Węgry-Polska. Konwencja konsularna. Budapeszt.1936.04.24.
Dz.U.1938.15.100
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgier, podpisana w Budapeszcie dnia 24 kwietnia 1936 r.
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:
Dnia dwudziestego czwartego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego szóstego roku podpisana została w Budapeszcie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Węgier konwencja konsularna o następującym brzmieniu dosłownym:
Przekład.
KONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgier.
Jego Ekscelencja Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier, ożywieni w równym stopniu pragnieniem uregulowania stosunków konsularnych między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Węgier w celu dopuszczenia na swoje terytoria funkcjonariuszów konsularnych oraz określenia ich praw, przywilejów, immunitetów i uprawnień, postanowili zawrzeć Konwencję Konsularną i w tym celu mianowali swymi pełnomocnikami:
Jego Ekscelencja Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
Mariana ZYNDRAM - KOŚCIAŁKOWSKIEGO, Prezesa Rady Ministrów;
Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier:
którzy, po przedstawieniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na postanowienia następujące:
Organizacja konsularna.
Organizacja konsularna.
Przywileje konsularne.
Przywileje konsularne.
Konsulowie i inni funkcjonariusze konsularni nie będą podlegali jurysdykcji władz Państwa przyjmującego z powodu swych czynności urzędowych dokonanych w granicach uprawnień przyznanych im niniejszą Konwencją.
Uprawnienia i czynności konsulów.
Uprawnienia i czynności konsulów.
Konsulowie każdej z Wysokich Stron Układających się mają prawo wydawać obywatelom swego Państwa paszporty i inne dokumenty osobiste, zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, jak również udzielać zezwoleń na wjazd i wizować paszporty, świadectwa pochodzenia towarów i inne dokumenty.
Jeżeli konwencje obowiązujące między Wysokimi Stronami Układającymi się nie stanowią inaczej, konsulowie, o ile ich do tego upoważnia prawodawstwo Państwa wysyłającego, będą uprawnieni do organizowania opieki i kurateli nad obywatelami swego Państwa. W tym celu będą oni mogli w granicach ustawodawstwa swego Państwa przedsiębrać lub proponować wszelkie zarządzenia, które uważaliby za pożyteczne, a które nie stałyby w sprzeczności z ustawodawstwem miejscowym.
Wypłata świadczeń tych dokonana w takich przypadkach na ręce konsulów ma taką samą moc, jakby była dokonana wprost na ręce osób uprawnionych.
Konsulowie będą mieli prawo wykonywać wszelkie czynności, mające na celu regulowanie stosunku do służby wojskowej obywateli Państwa wysyłającego zarówno w zakresie przeprowadzania poboru, jak i ewidencji wojskowej.
W sprawach spadku nieruchomego, konsul Wysokiej Strony Układającej się, której obywatelem był zmarły, będzie mógł domagać się sporządzenia inwentarza i będzie miał we wszystkich przypadkach prawo uczestniczenia w tym oraz podpisywania odnośnych protokołów. Władze miejscowe przed dokonaniem tych czynności powinny powiadomić we właściwym czasie konsula, aby mógł być przy nich obecny.
We wszystkich przypadkach, gdy w umowach pomiędzy armatorami, ładowcami lub ubezpieczającymi nie będzie przepisów odmiennych, awarie, którym uległy na morzu statki jednej z Wysokich Stron Układających się, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie, czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez ich konsula, o ile w sprawie tych awarii nie są zainteresowani obywatele Państwa przyjmującego lub Państwa trzeciego. W tym ostatnim przypadku, i w braku polubownego układu pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi stronami, uregulowanie awarii należeć będzie do władz miejscowych.
Uprawnienia i czynności konsulów wymienione w niniejszym rozdziale będą mogły być wykonywane również i przez innych funkcjonariuszów konsularnych, o ile zostali do tego upoważnieni przez konsula.
Konsulowie winni zawiadamiać szefa wyższej administracji władzy miejscowej ich siedziby o wszelkich zmianach zachodzących w składzie personelu konsulatu.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Wszystkie postanowienia niniejszej Konwencji, dotyczące uprawnień przyznanych konsulom w zakresie wykonywania ich czynności, stosują się również do członków przedstawicielstw dyplomatycznych, bez naruszenia ich przywilejów i immunitetów dyplomatycznych, o ile wykonywają oni czynności konsularne. W tym celu szef przedstawicielstwa dyplomatycznego powinien notyfikować Rządowi Państwa przyjmującego nazwiska członków przedstawicielstwa wyznaczonych do pełnienia tych funkcyj.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie możliwie najprędzej. Wejdzie ona w życie dziewięćdziesiątego dnia po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i obowiązywać będzie do upływu sześciomiesięcznego okresu od daty wypowiedzenia jej przez jedną lub przez drugą Wysoką Stronę Układającą się.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swymi pieczęciami.
Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Budapeszcie, dnia 24 kwietnia 1936 r.
PROTOKÓŁ KOŃCOWY.
W chwili przystąpienia do podpisania niniejszej Konwencji, pełnomocnicy obu Wysokich Stron Układających się zgodzili się na następujące postanowienia:
Do artykułu 8.
Zwolnienia wymienione w ustępie 2 nie obejmują opłat za świadczenia publiczne tego rodzaju jak kanalizacyjne lub wodociągowe.
Do artykułu 9.
Zakazy, wymienione w punkcie 3, nie obejmują zakazów natury ekonomicznej, ponieważ Wysokie Strony Układające się miały na względzie wyłącznie zakazy wydane bądź ze względu na bezpieczeństwo wewnętrzne, bądź na zdrowie publiczne lub też dla ochrony dzieł kultury narodowej. To ostatnie ograniczenie nie ma zastosowania do ruchomości wwiezionych przez konsulów lub funkcjonariuszów konsularnych zawodowych.
Do artykułu 16.
Wysokie Strony Układające się zgodziły się podjąć rokowania w celu zawarcia osobnej konwencji dla uregulowania pewnych spraw wzajemnej pomocy w sprawach cywilnych, prawa prywatnego, wymiany aktów stanu cywilnego i uskuteczniania adnotacji w księgach stanu cywilnego.
Do artykułów od 26 do 30.
Postanowienia dotyczące żeglugi nie mają zastosowania do żeglugi rzecznej.
Niniejszy Protokół Końcowy stanowi integralną część Konwencji Konsularnej, podpisanej w dniu dzisiejszym. Zostanie on ratyfikowany i wejdzie w życie jednocześnie z Konwencją.
Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Budapeszcie w dniu 24 kwietnia 1936 roku.
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 29 marca 1937 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »