Rozdział 8 - Warunki wykończenia wnętrz pomieszczeń i budynków. - Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1980.17.62

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1995 r.

Rozdział  8

Warunki wykończenia wnętrz pomieszczeń i budynków.

§ 205. W budynkach biurowych o wysokości do 25 m dopuszcza się stosowanie w jednoprzestrzennych pomieszczeniach pracy meblościanek o wysokości nie przekraczającej 3/4 wysokości pomieszczenia, wykonanych z materiałów palnych, pod warunkiem:

1) wydzielenia klatek schodowych drzwiami lub przedsionkiem w razie bezpośredniego dostępu z tych pomieszczeń do klatek schodowych,

2) zapewnienia odległości od najdalszego miejsca pracy do drzwi klatki schodowej, nie przekraczającej 20 m.

§ 206. Wykonywanie osłon i przegród stanowisk pracy z materiałów trudno lub łatwo zapalnych w pomieszczeniach budynków produkcyjnych oraz magazynowych jest zabronione.

§  207.

1. W budynkach zaliczonych do kategorii ZL IV zagrożenia ludzi dopuszcza się stosowanie ścianek działowych w poszczególnych mieszkaniach z materiałów palnych. Wymagania dla ścianek określa poniższa tabela:

Grupa wysokości budynku	Ścianki o stopniu rozprzestrzeniania się ognia
do 25 m włącznie	silnie rozprzestrzeniające ogień
od 26 do 55 m	słabo rozprzestrzeniające ogień

2. W salach konferencyjnych, restauracjach i podobnych pomieszczeniach dopuszcza się stosowanie działowych ścianek składanych (rozsuwanych), wykonanych z materiału co najmniej trudno zapalnego.

§  208.

1. Na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, stosowanie palnych elementów wystroju wnętrz jest zabronione, a okładziny ścian powinny spełniać wymagania określone dla elementów nie rozprzestrzeniających ognia.

2. W holach wejściowych do budynku dopuszcza się stosowanie boazerii z drewna twardego liściastego, zamocowanej bezpośrednio do niepalnego podłoża.

§  209.

1. W pomieszczeniach zaliczonych do kategorii ZL I zagrożenia ludzi dopuszcza się stosowanie okładzin ściennych z materiałów co najmniej trudno zapalnych i boazerii z drewna twardego liściastego do wysokości 2,5 m od poziomu podłogi; mogą one być mocowane do konstrukcji z łat drewnianych.

2. Odległość od ściany okładziny ściennej lub boazerii, mocowanych do łat drewnianych, nie powinna przekraczać 0,05 m.

3. Konstrukcja z łat drewnianych, do której mocuje się okładziny ścienne lub boazerię, powinna być dzielona na pola o powierzchni nie przekraczającej 9 m², przy czym odległość między łatami nie powinna przekraczać 3 m. Poszczególne elementy tej konstrukcji, umocowane do ściany, powinny być zabezpieczone z boków materiałem niepalnym lub środkami ogniochronnymi.

4. Okładzina ścienna lub boazeria z drewna twardego liściastego na wysokości powyżej 2,5 m, licząc od poziomu podłogi, powinna być mocowana bezpośrednio do niepalnego podłoża.

§  210.

1. Stosowanie łatwo zapalnych wykładzin podłogowych jest zabronione:

1) na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacyjnym,

2) w pomieszczeniach budynków zaliczonych do kategorii ZL II zagrożenia ludzi,

3) w pomieszczeniach, w których może przebywać jednocześnie więcej niż 50 osób,

4) w pomieszczeniach zaliczonych do kategorii niebezpieczeństwa pożarowego.

2. Podłogi w pomieszczeniach zagrożonych wybuchem powinny być wykonane z materiałów niepalnych, nie iskrzących i nie gromadzących ładunków elektrycznych.

3. W pomieszczeniach, o których mowa w ust. 1, dopuszcza się stosowanie kostki z drewna twardego, ułożonej słojami prostopadle do powierzchni stropu, oraz innych trudno zapalnych wykładzin podłogowych, których stosowanie jest dopuszczalne na podstawie decyzji uprawnionej placówki naukowo-badawczej.

§  211.

