

sanitarno-weterynaryjna między Rzecząpospolitą Polską a Węgierską Republiką Ludową,

podpisana w Budapeszcie dnia 29 października 1949 r.

W Imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu dwudziestym dziewiątym października tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku podpisana została w Budapeszcie Konwencja sanitarno-weterynaryjna między Rzecząpospolitą Polską a Węgierską Republiką Ludową o następującym brzmieniu dosłownym:

(Tekst konwencji znajduje się w załączniku Nr 5 do niniejszego numeru).

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 sierpnia 1950 r.

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA

Sanitarno-Weterynaryjna między Rzecząpospolitą Polską a Węgierską Republiką Ludową.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Rada Prezydialna Węgierskiej Republiki Ludowej, powodowani chęcią zacieśnienia współpracy między obu Państwami w dziedzinie weterynaryjnej, postanowili zawrzeć odpowiednią umowę i wyznaczyli w tym celu swoich pełnomocników, a mianowicie: (pominięto)

którzy po wzajemnym przedłożeniu swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Obie Strony zobowiązują się do:

a) stałego i stopniowego ulepszania metod walki z chorobami zwierząt gospodarskich,

b) powierzenia organizacji i administracji tej walki służbie sanitarno-weterynaryjnej pod kierownictwem państwowych lekarzy weterynaryjnych,

c) zwiększania wyników tej walki poprzez interwencję czynników społecznych, poprzez stosowanie wszelkich możliwych środków szkoleniowych i propagandowych (kursy, broszury, prasa, filmy, radio itd.),

d) stałego podnoszenia poziomu służby sanitarno-weterynaryjnej poprzez rozszerzanie i budowę odpowiednich instytucji sanitarno-weterynaryjnych (uniwersytetów, instytutów szkolenia zawodowego, instytutów sanitarno-weterynaryjnych, instytutów produkujących biopreparaty weterynaryjne, rzeźni, przetwórni mięsnych i chłodni, zakładów utylizacyjnych dla zwierząt itd.).

Artykuł  2.

Obie Strony zobowiązują się do:

a) wzajemnego dostarczania centralnym organom służby sanitarno-weterynaryjnej systematycznie i bez opóźnień dwa razy w miesiącu biuletynów, zawierających stan chorób zaraźliwych na dzień 1 i 15 każdego miesiąca,

b) wzajemnego przesyłania centralnym organom służby sanitarno-weterynaryjnej systematycznie i bez opóźnień krótkich rocznych sprawozdań, dotyczących przebiegu i stanu zaraźliwych chorób zwierzęcych w ich krajach,

c) wzajemnego dostarczania sobie w powyższych biuletynach i sprawozdaniach danych o sytuacji co do pojawiania się i rozmiarów pryszczycy, wąglika, gruźlicy otwartej, nosacizny, świerzbu, wścieklizny, pomoru świń, różycy świń, pomoru ptactwa, cholery ptactwa, zarazy cieszyńskiej świń i innych chorób, z podaniem danych cyfrowych odnośnie ilości i nazw jednostek administracyjnych I i II stopnia (na Węgrzech - megye, járás, w Polsce - powiatów i województw) a także ilości gmin i gospodarstw, dotkniętych zarazą, wykazując jednocześnie istotne różnice w stosunku do poprzednich danych,

d) wzajemnego informowania się w miarę możliwości również o ukazywaniu się i przebiegu innych chorób zakaźnych i pasożytniczych, powodujących masowe straty w inwentarzu,

e) niezwłocznego i bezpośredniego powiadomienia drugiej Strony przez centralną władzę weterynaryjną w drodze telegraficznej, jeżeli na obszarze jednej ze Stron zostaną stwierdzone choroby zwierząt z masową śmiertelnością lub przybierające groźny charakter,

f) wzajemnego informowania się o wynikach walki przeciwko chorobom zwierząt gospodarczych, osiągniętych przy zastosowaniu nowych metod.

Artykuł  3.

