Warunki i tryb usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby uczestników procesu w sprawach karnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1970.27.218

Akt utracił moc

Wersja od: 10 listopada 1970 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW SPRAWIEDLIWOŚCI, OBRONY NARODOWEJ ORAZ ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 24 października 1970 r.

w sprawie warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby uczestników procesu w sprawach karnych.

Na podstawie art. 102 § 4 Kodeksu postępowania karnego oraz art. VI § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks postępowania karnego zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Niestawiennictwo z powodu choroby na wezwanie sądu albo organu prowadzącego śledztwo lub dochodzenie: oskarżonego, świadka, oskarżyciela prywatnego, oskarżyciela posiłkowego, powoda cywilnego, przedstawiciela społecznego, pełnomocnika nie będącego adwokatem, biegłego i tłumacza usprawiedliwia się zaświadczeniem wystawionym przez:

1) lekarza sądowego;

2) ordynatora oddziału szpitala (innego zakładu opieki zdrowotnej zamkniętej), w którym osoba wezwana przebywa na leczeniu.

2. Niestawiennictwo z powodu choroby uczestników postępowania karnego wymienionych w ust. 1, będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej albo innymi osobami uprawnionymi do korzystania z wojskowej pomocy leczniczej lub z pomocy leczniczej służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, usprawiedliwia się również zaświadczeniem wystawionym odpowiednio przez właściwego lekarza wojskowego lub właściwego lekarza służby zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

§  2.

1. Funkcję lekarza sądowego pełni lekarz wyznaczony przez kierownika organu do spraw zdrowia prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej w porozumieniu z prezesem sądu powiatowego.

2. Lekarzem sądowym może być tylko lekarz wykonujący zawód w danym powiecie (mieście, dzielnicy), zatrudniony w państwowej jednostce organizacyjnej w wymiarze co najmniej pięciu godzin dziennie. Lekarzem sądowym może być w szczególności inspektor do spraw orzecznictwa lekarskiego, ordynator szpitala (innego zakładu opieki zdrowotnej zamkniętej), kierownik przychodni albo inny lekarz mający doświadczenie w sprawach orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy, orzecznictwa inwalidzkiego lub orzecznictwa potrzebnego dla Państwowego Zakładu Ubezpieczeń.

3. Kierownik powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) przychodni obwodowej zawiera z lekarzem sądowym umowę o pracę za wynagrodzeniem ryczałtowym, ustalonym na podstawie przepisów o uposażeniu lekarzy zatrudnionych w zakładach społecznych służby zdrowia.

§  3.

1. Kierownik organu do spraw zdrowia prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej w porozumieniu z prezesem sądu powiatowego ustala liczbę lekarzy sądowych dla danego powiatu (miasta, dzielnicy) oraz teren ich działania.

2. Liczba lekarzy sądowych powinna być w miarę możności dostosowana do potrzeb terenu, przy uwzględnieniu zasady, że lekarz sądowy jest obowiązany codziennie w dni powszednie w określonych godzinach przyjmować osoby ubiegające się o zaświadczenie, a w razie ich obłożnej choroby odwiedzać je w domu w dniu wezwania, oraz przy zapewnieniu zastępstwa lekarza sądowego w razie jego choroby lub nieobecności przez innego lekarza sądowego.

§  4.

1. Listę lekarzy sądowych ogłasza się w dzienniku urzędowym wojewódzkiej rady narodowej na wniosek organu do spraw zdrowia prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej oraz wywiesza w lokalach sądów, prokuratur i powiatowych komend Milicji Obywatelskiej oraz zespołów adwokackich, jak również w zakładach opieki zdrowotnej otwartej, przeznaczonych dla ogółu ludności.

2. Na liście lekarzy sądowych podaje się: imię i nazwisko lekarza sądowego, dni, godziny i miejsce przyjęć, teren jego działania oraz ewentualnie numer jego telefonu. Dni i godziny przyjęć powinny być uzgodnione z prezesem sądu powiatowego.

§  5.

