Użycie broni przez wartowników cywilnych, będących pod nadzorem Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1936.28.221

Akt utracił moc

Wersja od: 20 kwietnia 1936 r.

USTAWA

z dnia 9 kwietnia 1936 r.

o użyciu broni przez wartowników cywilnych, będących pod nadzorem Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Art.  1.

1. Osobom cywilnym - pełniącym na podstawie stosunku służbowego lub umownego czynności wartownicze w poszczególnych działach administracji wojskowej i w państwowych przedsiębiorstwach skomercjalizowanych, będących pod nadzorem Ministerstwa Spraw Wojskowych, oraz w tych przedsiębiorstwach prywatnych, które, wykonywując materjały na potrzeby obrony Państwa, zarządzeniem Ministerstwa Spraw Wojskowych są chronione przez wartowników cywilnych - tudzież ich przełożonym cywilnym w służbie wartowniczej służy w czasie wykonywania tych czynności prawo użycia broni w przypadkach, określonych w ustawie niniejszej.

(2) Minister Spraw Wojskowych określa, jakie czynności osób wymienionych w ust. (1) uważa się za czynności wartownicze w rozumieniu ustawy niniejszej.

Art.  2.

(1) Wartownicy cywilni uprawnieni są do użycia broni w następujących przypadkach:

1) w celu odparcia niebezpiecznego napadu lub zamachu, zagrażającego życiu, zdrowiu lub wolności wartownika, jego przełożonych w służbie wartowniczej, albo chronionemu przez niego mieniu, albo też w celu przeciwdziałania przedsięwzięciu czynności, zmierzających bezpośrednio do takiego napadu lub zamachu;,

2) w razie nieusłuchania wezwania do natychmiastowego odłożenia broni, lub innych przedmiotów, których użycie może zagrażać zdrowiu lub życiu wartownika, jego przełożonych w służbie wartowniczej, albo chronionemu przez niego mieniu, albo też, gdy wezwany po odłożeniu broni lub wymienionych przedmiotów samowolnie je podejmuje;

3) przeciwko osobie, która nie usłucha rozkazu wartownika, albo jego przełożonych w służbie wartowniczej, wydanego w granicach pełnionej służby, a dotyczącego bezpośrednio bezpieczeństwa chronionego mienia lub osoby wartownika i jego przełożonych w służbie wartowniczej.

(2) Powyższe uprawnienia służą również przełożonym cywilnym.

Art.  3.

Użycie broni jest dopuszczalne tylko w razie oczywistej niezbędności, szczególnie bardzo oględnie w wypadkach zagrożenia bezpośrednio życiu osób postronnych.

Art.  4.

(1) Użycie broni może nastąpić po jednorazowem wezwaniu do spełnienia lub zaniechania danej czynności oraz po jednorazowym wystrzale ostrzegawczym w powietrze, jeżeli ustne wezwanie nie odniosło skutku.

(2) Przepisów ust. (1) nie stosuje się jedynie w przypadkach, w których wszelka zwłoka groziłaby bezpośredniem niebezpieczeństwem dla życia, zdrowia lub wolności wartownika, jego przełożonych w służbie wartowniczej, albo też dla chronionego przez niego mienia.

Art.  5.

(1) Wartownik, który użył broni, powinien zawiadomić o tem natychmiast po zejściu z posterunku swego przełożonego, który przeprowadza w każdym przypadku użycia broni dochodzenie w celu stwierdzenia, czy użycie broni było zgodne z przepisami ustawy niniejszej.

(2) Jeżeli użycie broni pociągnęło za sobą śmierć lub uszkodzenie ciała, przełożony zawiadamia o tem bezzwłocznie właściwego prokuratora. Przełożony zawiadamia również właściwego prokuratora o tych przypadkach użycia broni, które nastąpiło wbrew przepisom ustawy niniejszej.

(3) Przepisy ust. (1) i (2) stosuje się odpowiednio do przełożonych cywilnych w służbie wartowniczej.

Art.  6.

Minister Spraw Wojskowych wyda przepisy o umundurowaniu (oznakach zewnętrznych) i uzbrojeniu wartowników cywilnych i ich przełożonych cywilnych w służbie wartowniczej.

Art.  7.

Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Spraw Wojskowych w porozumieniu z. Ministrem Spraw Wewnętrznych.

Art.  8.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.