1. Stosowanie palnych wykładzin sufitowych jest zabronione.

2. Sufity podwieszone powinny być wykonane z materiałów niepalnych lub niezapalnych i umieszczone na niepalnym ruszcie.

3. W pomieszczeniach zaliczonych do kategorii ZL I zagrożenia ludzi, w których jednocześnie przebywać może nie więcej niż 100 osób, dopuszcza się stosowanie podwieszonych sufitów wykonanych z materiałów trudno zapalnych, zamocowanych na konstrukcji z materiałów trudno zapalnych.

4. Sufity podwieszone w budynkach inwentarskich mogą być wykonywane z materiałów palnych, pod warunkiem osłonięcia od dołu warstwą materiału niepalnego. Przejścia instalacyjne przez strop podwieszony należy zabezpieczyć warstwą materiału niepalnego o szerokości 1 m, a w przestrzeni nad sufitem podwieszonym nie można prowadzić instalacji.

§ 212. Przestrzeń między podwieszonym sufitem i stropem powinna być podzielona w pomieszczeniach na sektory o powierzchni nie większej niż 1.000 m², a w korytarzach przegrodami co 50 m, wykonanymi z materiałów niepalnych lub niezapalnych.

§  213.

1. W łazienkach z piecykami gazowymi i termami gazowymi lub elektrycznymi dopuszcza się stosowanie wykładzin ściennych z materiałów łatwo zapalnych, z tym że odległość aparatu od wykładziny powinna wynosić co najmniej 0,2 m.

2. Stosowanie wykładzin ściennych z materiałów łatwo zapalnych w łazienkach z piecem kąpielowym na paliwo stałe jest zabronione.

§ 214. W budynkach teatralnych, widowiskowych, produkcyjnych itp. dopuszcza się wykonywanie pomostów technicznych z materiałów trudno zapalnych. Szerokość takich pomostów nie powinna przekraczać 1,5 m.

§ 215. W budynkach produkcyjnych stosowanie podwieszonych przestrzennych ustrojów dźwiękochłonnych, wykonanych z materiałów łatwo zapalnych, z wyjątkiem wypadków, o których mowa w § 217, jest zabronione.

§ 216. W budynkach użyteczności publicznej dopuszcza się stosowanie podwieszonych ustrojów dźwiękochłonnych na warunkach określonych w poniższej tabeli:

Parametry wymiarowe	Jednostka	Zastosowane materiały
		łatwo zapalne	trudno zapalne
maksymalna powierzchnia 1 elementu	m^2	1	1,5
odległość między elementami, od innych materiałów palnych oraz od urządzeń instalacji elektrycznych	m	1	0,5
maksymalna powierzchnia łączna elementów, wyrażona w udziale procentowym w stosunku do powierzchni podłogi	%	20	40

§ 217. W budynkach użyteczności publicznej oraz w budynkach produkcyjnych zaliczonych do III-V kategorii niebezpieczeństwa pożarowego dopuszcza się stosowanie podwieszonych ustrojów dźwiękochłonnych, zestawionych z elementów wykonanych z materiałów niepalnych, osłoniętych folią z tworzyw sztucznych o grubości nie przekraczającej 0,04 mm lub płytą o grubości do 4 mm, wykonaną z materiału trudno zapalnego (uodpornionego na działanie ognia w całej masie), pod następującymi warunkami:

1) odległość pomiędzy rzędami elementów nie powinna wynosić mniej niż 0,3 m,

2) odległość pomiędzy czołami elementów w rzędzie powinna wynosić co najmniej 0,1 m,

3) zamocowanie elementów powinno być wykonane z materiałów niepalnych i obejmować cały przekrój elementu.

§  218.

1. W pomieszczeniach budynków użyteczności publicznej dopuszcza się stosowanie trudno zapalnych elementów wystroju wnętrz w postaci rusztów z desek drewnianych, zawieszonych w ten sposób, aby wymiar długości deski miał układ poziomy, a szerokości - pionowy. Deski powinny mieć co najmniej 1 cm grubości oraz szerokość nie przekraczającą 20 cm, z tym, że ilość zastosowanego drewna nie powinna przekraczać 6 kg na m² rzutu pomieszczenia.

2. W pomieszczeniach budynków użyteczności publicznej, w których może przebywać jednocześnie więcej niż 50 osób, kotary, zasłony i inne stałe elementy wyposażenia oraz wystroje wnętrz powinny być wykonane z materiałów co najmniej trudno zapalnych.

§ 219. W pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy stosować drzwi i okna nie iskrzące przy zamykaniu. Dopuszcza się wykonanie drzwi i okien stalowych pod warunkiem zabezpieczenia ich przed iskrzeniem.