1. Lekarz sądowy jest obowiązany:

1) zbadać osobiście każdą zamieszkałą na terenie jego działania osobę ubiegającą się o zaświadczenie stwierdzające niemożność stawienia się na wezwanie sądu albo organu prowadzącego śledztwo lub dochodzenie i wydać orzeczenie;

2) prowadzić według ustalonego wzoru rejestr osób zgłaszających się po zaświadczenie;

3) wpisać treść wydanego orzeczenia do karty choroby;

4) w razie stwierdzenia niemożności stawienia się na wezwanie - wystawić zaświadczenie na formularzu według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia;

5) przesłać odpis wydanego przez siebie orzeczenia do przychodni (ośrodka zdrowia), właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o zaświadczenie, lub do przychodni przyzakładowej albo międzyzakładowej, właściwej dla zakładu pracy, w którym osoba ta jest zatrudniona.

2. W nagłych wypadkach lekarz sądowy może orzec o stanie zdrowia osoby zamieszkałej poza terenem jego działania i wydać zaświadczenie; wówczas odpis swego orzeczenia przesyła ponadto lekarzowi sądowemu właściwemu według miejsca zamieszkania zbadanej osoby.

3. Dokumentem uprawniającym do przeprowadzenia badania lekarskiego jest wezwanie sądu w sprawie karnej albo organu prowadzącego śledztwo lub dochodzenie.

§ 6. Przeprowadzenie badania przez lekarza sądowego i wystawienie zaświadczenia nie podlega opłacie.

§ 7. Zakłady służby zdrowia są obowiązane udostępnić lekarzowi sądowemu dokumentację lekarską z przebiegu leczenia osoby ubiegającej się o zaświadczenie.

§  8.

1. Powiatowe (miejskie, dzielnicowe) przychodnie obwodowe:

1) dostarczają lekarzom sądowym lokali (w miarę możności zaopatrzonych w telefon) oraz oddają do ich dyspozycji środki lokomocji dla odwiedzenia obłożnie chorych w domu lub wypłacają zwrot faktycznie poniesionych kosztów przejazdów odbytych w tym celu;

2) zaopatrują lekarzy sądowych w formularze zaświadczeń, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 4.

2. Ordynatorów oddziałów szpitali (innych zakładów opieki zdrowotnej zamkniętej) zaopatrują w formularze zaświadczeń, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 4 - te szpitale (zakłady).

§ 9. Nadzór nad działalnością lekarzy sądowych sprawują organy do spraw zdrowia i opieki społecznej prezydiów powiatowych (miejskich, dzielnicowych) rad narodowych.

§ 10. Przepisy § 5 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 i ust. 3 oraz § 6 i 7 stosuje się odpowiednio przy wydawaniu zaświadczeń przez lekarzy, o których mowa w § 1 ust. 2.

§ 11. Tracą moc:

1) rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości i Ministra Zdrowia z dnia 7 września 1959 r. w sprawie zasad i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby uczestników procesu w sprawach karnych (Dz. U. Nr 55, poz. 331),

2) rozporządzenie Ministrów Obrony Narodowej, Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 5 grudnia 1961 r. w sprawie zasad i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby uczestników postępowania karnego w sprawach podlegających właściwości sądów wojskowych oraz usprawiedliwiania niestawiennictwa żołnierzy w sprawach karnych podlegających właściwości sądów powszechnych (Dz. U. Nr 61, poz. 338).

§ 12. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 1 miesiąca od dnia ogłoszenia.

Załącznik

(Stempel podłużny zakładu służby

zdrowia lub jednostki wojskowej)

....................

(data)

ZAŚWIADCZENIE Nr.....

Na podstawie wyników badania lekarskiego, przeprowadzonego

dnia ..........................................................

zaświadcza się, że ob. ........................................

syn (córka) .................... urodzony(a) dnia .............

zamieszkały(a) w ................. przy ul ....................

nr ......... m. ....... jest chory(a) (nr statystyczny choroby

...................) i wskutek tego nie może stawić się w dniu

...............................................................

na wezwanie ...................................................

w sprawie .....................................................

Przypuszczalny okres niemożności stawienia się z powodu choroby

na wezwanie ...................................................

...........................

(stempel i podpis lekarza)