Obie Strony zobowiązują się do kontrolowania przez swoją służbę sanitarno-weterynaryjną transportów zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego oraz przedmiotów mogących być przenośnikami zaraźliwych chorób zwierzęcych i to zarówno przywożonych we wzajemnym obrocie, jak również przewożonych tranzytem.

W celu zwiekszenia skuteczności kontroli obie Strony zobowiązują się wyznaczyć odpowiednią ilość granicznych stacji wejściowych i wyposażyć je w urządzenia, pozwalające na przeprowadzenie tej kontroli, a także na przeprowadzenie kwarantanny, dezynfekcji. Odnośnie utylizacji stosowane będą przepisy weterynaryjne, obowiązujące na terytorium danego kraju.

Dla wykonywania tej kontroli wszystkie towary znajdujące się w transportach, o których mowa w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, z wyjątkiem określonych przez ekspertów obu krajów, będą zaopatrywane w świadectwa pochodzenia i zdrowia, wydane przez państwową służbę weterynaryjną kraju wywożącego.

Jeżeli przy kontroli w punkcie granicznym wejściowym zostanie stwierdzona zaraźliwa choroba zwierzęca lub podejrzenie o taką chorobę, zostaną zastosowane przepisy weterynaryjne, obowiązujące w danym kraju.

Artykuł  4.

Obie Strony zobowiązują się do:

a) wzajemnego przekazywania sobie ustaw i dekretów sanitarno-weterynaryjnych oraz ważniejszych rozporządzeń,

b) wzajemnego komunikowania sobie osiągniętych wyników, doświadczeń i badań naukowych i praktycznych,

c) wymiany pism i dzienników z dziedziny sanitarno-weterynaryjnej,

d) wzajemnego dostarczania sobie publikacji propagandowych i literatury specjalnej,

e) współpracy, w miarę możliwości, nad ujednoliceniem metodyki stosowanej w zakresie służby sanitarno-weterynaryjnej,

f) przekazywania sobie wzajemnie w razie konieczności doświadczonych ekspertów oraz wymieniania lekarstw i biopreparatów przeciwko chorobom zwierzęcym,

g) umożliwiania sobie wzajemnego szkolenia, względnie uzupełniania studiów przez fachowców sanitarno-weterynaryjnych w swych instytutach specjalnego szkolenia, jak również w swych instytutach naukowych i w administracji sanitarno-weterynaryjnej itd.,

h) opracowania i stosowania jednolitych metod w dziedzinie badania i sprawdzania preparatów stosowanych w leczeniu weterynaryjnym,

i) do zjazdów ekspertów obu krajów, w miarę potrzeby, lecz przynajmniej raz do roku, kolejno w jednym i drugim państwie, celem wspólnego omówienia i wymiany swych obserwacji z praktyki i doświadczenia, i wreszcie w celu podawania propozycji z zakresu ulepszania metod i sposobów postępowania.

Artykuł  5.

Obaj kontrahenci nakładają na swą służbę sanitarno-weterynaryjną obowiązek wykonywania postanowień niniejszej konwencji.

W przeciągu trzech miesięcy od dnia ratyfikacji konwencji centralne władze sanitarno-weterynaryjne obu Stron po uprzednim wzajemnym porozumieniu się swoich ekspertów wydadzą rozporządzenie wykonawcze do niniejszej konwencji.

Co trzy miesiące organa odpowiedzialne za wykonanie niniejszej konwencji są zobowiązane do przedstawienia Podkomisji Rolniczej Komisji Stałej dla Współpracy Gospodarczej Węgiersko-Polskiej komunikatów z wykonania postanowień niniejszej konwencji.

Artykuł  6.

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji i wchodzi w życie w dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w Warszawie.

Konwencja niniejsza została zawarta na przeciąg 5 lat. Jeżeli nie zostanie ona wypowiedziana na rok przed upływem 5 lat, będzie automatycznie przedłużona na dalszy okres 5-letni z takim samym warunkiem wypowiedzenia.

Sporządzono w Budapeszcie dnia 29 października 1949 roku, w 2 egzemplarzach, każdy w języku polskim i węgierskim, przy czym oba teksty posiadają jednakową moc prawną.

Na dowód tego wymienieni wyżej pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.